Αν και η Συνθήκη των Βερσαλλιών που ακολούθησε, όριζε ρητά την παράδοση όλων των U-Βoats στους νικητές Συμμάχους και απαγόρευε τη μελλοντική κατοχή τους από τους ηττημένους Γερμανούς, η κατασκευή υποβρυχίων δεν έπαυσε, διότι ο Χίτλερ αποκήρυξε το σύμφωνο ειρήνης το 1935. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε δείξει πως τα υποβρύχια μακράς εμβελείας θα μπορούσαν να καταστούν πανίσχυρα όπλα και όταν ο επόμενος πόλεμος το 1939, επάνω σε αυτήν την παράμετρο βασίστηκαν οι Γερμανοί εξελίσσοντας τα U-Boats ποιοτικώς και ποσοτικώς.
H ζοφερή επανεμφάνιση των U-Boats
Με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία είχε στο στόλο της 57 υποβρύχια υπό τη διοίκηση του Ναυάρχου Karl Dönitz, ο οποίος είχε υπηρετήσει σε U-Βoat την περίοδο 1914-1918. Ο ίδιος είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι ο πόλεμος θα κρινόταν στον Ατλαντικό και πίστευε ακράδαντα πως ήταν εις θέσιν να τον κερδίσει με 300 υποβρύχια στη διάθεσή του.
Το Μάϊο του 1940, ο Χίτλερ ενέκρινε έναν άνευ ορίων υποβρύχιο πόλεμο σε κάθε σκάφος που έπλεε στα ύδατα της Μεγάλης Βρετανίας, έχοντας αρχικώς απορρίψει την πρόταση αποφυγής προκλήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών. Μόλις κατέλαβε τα στρατηγικά λιμάνια στη Νορβηγία και τη Δυτική Γαλλία, η ναζιστική Γερμανία επεξέτεινε το βελινεκές των U-Βoats της με σκοπό να παραλύσει ολοσχερώς την εμπορική ναυτιλία. Εν αντιθέσει με τις απλές γερμανικές τακτικές του Μεγάλου Πολέμου, τώρα τα U-Βoats κατεδίωκαν τους στόχους τους για αρκετές ημέρες και επιτίθοντο κατά ομάδες, τις οποίες οι Βρετανοί αποκαλούσαν «αγέλες λύκων». Από το καλοκαίρι του 1940 έως την άνοιξη του 1941, κάθε ένα U-Βoat βύθιζε κατά μέσο όρο οκτώ εμπορικά πλοία μηνιαίως.
Αν και τα βρετανικά εμπορικά εντάσσονταν σε νηοπομπές με συνοδεία, τους πρώτους δεκαοκτώ τουλάχιστον μήνες δεν υπήρξε ικανοποιητικό αποτέλεσμα, αφού η τεχνολογία των ραντάρ ήταν ακόμη πρωτόγονη. Τα αεροσκάφη δεν ήταν τόσα πολλά αριθμητικώς, αλλά ούτε είχαν και την απαιτούμενη εμβέλεια ώστε να μπορούν να συνοδεύουν πλοία κατά τη νύχτα. Εν αντιθέσει με τους Συμμάχους που δε διέθεταν επαρκείς πληροφορίες σχετικά με τις κινήσεις των U-Βoats, οι Γερμανοί κατάφερναν και υπέκλεπταν επικοινωνίες μεταξύ αμερικανικών και ευρωπαϊκών ναυτιλιακών ασφαλιστικών εταιρειών. Με αυτόν τον τρόπο μάθαιναν με απόλυτη ακρίβεια τα φορτία των πλοίων, τις ημερομηνίες απόπλου τους, καθώς και τους προορισμούς τους.
Η συνέχεια στο: military-history.gr/u-boats-ww2/
