Μπορεί στα κοινωνικά δίκτυα να κάνουμε πλάκα με τον “Χαφτάρ της Στέπας” που όλο πλησιάζει το Κίεβο, αλλά η πραγματικότητα είναι πως η κατάσταση για τους Ουκρανούς είναι οριακή. Αναμφισβήτητα η απόδοση του Ρωσικού στρατού είναι απογοητευτική, παρά τα συγχαρητήρια που έλαβε από τον πρόεδρο Πούτιν. Η προέλαση είναι αργή, οχήματα ακινητοποιούνται από έλλειψη καυσίμων και βλάβες, στρατιώτες πλιατσικολογούν τρόφιμα και χειμερινό ιματισμό, χάνουν τον προορισμό τους και μερικοί αρνούνται να μεταβούν στο μέτωπο… Η Ουκρανική αεροπορία που αποτελείται από ότι κληρονόμησε από την Σοβιετική Ένωση και δεν έχει σαπίσει, ακόμα πετάει.
Έτσι επιβιώνει η Ουκρανική Αεροπορία, τα μαχητικά σε διασπορά στο “πουθενά”
Από την άλλη αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ουκρανοί έχουν πολλές πιθανότητες επιτυχίας. Απλά περισσότερες από ότι είχαν πριν από μερικές μέρες. Η Ουκρανία πληρώνει τώρα, όπως και το 2014 τον οικειοθελή αφοπλισμό της. Όταν έγινε κράτος κληρονόμησε την ελίτ του Σοβιετικού στρατού. Άφησαν όμως τις ένοπλες δυνάμεις τους να απαξιωθούν. Επίσης όταν οι γειτονικές χώρες κάνανε τη στροφή προς τη δημοκρατία και τους δυτικούς θεσμούς, οι Ουκρανοί παρέμειναν πιστοί στους Ρώσους, με τους οποίους έχουν ιστορικά και πολιτιστικά πολύ στενούς δεσμούς. Σύντομα ήταν φανερό ότι όσο οι δυτικοί τους γείτονες έκαναν τρομακτικά βήματα ανάπτυξης και ευημερίας, αυτοί μέναν στάσιμοι στη δεκαετία του 90, στην ουσία υποτελείς του αυταρχικού καθεστώτος Πούτιν. Όσο περισσότερο αναζητούσαν ελευθερία και καλύτερη ποιότητα ζωής, τόσο έσφιγγε ο ζυγός. Η λαϊκή δυσαρέσκεια οδήγησε στην εξέγερση και στην εκδίωξη της κυβέρνησης μαριονέτας του Πούτιν. Ο οποίος με τη σειρά του εκμεταλλευόμενος την ανυπαρξία του Ουκρανικού στρατού και τη διστακτικότητα της Δύσης, κατέλαβε την Κριμαία και μερικές ανατολικές επαρχίες οι οποίες έχουν μεγάλο ποσοστό Ρωσόφωνων.
Από τότε διεξάγονται συνομιλίες και εχθροπραξίες. Η Ουκρανία προσπάθησε κάπως να βελτιώσει τις ένοπλες δυνάμεις της, αλλά δεν ήταν εύκολο. Κάποιοι πιστεύανε ότι είναι ανώφελο, γιατί ότι και να κάνουν θα είναι πάλι σταγόνα μπροστά στον Ρωσικό ωκεανό. Κάποιοι ότι πρέπει να μιλήσει η διπλωματία και πως περαιτέρω εξοπλισμοί θα εξόργιζαν τον πρόεδρο Πούτιν και θα ήταν αντιπαραγωγική διαδικασία. Υπήρχαν και τεχνικές δυσκολίες. Πολλές χώρες (συμπεριλαμβανομένων των ΝΑΤΟικών) δεν ήθελαν να πουλήσουν σημαντικά οπλικά συστήματα για να μην ερεθίσουν τον Πούτιν.
Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, δεν υπάρχει ένα σούπερ μάρκετ όπου αγοράζεις όπλα και φτιάχνεις στρατό μέσα σε ένα βράδυ. Αυτό είναι μια μακροχρόνια διαδικασία, που αναπόφευκτα δημιουργεί και συνθήκες εξάρτησης από τον προμηθευτή.
Η κατάσταση του Ουκρανικού στρατού είναι σίγουρα καλύτερη από ότι το 2014. Επίσης άρχισαν να διαρρέουν πληροφορίες ότι είχε γίνει μικρής έκτασης μυστική επιστράτευση πριν την έναρξη των επιχειρήσεων, οπότε ήταν καλύτερη από ότι εκτιμούσαμε αρχικά. Μεγαλύτερης έκτασης επιστράτευση δεν έγινε νωρίτερα διότι, παρά τις αμερικανικές προειδοποιήσεις, η Ουκρανική ηγεσία δεν είχε πειστεί (φήμες αναφέρουν ότι ακόμα και υψηλόβαθμοι του Ρωσικού υπουργείου εξωτερικών αιφνιδιάστηκαν εξίσου), και γιατί δεν ήθελαν να ερεθίσουν τον Πούτιν και να δώσουν αφορμές.
Όμως παραμένει το γεγονός ότι το ναυτικό τους είναι ανύπαρκτο, και ο υπόλοιπος εξοπλισμός σοβιετικής καταγωγής. Από έναν πληθυσμό 40 εκατομμυρίων μπορούν να επιστρατεύσουν σημαντικό αριθμό ανδρών και γυναικών. Όμως ένα τυφέκιο εφόδου και δυο μολότοφ δεν κάνουν κάποιον στρατιώτη. Όλοι μας σε ένα πρωί μπορούμε να μάθουμε τη λύση αρμολόγηση ενός όπλου και να πιέσουμε τη σκανδάλη όταν θα έχει γεμάτη γεμιστήρα, θα είναι οπλισμένο και απασφαλισμένο. Αυτό δεν θα μας κάνει στρατιώτες. Και ένα σύνολο από τέτοια άτομα δεν είναι στρατός.
Κινήσεις μαζικής προσφοράς όπλων σε όποιον θέλει να πολεμήσει, είναι κινήσεις πανικού. Η μόνη πρακτική αξία, πέρα της προπαγάνδας, είναι η διάχυση των όπλων που μπορεί να φανεί χρήσιμη σε κάποιον ανταρτοπόλεμο. Βρέθηκαν πολλοί με όπλο που δεν έχουν ούτε την εκπαίδευση, ούτε την ψυχική ισορροπία. Κάποιοι που απλά το πήραν για να το πουλήσουν στη μαύρη αγορά, και κάποιοι για να κάνουν τις δουλειές τους στον υπόκοσμο πιο εύκολη. Κάποιοι από αυτούς είναι Ρωσόφιλοι και σκοπεύουν να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον τους.
Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να είναι γενναίοι, αλλά δεν είναι στρατιώτες. “Δηλαδή, αν έρθει ο εχθρός να αφήσω το σπίτι μου; τι είμαι κανένας κιοτής;” Τα νεκροταφεία όμως είναι γεμάτα γενναίους. Το ζητούμενο είναι να καταστραφεί ο εχθρός, και ας είμαστε σε ένα υπόγειο 1.000 χλμ. μακρυά, όχι να θυσιαστούμε. Ανεκπαίδευτοι στο μέτωπο είναι στόχοι, θα χρειαστούν προστασία από μάχιμα τμήματα που θα μπορούσαν να είναι αλλού, δημιουργούν αχρείαστες πιέσεις στο σύστημα διοικητικής μέριμνας και γεμίζουν τα νοσοκομεία. Ειδικά για χώρες σαν την Ελλάδα που δεν είμαστε 40 εκατομμύρια.
Εμείς οι Έλληνες ποτέ δεν αποφύγαμε μια ωραία μάχη, αλλά είμαστε της τελευταίας στιγμής, και δεν τα έχουμε καλά με τον προγραμματισμό και την προετοιμασία. Επίσημα έχουμε ένα εξαιρετικό σύστημα επιστράτευσης, όλοι οι άνδρες έχουμε στρατιωτική εκπαίδευση, και είμαστε έτοιμοι για επιστράτευση. Είμαστε όμως; Πόσο έτοιμος νιώθει ο καθένας μας; Μήπως πρέπει να ζητήσουμε από τον κύριο Πιερακάκη να φέρει το σύστημα επιστράτευσης στην ψηφιακή εποχή, και από την κυβέρνηση ένα νομοσχέδιο παλλαϊκής άμυνας που ετοιμάζεται εδώ και μια εικοσαετία; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν χρειαστεί θα υπάρχουν πολλοί Έλληνες με εξαιρετικό μαχητικό πνεύμα. Υπάρχουν όμως αμφιβολίες κατά πόσο θα είναι εκπαιδευμένοι και αν θα υπάρχουν διαθέσιμα μέσα. Δυστυχώς, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τα μέσα θα βρεθού και πως σε μια κρίση θα ανοίξουν οι σύμμαχοι τις αποθήκες τους και θα έχουμε όλα τα αγαθά του Ισαάκ και του Αβραάμ, πάλι δεν θα υπάρχει χρόνος για εκπαίδευση.
Στο πεδίο οι Ρώσοι, πιο αργά από ότι ήταν αναμενόμενο και με περισσότερες απώλειες, προελαύνουν. Το Κίεβο δεν έπεσε σε 48 ώρες όπως δήλωναν πολλοί και ούτε θα πέσει γρήγορα αν αμυνθεί σπίτι σπίτι, γιατί είναι μια μεγαλούπολη, πυκνά χτισμένη, με ποτάμι και σιδηροδρομικές γραμμές να την χωρίζουν, και έχει εκτεταμένο δίκτυο μετρό και υπονόμων που επιτρέπουν τις κινήσεις των αμυνομένων με ασφάλεια μακρυά από αδιάκριτα μάτια. Αλήθεια πόσο μεγάλοι είναι οι υπόνομοι στις ακριτικές μας πόλεις; Τέτοιο έργο υποδομής δεν χρηματοδοτείται εύκολα από την ΕΕ; Το Κίεβο είναι μια σπαζοκεφαλιά για κάθε επιτιθέμενο, με μόνη παρηγοριά το ότι δεν έχει υψομετρικές διαφορές.
Το σημείο κλειδί είναι όμως η Ζαπορίσγια και όχι στο Κίεβο. Το Κίεβο και να πέσει, θα είναι μια συμβολική ηρωική ήττα. Η κυβέρνηση θα πάει αλλού, πιθανόν στο Λβίβ και θα συνεχίσει. Η αποτυχημένη επιχείρηση των Ρώσων στο Κίεβο δεν ήταν για την κατάληψη της πόλης. Όλες οι πληροφορίες δείχνουν ότι πρόκειται για μια ειδική καταδρομική επιχείρηση σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες με στόχο την σύλληψη της Ουκρανικής κυβέρνησης, όμοια με την επιχείρηση που έκαναν οι Σοβιετικοί το 1968 για την σύλληψη της κυβέρνησης της Τσεχοσλοβακίας. Η διαφορά είναι ότι τώρα οι Ουκρανοί ήταν πιο υποψιασμένοι, γιατί ξέρουν από πρώτο χέρι τα κόλπα της ΕΣΣΔ, και γιατί τώρα οι αισθητήρες του ΝΑΤΟ παρακολουθούν όλη την περιοχή, ενώ οι Τσεχοσλοβάκοι ήταν μόνοι τους, τυφλοί. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έγινε αεραπόβαση κάτω από τόσο επικίνδυνες συνθήκες και ο Ζελίνσκι παρουσιάστηκε στην τηλεόραση σοκαρισμένος και δήλωσε ότι είναι στόχος δολοφονίας. Τώρα, σιγά σιγά έχουν αρχίσει τακτικές δυνάμεις να πλησιάζουν το Κίεβο.
Στην Ανατολή που είναι το κύριο μέτωπο για τους Ουκρανούς, αντέχουν. Στο Νότο οι Ρώσοι έχουν κάνει τη μεγαλύτερη πρόοδο. Οι Ουκρανοί κάνουν αντεπιθέσεις και κλείνουν τρύπες, αλλά όσο περνάει η ώρα, τόσο μειώνονται οι δυνατότητες ελιγμού και αντεπιθέσεων.
Σε όλα αυτά η κατάσταση είναι χαοτική γιατί οι δύο αντιμαχόμενοι έχουν κοινά συστήματα και μιλάνε παρόμοια γλώσσα, που σε συνδυασμό με την χαμηλή εκπαίδευση πολλών στρατιωτών και προβλήματα επικοινωνιών και διοίκησης, οδηγούν σε λάθη. Οι αναφορές πληγμάτων φιλίων θέσεων και από τις δύο πλευρές αυξάνονται διαρκώς. Αλήθεια, πόσοι από εμάς μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα Τουρκικά οχήματα, αεροπλάνα, πλοία από τα ελληνικά; Από την τραγική κατάρριψη του Noratlas στην Κύπρο, που έχει όσο πιο ξεχωριστό σχήμα γίνεται για αεροπλάνο και το μόνο που η Ελλάδα ήταν χρήστης τι μάθαμε; Είναι δύσκολη η ανάπτυξη μιας εφαρμογής που ο καθένας θα έχει στο κινητό μας και σε στυλ παιχνιδιού θα μας εκπαίδευε σε αυτό;
Ακόμα και το τεράστιο “Ζ” στα όχήματα των Ρώσων δεν είναι αρκετό. Πέρα από το γεγονός ότι επενδύεται πολύ σκέψη και χρήμα για την ανάπτυξη καμουφλάζ και όταν πας στον πόλεμο, του βάζεις ένα τεράστιο διακριτικό πάνω του για να σκοπεύει καλύτερα ο εχθρός…
Αντίθετα με το Κίεβο, μόλις πέσει η Ζαπορίγιε, που δέχεται επίθεση από τρεις άξονες, τότε ο Ουκρανικός στρατός θα έχει αποκοπεί και θα είναι πλέον θέμα χρόνου το πότε θα του τελειώσουν τα εφόδια. Κατόπιν θα αυτοδιαλυθεί/παραδοθεί και οι επίλεκτες δυνάμεις θα περάσουν σε κατάσταση ανταρτοπόλεμου. Είναι ασφαλής εκτίμηση ότι υπάρχει σχετική εκπαίδευση και οργάνωση με κρύπτες, παρατηρητήρια και ζώνες επιχειρήσεων.
Η Ουκρανία είχε να λάβει μια πολύ δύσκολη απόφαση, αντίστοιχη με αυτή που κλήθηκαν να λάβουν οι Έλληνες επιτελείς πριν τη Γερμανική εισβολή. Να αμυνθεί σε όλη την χώρα ή να αφήσει τα ανατολικά και να αμυνθεί κατά μήκος του Δνείπερου. Εμείς τότε θεωρήσαμε αδιανόητο να αφήσουμε αμαχητί τη βόρεια Ελλάδα και την Θεσσαλονίκη ώστε να αμυνθούμε νοτιότερα. Το αποτέλεσμα δεν μας δικαίωσε. Η απαγκίστρωση του Ουκρανικού στρατού και η οργάνωση δεύτερης γραμμής άμυνας θα είναι τιτάνιο έργο. Οι Ουκρανοί έχουν ανθρώπους σε εφεδρεία, αλλά όπως γράψαμε χρειάζεται χρόνος να εκπαιδευτούν, δεν έχουν βαρύ εξοπλισμό και οχήματα. Προφανώς θα επιταχτούν πολιτικά οχήματα και θα πολεμήσουν στήνοντας ενέδρες ή σε κατοικημένες περιοχές, με ότι σημαίνει αυτό για τις απώλειες αμάχων, χρησιμοποιώντας τους μεγάλους αριθμούς αντιαρματικών και αντιαεροπορικών πυραύλων που έρχονται από τη Δύση. Οπλικών συστημάτων που έχουν εξαιρετική ισχύ και χρειάζονται ελάχιστη εκπαίδευση.
Μήπως να το κοιτάζαμε και εμείς το θέμα, ειδικά τώρα που κάνουμε αγορές; Αφού έχουμε λιγότερους στρατεύσιμους, μήπως να τους αυξήσουμε την ισχύ πυρός; Μικρές και ευέλικτες δυνάμεις με βαριά όπλα, όπως και δυνάμεις που θα στοχεύουν για λογαριασμό του πυροβολικού και της αεροπορίας, θα προκαλέσουν όλεθρο. Μήπως σιγά σιγά οι τυφεκιοφόροι να αντικαθίστανται από βαρυ-οπλίτες;
Σκεφτείτε, ότι για την ίδια κρούση που παραδοσιακά μπορεί να απαιτούσε τριάντα καταδρομείς, που θα πρέπει να περάσουν πίσω από τις εχθρικές γραμμές και να επιστρέψουν, με όλο το ρίσκο και ανάγκες διοικητικής μέριμνας που έχει μια τέτοια κίνηση πολλών ατόμων, μπορεί να είναι αρκετό μόνο ένα ζεύγος ή μια ομάδα, αν έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό. Δεν πρέπει να ρισκάρουμε το προσωπικό αν υπάρχει εναλλακτική. Να γίνουν οι άλλοι μάρτυρες για την πατρίδα τους. Ένας παρατηρητής πυροβολικού μπορεί να είναι πιο θανατηφόρος από έναν λόχο. Αν έχεις δηλαδή πυροβολικό και παρατηρητή που να ξέρει τι κάνει, και τρόπο να επικοινωνούν με ασφάλεια μεταξύ τους.
Με νέες φορητές συσκευές καταύγασης στόχων εξοπλίζονται οι Αμερικανοί Πεζοναύτες
Οι Ρώσοι πλέον ασφαλίζουν τους διαδρόμους που ελέγχουν και θα μπορούν να ξεκινήσουν πιο οργανωμένες επιθέσεις σε μερικές μέρες. Όμως ο χρόνος λειτουργεί εναντίον τους. Όσο δεν σημειώνεται κάποια μεγάλη επιτυχία τόσο πιο ανίκανοι φαίνονται, κάτι που θα κάνει την καρέκλα πολλών να τρίζουν, και τόσο περισσότερο ενθαρρύνονται οι εχθροί τους που γίνονται όλο και πιο τολμηροί.
ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Οι Ρώσοι σφυροκοπούν ανελέητα, και απαιτούν άνευ όρων παράδοση
Επίσης κινδυνεύουν να εμπλακούν σε μια μακροχρόνια εκστρατεία που μπροστά της η περιπέτεια στο Αφγανιστάν θα μοιάζει με υγιεινό περίπατο. Οπότε λογικά πρέπει να αποζητούν τρόπο απαγκίστρωσης χωρίς να φανεί πολύ ότι ηττήθηκαν, και να ελπίζει ο πρόεδρος Πούτιν ότι με τη γνωστή τακτική του “κάνουμε το άσπρο μαύρο” και αλλάζουμε νόημα στις λέξεις θα επιβιώσει πολιτικά. Χρειάζονται μια ανακωχή για να κερδίσουν χρόνο και να μη ρεζιλευτούν. Από την άλλη η Ουκρανία κινδυνεύει να δει τα καλύτερα στρατεύματα, της στο Χάρκοβο και τη Μαριούπολη να αποκόπτονται. Μια ανακωχή θα της έδινε την ευκαιρία να τα ανεφοδιάσει και ίσως να τα φέρει στο Δνείπερο.
Πιο μακροπρόθεσμα, η Ουκρανία θα γίνεται όλο και πιο ισχυρή και πιο δύσκολη αντίπαλος. Η Δύση θα συνεχίσει να στέλνει υλικό και θα εκπαιδεύει τους Ουκρανούς σε όλο και πιο πολύπλοκα συστήματα. Αν δεν την γονατίσει τώρα ο Πούτιν, δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Όσο πιο δυνατή γίνεται η Ουκρανία, τόσο πιο αδιάλλακτη θα στέκεται και τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τον πρόεδρο Πούτιν να απεμπλακεί.
H Πολωνία στέλνει δεκάδες φορτηγά με όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ “ξυπνά”
Η Ρωσία έχει αναπτύξει ήδη το 80% των δυνάμεων της στην περιοχή και άλλο ένα 10% είναι καθ΄οδόν. Στις επιχειρήσεις δεν έχουν εμπλακεί ακόμα ούτε οι μισές μονάδες της, αλλά αυτό είναι όλο. Μετά, οι μόνες εφεδρείες θα είναι επίστρατοι και πολιτικά οχήματα. Η αναπλήρωση των απωλειών σε εξοπλισμό εκτιμάται ότι δεν θα είναι τόσο εύκολη και άμεση, αν κρίνουμε από τον υπάρχοντα ρυθμό παραγωγής και το εμπάργκο που δέχεται. Τυφέκια φυσικά δεν θα λείψουν, αλλά όσο πιο πολύπλοκο είναι ένα οπλικό σύστημα, τόσο πιο εκτεταμένη είναι η απαραίτητη εφοδιαστική αλυσίδα και αρκεί να λείπει μια ταπεινή βίδα για να μη λειτουργεί.
Η επιλογή της εισβολής στην Ουκρανία ήταν ένα ιστορικό λάθος που θα ταλαιπωρήσει την περιοχή και τον πλανήτη για χρόνια, αλλά ήταν ταυτόχρονα και το καλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ο Πούτιν στους εχθρούς του, τόσο εσωτερικούς, όσο και εσωτερικούς.
Οι Ρώσοι φίλοι μας, που έχουν δυο δράμια μυαλό και δεν είναι ψεκασμένοι σαν μερικούς συμπατριώτες μας, έχουν μια πικρή γεύση στο στόμα τους. Το πατριωτικό καθήκον λέει ότι πρέπει να υποστηρίξουν το στρατό τους, η λογική όμως λέει ότι μια ρωσική νίκη θα κάνει κακό τόσο στους φίλους τους τούς Ουκρανούς, όσο και στους ίδιους και στις οικογένειες τους. Γιατί θα παραμείνουν κάτω από την εξουσία ενός αυταρχικού ηγέτη, απομονωμένοι και στοχοποιημένοι από τον έξω κόσμο, με τις ελπίδες για ειρήνη, ανάπτυξή, και ευημερία να μειώνονται διαρκώς. Στα κανάλια των μηνυμάτων στο ίντερνετ, όλο και περισσότερο ζητάνε την απομάκρυνση του Πούτιν.
