Η Τουρκία συνεχίζει να τραβά το σχοινί, μπορεί να σπάσει στη Λιβύη;

H Τουρκία ασκεί πλέον μια νεο-οθωμανική στρατηγική με σκοπό να εξελιχθεί σε περιφερειακή δύναμη, σύμφωνα με δημοσίευμα του EU Observer. Αυτό σημαίνει το ξήλωμα των προνομίων που μέχρι τώρα κατείχε εντός του ΝΑΤΟ ενώ ταυτόχρονα επιδιώκει μια εξαιρετικά επεκτατική εξωτερική πολιτική που περιλαμβάνει ακόμα και χαλαρή συνεργασία με τη Ρωσία στη Συρία.
Ωστόσο, με τους Ολλανδούς να έχουν παγώσει τα προνόμια του Άρθρου 5 του ΝΑΤΟ για τους Τούρκους από τη μία και την εξελισσόμενη κρίση στον εμφύλιο στη Λιβύη να τους φέρνει σε τροχιά σύγκρουσης από την άλλη, ο πρόεδρος Ρεζέπ Ταγίπ Ερντογάν μπορεί να βρεθεί σύντομα μεταξύ σφύρας και άκμονος.
“Η Τουρκία είναι ένα από τα ισχυρότερα μέλη του ΝΑΤΟ. Δεν νομίζω πως το ΝΑΤΟ μπορεί να κάνει χωρίς την Τουρκία γεωπολιτικά και στρατηγικά”, δήλωσε πρόσφατα ο Ολλανδός πρωθυπουργός Mark Rutte. Ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό για να εμποδίσει τους δύο κυβερνητικούς του εταίρους, τη Χριστιανική Ένωση και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, να καταψηφίσουν την πρότασή του υπερψηφίζοντας μάλιστα δύο ψηφίσματα: ένα που καλούσε για μεγαλύτερη υποστήριξη προς τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) στη Ροζάβα στη Βόρεια Συρία κι ένα άλλο που θα απέρριπτε αυτόματα κάθε επίκληση της Τουρκίας στο άρθρο 5 του ΝΑΤΟ όσο επιχειρούσε με στρατεύματα κατά του SDF.
Σε απάντηση της τουρκικής επιχείρησης στη Ροζάβα, δύο ευρωπαϊκές χώρες, η Ολλανδία και η Νορβηγία ανέστειλαν τις πωλήσεις όπλων κατά της Τουρκίας.
Αυτά είναι δύο μόνο παραδείγματα από την αποστασιοποίηση της Τουρκίας από το υπόλοιπο ΝΑΤΟ.
Το τσίρκο των παριών
Αντί να επιχειρεί μαζί με το ΝΑΤΟ, η Τουρκία επιδιώκει να επαυξήσει την ελευθερία των ελιγμών της θέτοντας σε κίνηση μια σειρά από μικρές, ευκαιριακές συνεργασίες που θα μπορούσαν να αποκληθούν το τσίρκο των παριών: Ρωσία, Ιράν, Κατάρ, Βενεζουέλα, ενώ προσπαθεί να καλλιεργήσει το δικό της κύκλο επαφών χρησιμοποιώντας τη Μουσουλμανική Αδερφότητα και ομάδες τζιχαντιστών από τη Συρία ως τη Λιβύη ως πολιτικούς και στρατιωτικούς αντιπροσώπους.
Οι ομάδες αυτές έχουν μηδενικό ενδιαφέρον να αποκαταστήσουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στις περιοχές αυτές, παρά ευημερούν στο χάος και την καταστροφή την οποία σπέρνουν.
Κι ενώ το να ανοίγεις νέα μονοπάτια, να εξαργυρώνεις υπηρεσίες από συμμάχους και να συμπεριφέρεσαι σε άλλα έθνη με χαρακτήρα εμπορικό και ανταποδοτικό φαίνεται ελκυστικό, αυτό το διαρκές τέντωμα του σκοινιού στη Λιβύη μπορεί να καταλήξει με καταστροφή για την Τουρκία.
Η Μουσουλμανική Αδερφότητα αναδεικνύεται σιγά σιγά κυρίαρχη δύναμη εντός της καταρρέουσας Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας της Λιβύης και η Τουρκία έχει ισχυρό κίνητρο να την υποστηρίξει.
Επιπλέον η Τουρκία άδραξε την ευκαιρία για οικονομικά οφέλη στην Λιβύη και υπέγραψε συμφωνία επέκτασης της ΑΟΖ της Λιβύης και της Τουρκίας, μια αμφιλεγόμενη κίνηση ειδικά με την Ελλάδα -επίσης μέλος του ΝΑΤΟ- της οποίας το νησί της Κρήτης βρίσκεται στο δρόμο μεταξύ των ΑΟΖ Τουρκίας και Λιβύης.
Προκειμένου να υποστηρίξει την λιβυκή κυβέρνηση, η Τουρκία ανακοίνωσε σχέδια να αποβιβάσει στρατεύματα κατά του στρατηγού Χαφτάρ, τόσο Σύρους μισθοφόρους όσο και τακτικά τουρκικά στρατεύματα.
Στο μεταξύ, ο Εθνικός Λιβυκός Στρατός (ΕΛΣ), που υποστηρίζεται από Ρώσους μισθοφόρους, κατέλαβε την περασμένη εβδομάδα τη Σύρτη, εκθέτοντας επικίνδυνα τα νώτα της Μισράτα, του τελευταίου προπυργίου πριν την Τρίπολη.
Αν ο ΕΛΣ επιτεθεί στην Τρίπολη, τότε Τούρκοι στρατιώτες θα βρεθούν αντιμέτωποι με Ρώσους μισθοφόρους. Έτσι, την περασμένη εβδομάδα Πούτιν και Ερντογάν συναντήθηκαν και συζήτησαν για την Λιβύη. Το τί αποφασίστηκε δεν το ξέρουμε. Αν δηλαδή έγινε μια συμφωνία κυρίων για το μοίρασμα των λαφύρων ή αν στην Τουρκία είπωθηκε πως κάθε επιχείρησή της είναι καταδικασμένη.
Προς το παρόν, οι δύο χώρες μεσίτευσαν για την επίτευξη μιας εύθραυστης εκεχειρίας μεταξύ αντιμαχομένων, αλλά κατά πόσο επιτυχημένη ήταν η προσπάθεια αυτή μόνον ο χρόνος θα το δείξει.
Μακροσκοπικά, το μόνο που απέδειξε το παράδειγμα αυτό είναι πόσο επιφανειακή και ωφελιμιστική είναι η σχέση της Τουρκίας με τη Ρωσία και πόσο εύκολα μπορούν τα πράγματα να εκτροχιαστούν.
Η Τουρκία μπορεί σύντομα να ψάχνει μάταια για συμμάχους καθώς όλοι την εγκαταλείπουν: το ΝΑΤΟ τη βρίσκει αναξιόπιστη, το Ιράν την εγκαταλείπει λόγω Συρίας, η Ρωσία της αντιτίθεται λόγω Λιβύης, η Σαουδική Αραβία και τα κράτη του Κόλπου ψυχράνθηκαν από την απερίσκεπτη συμμαχία της με το Κατάρ και η Αίγυπτος εξακολουθεί να την εχθρεύεται λόγω της υποστήριξής της στη Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Η Άγκυρα μπορεί να βρει μόνο καμένη γη από εδώ και στο εξής.