Το γνωστό GAO (Government Accountability Office) του αμερικανικού Κογκρέσου είναι μια υπηρεσία ελέγχου των κυβερνητικών διαδικασιών και προγραμμάτων, το οποίο δημοσιεύει τακτικά εκθέσεις, οι οποίες είναι ιδιαίτερα αναλυτικές και καυστικές.
Σε πρόσφατη λοιπόν έκθεση του με τίτλο «Unplanned Work on Maintenance Contracts Creates Schedule Risk as Ships Begin Operations» για τα πλοία LCS του αμερικανικού Ναυτικού (και για τις δύο υποκλάσεις του σκάφους, και τη Freedom και την Independence) κάνει μια σειρά από ανησυχητικές διαπιστώσεις για τη συντήρηση τους όπως αυτή γίνεται έως τώρα.
Όπως αναφέρει η έκθεση, βασικό συστατικό των LCS ήταν η πρόβλεψη για μικρό πλήρωμα, το οποίο θα κάνει εν πλω μόνο τις πολύ βασικές επισκευές, ενώ τόσο η βασική όσο και η κυρίως συντήρηση θα γίνεται από συνεργεία ιδιωτικών εργολάβων, τα οποία αν χρειαστεί θα ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο για να συναντήσουν το σκάφος στην περιοχή ανάπτυξης του. Η επιλογή αυτή έγινε ώστε να μειωθεί -μέσω του μικρού πληρώματος- το κόστος λειτουργίας των σκαφών.
Το αποτέλεσμα αυτής της μεθόδου όμως ήταν το Αμερικανικό Ναυτικό να είναι εξαρτημένο από ένα πολύπλοκο σχήμα συμβολαίων συντήρησης με πλειάδα εργολάβων, να εξαρτάται από τη διαθεσιμότητα τους όπως και από τη διαθεσιμότητα των υλικών και εξαρτημάτων που απαιτούνται, και βέβαια μεγάλο μέρος της όλης διαδικασίας να αποτελεί «άγνωστο τοπίο» για τις δικές του υπηρεσίες ελέγχου και συντήρησης, που δεν έχουν την απαραίτητη εμπειρία να αξιολογήσουν την κατάσταση των συγκεκριμένων πλοίων. Ακόμη, μιας και μεγάλο μέρος των συστημάτων των LCS έχουν προέρθει από την εμπορική αγορά ναυτικών ειδών και εξοπλισμού και καθορίστηκαν από τους ίδιους τους ιδιώτες εργολάβους, αυτά είναι μοναδικά για αυτά τα σκάφη και γενικότερα για το Αμερικανικό Ναυτικό, που δεν τα γνωρίζει όπως τα δικά του ειδικά συστήματα. Μάλιστα για πολλά από αυτά, καθώς ήταν δεδομένο πως θα τα εξυπηρετούσαν ιδιώτες, το Αμερικανικό Ναυτικό δεν είχε καν μπει στον κόπο να αγοράσει τη σχετική βιβλιοθήκη εγχειριδίων!
Η κατάσταση χειροτέρευσε και άλλο κατά την περίοδο της πανδημίας, καθώς υπήρχαν δυσκολίες στην μετακίνηση των ιδιωτικών συνεργείων συντήρησης, ενώ δεν υπήρχαν σε αφθονία οι διεθνείς πιστοποιημένες εταιρίες για την όποια επισκευή χρειαζόταν. Έτσι το Ναυτικό διαπίστωνε πως είτε δεν υπήρχαν αρκετά ιδιωτικά συνεργεία επισκευών, είτε πως αυτά έπρεπε να συντονισθούν μεταξύ τους και με τους προμηθευτές με μεγάλες καθυστερήσεις, ενώ το ίδιο αδυνατούσε να ελέγξει και την πορεία των συντηρήσεων και επισκευών αλλά και να χρησιμοποιήσει δικά του στελέχη για να επιταχύνει την όλη διαδικασία. Εμφανίστηκαν έτσι ακόμη και φαινόμενα «κανιβαλισμού» εξαρτημάτων από το ένα σκάφος στο άλλο, γιατί το ελαττωματικό δεν μπορούσε να επισκευαστεί άμεσα. Φυσικά οι καθυστερήσεις στις επισκευές, οι οποίες εμφανίζονταν και περισσότερες από ότι είχε προβλεφθεί και είχαν και πολλές αναθεωρήσεις κατά τη διάρκεια τους, περιόριζαν και τη διαθεσιμότητα των πλοίων η οποία αναφέρεται πως ήταν στο 46% το 2020, περιόριζε και το εύρος των αποστολών που μπορούσαν να αναλάβουν ενώ αύξανε το συνολικό κόστος συντήρησης και λειτουργίας.
Οπως αναφέρει η έκθεση του GAO, το Αμερικανικό Ναυτικό έχει υπολογίσει πως το κόστος ζωής του στόλου των 35 LCS θα έιναι 61 δισεκατομμύρια δολάρια (λειτουργία και συντήρηση) αλλά νεότερα στοιχεία δείχνουν πως κάθε σκάφος έχει ετήσιο λειτουργικό κόστος 21 εκατομμύρια δολάρια. Άρα, αν αυτό παραμείνει, τότε το συνολικό ποσό για όλο τον στόλο θα αυξηθεί κατά 13 δις δολάρια (θα φθάσει δηλαδή τα 74 δις) στον κύκλο ζωής της κλάσης.
Τι κάνει τώρα το Αμερικανικό Ναυτικό για να διορθώσει την όλη κατάσταση; Αρχικά ετοιμάζει δικά του συνεργεία και τα εκπαιδεύει για να μετέχουν σε κάποια στάδια συντήρησης. Επίσης είναι σε διαδικασία απόκτησης των δεδομένων συντήρησης των σκαφών, ώστε να προβλέψει το απαιτούμενο στοκ υλικών και να έχει έλεγχο στην παραγγελία τους περνώντας τα μέσα από το δικό του λογιστικό σύστημα. Τρίτον, αλλάζει κάποια εμπορικά συστήματα των σκαφών με τα αντίστοιχα που χρησιμοποιούνται και σε άλλα πλοία του, ώστε να καταφέρει την ομοιοτυπία και την γνώση συντήρησης τους. Ακόμη αλλάζει την μέθοδο απονομής συμβολαίων και αποπληρωμών στους εργολάβους ώστε να μειώσει το κόστος και τις καθυστερήσεις.
Να τονίσουμε πως τα προβλήματα αυτά δείχνουν πως η νέα φιλοσοφία συντήρησης των σκαφών LCS (και τα Freedom και τα Independence) που επιχειρήθηκε να εφαρμοσθεί είναι προβληματική, μιας και η σχεδόν πλήρης ιδιωτικοποίηση δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς του Αμερικανικού Ναυτικού και τις δικές του δρομολογημένες διαδικασίες. Ίσως για αυτό έχει ακουστεί πως στην προσφορά των φρεγατών MMSC στην Ελλάδα (όπου MMSC είναι μια μετεξέλιξη των LCS Freedom), συμπεριλαμβάνεται η υποσχετική να γίνει στην χώρα μας κέντρο συντήρησης των σκαφών του Αμερικανικού Ναυτικού. Να καλυφθεί έτσι δηλαδή η αμερικανική ανάγκη να υπάρχει στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή γενικότερα, ένα πιστοποιημένο κέντρο επισκευών των συγκεκριμένων σκαφών, και όχι αυτά να είναι έρμαιο του τρέχοντος συστήματος ιδιωτών εργολάβων από κάθε μεριά των ΗΠΑ.
