Πολλά ελληνικά ΜΜΕ, θυμήθηκαν τις τελευταίες ημέρες να ανακυκλώσουν μια παλιότερη είδηση σχετικά με το “νέο ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο (railgun) της Τουρκίας” κάνοντας λόγο για “δημιουργία όπλων που θα δράσουν σε μελλοντικά πεδία μάχης.” Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο “υπερόπλο” ωστόσο, είναι πως ήταν και παραμένει “μακέτο…”
Στις 9-12 Μαϊου 2017 και στα πλαίσια της έκθεσης IDEF 2017, η τουρκική εταιρία Aselsan, παρουσίασε ένα μοντέλο υπό κλίμακα, ενός “ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου” με το όνομα “Tufan”. Πρόσφατα είδαμε τις εικόνες από αυτή την έκθεση να αναδημοσιεύονται, με ισχυρισμούς που αφήνουν να εννοηθεί πως η τουρκική αμυντική βιομηχανία, δημιουργεί δικά της -state of the art- οπλικά συστήματα.
Όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι Τούρκοι, το πρόβλημα με τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα, είναι η “χειραγώγηση” τεραστίων ποσοτήτων ενέργειας που θα είναι σε θέση να εκτοξεύσουν βλήματα με εξαιρετικά υψηλές ταχύτητες και σε μεγάλες αποστάσεις. Για παράδειγμα, απαιτούνται 14 megajoules για να επιτευχθεί ταχύτητα 7000 χλμ/ώρα και βεληνεκές περί τα 300 χιλιόμετρα. Αναφέρουν χαρακτηριστικά πως θα απαιτηθούν 5-10 χρόνια για να ξεπεραστούν αυτές οι τεχνολογικές προκλήσεις.
Το παραπάνω διαφημιστικό βίντεο της Aselsan, μας δίνει μια πρώτη γεύση από τις δοκιμές μικρής κλίμακας που έχουν λάβει χώρα στη Τουρκία, καθώς και μελλοντικά σχέδια για την εφαρμογή του πυροβόλου σε πλοία και επίγειες πλατφόρμες.
Το να δημιουργήσει κάποιος ένα “στοιχειώδες” railgun, είναι εξαιρετικά απλό στη κατασκευή του όπως μπορούμε να δούμε στο παρακάτω βίντεο (μην το δοκιμάσετε στο σπίτι).
Από το διαφημιστικό βίντεο της Aselsan μέχρι τη δημιουργία ενός πλήρως λειτουργικού railgun για στρατιωτικές εφαρμογές, η διαφορά είναι σαν τη μέρα με τη νύχτα. Χωρίς να μπούμε σε δυσνόητες λεπτομέρειες, θα αναφέρουμε μόνο ένα εκ των βασικότερων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν όλα τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα.
Για να μπορέσει ένα railgun να πετύχει τις ταχύτητες που απαιτούνται, χρειάζεται μια μεγάλη πηγή ηλεκτρικής ενέργειας που θα “αποθηκευτεί” σε πυκνωτές και “εναλλάκτες” (για την ακρίβεια compensated pulsed alternators) πριν εξαπολυθεί “βίαια” για να προωθήσει το βλήμα. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως οι μεταλλικές ράβδοι πάνω στις οποίες επιταχύνεται το βλήμα, βιώνουν εξαιρετικά μεγάλες φθορές εξαιτίας της ταχύτητας (και ειδικά της θερμοκρασίας που δημιουργείται εξαιτίας της), με αποτέλεσμα να απαιτείται συχνή αντικατάστασή τους. Οι ΗΠΑ που πρωτοπορούν στη σχεδίαση ανάλογων όπλων (αλλά και η Κίνα, η Ρωσία κτλ), εργάζονται πάνω στη δημιουργία ενός υλικού με υψηλή αντοχή στη θερμοκρασία, αλλά με την ίδια αγωγιμότητα των “κλασσικών” μεταλλικών ράβδων, ούτως ώστε να είναι δυνατή η επιτάχυνση του βλήματος στην επιθυμητή ταχύτητα.
Σύμφωνα με το globalsecurity.org, το τελικό όπλο θα ήταν επιθυμητό να μπορεί να εκτελέσει 6 βολές το λεπτό και η “κάννη” να έχει διάρκεια ζωής 3.000 βολών. Η τεχνολογία για αυτές τις δυνατότητες, δεν έχει ακόμη εφευρεθεί στις ΗΠΑ, πόσο μάλλον στη Τουρκία.
Για να γίνουν κατανοητές οι τεχνολογικές προκλήσεις που υπάρχουν στην στρατιωτική εφαρμογή των railguns, μπορούμε να αναφέρουμε τη περίπτωση των νέων υπερσύγχρονων αντιτορπιλικών Zumwalt του Αμερικανικού Ναυτικού, που αρχικά υπήρχαν σκέψεις να εξοπλιστεί με ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα. Στο τέλος “συμβιβάστηκαν” με τα πυροβόλα ALS.
Συμπέρασμα
Μπορεί όντως η Aselsan να φιλοδοξεί κάποια στιγμή στο (απώτερο) μέλλον να κατασκευάσει ένα “μάχιμο” ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο, το γεγονός όμως πως καμία χώρα στο πλανήτη δεν διαθέτει κάποιο railgun σε επιχειρησιακή κατάσταση, σημαίνει πως οι προσπάθειες των Τούρκων είναι περισσότερο επίδειξη (“μακέτο”) παρά ουσία.
