του Maurizio Molinari, αρθρογράφου της Repubblica
Μετά το Ανκορατζ, η Ουάσινγκτον. Η δύσκολη μεσολάβηση του Ντόναλντ Τραμπ με στόχο τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία πέρασε και τη δεύτερη φάση, με τον αμερικανό πρόεδρο να καταφέρνει να μιλήσει με όλους τους παίκτες, να μην μπορεί όμως να ξεπεράσει το εμπόδιο που μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα: τη διαφωνία για τα εδάφη που κατέχει η Ρωσία. Όπως είπε και ο υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο, «η συμφωνία είναι πιθανή, αλλά δεν είμαστε ακόμη εκεί».
Αν η σύνοδος της Αλάσκας χρησίμευσε στον Τραμπ για να εμπλέξει τον Πούτιν στη διαδικασία, να τον κάνει να αποδεχθεί ότι η Ουκρανία θα έχει δυτικές εγγυήσεις ασφαλείας, να αποκλείσει την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και να δηλώσει ότι η Ρωσία θα διατηρήσει τον έλεγχο των ουκρανικών εδαφών, η συνάντηση της Ουάσινγκτον τον βοήθησε να εμβαθύνει με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι τις λεπτομέρειες αυτών των εγγυήσεων και να ξεκαθαρίσει ότι η Ουάσινγκτον θα έχει κάποια συμμετοχή σε αυτές.
Η χειραψία με τον Ζελένσκι, ο συμβιβασμός για την αμφίεσή του, η εγκάρδια ατμόσφαιρα στον Λευκό Οίκο και η επιστολή της Πρώτης Κυρίας της Ουκρανίας προς τη Μελάνια πλαισιώνουν τη μεσολάβηση του Τραμπ, όπως έγινε στην Αλάσκα με το κόκκινο χαλί που στρώθηκε στον Πούτιν και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη του. Και οι οκτώ ευρωπαίοι ηγέτες που κάθισαν στο τραπέζι αποτελούν την εικόνα που εκμεταλλεύεται ο αμερικανός πρόεδρος για να στείλει ένα διπλό μήνυμα: η ενότητα των συμμάχων λειτουργεί ως εγγύηση για το Κίεβο, αλλά και ως προειδοποίηση προς τη Μόσχα.
Με αυτό το μωσαϊκό λέξεων και χειρονομιών, ο Λευκός Οίκος θέλει να φανεί αξιόπιστος και στις δύο πλευρές αυτού του πολέμου που διαρκεί εδώ και τριάμιση χρόνια. Και αν το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα του Τραμπ είναι πως είναι απρόβλεπτος, αυτά που είδαμε στο Ανκορατζ και στην Αλάσκα μοιάζει να βγαίνουν από εγχειρίδια του Ψυχρού Πολέμου, αφού κάθε λεπτομέρεια δείχνει να είναι μελετημένη ώστε να χαράσσει έναν δρόμο. Εξ ου και η δήλωση του Τραμπ ότι «θα υπάρξει ειρήνη, αλλά δεν ξέρω πότε», όπως και οι προσπάθειές του για μια τριμερή συνάντηση με τον Ζελένσκι και τον Πούτιν.
Το βασικό εμπόδιο είναι η απαίτηση του Πούτιν να αποσπάσει από τον Ζελένσκι όχι μόνο το 20% των κατεχομένων εδαφών, αλλά και του υπόλοιπου Ντονέτσκ που βρίσκεται στα χέρια του Κιέβου. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μια εξευτελιστική υποχώρηση, αφού χωρίς το αμυντικό τείχος των 50 χιλιομέτρων που έχουν δημιουργήσει οι Ουκρανοί κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου Η20 στην επαρχία του Ντονέτσκ, θα κινδυνεύει και το Κίεβο.
Δεν υπάρχει πάντως αμφιβολία ότι ο Τραμπ κατάφερε να δημιουργήσει μια δυναμική προσέγγισης μεταξύ Ευρωπαίων και Ρωσίας. Κι αυτό, τη στιγμή που ερχόταν από τη Μέση Ανατολή άλλη μια θετική είδηση, η αποδοχή από τη Χαμάς του σχεδίου εκεχειρίας που πρότειναν Αίγυπτος και Κατάρ.
