Ο καναδός ελεύθερος σκοπευτής Wali, έφτασε στην Ουκρανία και προβλήθηκε από την ουκρανική κυβέρνηση ως ένας πραγματικός “σταρ”, ο οποίος έσπευσε να πολεμήσει στον δίκαιο αγώνα του Κιέβου. Ο ίδιος βρίσκεται πλέον στον Καναδά και μίλησε για την δική του εμπειρία στο πεδίο της μάχης.
O καναδός κορυφαίος ελεύθερος σκοπευτής, πολέμησε στο Αφγανιστάν αλλά και στο Ιράκ, όπου κατετάγη ως εθελοντής για να πολεμήσει το ISIS στο πλευρό των Κούρδων.
Στις πρώτες του δηλώσεις μετά την επιστροφή του από την Ουκρανία, δηλώνει απογοητευμένος από την οργάνωση την οποία βρήκε εκεί. Οι τσακωμοί μεταξύ των ξένων εθελοντών και η μη σωστή αξιοποίησή τους στο πεδίο, ήταν τα στοιχεία που υπογραμμίζει.
Έμεινε μόλις δύο μήνες στην Ουκρανία, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, έχοντας κινδυνέψει να χάσει τη ζωή του αρκετές φορές στο ουκρανικό έδαφος. Ωστόσο επισημαίνει ότι οι περισσότεροι ξένοι μαχητές, οι οποίοι πήγαν στην Ουκρανία, έχουν φύγει και αυτοί, “πικρά απογοητευμένοι” όπως λέει ο ίδιος, καθώς δεν κατόρθωσαν να πάνε στην πρώτη γραμμή ούτε μία φορά…
«Είμαι τυχερός που είμαι ακόμα ζωντανός, έφτασα πολύ κοντά στο θάνατο», είπε ο πρώην στρατιώτης του Βασιλικού Συντάγματος 22 του καναδικού στρατού, σε συνέντευξή του στο La Presse, στο σπίτι του στην ευρύτερη περιοχή του Μόντρεαλ.
Η τελευταία του αποστολή στην περιοχή του Ντονμπάς, σε μια ουκρανική μονάδα που παρείχε υποστήριξη στον ουκρανικό στρατό, επιτάχυνε κάπως την επιστροφή του. Ήταν ξημερώματα, όταν μόλις είχε πάρει θέση κοντά σε μια τάφρο εκτεθειμένη στα πυρά των ρωσικών τανκς, δύο από τους στρατιώτες βγήκαν από τις κουβέρτες τους για να καπνίσουν ένα τσιγάρο.
«Τους είπα να μην εκτίθενται έτσι, αλλά δεν με άκουγαν», λέει ο Wali. Στη συνέχεια, δίπλα τους εξερράγη μια οβίδα από ρωσικό τανκ. Κατάλαβε αμέσως ότι δεν υπήρχε τίποτα να κάνει για τους δύο ουκρανούς αδερφούς του που είχαν χτυπηθεί σφοδρά. «Μύριζε θάνατο, είναι δύσκολο να το περιγράψω. είναι μια μακάβρια μυρωδιά απανθρακωμένης σάρκας, θείου και χημικών. Είναι τόσο απάνθρωπη αυτή η μυρωδιά».
Η σύζυγός του ανέφερε από την πλευρά της ότι της τηλεφώνησε στη μέση της νύχτας περίπου μία ώρα αργότερα. «Προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι υπήρξαν δύο θάνατοι. «Νομίζω ότι έχω κάνει αρκετά, ε; Έχω κάνει αρκετά;» Φαίνεται ότι ήθελε να του πω να επιστρέψει, λέει.»
Τελικά ήταν η οικογενειακή ζωή που υπερίσχυσε της επιθυμίας του να βοηθήσει τους Ουκρανούς, λέει ο Wali. «Η καρδιά μου θέλει να επιστρέψω στο μέτωπο. Έχω ακόμα τη φλόγα. Μου αρέσει το θέατρο των επιχειρήσεων. Αλλά πίεσα την τύχη μου. Δεν έχω τραυματισμούς. Λέω μέσα μου: μέχρι πού μπορώ να φανώ τυχερός και να ρισκάρω; Δεν θέλω να χάσω ότι έχω εδώ», λέει ο νεαρός πατέρας, ο οποίος έχασε τα πρώτα γενέθλια του γιου του ενώ ήταν στο μέτωπο.
Η αξιολόγηση των ξένων εθελοντών
Αφού πέρασε δύο μήνες στην Ουκρανία, ο Wali κάνει μια «μάλλον απογοητευτική» αξιολόγηση για την ανάπτυξη δυτικών εθελοντών μαχητών, η οποία ξεκίνησε στις αρχές Μαρτίου, μετά από πρόσκληση του προέδρου Ζελένκι. Ο αριθμός των εθελοντών που εμφανίστηκαν – περισσότεροι από 20.000, σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις – ήταν τόσο μεγάλος που η ουκρανική κυβέρνηση χρειάστηκε να ιδρύσει επειγόντως τη Διεθνή Λεγεώνα για την Εδαφική Άμυνα της Ουκρανίας στις 6 Μαρτίου.
Τσετσένοι αυτονομιστές, Γεωργιανοί ριζοσπάστες, εθελοντές από την Υεμένη, Αμερικανοί, Βρετανοί, Ολλανδοί, χιλιάδες εθελοντές, αρκετοί “μπαρουτοκαπνισμένοι” σε μάχες σε όλο τον πλανήτη. Αλλά για τους περισσότερους από τους εθελοντές που εμφανίστηκαν στα σύνορα, η ένταξη σε μια στρατιωτική μονάδα ήταν μια ταλαιπωρία, όπως ανέφερε ο Wali.
Ο Ζελένσκι έκανε έκκληση σε όλους, αλλά στο πεδίο οι αξιωματικοί ήταν εντελώς αβοήθητοι. “Δεν ήξεραν τι να κάνουν μαζί μας” λέει ο Wali. Αυτός και αρκετοί άλλοι πρώην Καναδοί στρατιώτες προτίμησαν αρχικά να ενταχθούν στη “Νορμανδική Ταξιαρχία”, μια ιδιωτική εθελοντική μονάδα που εδρεύει για αρκετούς μήνες στην Ουκρανία, με επικεφαλής έναν πρώην στρατιώτη από το Κεμπέκ, του οποίου το όνομα είναι Hrulf.
Γρήγορα προέκυψαν σημαντικές διαφωνίες μεταξύ των στρατιωτών και μεγάλος αριθμός μαχητών εγκατέλειψε τη “Νορμανδική Ταξιαρχία”. Οι υποσχέσεις για παροχή όπλων και προστατευτικού εξοπλισμού από τον διοικητή της ταξιαρχίας, αποδείχθηκαν έωλες. Μερικοί από τους εθελοντές βρέθηκαν περίπου 40 χιλιόμετρα από το ρωσικό μέτωπο χωρίς κανένα προστατευτικό εξοπλισμό.
Αλλά και πάλι, το να βρεις ένα όπλο για να πολεμήσεις χαρακτηρίζεται ως μία ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση από τον Wali: «Έπρεπε να γνωρίσεις κάποιον που θα ήξερε κάποιον άλλο, ο οποίος θα σου έλεγε ότι σε αυτό το παλιό κουρείο θα σου έδιναν ένα AK-47. Έπρεπε να ασχοληθείς και να μαζέψεις πυρομαχικά δεξιά και αριστερά, σε πολλές περιπτώσεις τα ίδια τα όπλα δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση», όπως είπε. Ακόμη και τα γεύματα των στρατιωτών έπρεπε να τα παρέχουν οι πολίτες, ενώ έπρεπε μόνος σου να βρεις βενζίνη για το όχημά σου: έπρεπε συνεχώς να ψάχνεσαι και να δικτυώνεσαι, να γνωρίζεις κάποιον που ξέρει κάποιον.
Μετά από μερικές εβδομάδες στο ουκρανικό έδαφος, μερικοί από τους πιο έμπειρους δυτικούς στρατιώτες κατέληξαν να στρατολογούνται από τη Διεύθυνση Στρατιωτικών Πληροφοριών της Ουκρανίας με στόχο να λάβουν μέρος σε ειδικές επιχειρήσεις πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Άλλοι, λιγότερο έμπειροι, «πάνε από το ένα Airbnb στο άλλο» ενώ περιμένουν να στρατολογηθούν από μια μονάδα που θα τους οδηγήσει στο μέτωπο, λέει ο Wali.
Η πλειοψηφία, ωστόσο, έχει αποφασίσει να επιστρέψει στο σπίτι. «Πολλοί φτάνουν στην Ουκρανία με το στήθος τους φουσκωμένο, αλλά φεύγουν με την ουρά ανάμεσα στα πόδια τους», λέει ο Wali.
Στο τέλος, ο ίδιος είπε ότι έριξε μόνο δύο σφαίρες se παράθυρα «για να τρομάξει» τον εχθρό και δεν μπήκε ποτέ σε πραγματική μάχη. «Είναι ένας πόλεμος μηχανών», όπου οι «εξαιρετικά γενναίοι» Ουκρανοί στρατιώτες υφίστανται πολύ βαριές απώλειες από τους βομβαρδισμούς, αλλά «χάνουν πολλές ευκαιρίες» να αποδυναμώσουν τον εχθρό επειδή δεν διαθέτουν τεχνικές στρατιωτικές γνώσεις, συνοψίζει.
«Αν οι Ουκρανοί είχαν τις διαδικασίες που είχαμε στο Αφγανιστάν για να επικοινωνήσουν με το πυροβολικό, θα μπορούσαμε να είχαμε προκαλέσει σφαγή», πιστεύει. Όμως ο Wali δεν κρύβει την επιθυμία του να επιστρέψει στην Ουκρανία παρ’όλα τα προβλήματα και τις αβελτηρίες στον εφοδιασμό και την οργάνωση, σημειώνοντας ότι οι ξένοι μαχητές θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά στο πεδίο.
Με πληροφορίες από το La Presse
