Συνεχίζουμε εδώ την εξιστόρηση για τη δράση του A-7D της Αμερικανικής Αεροπορίας στον πόλεμο του Βιετνάμ. Στο α΄ μέρος είδαμε τη γενική εικόνα των εξελίξεων στην περιοχή και την επανάληψη από το 1972 των μαζικών αμερικανικών βομβαρδισμών κατά του Βορείου Βιετνάμ. Ταυτόχρονα καταγράψαμε πώς η Αμερικανική Αεροπορία είχε εξελίξει το A-7D με εξαιρετικά προηγμένο ηλεκτρονικό εξοπλισμό ναυτιλίας και επίθεσης.
Πράσινοι κουρσάροι στους ουρανούς της ΝΑ Ασίας: Το Vought Α-7D της USAF στη μάχη, μέρος α΄
Για την επιχειρησιακή αξιοποίηση ενός τέτοιου προηγμένου οπλοσυστήματος η USAF ανέθεσε τη διοίκηση της εκπαιδευτικής μοίρας (ΣΜΕΤ, σε ορολογία ΠΑ) που συγκρότησε και την εκπόνηση του σχετικού curriculum το φθινόπωρο του 1970 σε ένα από τα πλέον λαμπρά αστέρια της, τον αντισμήναρχο Robert M. Bond. Ο Bond, στο κορύφωμα μιας ένδοξης καριέρας, επρόκειτο να αποκτήσει παναμερικανική φήμη με το θάνατό του σε δυστύχημα στο Groom Lake της Νεβάδα το Μάιο του 1984, στα χειριστήρια ενός… MiG-23 της USAF, φέροντας ήδη το βαθμό του αντιπτεράρχου και υποδιοικητή της Air Force Systems Command.
Η τότε μυστικοπάθεια και κατατρομοκράτηση των spotters από Ομοσπονδιακούς πράκτορες είχε οδηγήσει – όπως πληροφορείτο το ελληνικό κοινό της εποχής από την «ΠΤΗΣΗ» – στην εντύπωση ότι η συντριβή αφορούσε το άγνωστο ακόμη stealth αεροσκάφος της USAF, που πετούσε στην ίδια περιοχή με «βιτρίνα» μια μονάδα A-7D, τύπο με τον οποίο ο επιφανής αυτός αεροπόρος είχε συνδέσει το όνομά του και τη φήμη του.
Η πρώτη ετοιμοπόλεμη πτέρυγα, η 354th TFW (τακτική πτέρυγα μάχης) στη Myrtle Beach AFB, ένα αξιαγάπητο θέρετρο της Ν. Καρολίνα στις ακτές του Ατλαντικού, διοικείτο από άλλον έναν αξιωματικό του ιδιώματος του επιστήμονα – χειριστή: Ο μειλίχιος, γκριζομάλλης 45χρονος διοπτροφόρος Σμήναρχος Evan W. Rosencrans, προσωποποίηση της τελειοθηρίας και της επιμονής, ήταν ο άνθρωπος που θα ετοίμαζε άψογα τους «πράσινους Κουρσάρους» για τη μεγάλη στιγμή (αν και τελικά άλλος διοικητής τους οδήγησε στη μάχη). Το χαμηλών τόνων παρουσιαστικό του ήπιου ανδρός με τους άψογους τρόπους έκρυβε έναν ψημένο γερόλυκο με 133 πολεμικές αποστολές με F-80 Shooting Star στην Κορέα, 132 αντίστοιχες με το F-100 Super Sabre στο ‘Ναμ, και κατάρριψη MiG-15 με το δραματικά υποδεέστερο F-80!
Ήταν φανερό ότι ένα όπλο σαν το A-7D δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από τους ουρανούς της ΝΑ Ασίας καθώς το δράμα πλησίαζε προς την κορύφωσή του. Και πράγματι, στις 10/10/1972 η superbase των ΗΠΑ στην Ταϊλάνδη, Korat RT, έδρα ήδη μιας τεράστιας μεικτής πτέρυγας (388thTFW), υποδέχθηκε την 354th TFW της Τακτικής Αεροπορικής Διοίκησης (TAC), σε προσωρινή υπηρεσία (TDY) αρχικώς 6 μηνών, με τα νεότατα A-7D στη ζώνη ευθύνης της PACAF (Pacific Air Forces) και ειδικότερα της 7th Air Force.
Η πτέρυγα (κωδικός ουράς ΜΒ, από το Myrtle Beach), ακριβέστερα προωθημένο κλιμάκιο αυτής, αφίχθη με 2 από τις 4 μοίρες της (353rd TFS, 355th TFS), αλλά με συνολικά 72 αεροσκάφη που αντιστοιχούν σε 3 μοίρες, και με αντίστοιχο αριθμό πληρωμάτων. Στις 16/10/1972 η μεταστάθμευση είχε ολοκληρωθεί. Οι λοιπές μοίρες παρέμειναν στις ΗΠΑ προς συνέχιση του εκπαιδευτικού έργου και αντικατάσταση των προωθημένων στον προβλεπόμενο χρόνο.
Συνοδεία και υποστήριξη Έρευνας και Διάσωσης Μάχης
Ήδη από τον Αύγουστο του 1972 οι επιτελείς της 7ης Αεροπορικής Δύναμης, με ζώνη αρμοδιότητας το Δυτικό Ειρηνικό και άρα και τη ΝΑ Ασία, είχαν επιλέξει το A-7D για τον σημαντικότατο ρόλο της συνοδείας & υποστήριξης έρευνας και διάσωσης μάχης (Combat Search and Rescue, CSAR). Γνωστό ως αποστολή “Sandy”, από τον κωδικό κλήσης που χρησιμοποιούσαν τα αεροσκάφη που πετούσαν σε αυτό το ρόλο. Η πυκνότατη δράση της USAF πάνω από μια πάνοπλη και πυκνοκατοικημένη χώρα όπως το Β. Βιετνάμ και οι διαρκώς υψηλές απώλειες την είχαν εύλογα οδηγήσει σε δέσμευση σημαντικών πόρων στην αποστολή αυτή. Οι εξαιρετικώς επίλεκτοι, σπάνιας φυσικής κατάστασης και κατά κανόνα εφηβικής ή μετεφηβικής ηλικίας parajumpers/pararescuemen της USAF μεταφέρονταν στη ζώνη διάσωσης αρχικώς με τα ελικόπτερα Sikorsky HH-3E Jolly Green Giant (έκδοση του SH-3 Sea King με ευρεία καμπίνα, ράμπα φόρτωσης, βίντσι μεγάλου μήκους και δυνατότητα ανεφοδιασμού εν πτήσει), τα οποία και περισυνέλεγαν τους καταρριφθέντες.
Ο τύπος συμπληρώθηκε, από το 1970, με τα πολύ μεγαλύτερα και ικανότερα Sikorsky HH-53B/C Super Jolly Green Giant (έκδοση του CH-53D Sea Stallion των Πεζοναυτών με βίντσι μεγάλου μήκους, εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου και εσωτερικές αυτοσφραγιζόμενες, τοπική θωράκιση και δυνατότητα ανεφοδιασμού εν πτήσει). Κύρια βάση των παραπάνω ελικοπτέρων έρευνας και διάσωσης μάχης της USAF (αλλά κυρίως των μοιρών ειδικών επιχειρήσεων, με τα CH-3E, UH-1P & Douglas A-1E/H/J Skyraider) ήταν η αεροπορική βάση Nakhon Phanom της Ταϊλάνδης, σε ελάχιστη απόσταση από τα σύνορα της χώρας αυτής με το Λάος και η εγγύτερη προς το Β. Βιετνάμ, άρα εξ ορισμού η καταλληλότερη. Η πίστα της με PSP (pierced-steel planking), όπως τα αεροδρόμια του Β’ ΠΠ, έχει γίνει μάρτυρας πάρα πολλών εξαιρετικά παράτολμων επιχειρήσεων, για τις οποίες ακόμη ελάχιστα είναι γνωστά.
Άλλο κλιμάκιο στάθμευε στο Da Nang, τη βορειότερη βάση στο Ν. Βιετνάμ, μια αχανή superbase, κοινής χρήσεως από τη USAF και το Σώμα Πεζοναυτών, με κίνηση αντίστοιχη μείζονος διεθνούς αεροδρομίου.
Τα ελικόπτερα αυτά συνοδεύονταν στην εχθρική ενδοχώρα, αλλά αυτονόητα και στο Λάος, επίσης “bandit country” και θέατρο πολλών καταρρίψεων, από Douglas A-1 Skyraider (μονοθέσια A-1H/J ή και πολυθέσια A-1E) της USAF.
To θαυμάσιο εμβολοφόρο πρώην μέσο βομβαρδιστικό του Ναυτικού, με δάφνες τόσο στην Κορέα όσο και στο Βιετνάμ, διαθέσιμο σε μεγάλους αριθμούς μετά την αντικατάστασή του στα αεροπλανοφόρα από το A-6A Intruder, ήταν το ιδεώδες αεροσκάφος για το ρόλο: Ο αερόψυκτος αστεροειδής εμβολοφόρος 18κύλινδρος υπερτροφοδοτούμενος κινητήρας 55 λίτρων Wright R-3350 Duplex-Cyclone των 2700 ίππων ήταν όχι μόνο ανθεκτικός στα πλήγματα βολίδων, αλλά και ένας αδιαπέραστος θώρακας για το χειριστή. Το οπλικό φορτίο ήταν ασυναγώνιστο σε μάζα και ποικιλία (σε αναρίθμητους φορείς, με δυνατότητα απίθανων συνδυασμών), η συντήρηση απλούστατη, η αξιοπιστία παροιμιώδης και η ταχύτητα τέτοια που του επέτρεπε να ακολουθεί τα ελικόπτερα CSAR.
Ωστόσο, η εξελισσομένη διαδικασία της «Βιετναμοποίησης» του πολέμου απαιτούσε τη μεταβίβαση των πολύτιμων αυτών αεροσκαφών στην Αεροπορία της Δημοκρατίας του Βιετνάμ, η οποία είχε τεράστια εμπειρία στη χρήση του. Άλλωστε το αεροσκάφος ήταν από κάθε άποψη καταλληλότερο για το βασικό ρόλο της Αεροπορίας των Νοτίων, ήτοι την εγγύς αεροπορική υποστήριξη, σε σχέση με τους άλλους τύπους που χρησιμοποιούσε ο Νότος (Cessna A-37B, Northrop F-5A).
Το A-7D δεν μπορούσε να πετάξει βέβαια με αρκούντως χαμηλή ταχύτητα για να ακολουθεί τα ελικόπτερα, όπως το Skyraider. Ωστόσο, το ακριβέστατο σύστημα ναυτιλίας/επίθεσης του επέτρεπε να διατηρεί περιπολίες σε race track pattern πάνω από τη ζώνη διάσωσης, και να επισημαίνει με το HUD τη θέση των καταρριφθέντων «μαρκάροντας» τις ακριβείς συντεταγμένες, ώστε να επαναπροσεγγίσει από άλλη γωνία / ύψος / κατεύθυνση, αναλόγως της απειλής και της εξελισσομένης τακτικής καταστάσεως.
Όπως και τα Α-1, τα A-7D θα εξέπεμπαν πυρά καταστολής τοπικής αεράμυνας, ενώ θα κρατούσαν μακριά από τους καταρριφθέντες τις εχθρικές δυνάμεις που θα κινούντο προς σύλληψή των, με τα πλέον ετερόκλητα μέσα. Όπως καπνογόνα προς δημιουργία προπετάσματος καπνού μεταξύ καταρριφθέντος και διωκτών, δακρυγόνα και βέβαια πάσης φύσεως πυρομαχικά, ιδίως το πυροβόλο Μ61 και ρουκέτες των 2,75 ιντσών, ή και βόμβες κατά περίπτωση.
Στις αρχές Νοεμβρίου 1972 τα A-7D από το Korat άρχισαν εκπαιδευτικές πτήσεις με τα HH-53C Super Jolly, με πολύπειρους χειριστές των Skyraider ως παρατηρητές επί των ελικοπτέρων, για να αξιολογούν την επίδοση του «Κουρσάρου» στον ιδιότυπο και εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο.
Η διαγραφή τροχιών γύρω από κινούμενα ελικόπτερα στάθηκε εξαιρετική δοκιμασία για την πλοηγική τέχνη, την αντίληψη της τακτικής κατάστασης, την πειθαρχία διατήρησης σχηματισμού και τη δυνατότητα αντίδρασης σε εχθρικά πυρά. Τα πληρώματα των Α-7 ανταπεξήλθαν ωστόσο σε χρόνο ρεκόρ στην πρόκληση. Έτσι στις 7/11/1972 τα παλαίμαχα Skyraider πέταξαν για τελευταία φορά στο ρόλο “Sandy”, ενώ στις 18/11/1972 ο Σμηναγός Colin Arnold Clark επρόκειτο να διευθύνει την πρώτη διάσωση με κάλυψη από A-7D. Μια επική αποστολή εννιά ωρών που επρόκειτο να γραφεί στην ιστορία της αεροπορίας και την οποία θα παρουσιάσουμε εκτενώς σε επόμενο άρθρο. Η 354η Πτέρυγα επρόκειτο να ολοκληρώσει συνολικά 22 διασώσεις μάχης με θαυμαστή επιτυχία στη διάρκεια του Πολέμου.
Σε μια τυπική αποστολή “Sandy”, τα A-7D πετούσαν σε σχηματισμό τεσσάρων για κάθε ελικόπτερο που συνόδευαν. Τα τρία πρώτα του σχηματισμού έφεραν (πέραν των δύο εξωτερικών δεξαμενών στους εσωτερικούς υποπτερύγιους φορείς και του πλήρους φόρτου 1.000 βλημάτων για το εσωτερικό πυροβόλο Μ61 των 20 mm) 2 μη απορριπτόμενους διανομείς υποπυρομαχικών CBU-38, δύο ρουκετοβόλα LAU-3 έκαστο με 19 ρουκέτες των 2,75 ιντσών με εκρηκτική κεφαλή και άλλα δύο όμοια με ρουκέτες λευκού φωσφόρου για σήμανση στόχων με λευκό καπνό.
Το τέταρτο του σχηματισμού έφερε τις δύο CBU-38 και αντί των ρουκετοβόλων δύο βόμβες διασποράς καπνογόνων CBU-12, για να απλώσει παραπέτασμα καπνού ανάμεσα στην εχθρική δύναμη και στη ζώνη προσγείωσης του ελικοπτέρου διάσωσης. Πύραυλοι αέρος αέρος ΑΙΜ-9 δεν φέρονταν σχεδόν ποτέ από τα Α-7 της USAF στο Βιετνάμ, σε αντίθεση με εκείνα του Ναυτικού.
Πολύ συχνά ένα από τα A-7D του σχηματισμού έφερε βόμβες διασποράς δακρυγόνων, σε αέριο μορφή ή σε σκόνη. Η USAF πειραματίσθηκε πολύ με μη-φονικές χημικές ουσίες στο Βιετνάμ, με κύριο φορέα τα Α-1 και ενίοτε με αξιοθρήνητα αποτελέσματα. Σώζεται μαρτυρία για άφεση αερίων που θα αδρανοποιούσαν δήθεν τον αριθμητικά υπέρτερο εχθρό για να επιτευχθεί απαγκίστρωση κλιμακίου ειδικών δυνάμεων, αλλ’ αντ’ αυτού το αέριο προκάλεσε … υπερδιέγερση και μανία στην εχθρική δύναμη, η οποία με ακάθεκτη ορμή και αδιάφορη για απώλειες άλωσε με θυελλώδη έφοδο τη φίλια θέση. Τα δακρυγόνα πάντως ήταν συνήθως δραστικά, αρκεί να ρίπτονταν με συνεκτίμηση της διεύθυνσης του ανέμου, ώστε να μην κάνουν δυσχερή τη ζωή των καταρριφθέντων Αμερικανών αντί των Βιετναμέζων διωκτών τους.
Παρά τον εξοπλισμό του A-7D, ορισμένες αποστολές, ιδίως κατά το σούρουπο, απαιτούσαν την παρουσία προωθημένου παρατηρητή αέρος σε ελικοφόρο αεροσκάφος ένοπλης αναγνώρισης OV-10A Bronco της USAF. Αυτό ήταν εξοπλισμένο με πρωτοποριακό για την εποχή σύστημα νυχτερινής παρατήρησης Pave Nail της LTV Electrosystems, το οποίο περιελάμβανε και καταδείκτη λέιζερ, καθώς και το αποστασιόμετρο λέιζερ / εντοπιστή σεσημασμένων με λέιζερ στόχων Pave Spot.
Η έμφαση του τοπικού διοικητή στην έρευνα και διάσωση μάχης – με δέσμευση μάλιστα των καλύτερων ίσως ελαφρών αεροσκαφών κρούσης που διέθετε στην υποστήριξη αυτής της αποστολής! – μπορεί να ξενίζει το μέσο αναγνώστη, που ίσως δεν έχει διαβάσει πολλά για αυτή την όχι τόσο προβεβλημένη αεροπορική αποστολή, αλλά για την USAF στο Βιετνάμ αποτελούσε αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα για τους εξής κυρίως λόγους:
Α) Είναι στοιχειώδης υποχρέωση μιας ένοπλης δύναμης η προσπάθεια ανάκτησης καταρριφθέντος προσωπικού της που εκτίθεται σε τέτοιας έντασης κινδύνους.
Β) Παράλειψη ή πλημμελής εκπλήρωση της υποχρέωσης αυτής οδηγεί αργά ή γρήγορα στην καταρράκωση του ηθικού των πληρωμάτων.
Γ) Η σύλληψη των καταρριφθέντων ήταν ευχερής, καθώς το βόρειο Βιετνάμ ήταν πυκνοκατοικημένο και – πέραν των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας της χώρας – ένοπλα κλιμάκια παλλαϊκής αμύνης αναζητούσαν ενεργητικά τους καταρριφθέντες ακόμη και σε δασώδεις περιοχές. Ακόμη και τα λεπτά μέχρι την άφιξη των Jolly Green μετρούσαν.
Δ) Κάθε συλληφθέν πλήρωμα ήταν ένα επιπλέον διαπραγματευτικό χαρτί για το Β. Βιετνάμ έναντι των ΗΠΑ.
Ε) Η κομμουνιστική παράταξη (Β. Βιετνάμ, αντάρτες Βιετκόνγκ στο Ν. Βιετνάμ, συνοδοιπόροι στο Λάος, Ερυθροί Χμερ στην Καμπότζη) είχε, με τη βοήθεια ΕΣΣΔ και Κίνας, αναπτύξει σε βαθμό τελειότητας την υποκλοπή των αμερικανικών επικοινωνιών (COMINT), αλλά και τη συλλογή πληροφοριών από πρόσωπα (HUMINT). Οι Ταϊλανδοί εργάτες στα οικήματα των αξιωματικών, η εξωτικού κάλλους σερβιτόρα στη Λέσχη Αξιωματικών ή και οι τοπικές «σύζυγοι» του προσωπικού στις κοντινές πόλεις μπορούσαν να είναι – και συχνά ήταν – κατάσκοποι. Όλες οι τηλεπικοινωνίες των Αμερικανών ήταν, καθ’ όλη τη διάρκεια του Πολέμου του Βιετνάμ, διάτρητες. Τα ονόματα των ιπταμένων ήταν γνωστά, ενώ συχνότατα υποκλεπτόταν και ποιοι συγκεκριμένα πετούσαν σε συγκεκριμένη αποστολή!
Τα στοιχεία αυτά, που συλλέγονταν τοπικώς, αντιπαραβάλλονταν με την τεράστια βάση δεδομένων (όχι σε ψηφιακή μορφή, βέβαια, αλλά πληρέστατη) που διατηρούσε η ΕΣΣΔ για το προσωπικό των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Έτσι αν π.χ. ήταν γνωστό στο Β. Βιετνάμ ότι στον αμερικανικό σχηματισμό που σήμερα θα βομβάρδιζε, το αεροσκάφος Νο. 1 είχε πιλότο αντισμήναρχο με προϋπηρεσία σε μονάδες στρατηγικών όπλων, η προσπάθεια κατάρριψης και σύλληψης του γινόταν πραγματική σταυροφορία, ενδιαφέροντος της ίδιας της «ερυθράς μητρόπολης» ΕΣΣΔ! Τέτοια πρόσωπα, όπως και στον προ 20ετίας πόλεμο της Κορέας μεταφέρονταν – σε περίπτωση σύλληψης – στην ΕΣΣΔ για ανάκριση, και είτε αφομοιώνονταν εκόντες-άκοντες, εγκαθιστάμενοι εκεί και αποκτώντας οικογένεια, ή εξαφανίζονταν αφού έλεγαν (ή όχι) ό,τι γνώριζαν.
Έτσι ήταν ζωτικό για την ίδια τη στρατηγική αποτροπή των ΗΠΑ να μην πέσουν τέτοια πρόσωπα στα χέρια των κομμουνιστών, πολύ περισσότερο καθώς οι βαρύτατες απώλειες και η έλλειψη προσωπικού ανάγκαζε την USAF να στέλνει σε μονάδες μαχητικών στο Βιετνάμ πληρώματα από πτέρυγες στρατηγικού βομβαρδισμού (Β-52, Β-58). Οι τελευταίες διαλύονταν με ταχύ ρυθμό εκείνη την εποχή λόγω εισόδου των διηπειρωτικών πυραύλων και των FB-111A σε υπηρεσία.
Εξαιρετική αρετή των A-7D στον ως άνω ρόλο ήταν η τεράστια εμβέλεια του τύπου. Κατά μαρτυρίες αξιωματικών της USAF, το A-7D μπορούσε χωρίς εναέριο ανεφοδιασμό να φθάσει, από τη βάση του στο Korat (πολύ εγγύτερα στη Μπανγκόκ παρά στα σύνορα με το Λάος), σε οποιονδήποτε στόχο στο Λάος, στην Καμπότζη ή στο Β. Βιετνάμ, με την εξαίρεση των απωτάτων βορείων περιοχών του τελευταίου στην κινεζική μεθόριο (όπου όμως σπανίως επιχειρούσε η USAF προς αποφυγή μεθοριακών επεισοδίων με την Κίνα). Αν και υπήρχε μεγάλος στόλος εναερίων τάνκερ KC-135A διαθέσιμος στο θέατρο των επιχειρήσεων (κυρίως από την τεράστια αεροπορική βάση U Tapao της Νότιας Ταϊλάνδης, τμήμα του μεγάλου ναυστάθμου Sattahip της ασιατικής χώρας, αλλά και από το Korat), η ιδιότητα αυτή του A-7D απλούστευε το σχεδιασμό των επιχειρήσεων. Υπήρχαν ασφαλώς επί 24ώρου βάσεως KC-135A σε καθορισμένες τροχιές πάνω από το Λάος, την ανατολική Ταϊλάνδη και τον Κόλπο του Τονκίνου (για να ανεφοδιάζουν Phantom σε MiG CAP ή να «ρυμουλκούν» πίσω στη βάση χτυπημένα αεροσκάφη που έχαναν καύσιμο σχεδόν με το ρυθμό που το ελάμβαναν από το τάνκερ), αλλά δεν έμεναν ποτέ χωρίς δουλειά…
Εξυπακούεται ότι και οι χρησιμοποιούμενοι τύποι ελικοπτέρων έρευνας και διάσωσης μάχης δεν υστερούσαν σε εμβέλεια, τόσο λόγω σχεδιαστικών χαρακτηριστικών όσο και λόγω της ανεκτίμητης ικανότητας ανεφοδιασμού εν πτήσει.
Ας σημειωθεί, τέλος, ότι την αποστολή έρευνας – διάσωσης μάχης για τα καταρριφθέντα στο Β. Βιετνάμ πληρώματα του Ναυτικού των ΗΠΑ την ανελάμβαναν ελικόπτερα Kaman HH-2C Seasprite (σπάνια και ελάχιστα γνωστή έκδοση του αειθαλούς ναυτικού ελικοπτέρου, με θωράκιση και πυργίσκο πολυβόλων στη θέση του ραντάρ κάτω από το ρύγχος) του ιδίου του Ναυτικού, με κλιμάκια SEALS, επιχειρώντας από σκάφη επιφανείας.
Απαγόρευση πεδίου μάχης (ΒΑΙ) – Εγγύς αεροπορική υποστήριξη (CAS)
Η αποστολή “Sandy“, οσοδήποτε κρίσιμη, δεν ήταν φυσικά σε θέση να απασχολεί κατ’ αποκλειστικότητα μια πτέρυγα 72 αεροσκαφών. Τα Α-7D έδρασαν, μεταξύ άλλων, σε αποστολές νυχτερινής συνοδείας των gunship AC-130A στο Λάος. Τα τελευταία, εξοπλισμένα με αισθητήρες νυκτερινής οράσεως και απίθανους συνδυασμούς από Gatling miniguns 7,62 mm, Gatling πυροβόλα των 20 mm, Bofors των 40 mm και οβιδοβόλο των 105 mm κατεδίωκαν απηνώς την αδιάλειπτη κυκλοφορία βορειοβιετναμικών φαλάγγων φορτηγών στο «Διάδρομο του Χο Τσι Μινχ» στο Λάος κατά τις νυκτερινές ώρες. Αντίστοιχα, κατά τη διάρκεια της ημέρας τα περάσματα και οι γνωστοί αμαξιτοί δρόμοι βομβαρδίζονταν καθημερινά από τακτικά α/φ της USAF, επί χρόνια, με μέτρια αποτελέσματα, παρά τις μεσοσταθμικώς τουλάχιστον 125 εξόδους βομβαρδισμού την ημέρα από διάφορες μονάδες.
Η συνοδεία δεν είχε χαρακτήρα προστασίας από εναέριες απειλές, που σπάνιζαν έτσι και αλλιώς στο Λάος (μόνο μια κατάρριψη αμερικανικού F-102A Delta Dagger από βορειοβιετναμικό MiG-21 έχει αναφερθεί), και για τις οποίες υπήρχαν τα πολύ καταλληλότερα Phantom. Περισσότερο ήταν δύναμη καταστολής αεράμυνας (δηλαδή αντιαεροπορικού πυροβολικού των Βορείων, καθώς οι SAM έφθασαν αργότερα στο Λάος) για την περίπτωση που το gunship συναντούσε πυκνά πυρά. Η αντικατάσταση των τακτικών αεροσκαφών (F-4D με LORAN και LGBs, B-57G Night Intruders με ραντάρ, FLIR, LGBs και εμπρηστικές βόμβες, A-6C Intruder με FLIR/LLLTV) από τα AC-130A Gunship στο «Μονοπάτι» είχε οδηγήσει σε άλμα στον αριθμό κατεστραμμένων φορτηγών, αλλά τα ογκώδη α/φ ήταν σίγουρα πιο ευάλωτα.
Ήδη όμως την πρώτη ημέρα τους στη ΝΑ Ασία τα A-7D κλήθηκαν σε δράση στην εξ ορισμού απαιτητικότερη αποστολή, εκείνη της εγγύς αεροπορικής υποστηρίξεως φιλίων τμημάτων ήδη εμπεπλεγμένων με τον εχθρό. Πράγματι, στις 16/10/1972 η 320η Μεραρχία του Βορειοβιετναμικού Στρατού περικύκλωσε μονάδα του Νοτίου Βιετνάμ και τους Αμερικανούς στρατιωτικούς συμβούλους της στο My Thach στα κεντρικά υψίπεδα του Ν. Βιετνάμ, όχι μακριά από το Pleiku. Οι αμυνόμενοι πολεμούσαν διαρκώς από την πασχαλινή εισβολή του Μαρτίου, και η κόπωση της μάχης τους είχε καταστήσει ευχερή λεία, πέραν της αριθμητικής τους μειονεξίας. Ευρισκόμενοι υπό συνεχές σαρωτικό πυρ όλμων, ΠΑΟ, RPG και φορητών όπλων, είχαν πλέον ελάχιστες ελπίδες. Έτσι AH-1G Cobra του Στρατού των ΗΠΑ ανέλαβαν δράση, αλλά ήταν φανερό ότι χρειαζόταν πραγματικό «σίδερο» αν επρόκειτο να διασωθούν οι πολιορκημένοι.
Επί 6 ώρες, όλα τα διαθέσιμα A-7D της 354ης Πτέρυγας σφυροκοπούσαν τις θέσεις της βορειοβιετναμικής 320ης με βόμβες των 500 λιβρών, διανομείς υποπυρομαχικών CBU-58 και τα εσωτερικά πυροβόλα Μ61 των 20 mm, επικουρούμενα – σε μια ασυνήθιστη συνάντηση λευκών και πρασίνων Κουρσάρων – από τα πρακτικώς πανομοιότυπα Α-7Ε της VA-37 “Bulls” του Ναυτικού από το USS Saratoga. Μια από τις σχετικώς σπάνιες παρουσίες αεροπλανοφόρου Ανατολικής Ακτής στο Βιετνάμ.
Η πολιορκία λύθηκε αυθημερόν, ενώ και για τις επόμενες 48 ώρες οι Κουρσάροι κατεδίωξαν απηνώς μέσα στη ζούγκλα τα υπολείμματα της 320ης, η οποία άφησε στο πεδίο της μάχης ένα τεράστιο οπλοστάσιο. Παρόμοιες αποστολές ανελήφθησαν και στο Λάος, όμως για ευνόητους λόγους καλύπτονται από βαθύ σκοτάδι.
Οι δυνάμεις των Χμονγκ του Στρατηγού Vang Pao είχαν βέβαια οργανική εγγύς αεροπορική υποστήριξη από εξοπλισμένα εκπαιδευτικά T-28D Trojan τα οποία πετούσαν Αμερικανοί πολίτες μισθοφόροι της CIA, ασυναγώνιστοι «μύστες» της τέχνης του up, close and personal αεροπορικού πολέμου, εκεί που ο χειριστής του αεροσκάφους αναγνωρίζει το πρόσωπο εκείνου που σκοτώνει.
Αλλά αυτοί οι αφανείς μεν, παγκοσμίου κλάσεως δε αεροπόροι δεν είχαν αρκετή δύναμη πυρός στη διάθεσή τους όταν ο Βορειοβιετναμικός Στρατός επετίθετο με μεγάλες μονάδες. Τότε σήμαινε η ώρα του «Κουρσάρου».
Και στις αποστολές αυτές το Α-7D έλαμπε δια της τεράστιας αυτονομίας που του εξασφάλιζε ο οικονομικός turbofan και η ικανή χωρητικότητα καυσίμου. Ο λόγος και πάλι στον βετεράνο της 354th TFW στο Βιετνάμ, Σμηναγό Don Cornell της USAF: «Δεν ήταν συνήθης πρακτική, αλλά ορισμένες φορές ένας σχηματισμός μας απογειωνόταν από το Korat της Ταϊλάνδης για έναν στόχο νότια της Σαϊγκόν, ελάμβανε διαταγή εν πτήσει να παρεκκλίνει για τη ζώνη Steel Tiger του Νοτίου Λάος (περιοχή από την οποία διερχόταν ο «Διάδρομος Χο Τσι Μινχ») και ακολούθως να παρεκκλίνει εκ νέου για αντιμετώπιση εξελισσομένου απροόπτου στο Υψίπεδο των Αμφορέων (Plaine des Jarres, Plain of Jars) στο Βόρειο Λάος, να πραγματοποιήσει άφεση βομβών εκεί και να επιστρέψει χωρίς ανεφοδιασμό στο Korat. Οι πτήσεις αυτές ήταν δυνατόν να διαρκέσουν τρεις ώρες και να καλύψουν συνολική απόσταση 1.000 μιλίων (1.609 χιλιομέτρων), κάτι απλώς αδιανόητο για το F-100 με το οποίο πετούσα παλαιότερα».
Βομβαρδισμός στρατηγικών στόχων
Οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις των Παρισίων μεταξύ ΗΠΑ και Β. Βιετνάμ κατέρρευσαν χωρίς αποτέλεσμα το Νοέμβριο του 1972. Ήταν ορατό νωρίτερα, αλλά οι ανάγκες των αμερικανικών εκλογών υποχρέωναν τον Πρόεδρο Νίξον να καλλιεργεί προσδοκίες ειρήνευσης στους πολίτες (“Peace is at hand”). Το αφήγημα αυτό, σε συνδυασμό με τη συνεπή υλοποίηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων του 1968 περί απόσυρσης των αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων από το Βιετνάμ, του επέτρεψε την πλέον σαρωτική επανεκλογή στη μέχρι τότε ιστορία των Αμερικανικών προεδρικών εκλογών, με 48 στις 50 πολιτείες και 60,7% (!) της λαϊκής ψήφου. Οι Δημοκρατικοί, αντίστοιχα, είχαν κάνει επιλογή αυτοχειρίας με την απονομή του χρίσματος στον αριστερό Γερουσιαστή George S. McGovern, ο οποίος με τις θέσεις του περί νομιμοποίησης των ναρκωτικών, παροχής αμνηστίας στους ανυπότακτους και λιποτάκτες του Βιετνάμ, περικοπής των αμυντικών δαπανών κατά 37% (!) σε τρία έτη και με την επιλογή ενός γερουσιαστή με βαρύτατη διπολική διαταραχή ως υποψηφίου αντιπροέδρου, είχε αποξενώσει πλήρως τον μέσο Αμερικανό πολίτη. Με την επανεκλογή του Nixon, η ώρα είχε έρθει για να πιεσθεί ο Βορράς: Η ώρα της επιχείρησης Linebacker II ή «Πολέμου των 11 Ημερών».
Πολλά έχουν γραφεί για τον κορμό της επιχείρησης, με τις επιδρομές των Β-52 στο Ανόι και τον λιμένα της Χαϊφόνγκ, όπως και για την αδιάλειπτη προσπάθεια καταστολής αεράμυνας από USAF και Ναυτικό.
Τα «πράσινα» A-7D είχαν ενεργό, αν και ελάχιστα γνωστό, ρόλο και στην επιχείρηση αυτή, πλήττοντας αυτή τη φορά στρατηγικούς στόχους, όπως βιομηχανικές εγκαταστάσεις, ραδιοσταθμούς, αναμεταδότες εκπομπών, σιδηροδρομικούς σταθμούς ελιγμών (συγκρότησης συρμών) και αποθήκες προμηθειών, όλους εντός του αστικού ιστού της βορειοβιετναμικής πρωτεύουσας. Έχοντας εμβέλεια 833 χιλιομέτρων με φορτίο 2 εξωτερικών δεξαμενών των 1.137 λίτρων και 12 βόμβες Mk. 82 των 500 λιβρών, ή αντίστοιχα 1.018 χιλιομέτρων με τις ως άνω δεξαμενές και 4 βόμβες Mk. 83 των 1.000 λιβρών, πάντα με προφίλ high-low-low-high και 90 χλμ. (ή 5 λεπτά) με τη μέγιστη ταχύτητα των 560 κόμβων σε χαμηλό ύψος, ο «Κουρσάρος» ήταν ιδεώδες αεροσκάφος για την αποστολή.
Κατά το διάστημα πριν τον «Πόλεμο των 11 Ημερών», τα A-7D εξετέλεσαν και αποστολές βομβαρδισμού από μεγάλο ύψος, σε σχηματισμό δύο ως τεσσάρων A-7D με ένα F-111A, το οποίο λειτουργούσε ως pathfinder.
Τέτοιοι βομβαρδισμοί, με εγγενώς μικρή ακρίβεια, γίνονταν με βάση τις ενδείξεις του ραντάρ του pathfinder ή με LORAN ή ακόμη και με TACAN, αναλόγως της κάλυψης, ήταν δε λύση ανάγκης σε νεφοσκεπείς ημέρες και ιδίως την εποχή των Μουσώνων για να διατηρηθεί μια στοιχειώδης πίεση στο Βορρά. Αυτονόητο είναι ότι η πτήση πάνω από τα σύννεφα μεγιστοποιούσε τον κίνδυνο από SAM, τον οποίον ο χειριστής δεν βλέπει έγκαιρα, ενώ τα μάλλον πρωτόγονα RWR της εποχής δεν βοηθούσαν ουσιωδώς, και συχνά αποπροσανατόλιζαν με το συνεχή βόμβο.
Προσωρινός απολογισμός δράσεως
Στις πρώτες δέκα εβδομάδες τους στο μέτωπο της ΝΑ Ασίας, από την άφιξή τους στις 16/10/1972 μέχρι το πέρας της επιχείρησης Linebacker II στις 29/12/1972, τα 72 A-7D της 354ης Πτέρυγας της USAF (που ήταν όλη η δύναμη του τύπου στο θέατρο των επιχειρήσεων) συμπλήρωσαν 16.819 ώρες πτήσεως σε 6.568 εξόδους. Επετεύχθη έτσι ένας μέσος όρος 62 εξόδων ημερησίως, ένα διόλου ευκαταφρόνητο επίτευγμα, ένδειξη της υψηλής αξιοπιστίας του τύπου. Το επίτευγμα γίνεται ακόμη πιο θαυμαστό αν συνεκτιμηθεί:
α) η ασυνήθιστα υψηλή μέση διάρκεια των αποστολών,
β) το γεγονός ότι ο τύπος ήταν ακόμη νέος και η πτέρυγα στο τέλος μιας τεράστιας εφοδιαστικής αλυσίδας τουλάχιστον 20.000 χιλιομέτρων, εν μέσω ασύλληπτων αναγκών, και
γ) το γεγονός ότι η πτέρυγα μοιραζόταν μια βάση ενός μόνο διαδρόμου αποπροσγείωσης με δύο μοίρες F-4E Phantom, δύο μοίρες F-105G Wild Weasel, μια μοίρα F-4C Wild Weasel IV, μια μοίρα α/φ ηλεκτρονικών παρεμβολών Douglas EB-66E, μία μοίρα εναερίων σταθμών διοίκησης C-130E-ΙΙ ABCCP, μια μοίρα ΑΣΕΠΕ EC-121 Warning Star (AWACS έκδοση του Super Constellation), μια μοίρα ιπταμένων αναμεταδοτών EC-121R Constellation και μια μοίρα τάνκερ KC-135A, για ένα σύνολο άνω των 200 αεροσκαφών, πολλά εκ των οποίων μεγάλα!
Μπορεί να φαντασθεί κάποιος την εναέρια κυκλοφορία στο Korat να μην υπολείπεται πολύ των μεγάλων διεθνών αεροδρομίων της εποχής!
Οι απώλειες του τύπου στη μάχη, παρά τις ακραία επικίνδυνες αποστολές, ήταν μία κατάρριψη στο Β. Βιετνάμ και δύο στο Λάος, καθιστώντας τον «Κουρσάρο» τον πιο επιβιώσιμο τύπο (βάσει αναλογίας απωλειών ανά εξόδους και ώρες πτήσεως σε συνθήκες μάχης) της Αμερικανικής Αεροπορίας από όλους όσοι υπηρέτησαν στην «κρεατομηχανή» της ΝΑ Ασίας.
Συνεχίζεται στο γ΄ και τελευταίο μέρος
