Το πόσο σύνθετες είναι οι σχέσεις των κρατών της κεντρικής Ασίας, φαίνεται από πρόσφατα τουρκικά δημοσιεύματα όπου Τούρκοι ειδήμονες διατυπώνουν την εξής πολυσύνθετη κατηγορία: Ότι το κουρδικό PKK συνεργάζεται με την Αρμενία και κάνει εκπαίδευση μαχητών του σε στρατόπεδο στην περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ (ότι έχει απομείνει στην Αρμενία) και αυτό γίνεται μαζί με Ιρανούς, που έχουν μετακινηθεί εκεί από τη Συρία!
Όπως γράφει η τουρκική εφημερίδα Daily Sabah, η «τριπλή» αυτή συμμαχία, Αρμενίων, Ιρανών, Κούρδων έχει συμβεί καθώς το Ιράν θέλει να περιορίσει τις φιλοδοξίες του Αζερμπαϊτζάν (που έχει την στήριξη του Ισραήλ), οπότε έχει ταχθεί υπέρ της Αρμενίας. Έτσι όχι μόνο την υποστηρίζει αλλά έχει μεταφέρει και στα εδάφη της, δικές του μονάδες μαχητών των δυνάμεων Quds, που είχαν αρχικά αποσταλεί στη Συρία, για να πολεμήσουν τον ISIS. Στη Συρία επίσης, δομήθηκε η συνεργασία Ιρανών και Κούρδων, ως συμμάχων κατά του ISIS.
Η συνεργασία τώρα Κούρδων και Αρμενίων έχει καταγγελθεί πολλές φορές στο παρελθόν από την Τουρκία, η οποία θεωρεί πως κάθε κουρδική οργάνωση, είτε εντός Τουρκίας, είτε εντός Συρίας, βρίσκει “ανοχή” στο Γερεβάν, ενώ αζερικές πηγές πιστεύουν πως κουρδικές δυνάμεις έχουν πολεμήσει μαζί με τους Αρμένιους στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Από αρμενικής πλευράς σύμφωνα με την Daily Sabah, κατονομάζεται ο Vazgen Sisilyan, ένας αρμενολιβανέζος, από την παραστρατιωτική οργάνωση VoMa, που έχει κάνει επιθέσεις σε τουρκικά προξενεία στο παρελθόν.
Τα ιδιαίτερα μπερδεμένα παραπάνω, είναι σε μεγάλο βαθμό απότοκα του Συριακού εμφυλίου, που συνεχίζεται. Καθώς εκεί όλες οι γειτονικές χώρες, Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Αζερμπαϊτζάν, ισλαμικές οργανώσεις από το Λίβανο, όπως βέβαια και οι μεγάλες δυνάμεις, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, επενέβησαν: πότε ανοιχτά με αποστολή τακτικών στρατευμάτων, πότε μέσω φιλικών τοπικών πολιτοφυλακών και οργανώσεων, πότε μέσω ειδικών δυνάμεων που έδρασαν παρασκηνιακά, καλλιεργώντας εύθραυστες αλλά και πιο ανθεκτικές συμμαχίες, όπως βέβαια και σκληρές αντιπαραθέσεις.
Στην περιοχή είδε και την εκ νέου “ανάδυση” του, το πάγιο κουρδικό αίτημα για αυτοδιάθεση, κάτι που τρομάζει όμως την Τουρκία που βλέπει την μακροχρόνια και αδιέξοδη αντιπαράθεση με το PKK στο εσωτερικό της. Ενώ ούτε η Συρία, ούτε το Ιράκ που έχουν σημαντικές κουρδικές κοινότητες θέλουν να στηρίξουν κάτι τέτοιο, επίσης φοβούμενες την δική τους διάσπαση, κάτι που στο Ιράκ είχε ήδη έμμεσα συμβεί, μιας και το βόρειο μέρος του είναι σε καθεστώς κουρδικής αυτοδιαχείρισης.
Το Ιράν πάντως στην Συρία είχε μεγάλη συμμετοχή, καθώς είδε στην εξάπλωση του ISIS κίνδυνο και για το ίδιο, αλλά στην πορεία διαπίστωσε ότι μέσω παρέμβασης, αποκτά και βαρύνοντα ρόλο στην Κεντρική Ασία και Μέση Ανατολή, αναζητώντας συμμάχους ώστε να “σπάσει” την απομόνωση του.
Ταυτόχρονα Ιράν και Τουρκία είναι σε επικοινωνία για να αντιμετωπίσουν το κοινό πρόβλημα των Σύρων και Αφγανών προσφύγων, το Αζερμπαϊτζάν πιέζει συνεχώς την αδύναμη Αρμενία, έχοντας την αμέριστη συμπαράρασταση της Άγκυρας (τα δύο κράτη θεωρούνται «αδελφικά») αλλά και τη βοήθεια από το Ισραήλ! Ένας κυκεώνας δηλαδή αντιφατικών σχέσεων, που οι μεγάλες χώρες της Δύσης δύσκολα κατανοούν και ακόμη δυσκολότερα θα μπορέσουν να εκμεταλλευθούν, προς όφελος τους. Κάτι που ανοίγει το χώρο για εσωτερικές διευθετήσεις και νέες ισορροπίες, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κατάληξη τους.
