Πιο ρεαλιστική εκπαίδευση από αυτήν δεν υπάρχει: εδώ οι Aggressors δεν είναι ευέλικτα F-5E που προσομοιάζoυν τις τακτικές των MiG, αλλά πραγματικά MiG-29 και Su-27 που δίνουν στους Αμερικανούς χειριστές μια γεύση από το… αληθινό πράγμα.
Κάποτε η απόκτηση ενός αυθεντικού σοβιετικού μαχητικού ήταν σαν κατασκοπευτικό μυθιστόρημα. Χρήματα δίδονταν ως δέλεαρ για να πεισθεί κάποιος πιλότος να αποσκιρτήσει μαζί με το αεροπλάνο του, άλλα προσγειώνονταν σε σύμμαχες χώρες (Τουρκία, Ισραήλ) και αργότερα εμφανίζονταν σε κάποια απομακρυσμένη αμερικανική βάση για ενδελεχή αξιολόγηση, μέχρι και επίσημη… αγορά έγινε από τις ΗΠΑ τα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όταν το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας προμηθεύτηκε το 1997 έναν αριθμό MiG-29 Fulcrum από την Μολδαβία για να μην καταλήξουν, υποτίθεται, στο Ιράν –14 μαχητικά πρώτης γραμμής MiG-29S Fulcrum-C με ενεργούς παρεμβολείς ραντάρ, έξι παλαιότερα MiG-29 Fulcrum-A (υποβαθμισμένη έκδοση εξαγωγής 9.12A) και ένα διθέσιο εκπαιδευτικό MiG-29UB.
Μαζί αγοράσθηκαν 500 βλήματα αέρος-αέρος, πλήρη σειρά ανταλλακτικών και διαγνωστικός εξοπλισμός από την βάση που στάθμευαν τα αεροσκάφη. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η Μολδαβία έλαβε ως αντάλλαγμα περίπου 40 εκατ. δολάρια σε χρήματα και ανθρωπιστική βοήθεια καθώς και πλεονάζον στρατιωτικό υλικό (οχήματα, φορτηγά) όχι όμως όπλα.
Σήμερα δεν χρειάζονται όλα αυτά. Ιδιωτικές εταιρίες αναλαμβάνουν να βρουν «εξωτικούς» τύπους μαχητικών και να τους αγοράσουν, προσφέροντας στην αμερικανική Αεροπορία πραγματικά ρεαλιστική εκπαίδευση. Με έναν μικρό στόλο τριών διθέσιων MiG-29UB στην διάθεσή της, η Air USA είναι μια από αυτές. Τα αεροσκάφη φέρουν το χαρακτηριστικό Κόκκινο Αστέρι και όπως δηλώνει η εταιρία στον ιστότοπό της «όλα είναι εφοδιασμένα με αυθεντικά απάρτια σοβιετικής κατασκευής». Οι υπηρεσίες που προσφέρει η Air USA δεν περιορίζονται μόνο σε εκπαίδευση στην εναέριο μάχη αλλά και σε δοκιμές αξιολόγησης.
Υπηρεσίες Aggressor προσφέρουν και άλλες εταιρίες, όπως η Tactical Air Support (TacAir) που πετά με CF-5 Freedom Fighter και η Draken International η οποία διαθέτει έναν ενδιαφέροντα στόλο από εκπαιδευτικά τζετ προκεχωρημένης εκπαίδευσης μέχρι MiG-21. Ακόμη και μαχητικά αεροπορικής υπεροχής σαν το Flanker έχουν περάσει σε χέρια ιδιωτών: η Pride Aircraft βοήθησε το 2009 στην εισαγωγή δύο Su-27UB Flanker-C από την Ουκρανία. Τα τζετ έλαβαν πολιτικά νηολόγια (N131SU, N132SU) και αργότερα πωλήθηκαν σε «άγνωστο αγοραστή». Τα ίχνη τους έκτοτε αγνοούνται, ωστόσο, πριν μερικούς μήνες ένα μαχητικό του τύπου εθεάθη σε εικονική αερομαχία με ένα F-16 πάνω από το Πεδίο Ασκήσεων της αεροπορικής βάσης Nellis. Πώς αλλάζουν οι καιροί… Στοίχημα ότι κανείς δεν περίμενε να δει ποτέ ένα αληθινό σοβιετικό μαχητικό σε ρόλο Aggressor στην «φωλιά» της Red Flag!
Αυτό που κάνει την παρουσία του Flanker στην Νεβάδα ενδιαφέρουσα είναι ότι το μαχητικό ενδέχεται να ανήκει στην USAF. Ο πρώην Διοικητής της Air Combat Command, Πτέραρχος Χωκ Κάρλαϊλ, είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι είχε πετάξει με Su-27 όταν ήταν στην 4477th Test and Evaluation Group, την μονάδα αξιολόγησης ξένων μαχητικών της αμερικανικής Αεροπορίας. Αν αληθεύουν όμως οι πληροφορίες ότι το Flanker που είχε εμπλακεί με το F-16 ήταν μονοθέσιο και όχι διθέσιο, τότε το θέμα αποκτά άλλη, πολύ πιο ενδιαφέρουσα διάσταση.
Ξεχωριστά αεροπλάνα για… ξεχωριστούς πελάτες
O Τζέρυ Γκάλοπ, πρώην πιλότος F-14, είχε εμπλακεί στην αγορά των δύο ουκρανικών Flanker και μάλιστα είχε πετάξει με τον τύπο. Εντυπωσιασμένος περιγράφει πως δεν περίμενε να πετούσε υπερηχητικά για 25 ολόκληρα λεπτά!
«Ανεβήκαμε στα 20.000 πόδια με 0,9 Mach, εκτελέσαμε μερικούς ελέγχους κινητήρων και κατόπιν θα πραγματοποιούσαμε άνοδο στα 35.000 πόδια μένοντας στο 1,35 Mach για ελέγχους, παρόμοιους με αυτούς που κάναμε στους TF30 των F-14A –φέρνεις το throttle στο idle ενώ πετάς υπερηχητικά και βεβαιώνεσαι ότι οι RPM είναι αρκετά ψηλά για να μην στολάρει ο κινητήρας…»
«… Φθάσαμε στα 20.000 και περίμενα να αναρριχηθούμε με 0,9 Μ στα 35.000 πόδια για να επιταχύνουμε στο 1,35 Μach αλλά όχι… Βάλαμε ΑΒ, σηκώσαμε ρύγχος επιταχύνοντας στο 1,35 Μ, οριζοντιώσαμε στα 35.000, τσεκάραμε τους κινητήρες, βάλαμε πάλι ΑΒ φθάνοντας το 1,55 Μ, ανεβήκαμε στα 47.000 πόδια και μετά κόψαμε κινητήρες. Κόψαμε αλλά πηγαίναμε με 1.3 Mach…»
Εκτός από αεροδυναμικά «καθαρό» το διθέσιο Flanker σε εκείνη την πτήση ήταν και αποστρατικοποιημένο, δηλαδή κάπου 3.000 λίβρες ελαφρύτερο από ένα στάνταρντ Su-27. Και πάλι, οι επιδόσεις του εντυπωσίασαν τον έμπειρο πιλότο των Tomcat, ιδίως η ταχύτητα του αεροπλάνου σε μεγάλο ύψος. «Με τους μετακαυστήρες εκτός, είμασταν σε mil power, η ταχύτητα έπεφτε και ακόμη πηγαίναμε υπερηχητικά» θυμάται ο Γκάλοπ. «Όταν τελειώσαμε, μετά από 25 λεπτά πάνω από το 1 Mach, έριξα μια ματιά στο καύσιμο και είπα πως θα μπορούσα να γυρίσω πίσω πετώντας υπερηχητικά και πάλι να έχω νορμάλ ποσότητα καυσίμου για προσγείωση…»
Τέτοιες επιδόσεις βέβαια δεν είναι δωρεάν. Τα σοβιετικά μαχητικά στις Ηνωμένες πολιτείες είναι δαπανηρά στην συντήρησή τους, το ίδιο και η πτήση τους. Όμως αν η USAF θέλει να εκπαιδεύει τους καλύτερους με ό,τι καλύτερο υπάρχει, τότε μάλλον αξίζει τον κόπο και τα χρήματα –20.000 δολάρια την ώρα μόνο για καύσιμο.
Αλέξανδρος Θεολόγου
