Το να βλέπεις το μεγαλύτερο αμερικανικό μεταγωγικό αεροσκάφος, το C-5 Galaxy, να ανεφοδιάζεται στον αέρα από ένα τάνκερ, π.χ. ένα KC-10, είναι εντυπωσιακό θέαμα, λόγω του μεγέθους και των 2 αεροσκαφών. Τι γίνεται όμως, όταν αντιστραφούν οι ρόλοι;
Αυτό ακριβώς δοκίμασε η Αμερικανική Αεροπορία το Δεκέμβριο εφαρμόζοντας την “αντίστροφη άντληση”: Δηλαδή τα δύο αεροσκάφη συνδέονται κανονικά με την μπούμα ανεοφοδιασμού, με το ιπτάμενο τανκερ KC-10 “πάνω” και το C-5 “κάτω”, μόνο που η ροή της άντλησης αντιστρέφεται και το καύσιμο πλέον πηγαίνει από το μεταγωγικό προς το ιπτάμενο τάνκερ!
Ποιος ο λόγος για κάτι τέτοιο; Ουσιαστικά διατηρείται η ανεφοδιαστική ικανότητα του ιπτάμενου τάνκερ πολύ περισσότερο, άρα μπορεί να μείνει στον αέρα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αντί δηλαδή όταν τελειώσουν τα καύσιμα του να επιστρέψει σε μια βάση, να ανεφοδιαστεί και να επιστρέψει στο θέατρο επιχειρήσεων, κάτι που μπορεί να σημαίνει πολλές ώρες απουσίας, τώρα θα μπορεί το ίδιο να ανεφοδιάζεται από ένα άλλο αεροσκάφος, και ειδικά το C-5 Galaxy, που μεταφέρει 150 τόνους καύσιμο. Ενδεικτικά το KC-10 φορτώνει έως 165 τόνους καύσιμα, άρα με την αντίστροφη άντληση ένα C-5 θα μπορούσε να του “δώσει” κάπου 100 τόνους και να έχει το ίδιο απόθεμα να επιστρέψει στη βάση του.
Η όλη διαδικασία έχει λογική, καθώς βάζει μέσα στον “κύκλο” των εναέριων ανεφοδιασμών ένα νέο “παίκτη” (το C-5) που όμως δεν είναι το ίδιο τάνκερ. Μέχρι σήμερα, αν η Αμερικανική Αεροπορία ήθελε να “κρατήσει” για πολύ ώρα ένα ιπτάμενο τάνκερ σε περιοχή έντονης επιχειρησιακής δράσης, έπρεπε να απασχολεί δυο ίδια αεροσκάφη, τα οποία είτε θα εναλλάσονταν μεταξύ τους, είτε το ένα θα ανεφοδίαζε το άλλο πάλι στον ίδιο ρόλο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ενώ θα γινόταν χρήση 2 ειδικευμένων αεροσκαφών, μόνο ένα θα ήταν διαθέσιμο για ανεφοδιασμό μαχητικών. Αν όμως υπάρχει διαθέσιμο στην περιοχή ένα C-5, αυτό θα τροφοδοτεί το KC-10 ή το KC-135 (τον άλλο τύπο της Αμερικανικής Αεροπορίας), “απελευθερώνοντας” άλλα τάνκερ από τον ρόλο.
