Πως η Βόρεια Κορέα και ο πόλεμος του Βιετνάμ “πυροδότησαν” την αεροπορική αναγέννηση της Αμερικανικής Εθνοφρουράς;

Στις 23/01/1968, πλωτά μέσα της Βόρειας Κορέας κατέλαβαν στην ανοικτή θάλασσα το πλοίο συλλογής πληροφοριών USS Pueblo (AGER-2) του Ναυτικού των ΗΠΑ. Οι δυνάμεις των ΗΠΑ στην περιοχή δεν πρόφθασαν να αντιδράσουν: Οι εδρεύουσες στη Νότια Κορέα μοίρες της USAF είχαν καθήκοντα κρούσεως με πυρηνικά όπλα και ήταν σε επιφυλακή, χωρίς μέσα για να πλήξουν τα ελαφρά ταχέα σκάφη των βορειοκορεατών. Το πλησιέστερο αεροπλανοφόρο, USS Enterprise (CVAN-65), είχε τα 50 από τα 85 αεροσκάφη του εκτός μάχης με ζημίες λόγω πρόσφατης απρόοπτης διέλευσης από τυφώνα. Το γεγονός, το οποίο αναπτύχθηκε σε άρθρο του ptisidiastima.com αφετηρίασε μια ακόμη κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 23 Ιανουαρίου 1968: Το USS Pueblo αιχμαλωτίζεται από τη Βόρεια Κορέα

Το χτύπημα για τις ΗΠΑ ήταν ασύλληπτο: Αφενός η πειρατεία εις βάρος σκάφους του Ναυτικού κουρέλιαζε το διεθνές κύρος τους και αναιρούσε κάθε αποτρεπτική παράσταση που επιθυμούσαν να εκπέμψουν, σε εποχή μάλιστα που μαινόταν ο Πόλεμος του Βιετνάμ. Αφετέρου, άκρως απόρρητες κρυπτογραφικές συσκευές επί του USS Pueblo έπεσαν στα χέρια του Κομμουνιστικού κόσμου, μεταφέρθηκαν αυθημερόν από την Πιόνγκ Γιάνγκ στη Μόσχα και κατέστησαν δυνατή την αποκρυπτογράφηση εκατομμυρίων υποκλαπεισών αλλά ακατάληπτων έως τότε για την ΕΣΣΔ εκπομπών. Η πρόσβαση στις κρυπτογραφικές συσκευές KL-7 “Adonis” & KW-37 “Jason” ήταν ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της KGB, και κατέστη δυνατή χάρη στη στρατολόγηση του Αμερικανού κελευστή John Antony Walker.

 Ο τελευταίος, άνθρωπος του σχοινιού και του παλουκιού με ποινικό μητρώο από εφηβική ηλικία, είχε σωρεύσει χρέη από μπαρ που είχε ανοίξει και λειτουργούσε στο Charleston της Ν. Καρολίνας ενώ υπηρετούσε σε υποβρύχιο βαλλιστικών πυραύλων.

Προσήλθε λοιπόν στη Σοβιετική Πρεσβεία της Washington D.C. στα τέλη του 1967 και προθυμοποιήθηκε να δίδει πληροφορίες που γνώριζε ως υπαξιωματικός πληροφοριών, χειριστής κρυπτογραφικών συσκευών. Για να αποδείξει τη σοβαρότητά του πώλησε επί τόπου μια κρυπτογραφική κάρτα, και αποκάλυψε ότι μια συφοριασμένη τράτα ονόματι USS Pueblo, που τριγύριζε τη Β. Κορέα και το Βλαδιβοστόκ, έφερε τις κορυφαίας διαβάθμισης προαναφερόμενες κρυπτογραφικές συσκευές… Ακολούθως αξίωσε και έλαβε εβδομαδιαίο μισθό $ 1.000 (σημερινά $7.760) για τις υπηρεσίες του, κατορθώνοντας πολύ γρήγορα όχι απλώς να ξεχρεώσει το μπαρ, αλλά και να κάνει κομπόδεμα. Συνελήφθη μόλις το 1985, 9 χρόνια μετά την αποστρατεία του, παραδίδοντας 124 άκρως απόρρητες σελίδες εγγράφων του USS Nimitz (τα παιδιά του, όλα υπαξιωματικοί του Ναυτικού, συνέχιζαν το δίκτυο) σε κρύπτη δάσους, καταδικάστηκε σε τετράκις ισόβια κάθειρξη και πέθανε μετά από 29 χρόνια στη φυλακή το 2014.

Η ΕΣΣΔ δεν καθυστέρησε στιγμή να αξιοποιήσει τις πληροφορίες του κατάχρεου «νυχτερινού επιχειρηματία». Η γκρίζα αργοκίνητη τράτα έπρεπε να γίνει κόκκινη, και να γίνει αμέσως… Ο απρόβλεπτος και αψυχολόγητος Kim Il Sung, πάντα πρόθυμος για «αντιιμπεριαλιστική δράση», θα ήταν το mad dog που θα έκανε τη δουλειά διακριτικά, χωρίς να φανεί η «Κόκκινη Μητρόπολη».

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Δημοκρατικός από το Τέξας, Lyndon B. Johnson (LBJ), ήδη στο αξίωμα από την αποφράδα ημέρα της δολοφονίας του John F. Kennedy, είχε αρχίσει την τρέχουσα θητεία του πανίσχυρος, εκλεγείς το 1964 με τη σαρωτική πλειοψηφία του 61,1% της λαϊκής ψήφου και με τους εκλέκτορες 44 από τις 50 Πολιτείες, με ατζέντα την κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών και την καθιέρωση του κράτους προνοίας στις ΗΠΑ (“Great Society”). Ωστόσο, η δημοτικότητά του έφθινε μήνα με το μήνα λόγω της κλιμάκωσης του πολέμου στο Βιετνάμ και των αναρίθμητων θυμάτων του. Οι αντιπολεμικές, συχνά βίαιες, διαδηλώσεις με το ρυθμικό σύνθημα “Hey, Hey, LBJ! How many kids did you kill today?” είχαν τσακίσει ηθικά τον προοδευτικό Τεξανό καθηγητή μέσης εκπαιδεύσεως και βετεράνο των νομοθετικών σωμάτων, που φανταζόταν διαφορετικά την προεδρική του θητεία. Η εκ μέρους του διαχείριση του πολέμου του Βιετνάμ χαρακτηριζόταν από απίστευτο και άγονο micromanagement των στρατιωτικών επιχειρήσεων, υπό τον παραλυτικό φόβο επανάληψης του «Κορεατικού Σεναρίου», με είσοδο της Κίνας (ή και αυτής της ίδιας της ΕΣΣΔ) στον πόλεμο. Την προδιάθεσή του αυτή ενίσχυαν και τα περί αυτόν προβεβλημένα και υψηλών ακαδημαϊκών περγαμηνών στελέχη των Δημοκρατικών (Robert S. McNamara, McGeorge Bundy, Adlai Stevenson).

Η νέα περιπέτεια με την κατάληψη του USS Pueblo ήταν για τον Πρόεδρο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ήδη τρεις ημέρες πριν η έναρξη της αιματηρής πολιορκίας του Khe Sanh στο Ν. Βιετνάμ είχε δείξει την αναποτελεσματικότητα των αμερικανικών βομβαρδισμών κατά του Β. Βιετνάμ (επιχείρηση “Rolling Thunder”) και την ασύλληπτη ευχέρεια του τακτικού βορειοβιετναμικού στρατού να συγκεντρώνει διακριτικά τεράστιες δυνάμεις σε γεωγραφικούς χώρους της απολύτου επιλογής του εντός του Νότου, παρά τη συνθλιπτική αεροπορική κυριαρχία των ΗΠΑ.

Λίγες μέρες αργότερα (30/1/1968, με το σεληνιακό Νέο Έτος της χρονιάς εκείνης), επρόκειτο να αρχίσει και η «Επίθεση του Τετ», πρακτικά σε όλη την επικράτεια του Ν. Βιετνάμ, από συνδυασμένες δυνάμεις κομμουνιστών ανταρτών Βιετ Κονγκ και του τακτικού Βορειοβιετναμικού Στρατού. Πολλά χρόνια μετά, οι ιστορικοί θα συμφωνούσαν ότι ήταν η επίθεση που έκρινε τον πόλεμο: Αν και αποκρούσθηκε, έστω μετά βίας και με βαρύ φόρο αίματος, εμπέδωσε στην αμερικανική κοινή γνώμη τη βεβαιότητα του ανέφικτου της νίκης: Αν σε μια χώρα, στην οποία οι ΗΠΑ διατηρούν σχεδόν 500.000 άνδρες, ο εχθρός κατορθώνει να διεισδύσει στον περίβολο της Αμερικανικής Πρεσβείας σε απευθείας μετάδοση στα αμερικανικά σπίτια, τότε ο αγώνας είναι απολύτως μάταιος.

Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, την 21/1/1968, δηλαδή ούτε 48 ώρες προ της κατάληψης του USS Pueblo, 31 καταδρομείς της εξαιρετικά επίλεκτης και φονικής, ειδικευμένης σε μάχες με αγχέμαχα όπλα, Μονάδος 124 του Στρατού της Β. Κορέας κατόρθωσαν να διεισδύσουν σε αυτό το ίδιο το προεδρικό μέγαρο της Ν. Κορέας, τον περικαλλή «Κυανό Οίκο», με αποστολή να φονεύσουν τον Πρόεδρο της χώρας, Park Chung-hee! Η απόπειρα απέτυχε και οι 31 σκοτώθηκαν ή συνελήφθησαν, αλλά η ασύλληπτη τόλμη, η έξοχη εκτέλεση και η παρ’ ολίγον επιτυχία της επιχείρησης τύλιξε σε ρίγος θανάτου τη χώρα και τις ΗΠΑ, ιδίως ενόψει της πληροφορίας ότι τάγματα ολόκληρα παρομοίας ολκής έχουν περάσει αφανώς στη Ν. Κορέα: Ο Kim Il Sung προϊστατο μιας αδίστακτης, απρόβλεπτης φονικής μηχανής, και δεν είχε την παραμικρή αναστολή να τη χρησιμοποιήσει. Η καταφρόνησή του για την αμερικανική ισχύ ήταν απόλυτη.

Για τον Johnson, ο οποίος εδώ και καιρό εσύρετο – αδύναμος και περιδεής – από τις εξελίξεις, η ταυτόχρονη παρόξυνση δύο πολεμικών κρίσεων σε δύο διακριτά μέτωπα, της Ινδοκίνας και της Κορεατικής χερσονήσου, αμφότερα στην άλλη άκρη της Γης, ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της προεδρίας του. Η εύλογη υπόθεση εργασίας ήταν ότι ο Κομμουνιστικός κόσμος, βλέποντας τις ΗΠΑ στη γωνία, και με το αντιπολεμικό κίνημα σε άνθηση, αποφάσισε, με πρωτοφανή αυτοπεποίθηση και συντονισμό, να αντιπαρατεθεί ενόπλως εφ’ όλης της ύλης με τις ΗΠΑ, επιδιώκοντας ίσως τη βίαιη έξωσή τους από την Ασία.

Ο τσακισμένος 60χρονος καρδιοπαθής Πρόεδρος, κάποτε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά ταλέντα της χώρας, ανακοίνωσε τελικά μερικές εβδομάδες αργότερα (την 31/3/1968) ότι δεν θα εκθέσει εκ νέου υποψηφιότητα για την Προεδρία. Απεβίωσε το 1973 εν μέσω βουνών από πακέτα τσιγάρων στο ράντσο του, όντας ο μόνος Αμερικανός που έχει εκλεγεί σε όλα ανεξαιρέτως τα ύπατα ομοσπονδιακά αξιώματα (Βουλευτής, Γερουσιαστής, Αντιπρόεδρος, Πρόεδρος).

Αποχαρακτηρισμένα πλέον απόρρητα έγγραφα του Ανατολικού Μπλοκ (ιδίως της Ρουμανίας) επιβεβαίωσαν, μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, την εντύπωση ότι η κατάληψη του USS Pueblo από τη Β. Κορέα αιφνιδίασε και δυσαρέστησε την ΕΣΣΔ, η οποία δεν ένοιωθε έτοιμη για μια καθολική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ (αν και η υπόθεση Walker έδειχνε σαφώς το αντίθετο): Κατά την εκδοχή που επικράτησε, ο πάντα αψυχολόγητος και προκλητικός Kim είχε δράσει μόνος του. Πιθανώς σε μια πρώτη καταγραφή της αποστασιοποίησής του από την ΕΣΣΔ και τους «ρεβιζιονιστές» που είχαν το λόγο εκεί, και της προσέγγισής του με τους ευαγγελιζόμενους την «εκρίζωση αστικών εκτροπών» κομμουνιστές της μαοϊκής Κίνας, η οποία μόλις είχε εισέλθει στη μαζική παράκρουση της «Πολιτιστικής Επανάστασης».

Ο Kim Il Sung εφήρμοζε με συνέπεια, όπως τεκμηριώθηκε εκ των υστέρων, τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, επιχειρώντας να αποφορτίσει τους συντρόφους στο Βιετνάμ (και ιδίως τους αντάρτες Βιετ Κονγκ του Νότου, προς τους οποίους έτρεφε ζωηρή διεθνιστική αλληλεγγύη), δεσμεύοντας δυνάμεις των ΗΠΑ στην Κορεατική χερσόνησο με μια κλιμακούμενη στρατηγική έντασης. Η οποία θα κορυφωνόταν το 1969 με την κατάρριψη αμερικανικού ΑΣΕΠΕ Lockheed EC-121 “Warning Star” πάνω από την ανοικτή θάλασσα. Ας σημειωθεί εδώ ότι αντίστοιχα, στο πλαίσιο ενός διεθνούς «αντισυμμοριακού αγώνος» των αντικομμουνιστικών εθνών, τόσο η Ν. Κορέα όσο και η Εθνικιστική Κίνα (Ταϊβάν) είχαν αποστείλει στρατεύματα στο Ν. Βιετνάμ προς υποστήριξή του έναντι των Βιετ Κονγκ και του Β. Βιετνάμ. Όλο αυτό το σκηνικό ήταν φυσικά ιδεώδες παραπέτασμα για τη δράση της ΕΣΣΔ κατόπιν των πληροφοριών που έλαβε από το δίκτυο Walker, δίκτυο που δεν θα απεκαλύπτετο άλλωστε ως το 1985.

Οπωσδήποτε, ο Johnson έπρεπε να αντιδράσει με βάση το χειρότερο σενάριο. Απέκρουσε την εισήγηση του προέδρου της Επιτροπής Αμυντικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων, Δημοκρατικού βουλευτή Mendel Rivers, για παράδοση τελεσιγράφου στη Β. Κορέα προς απελευθέρωση των συλληφθέντων Αμερικανών ναυτικών επ’ απειλή επίθεσης με πυρηνικά όπλα, και επικεντρώθηκε στην προετοιμασία για ενδεχόμενη κλιμάκωση, με πρόνοια για διατήρηση χαμηλών τόνων από φόβο μήπως εκτελεσθούν οι συλληφθέντες.

Διετάχθη έτσι η επιχείρηση “Combat Fox”, με μαζική μεταστάθμευση 200 και πλέον τακτικών μαχητικών της USAF στη Ν. Κορέα, και ειδικότερα: α) τριών μοιρών με συνολικά 72 F-4D Phantom II της δοξασμένης στον Κορεατικό Πόλεμο του 1950-53 4^th TFW (τακτικής πτέρυγας μάχης) από τη Seymour Johnson AFB της Ν. Καρολίνας (tail code SA/SB/SC) στην Kwangju, με διοικητή (από Μάρτιο 1968) τον Chuck Yeager, β) 12 F-105D της 18th TFW (12^th TFS, tail code ZA) και RF-4C της ίδιας πτέρυγας (15^th TRS, tail code ZZ) από την Kadena AFB της Okinawa (ακόμη τότε αμερικανικής κτήσεως) στην Osan, γ) μία μοίρα τακτικού ηλεκτρονικού πολέμου με 6 ΕΒ-66Ε της 19th TEWS από τη Shaw AFB της Ν. Καρολίνας στην Taegu, δ) δύο μοίρες αναχαίτισης των 24 F-102A Delta Dagger εκάστη, από τη Naha AFB της Okinawa στην Kimpo και στη Suwon αντίστοιχα, ε) μία μοίρα αναχαίτισης των 24 F-106A Delta Dart από τη McChord AFB, Wa. στην Osan, και στ) δύο μειωμένης σύνθεσης μοίρες των 14 F-4C εκάστη από τη Misawa της Β. Ιαπωνίας (356^th TFS, tail code UK) και το Cam Ranh Bay του Ν. Βιετνάμ (558^th TFS, tail code XD, XT).

Ταυτόχρονα, και επειδή η προετοιμασία αφορούσε πλήρους έκτασης και έντασης πόλεμο, με συμβατικά ή και πυρηνικά όπλα, σε όλη την Κορεατική χερσόνησο, με την επιχείρηση “Formation Star” το Ναυτικό των ΗΠΑ συγκρότησε, σε εκτέλεση των Προεδρικών διαταγών, την Task Force 71, από συνολικά έξι αεροπλανοφόρα, τα οποία ήδη από 25/1/1968 άρχισαν να καταπλέουν στα παράλια της Β. Κορέας και εκτός της αιγιαλίτιδος ζώνης της, με τα αεροσκάφη τους έμφορτα πυρηνικών και συμβατικών όπλων και με ανατεθειμένους στόχους. Κατά τα σχέδια, θα γινόταν χρήση μεγάλου μεν αριθμού κεφαλών (και από πυραύλους πυροβολικού Honest John & Sargent), αλλά μικρής γόμωσης, κάτω των 70 κιλοτόνων εκάστη (της Χιροσίμα ήταν 15-20 κιλοτόνων), αν η κατάσταση κλιμακωνόταν σε επικείμενη εισβολή του Βορρά στο Νότο, αλλά όχι σε άλλη περίπτωση. Οι επιχειρήσεις του Ναυτικού από τα έξι αεροπλανοφόρα συνάντησαν πάντως σοβαρά εμπόδια λόγω χιονόπτωσης και εξαιρετικά χαμηλών θερμοκρασιών.

Παράλληλα με τα ανωτέρω, μονοθέσια τριηχητικά στρατηγικά αναγνωριστικά Lockheed A-12 “Oxcart” της CIA (επί της ουσίας μονοθέσιες, παλαιότερες εκδόσεις του SR-71) σάρωναν καθημερινά από άκρου εις άκρον τον εναέριο χώρο της Β. Κορέας για να εντοπίσουν το USS Pueblo και τυχόν προετοιμασίες των Βορείων για εισβολή στη Ν. Κορέα. Εξυπακούεται ότι η αναχαίτιση των αεροσκαφών αυτών ήταν απολύτως αδύνατη για τη Β. Κορέα.

Όμως τα μέτρα αυτά ήταν πρόσφορα να αποδυναμώσουν το μέτωπο του Βιετνάμ. Η Αμερική έφθανε στα όρια της με την προοπτική δύο συμβατικών πολέμων πλήρους κλίμακος στην άλλη άκρη της Γης, και φυσικά με το μεγαλύτερο μέρος των σταθμευουσών στις ΗΠΑ τακτικών αεροπορικών δυνάμεων της δεσμευμένων σε ενίσχυση του Μετώπου της Κεντρικής Ευρώπης. Τα γεγονότα του Βερολίνου (1961) ήταν ακόμη νωπά... Ο Johnson δεν είχε άλλη επιλογή από την επιστράτευση των εφεδρειών Ναυτικού και Αεροπορίας, και ιδίως της Αεροπορικής Εθνοφρουράς (Air National Guard, ANG), της οποίας οι μονάδες σε καιρό ειρήνης υπάγονται στην διοίκηση των Πολιτειών.

Μετά την επιστράτευση 3 μοιρών ελαφρού βομβαρδισμού του Ναυτικού (με A-4B/C Skyhawk) και ισάριθμων μοιρών μαχητικών του ιδίου κλάδου (με F-8 Crusader), ήρθε η ώρα για τη μεγάλη κινητοποίηση, εκείνη της ANG. Αυτό είχε γίνει και στην κρίση του Βερολίνου το 1961, αλλά τώρα επαναλαμβανόταν σε ουσιωδώς μεγαλύτερη κλίμακα.

Με την υπ’ αριθμόν 11392 Εκτελεστική Διαταγή του της 26/1/1968, ο Πρόεδρος ανεκάλεσε στην ενεργό υπηρεσία 8 μοίρες τακτικών μαχητικών και 3 μοίρες αναγνωριστικών της ANG. Πράγματι, εντός 36 ωρών 1.076 αξιωματικοί (περιλαμβανομένων 447 ιπταμένων) και 8.102 σμηνίτες είχαν τεθεί υπό Ομοσπονδιακή διοίκηση, ενώ με δεύτερη Διαταγή της 11/4/1968 προστέθηκαν άλλες 2 μοίρες μαχητικών, μια μοίρα αερομεταφοράς τραυματιών και συνολικά 1.333 άνδρες.

Τέσσερις από τις επιστρατευμένες μοίρες τακτικών μαχητικών, όλες με F-100C Super Sabre, πέταξαν απευθείας στο Ν. Βιετνάμ, για να ενισχύσουν το στόλο μαχητικών του τύπου που έδρευε εκεί, αριθμούσε παγίως περί τα 400 αεροσκάφη και χρησιμοποιείτο προεχόντως για την αποστολή της εγγύς αεροπορικής υποστηρίξεως μαχομένων τμημάτων των Συμμάχων (Ν. Βιετνάμ, ΗΠΑ, Αυστραλίας, Ν. Ζηλανδίας, Ν. Κορέας, Ταϊβάν), με 11 – 12 ανεφοδιασμούς εν πτήσει, πραγματικό κατόρθωμα για αυτά τα πρώτης γενιάς υπερηχητικά τζετ χωρίς αδρανειακό σύστημα πλοήγησης.

Πρώτη έφθασε η 120th TFS (τακτική μοίρα μάχης) της Εθνοφρουράς του Colorado (tail code VS/VX), στις 5/5/1968. Ο χρόνος φαίνεται εξαιρετικά μεγάλος (τρεις και πλέον πλήρεις μήνες από την έκδοση της διαταγής), αλλά η μετάπτωση μονάδων επανδρωμένων από «πολεμιστές του Σαββατοκύριακου», δηλαδή από πολίτες κατά κανόνα χειριστές της πολιτικής πλέον αεροπορίας, σε μονάδα έτοιμη για παρατεταμένες πολεμικές επιχειρήσεις απαιτεί πάντα κάποιο χρόνο εντατικών ασκήσεων, συγκέντρωσης αναλωσίμων υλικών και ανταλλακτικών και βέβαια επιτυχή επιχειρησιακή αξιολόγηση από αρμόδιο κλιμάκιο της διοίκησης. Η μοίρα εντάχθηκε στην 35th TFW (τακτική πτέρυγα μάχης) του Phan Rang και διακρίθηκε στις τυπικές αποστολές του Ν. Βιετνάμ, χωρίς να υστερήσει των τακτικών μονάδων, με 5905 πολεμικές εξόδους σε 11 μήνες.

Οι άνδρες των άλλων, τακτικών μοιρών της πτέρυγας διακωμωδούσαν τον πανικό με τον οποίο οι Εθνοφρουροί των Βραχωδών Ορέων έτρεχαν στα καταφύγια με τον πρώτο όλμο των Βιετκόνγκ (ενώ οι ίδιοι στέκονταν αγέρωχοι έξω, θαυμάζοντας τις εκρήξεις…), αλλά οι νεοφερμένοι, με 21 αξιωματικούς και 354 οπλίτες, «έβγαζαν» καθημερινά 24 εξόδους εγγύς υποστήριξης, επιτυγχάνοντας ρεκόρ ρίψεων μεταξύ των μοιρών με συνολικά 1,8 εκ. βολίδες των 20 mm, 423.000 ρουκέτες, 6,48 εκ. κιλά βομβών και 2,53 εκ. κιλά ναπάλμ. Τα γηραιά F-100C αποδείχθηκαν στην πράξη ακριβέστερες πλατφόρμες βομβαρδισμού από τα -D των τακτικών μοιρών, και σίγουρα ανώτερα σε ταχύτητα, επιτάχυνση και ευελιξία λόγω μικρότερου βάρους.

Ακολούθησαν οι α) 174th TFS της Εθνοφρουράς της Iowa (στην 37^th TFW στο Phu Cat, tail code HA), β) 136th TFS της Εθνοφρουράς της Νέας Υόρκης (στην 31^st TFW, στο Tuy Hoa, tail code SG), γ) 188^th TFS της Εθνοφρουράς του Νέου Μεξικού (στην ίδια πτέρυγα, tail code SK). Η πρώτη συμπλήρωσε ευδοκίμως 6.359 πολεμικές εξόδους σε ακριβώς 12 μήνες, ενώ οι Νεοϋορκέζοι διακρίθηκαν τόσο για την ακρίβεια των ρίψεων, όσο και για τις σταθερά υψηλότατες διαθεσιμότητες των 22 Super Sabre τους. Τέλος η «Enchilada Air Force» με τα 22 F-100C της άφησε εποχή για τις «χειρουργικές» επεμβάσεις υπέρ φιλίων τμημάτων ήδη εμπεπλεγμένων με τον αντίπαλο, καθώς οι περισσότεροι ιπτάμενοί της είχαν πάνω από 1.000 ώρες στον τύπο, ενώ και οι μηχανοσυνθέτες και οπλουργοί της ήταν «παλιές καραβάνες» που έκαναν αεροσκάφη και όπλα να «κελαηδάνε».

Οι τέσσερις ανωτέρω μοίρες απώλεσαν στο Βιετνάμ συνολικά 13 Super Sabre, με 4 χειριστές νεκρούς και 2 αγνοουμένους. Έδωσαν μια άλλη νότα στις χαώδεις superbases της USAF στο Βιετνάμ, με τη σταθερή τους σύνθεση, τη συνήθεια ο κάθε αξιωματικός να πετά μόνο «το αεροπλάνο του» που ετοίμαζε «ο δικός του» αρχηγός πληρώματος, και την ασυνήθιστη οικειότητα και εγκαρδιότητα μεταξύ αξιωματικών και σμηνιτών, κληρονομιά της πολιτικής ζωής σε μικρά μέρη.

Άλλες δύο μοίρες, οι 119th TFS της Εθνοφρουράς του New Jersey (tail code XA) και η 121th TFS της Εθνοφρουράς της District of Columbia (Περιφέρεια Πρωτευούσης, χωρίς στάτους Πολιτείας, αλλά με Εθνοφρουρά) (tail code XB) «κόλλησαν» στην Myrtle Beach AFB της Ν. Καρολίνας, όπου είχαν μετασταθμεύσει για να ασκηθούν και να περάσουν αξιολόγηση. Η μία τελικώς συγκρότησε CCTS, ήτοι ΣΜΕΤ, για τον τύπο. Aπέστειλαν όμως ιπτάμενο προσωπικό στο Ν. Βιετνάμ, στελεχώνοντας κατά 85% την (τακτική) 355^th TFS της 37th TFW στο Phu Cat (tail code HP).

Δύο ακόμη μοίρες με F-100C (127^th TFS της Εθνοφρουράς του Kansas, tail code BO, και 166th TFS της Εθνοφρουράς του Οχάιο, tail code BP) μεταστάθμευσαν στη Ν. Κορέα στα τέλη Ιουνίου 1968, όπου και παρέμειναν για ένα περίπου έτος.

Άλλες έξι όμως μοίρες της Εθνοφρουράς συνάντησαν προβλήματα, διαφορετικής βεβαίως έντασης: Τρεις μοίρες τακτικής αναγνώρισης, όλες με RF-101G/H Voodoo (154^th TRS του Arkansas, tail code RB, 165th TRS του Kentucky, tail code RG & 192^nd TRS της Nevada, tail code RJ) έλαβαν εντολή για άμεση μετακίνηση στη βάση Itazuke της νήσου Kyushu της Ιαπωνίας για δράση στην Κορέα.

Οι πληροφορίες έλεγαν ότι τα μόλις 22 MiG-21 της Λαοκρατικής Δημοκρατίας δεν θα προβλημάτιζαν τα ταχύτατα αναγνωριστικά, ενώ το εντονότατα ορεινό ανάγλυφο της χώρας θα παρείχε επαρκή κάλυψη από τις 25 καταγεγραμμένες πυρoβολαρχίες SA-2, πράγμα σημαντικό καθώς τα παλαιά αυτά αεροσκάφη δεν είχαν καν RWR. Τελικώς οι τρεις μοίρες έμειναν για μήνες στη Richards-Gebaur AFB του Missouri, όπου είχαν μεταβεί για άσκηση και προετοιμασία αξιολόγησης, συγκροτώντας της 123^η Πτέρυγα Τακτικής Αναγνώρισης. Η μονάδα του Άρκανσο, που αρχικά δεν είχε καν κάμερες για τα αεροσκάφη της, κατόρθωσε να μεταβεί στο Itazuke της Ιαπωνίας για 4 μήνες στις 20.07.1968 (πλήρες εξάμηνο μετά την επιστράτευση…), πριν επανέλθει υπό πολιτειακή διοίκηση παραμονές Χριστουγέννων. Αντικαταστάθηκε στη Ιαπωνία το Νοέμβριο του 1968 από τη μονάδα της Nevada, και εκείνη τον Ιανουάριο του 1969 και για 5 μήνες από τα ομοίου τύπου αναγνωριστικά του Kentucky.

Οι δύο τελευταίες μονάδες ενδιάμεσα κάλυψαν και άλλες από τις ασύλληπτης έκτασης ανά τον πλανήτη στρατιωτικές υποχρεώσεις των ΗΠΑ, με βραχύτερες μετασταθμεύσεις α) στην Elmendorf AFB στη Αλάσκα και β) στη Howard AFB στην υπό αμερικανική ακόμη διοίκηση Ζώνη της Διώρυγος του Παναμά, για ανάγκες αεροφωτογραφικής επιτήρησης των εξαιρετικά στρατηγικών αυτών περιοχών αλλά και «επίδειξης σημαίας», ανακουφίζοντας από τα σχετικά καθήκοντα άλλες τακτικές μονάδες. Οι μετασταθμεύσεις στην Άπω Ανατολή, σε σκέλη της τάξεως των 3.500 ναυτικών μιλίων έκαστο και με 3 εν πτήσει ανεφοδιασμούς, ήταν από μόνες του εποποιίες, και ένδειξη του υψηλού επιπέδου των «πολεμιστών του Σαββατοκύριακου».

Χειρότερη τύχη είχαν δύο επιστρατευθείσες μοίρες με τα παμπάλαια πλέον F-86H Sabre (έσχατη βαθμίδα εξέλιξης, σε ώση και μεικτό βάρος, του κλασικού μαχητικού), η 104^η του Maryland (tail code CT) και η 138^η της Νέας Υόρκης (tail code CS), που καθηλώθηκαν στην Cannon AFB του Νέου Μεξικού, όπου είχαν μεταβεί για να αξιοποιήσουν τον άριστο καιρό για εντατικές ασκήσεις.

Λειτούργησαν τελικώς στο πλαίσιο σχολής προωθημένων ελεγκτών αέρος στις ηπειρωτικές ΗΠΑ, στην ίδια βάση.

Τέλος, η 147^η μοίρα αεροδιακομιδών της Εθνοφρουράς της Pennsylvania επιχείρησε από τη βάση της στο Pittsburgh, με εμβολοφόρα Lockheed C-121G Constellation, μεταφέροντας τραυματίες και από το Βιετνάμ, με πτήσεις που για αεροσκάφη αυτής της γενιάς διαρκούσαν, μετ’ επιστροφής και με τις αναγκαίες τεχνικές στάσεις, περί τις 96 ώρες…

Η κινητοποίηση έληξε οριστικά τον Ιούνιο του 1969, ενώ αρκετές μονάδες είχαν επιστρέψει σε πολιτειακό έλεγχο ήδη στο τέλος του 1968. Τα αποτελέσματά της προβλημάτισαν ζωηρά: Διαπιστώθηκε ότι ο χρόνος που απαιτήθηκε για επιχειρησιακή αξιολόγηση και ακολούθως μετάβαση στις ζώνες κρίσεως ήταν – αν και βραχύτερος σε σχέση με το Β΄ ΠΠ και την κρίση του Βερολίνου το 1961 – απογοητευτικά μεγάλος ακόμη και για τις καλύτερες μονάδες, που ακολούθως απέδωσαν εξαιρετικά στο πεδίο της μάχης (προφανώς και λόγω της μακράς εμπειρίας των πληρωμάτων).

Η παλαιότητα των μαχητικών και η σπάνις ανταλλακτικών ήταν βασικοί ανασταλτικοί παράγοντες. Αυτό συνέτρεχε κατά μείζονα λόγο α) για τύπους που είχαν παραχθεί σε αμελητέες ποσότητες, όπως π.χ. τα μακράς εμβελείας τακτικά φωτοαναγνωριστικά RF-101G/H Voodoo (μετατροπές χαμηλού κόστους των αρχικών «υποστρατηγικών» μαχητικών – βομβαρδιστικών F-101A/C Voodoo αντίστοιχα, πολύ υποδεέστερες σε επιχειρησιακές δυνατότητες αναγνώρισης σε σχέση με τα RF-101C Voodoo που υπηρετούσαν στις τακτικές δυνάμεις) και β) για τύπους που είχαν προ πολλού εξαιρεθεί από το (εξαιρετικά επιβαρυμένο λόγω των δεκάδων υπηρετούντων στο Βιετνάμ τύπων) σύστημα υποστήριξης εφοδιαστικής αλυσίδας της USAF, όπως τα προαναφερθέντα F-86H (αλλά και τα… F-84F/RF-84F, που υπηρετούσαν σε άλλες μονάδες της ANG).

Διαπιστώθηκε λοιπόν η ανάγκη να εφοδιάζεται η Εθνοφρουρά όχι πλέον με τύπους που είχαν αποσυρθεί ολοσχερώς από τις τακτικές δυνάμεις της USAF, αλλά με τύπους που υπηρετούσαν σε αυτές, ώστε να επιτυγχάνεται πλήρης διαλειτουργικότητα και να διευκολύνεται η υποστήριξη εφοδιαστικής αλυσίδας.

Τα παραπάνω κωδικοποιήθηκαν στη διατύπωση της λεγομένης “Total Force Policy”, έργο του Melvin R. Laird, υπουργού Αμύνης του Richard Nixon, το 1970, και ακολούθως στον Κανονισμό 45-1 της USAF. Με τα θεσμικά αυτά κείμενα η ANG κατέστη τμήμα της συνολικής ετοιμοπόλεμης αεροπορικής δύναμης, και δρομολογήθηκε ο επανεξοπλισμός της.

Ατυχώς για τις ΗΠΑ, οι κολοσσιαίες απώλειες της «κρεατομηχανής» του Βιετνάμ (οι απώλειες μόνο των βασικών τύπων τακτικών μαχητικών, ήτοι 583 F-4/RF-4 Phantom & 383 F-105D/F/G Thunderchief, μιλούν μόνες τους… αθροιστικά καταρρίφθηκαν χιλιάδες τακτικά μαχητικά όλων των τύπων, και άλλα τόσα ελικόπτερα) δεν θα επέτρεπαν για κάποια χρόνια τον εκ βάθρων εκσυγχρονισμό της Εθνοφρουράς: Είναι ενδεικτικό ότι μόλις το 1972 έλαβε την πρώτη μοίρα F-4C Phantom.

Τρία ήταν τα αεροσκάφη που θα άλλαζαν άρδην την εικόνα της ANG από μια (ανεκτίμητη για τους λάτρεις των κλασικών τζετ, αλλά όχι ιδιαίτερα αξιόμαχη) συλλογή παλαιών μαχητικών σε έναν ισότιμο παραστάτη των τακτικών δυνάμεων: Το πρώτο ήταν το A-7D Corsair, που παραδιδόταν στην Εθνοφρουρά ταυτόχρονα με την USAF, και μάλιστα η πρώτη ελάμβανε νέα αεροσκάφη από τη γραμμή παραγωγής του Dallas, TX ακόμη και όταν η USAF είχε αντικαταστήσει τον τύπο στις πτέρυγές της με το Α-10.

Δεύτερος κομβικός τύπος στην αναγέννηση της ANG ήταν το Α-10, απλό και αξιόπιστο, που επίσης παρεδίδετο νέο, κατευθείαν από το εργοστάσιο, στις μονάδες των Πολιτειών.

Τέλος, το F-16 έκανε το ντεμπούτο του στη ANG το 1983, μόλις 4 χρόνια μετά τη είσοδό του σε υπηρεσία με τις τακτικές δυνάμεις, αν και η μεγάλη επέκταση των αμερικανικών ΕΔ επί Reagan καθυστέρησε την αντικατάσταση όλων των F-4 από F-16 μέχρι μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.

Σήμερα, με μία μόνο τακτική πτέρυγα της USAF πλήρως εξοπλισμένη με το F-35, ο τύπος ήδη υπηρετεί με την Εθνοφρουρά του Vermont, ενώ κατά την περίοδο μετά το 2003 στο Ιράκ οι μονάδες της ANG και της Air Force Reserve ήταν συχνά περισσότερες από της τακτικής αεροπορίας. Εξάλλου, από τη δεκαετία του 2000 έχει καθιερωθεί ένας πυρήνας προσωπικού πλήρους απασχόλησης στις μονάδες αυτές, ώστε να είναι δυνατή η ταχεία ανάπτυξη – αν όχι όλης της μοίρας, τουλάχιστον προωθημένων κλιμακίων – σε ζώνες εξελισσομένων κρίσεων.

Τα παραπάνω πολύτιμα πορίσματα της τεράστιας κινητοποίησης του 1968 επιτρέπουν τη συναγωγή συμπερασμάτων και για την ΠΑ, ιδίως σε σχέση με αιτιάσεις που διατυπώνονται κατά καιρούς στους κύκλους των φίλων της αεροπορίας για πρόωρη δήθεν απόσυρση κλασικών τζετ που όλοι αγαπήσαμε, όπως τα Mirage F1CG, F-4E AN/ASQ-203 WDNS (ή SRA, κατ’ ελληνική, διεθνώς ακατάληπτη αποκλειστικότητα…) & A-7H/E Corsair II.

Η εμπειρία των ΗΠΑ δείχνει ότι ακόμη και η κατασκευάστρια χώρα, με τη χαρακτηριστική αφθονία πόρων, δεν κατόρθωσε σε μια κρίσιμη στιγμή να αξιοποιήσει έγκαιρα και σε σημαντικό αριθμό παλαιά τζετ, τα οποία α) εμφάνιζαν ανομοιοτυπία με τους υπηρετούντες τύπους, β) υπολειτουργούσαν – με ελλείψεις ανταλλακτικών – για τις ανάγκες μονάδων με χαμηλό ρυθμό πτητικής εκμετάλλευσης και χαμηλή (σε αριθμητική δύναμη, όχι σε ποιότητα) στελέχωση, και γ) είχαν, εν όλω ή εν μέρει, εξαιρεθεί πλέον από το (υπερφορτωμένο ούτως ή άλλως) σύστημα υποστήριξης εφοδιαστικής αλυσίδας της USAF.