Οι τεχνικές προκλήσεις είναι για να ξεπερνιούνται στο πεδίο της μάχης, κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά κρίνοντας από την πιστοποίηση ολοένα και περισσότερων εξελιγμένων δυτικών όπλων σε σοβιετικής σχεδίασης αεροσκάφη, που υπηρετούν στην Ουκρανική Αεροπορία.
Πρόσφατα λοιπόν στον αμυντικό λογαριασμό OSINTtechnical στο Twitter, έκανε την εμφάνισή του ένα βίντεο με πλάνα από το κόκπιτ ενός ουκρανικού μαχητικού Su-27, να εξαπολύει τέσσερις αμερικανικές βόμβες GBU-39 SDB κατά ρωσικών στόχων.
Remarkable cockpit footage of a Ukrainian Air Force Su-27 Flanker launching a salvo of four US-supplied GBU-39 SDB glide bombs at a Russian target.
The Ukrainian Flanker tosses the glide bombs while in a 60+ degree climb. pic.twitter.com/EBhPsFjQyc
— OSINTtechnical (@Osinttechnical) December 13, 2024
Η GBU-39 SDB (Small Diameter Bomb), είναι μια κατευθυνόμενη βόμβα μικρών διαστάσεων και βάρους 250 λιβρών, οπότε μπορεί να μεταφερθεί σε μεγάλο αριθμό από μαχητικά αεροσκάφη. Το πλεονέκτημα της έγκειται στην ακρίβεια κρούσης και στην εμβέλεια, καθώς χρησιμοποιεί σύστημα καθοδήγησης με αδρανειακή πλοήγηση (INS) και GPS, ενώ φθάνει πάνω 100 χιλιόμετρα μακριά, ανάλογα και το ύψος άφεσης. Οι SDB μπορούν να φέρονται ανά τετράδες σε πυλώνες ανάρτησης οπλισμού, ενώ έχουν αποδειχθεί ανθεκτικές στις παρεμβολές.
Πρέπει να έρθει και κατά δω αυτό το όπλο!!
Πάντως αυτό που δεν χωράει ακόμα το μυαλό μου είναι πως γίνεται και οι Ουκρανοί έχουν ακόμα αεροπορία και πως δεν έχουν βαλθεί οι Ρώσοι να χτυπήσουν τις βάσεις που φιλοξενούν τα άρτι αφιχθέντα F-16.
Υπάρχει περίπτωση τα ουκρανικά αεροσκάφη να επιχειρούν από βάσεις εκτός Ουκρανίας ?
Φαίνεται πως μόνο ένας (υπο)τύπος αεροσκάφους στον κόσμο είναι ασύμβατος με κάθε όπλο που δεν υπηρετούσε όταν παρήγετο, το ελληνικό F-16C/D Block 30.
Πράγμα που, προφανώς, δεν παρίσταται πειστικό.
Όταν MiG-29 πρώιμης παραγωγής (Izdeliye 9-12) σε ουκρανική υπηρεσία λαμβάνουν AGM-88B HARM.
Δεν θα σταθώ σε θέματα εναλλακτικών μεθόδων καθοδήγησης, διότι και από τα δικά μας 50άρια ο HARM βάλλεται με “μια ιδέα” μόνο για τη θέση της απειλής από το RWR, και με τα λοιπά να είναι έργο του ερευνητή του πυραύλου. Εξάλλου, μόνο πάρα πολύ εξελιγμένα RHAWS, όπως του F-4G (και των EF-111A, EA-6A/B, F/A-18E/F Hornet) μπορούν να μεταβιβάσουν ακριβέστατα στοιχεία θέσεως της εκπομπής στο βλήμα.
Άρα, δεν αλλάζει κάτι.
Εξάλλου, όσο δεν υπάρχει ένα databus που να διαβιβάζει συντεταγμένες από το α/φ στις SDB στο Block 30, άλλο τόσο δεν υπάρχει στο Su-27. Οπότε, προφανώς δεν αξιοποιούνται πλήρως οι δυνατότητες των βομβών για πλήγματα ακριβείας σε στόχους ευκαιρίας, αλλά ο συνδυασμός επαρκεί πλήρως για πλήγματα σε γνωστής θέσεως στόχους, των οποίων τις συντεταγμένες έχουν οι SDB. Δεν μιλάμε για αποστολές ένοπλης αναγνώρισης, εξάλλου, και προσβολής στόχων ευκαιρίας στο πεδίο της μάχης ή στις προσβάσεις προς αυτό, αποστολές που ούτως ή άλλως απαιτούν αεροπορική υπεροχή, και πάλι ακίνδυνες δεν είναι.
Δεν θα άρμοζε ένα άρθρο της
ΠΤΗΣΗ για τα θέματα αυτά; Θα ήμασταν ευγνώμονες, και θα μας διαφώτιζε πολύ. Φαντάζομαι ότι δεν θα έβγαινε σε ένα μέρος, ούτε με λιγότερες από 25.000 λέξεις. “Πιστοποίηση όπλων σε μαχητικά: Παράμετροι δομικές, αεροδυναμικές, αισθητήρων και διαβίβασης δεδομένων”, είναι ο τίτλος. Θα απηύθυνα θερμή παράκληση στον ίδιο τον 
Φαίδων Γ. Καραϊωσηφίδης για κάτι τέτοιο, με παραδείγματα και εφαρμογές από τη χαραυγή των τζετ μέχρι σήμερα. Ελάχιστοι πλην εκείνου θα μπορούσαν να δαμάσουν ένα τέτοιο θέμα, και να φιλτράρουν τις σχετικές πληροφορίες ως προς την ακρίβεια τους.