Tα διαβόητα U-Boats δεν ήταν εφεύρεση της δεκαετίας του ΄30. Η δράση τους ξεκινάει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου απέκτησαν και τη φοβερή φήμη που τα συνόδευσε στον επόμενο. Έγιναν αναμφιβόλως ο τρομακτικότερος εχθρός της υπερατλαντικής ναυτιλίας, βυθίζοντας περί τα 8.000 εμπορικά και πολεμικά πλοία, τα οποία αποτέλεσαν και τον υγρό τάφο δεκάδων χιλιάδων επιβατών και προσωπικού. Τα U-Boats (είναι η συντομογραφία της γερμανικής λέξεως Unterseeboot που ερμηνεύεται ως υποβρύχιο) «όργωναν» τους ωκεανούς εις αναζήτησιν υποψηφίων στόχων και είχαν τη φοβερή ικανότητα να επιτίθονται – τόσο επάνω όσο και κάτω από την επιφάνεια είτε με τα κανόνια τους είτε με τορπίλες – εναντίον πλοίων ακόμη και είκοσι φορές μεγαλυτέρων σε διαστάσεις.
Είναι ασφαλώς αντιληπτό πως εν αντιθέσει με τη σημερινή εποχή όπου η τεχνολογία έχει μετατρέψει τα σημερινά γιγάντια υποβρύχια σε πλωτές πόλεις με όλες τις σύγχρονες ανέσεις και δυνατότητες, τα πράγματα κατά τη δεκαετία του ΄20 ήταν εντελώς αντίστροφα. Μέσα στα στενά, σκοτεινά και κλειστοφοβικά υποθαλάσσια πλεούμενα, τα μέλη του προσωπικού δεν είχαν τη δυνατότητα να πλυθούν, ή το απλούστερο να αλλάξουν ρούχα, καθ’όλη τη διάρκεια των θαλασσίων περιπολιών όπου διαρκούσαν ακόμη και δύο μήνες. Πενήντα άνδρες μοιράζονταν δύο τουαλέτες – η μία μάλιστα από αυτές χρησιμοποιείτο στην αρχή των περιπολιών ως χώρος αποθηκεύσεως εφοδίων και τροφίμων – οι οποίες δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν σε βάθος 80 ποδιών ή μεγαλύτερο λόγω της εξωτερικής πίεσης του νερού.
Το προσωπικό εισέπνεε διαρκώς ένα απαίσιο συνονθύλευμα ιδρώτος και αναθυμιάσεων ντίζελ. H μούχλα «άνθιζε» στα παπούτσια τους, ενώ οι χάρτες και τα σχεδιαγράμματα σάπιζαν από την έντονη ζέστη και την υγρασία. «Αισθάνομαι», είχα γράψει κάποιος πολεμικός ανταποκριτής που είχε δεχθεί να ακολουθήσει κάποια περιπολία ρουτίνας το 1941, «σαν τον Ιωνά μέσα σε ένα τεράστιο όστρακο». Η δήλωσή του έχει τη σημασία της, αν λάβουμε υπ’όψιν μας την εξέλιξη της τεχνολογίας μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων.
Τα υποβρύχια ήταν ακόμα εντελώς πρωτόγονα ναυτικά όπλα, όταν η Γερμανία έγινε η τελευταία μεγάλη ναυτική δύναμη που κατασκεύασε κάποιο το 1906. Με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα πράγματα είχαν πια αλλάξει. Οι Γερμανοί είχαν επικρατήσει, αν όχι υπερισχύσει, στο σκληρό διεθνή ανταγωνισμό. Τα είκοσι ετοιμοπόλεμα U-Boats που διέθετε ήταν πιο εξελιγμένα από τα υποβρύχια άλλων μεγάλων χωρών. Μπορούσαν να ταξιδέψουν έως και 5.000 μίλια χωρίς ανεφοδιασμό, έχοντας τη δυνατότητα να επιχειρούν σε ολόκληρο το μήκος των βρετανικών ακτών.
Τα U-Boats στο Μεγάλο Πόλεμο
Η πρώτη επιτυχία του στόλου των U-Boats κατεγράφη στις 5 Σεπτεμβρίου του 1914. Ήταν μια επίθεση σε ένα βρετανικό ελαφρύ καταδρομικό στα ανοικτά των ακτών της Σκωτίας που οδήγησε στο θάνατο περισσοτέρους από 250 ναύτες. Δεκαεπτά ημέρες αργότερα, τα γερμανικά υποβρύχια βύθισαν τρία βρετανικά καταδρομικά μάχης εντός μιας ώρας, πνίγοντας σχεδόν 1.500 άνδρες. Όμως παρά τα επιτυχημένα αυτά χτυπήματα, οι Γερμανοί απώλεσαν περισσότερα U-Boats από όσα εχθρικά πλοία είχαν βυθίσει κατά τον πρώτο μήνα του Μεγάλου Πολέμου.
Το Φεβρουάριο του 1915, η Γερμανία ανακοίνωσε την έναρξη ενός εκτός ορίων υποβρυχιακού πολέμου στον οποίο όλα τα πλοία, ακόμη και τα εμπορικά ουδετέρων χωρών, που βρίσκονταν γύρω από τη Μεγάλη Βρετανία, θα αποτελούσαν στόχο χωρίς προειδοποίηση. Η ανακοίνωση δεν ελήφθη πολύ σοβαρά από τους Βρετανούς, θεωρώντας την ως μια απειλή που θα παρέμενε στα χαρτιά. Ο ίδιος ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δεν πίστεψε ποτέ ότι αυτή θα υλοποιείτο από μια πολιτισμένη δύναμη, όπως είχε χαρακτηριστικά γράψει.
Η συνέχεια στο: military-history.gr/u-boats-ww1/
