Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τα αεροσκάφη 6ης γενιάς που σχεδιάζουν να αποκτήσουν Αμερικανική Αεροπορία και Ναυτικό

Με τη Μεγάλη Βρετανία να ανακοινώνει πριν λίγες ημέρες τη πρόθεση ανάπτυξης του νέου μαχητικού με την ονομασία Tempest, την Ιαπωνία να προσπαθεί να αποκτήσει ένα “υβρίδιο” μεταξύ F-22 και F-35 ή κάτι ανάλογο, τη Γερμανία και Γαλλία να επιθυμούν να αναπτύξουν από κοινού ένα “Ευρωμαχητικό” και τέλος τη Ρωσία που παρά τη φαινομενική αποτυχία του Su-57, κοιτάζει να αναπτύξει ένα UCAV ως μια απόπειρα για ανάπτυξη (επανδρωμένων ή μη) αεροσκαφών 6ης γενιάς, οι ΗΠΑ δε θα μπορούσαν να μείνουν έξω από το “χορό” και για αυτό το λόγο δε σχεδιάζουν να αναπτύξουν ένα, αλλά δυο αεροσκάφη 6ης γενιάς που θα εισέλθουν σε υπηρεσία κάποια στιγμή στα μέσα της δεκαετίας του 2030.
Πρόκειται για δυο διαφορετικά προγράμματα ανάπτυξης μαχητικού 6ης γενιάς, ένα για την Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία και ένα για το Ναυτικό.

Το πρώτο πρόγραμμα αφορά το Penetrating Counter Air (PCA) της USAF για την ανάπτυξη ενός μαχητικού μεγάλης ακτίνας που θα είναι σε θέση να διαπερνά την εχθρική αεράμυνα, συνοδεύοντας αν χρειαστεί βομβαρδιστικά πάνω από εχθρική περιοχή. Το F-35 που ως σχέδιο και φιλοσοφία προέκυψε περίπου μια δεκαετία μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει απόλυτα τα ανωτέρω καθήκοντα, όντας μονοκινητήριο. Σύμφωνα με ανάλυση του Defence News, το PCA ενδέχεται να μην είναι ένα “μαχητικό” με τη στενή ερμηνεία του όρου. Ενδεχομένως να είναι ένας φορέας μη επανδρωμένων drones (δείτε σχετικό άρθρο μας για το UCAV XQ-58A «Valkyrie»), αλλά να διατηρεί και ικανότητες αερομαχίες, ενσωματώνοντας τη τελευταία λέξη σε τεχνολογία stealth. Η USAF ζήτησε κονδύλι $147 εκατομμυρίων για το PCA για το 2018, $504 εκατομμύρια για το 2019 και συνολικά $3,1 δισ. έως το 2022. Έως το 2030 που αναμένεται να κηρυχθεί επιχειρησιακό, η USAF θα έχει ενσωματώσει (ή θα αρχίζει να ενσωματώνει), αριθμούς από νέα οπλικά συστήματα όπως το νέο βομβαρδιστικό B-21, το νέο εκπαιδευτικό T-X, το νέο πύραυλο Ground Based Strategic Deterrent, αλλά και εκατοντάδες F-35 που θα συνεχίσουν να μπαίνουν σε υπηρεσία με ρυθμό 60 μονάδων ετησίως.

Το Αμερικανικό Ναυτικό με τη σειρά του, αναζητά τον αντικαταστάτη του F/A-18 Super Hornet. Το 2030, τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ θα είναι εφοδιασμένα με δυο μοίρες F/A-18 Super Hornet και δυο μοίρες F-35C. Σε εκείνο το χρονικό σημείο, το Ναυτικό θέλει να αντικαταστήσει τα Hornets με ένα νέο μαχητικό (F/A-XX), για να έχει στη διάθεσή του ένα μαχητικό εναέριας υπεροχής και πολλαπλών δυνατοτήτων (για την αντικατάσταση ακόμη και του EA-18G Growler), κάτι που σήμερα στερείται. Λίγα είναι γνωστά για τις απαιτήσεις του Ναυτικού για το F/A-XX, με το πιθανότερο να είναι ένα αεροσκάφος που θα μπορεί να πετάξει με και χωρίς πιλότο. Λαμβάνοντας υπόψιν την απειλή που αντιπροσωπεύουν για τις μονάδες επιφανείας ο κινεζικός βαλλιστικός/αντιπλοϊκός πύραυλος DF-26 (με θεωρητική εμβέλεια 4.000 χλμ), που πρόσφατα κηρύχθηκε επιχειρησιακός, το νέο αεροσκάφος θα πρέπει να είναι δικινητήριο με μεγάλη ακτίνα δράσης, δυνατότητα εναέριας υπεροχής και ικανότητα κατά στόχων επιφανείας και εδάφους.
Οι ΗΠΑ φαίνεται πως πήραν ένα γερό μάθημα από το “πάθημα” του F-35 που αρχικά προοριζόταν ως ένα αεροσκάφος για όλες τις δουλειές και όλους τους κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων (Αεροπορία, Ναυτικό, Πεζοναύτες). Η προσπάθεια δημιουργίας αεροσκάφους “ένα για όλα” αν και λογική ως ένα σημείο, οδήγησε το κόστος ανάπτυξης του F-35 στα ύψη και καθυστέρησε τις παραδόσεις.

Η αλήθεια είναι πως τόσο το PCA και περισσότερο το F/A-XX, δεν αποτελούν για την ώρα κάτι περισσότερο από αρχικές σκέψεις. Το Αμερικανικό Ναυτικό έχει στα “σκαριά” το ικανότατο F/A-18 Super Hornet Block III, το οποίο θα είναι επιχειρησιακό το 2022.
Περαιτέρω ανάλυση τόσο του βρετανικού προγράμματος Tempest, αλλά και των δυνατοτήτων του F/A-18 Super Hornet Block III, θα υπάρχει στο επόμενο τεύχος της Π&Δ (ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ)