Τι ήταν η ταινία Top Gun του 1986; Στον πυρήνα της ένα υψηλής τεχνολογίας western, με όλα τα στοιχεία της σχετικής κινηματογραφικής παράδοσης. Ο όμορφος και τολμηρός καουμπόι που αγαπά το ξανθό κορίτσι του, αντιμετωπίζει τους «κακούς» και τους νικά με την παρέα των φίλων του, που μαζί «καλπάζουν», όχι βέβαια πάνω σε άλογα Μάστανγκ, αλλά στο σύγχρονο υποκατάστατο, το μαγευτικό για τους λάτρεις της αεροπορίας F-14 Tomcat, ο «αγριόγατος» δηλαδή που «δαμάζεται» από τον ήρωα μας. Όμορφα προσαρμοσμένη η ταινία έβαλε στο western μυθικό της τραγούδια της δεκαετίας του ’60, αλλά και για την εποχή της σύγχρονα μπιτ, που ταυτίστηκαν με τη γεμάτη ένταση σκηνοθεσία της.
Η αρχική ταινία λατρεύτηκε, έκοψε άπειρα εισιτήρια, έγινε σύμβολο μιας εποχής, και όχι μόνο στις ΗΠΑ, που τότε ζούσαν την μεγάλη ρηγκανική ανάκαμψη τους, αποφασισμένες να «τελειώνουν» μια και καλή με τον «σοβιετικό αντίπαλο», μέσα σε ένα κρεσέντο οικονομικής ανάπτυξης, εξωφρενικών στρατιωτικών δαπανών, γενικότερης αισιοδοξίας πως το στοίχημα της παγκόσμιας επικυριαρχίας θα κερδηθεί.
Κάπως έτσι το Top Gun, έγινε και σύμβολο της αμερικανικής αισιοδοξίας και ρώμης. Αλλά ταυτόχρονα αγαπήθηκε σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, που δεν μετείχαν και ήταν και πολύ σκεπτικές απέναντι στο αμερικανικό όραμα. Καθώς οι θεατές είδαν μεν το στοιχείο της προπαγάνδας, αλλά το αγνόησαν γιατί η παραδοσιακή ιστορία της western αφήγησης, «καλός εναντίον κακού, κερδίζει μετά από περιπέτειες, παίρνει το όμορφο κορίτσι, η ζωή του ανήκει», είναι τόσο κλασική που αγκαλιάζει ένα παγκόσμιο κοινό, το οποίο βλέπει εκεί το πιο απλό και ταυτόχρονα στιβαρό παραμύθι της ζωής.
Θα ήταν ψέματα να πούμε πως όσοι είμασταν κάπου στα 20 μας (λίγο πάνω, λίγο κάτω) δεν ταυτιστήκαμε και δεν αγαπήσαμε αυτή την ταινία. Mαζί με την λίγο προγενέστερη, το An Officer and a Gentleman με τον Richard Gere κι αυτόν ως πιλότο του Αμερικανικού Ναυτικού αλλά σε πιο σκοτεινούς τόνους, μας «κέρασαν» μια γερή δόση περιπέτειας, υψηλής τεχνολογίας, δράσης, εντυπωσιακών σκηνών, ιστοριών έρωτα, το απαραίτητο δράμα βέβαια για την κορύφωση και στο τέλος το οπωσδήποτε happy end. Γιατί δεν γίνεται ένα παραμύθι να τελειώνει άσχημα.
Φτάνουμε στο 2022. Φέτος, μετά από χρόνια καθυστερήσεων λόγω πανδημίας, η συνέχεια του 1986 επιτέλους στις οθόνες μας. Ιστορία; Δεν χρειάζεται να αλλάξεις την συνταγή, είναι σχεδόν η ίδια, ο ήρωας (μεσήλικας πια ο Τομ Κρουζ, με βαμμένο μαλλί, αλλά ζηλευτός ως πενηντάρης που δεν πέρασε σχεδόν μια μέρα από πάνω του), το ωραίο κορίτσι (η ώριμη καστανή Τζένιφερ Κόνελι αντί της εκρηκτικής ξανθιάς Κέλι Μαγκίλις), ο φίλος από τα παλιά (όχι πλέον ο Γκους, αλλά ο Iceman Βαλ Κίλμερ σε μια συγκινητική μικρή παρουσία), η περιπέτεια-πρόκληση, οι εντυπωσιακές σκηνές με την «παρέα» και βέβαια στο τέλος το απαραίτητο, το ξαναλέμε, happy end.
Είναι καλή η ταινία; Όχι απλώς καλή, αλλά ίσως και καλύτερη από την πρώτη. Και αυτό είναι σπάνιο να συμβεί στην κινηματογραφική ιστορία. Όλα είναι πιο ώριμα, μελετημένα, στοχευμένα, η σύνδεση με την πρώτη ταινία γίνεται ευθέως και συνεχώς, χωρίς να κουράζει, σαν να βλέπεις σε κάποιες στιγμές και τις δύο παράλληλα, ως ένα μάθημα ζωής ότι «όλα ξανάρχονται».
Δεν χρειάζεται να δώσουμε spoiler της ταινίας, αλλά ναι οι αερομαχίες είναι φανταστικές και γυρισμένες ρεαλιστικά με φοβερή χρήση τεχνολογίας μέσα σε πραγματικά μαχητικά A/F-18 Super Hornet, το στόρι έχει το απαραίτητο δράμα, όχι δεν υπάρχει καμία αληθοφάνεια σε όσα διαδραματίζονται, καθώς τα πάντα είναι «μπουσταρισμένα» στο τέρμα. Τέρμα ηρωικά, τέρμα γλυκερά, τέρμα ρομαντικά, τέρμα δραματικά, τέρμα απίθανα. Αλλά είπαμε. Είναι παραμύθι, έτσι πρέπει να είναι τα παραμύθια, έτσι είναι τα western, έτσι σφυρίζουν οι σφαίρες, τραβιούνται τα εξάσφαιρα, καβάλανε τα Μαστανγκ οι γεμάτοι αυτοπεποίθηση καουμπόις και πλέον και οι καουμπόισες.
Δείτε την. Είτε είστε στα 50 -η ταινία είναι εξοντωτικά ευχάριστη για αυτή την ηλικιακή ομάδα που ανδρώθηκε με την αρχική της- είτε οτιδήποτε άλλο. Αγνοήστε τις προσεκτικά κρεμασμένες σε κάθε σκηνή αμερικανικές σημαίες (κάθε μεγέθους) που σηματοδοτούν για μια ακόμη φορά την ανάγκη του Χόλυγουντ να κολακέψει το παραδοσιακό εγχώριο κοινό των ΗΠΑ, ξεπεράστε τα πολλά απίθανα, και απολαύστε ένα δίωρο: όπου μπορείς να φανταστείς ότι είσαι εσύ ο Τομ Κρουζ, είσαι εσύ που κάθεσαι στο στενό κάθισμα μιας «Σούπερ Σφήκας», είσαι εσύ αυτός που καβάλα την Καβασάκι της δεκαετίας του 80, είσαι εσύ που πατάς γκάζι στην Πόρσε εποχής, είσαι εσύ αυτός που πετά με Mach 10, με 10G επιτάχυνση, με ένα καθαρόαιμο μαχητικό να μουγκρίζει και να τρέμει κάτω και γύρω σου.
Κινηματογραφικό ξανάνιωμα λοιπόν, μετά από χρόνια πανδημίας, χωρίς προβληματισμούς, μέσα σε δύσκολους και δυσοίωνους καιρούς, ευρώ μόλις 12 (βάζουμε μαζί το ποπκόρν και το αναψυκτικό). Τι άλλο να ζητήσει κανείς για ένα δίωρο;
