Η Austal USA ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες την Τετάρτη ότι είχε παραδώσει επίσημα το μελλοντικό USS Mobile (LCS-26) στο αμερικανικό Ναυτικό. Το πλοίο βέβαια δεν θα φέρει την κωδικοποίηση “USS” (United States Ship) έως ότου τεθεί επίσημα σε υπηρεσία.
Η επίσημη ένταξη σε υπηρεσία θα γίνει αφού πρώτα ολοκληρωθούν οι δοκιμές αποδοχής, πράγμα που αναμένεται για την άνοιξη του 2021. Το Mobile, LCS-26, είναι το 13ο Littoral Combat Ship της κλάσης Indepedence που ναυπηγείται στις εγκαταστάσεις της Austal USA στην ομώνυμη πόλη (Mobile) της Αλαμπάμα.
Η Austal πραγματοποίηση την πρώτη κοπή μετάλου για το πλοίο αυτό τον Δεκέμβριο του 2017. Καθελκύστηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2019 και ολοκλήρωσε τις δοκιμές κατασκευαστή το φθινόπωρο του 2020.
Η Austal USA δήλωσε ότι το Mobile ήταν το τέταρτο πλοίο της που παραδόθηκε στο αμερικανικό Ναυτικό φέτος. Τα υπόλοιπα ήταν δυο ακόμα πλοία LCS, το USS Kansas City και το USS Auckland, καθώς και ένα Εκστρατευτικό Πλοίο Ταχέων Μεταφορών, το USNS Newport.
Ο Πρόεδρος της Austal USA κ. Craig Perciavalle δήλωσε για την περίσταση ότι «…ούτε η πανδημία ούτε οι τυφώνες επηρέασαν την ικανότητά μας να παραδώσουμε το μελλοντικό USS Mobile εντός κόστους και εντός χρονοδιαγράμματος. (είναι) μια απόδειξη για την απίστευτη δύναμη και το ηθικό αυτών των καταπληκτικών ανθρώπων από την ομώνυμη πόλη μας».
Το αμερικανικό ναυτικό παραγγέλνει επιπλέον δύο LCS από την Austal
Αξίζει να σημειωθεί ότι τέσσερα ακόμη πλοία LCS της κλάσης Indepedence είναι υπό ναυπήγηση, σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιοποίησε την Τετάρτη από την Austal: Το μελλοντικό USS Savannah (LCS 28) ετοιμάζεται για θαλάσσιες δοκιμές, ενώ η συναρμολόγηση βρίσκεται σε εξέλιξη για τα μελλοντικά USS Canberra (LCS 30) και USS Santa Barbara (LCS 32), ενώ τα κύρια απάρτια για το μελλοντικό USS Augusta (LCS 34) κατασκευάζονται στην γραμμή παραγωγής της Austal, σύμφωνα με την εταιρεία.
Επιπλέον, η εταιρεία έχει ενεργή σύμβαση για σύο ακόμη: Το μελλοντικό USS Kingsville (LCS 36) και το USS Pierre (LCS 38).
Όπως είναι φανερό, η κλάση που ναυπηγεί η Austal υιοθετεί μόνο ζυγούς αριθμούς, ενώ η αντίστοιχη της Lockheed Martin, LCS Freedom, υιοθετεί μόνο μονούς αριθμούς. Το αμέσως προηγούμενο πλοίο της κλάσης αυτής ήταν το USS Marinette (LCS-25), που καθελκύστηκε πριν λίγο καιρό. Και αυτή η εταιρεία βέβαια έχει αντίστοιχο αριθμό πλοίων σε διάφορα στάδια ναυπήγησης.
Συνολικά δε, το μελλοντικό USS Mobile είναι το τέταρτο LCS και των δύο κλάσεων του προγράμματος που παραδόθηκαν στο αμερικανικό Ναυτικό το 2020. Το St. Louis (LCS 19) παραδόθηκε στις 6 Φεβρουαρίου, ενώ όπως είπαμε ήδη τα LCS 22 παραδόθηκε στις 2 Φεβρουαρίου και LCS Auckland παραδόθηκε στις 26 Ιουνίου.
Πέντε ακόμη – το Minneapolis-St. Paul (LCS 21), το Cooperstown (LCS 23), το Marinette (LCS 25), το Savannah (LCS 28) και το Canberra (LCS 30) – προγραμματίζονται για παράδοση το 2021.
Όπως καταλαβαίνει ο καθένας λοιπόν, το πρόγραμμα LCS εξελίσσεται στο δεύτερο μεγαλύτερο πρόγραμμα ναυπήγησης κύριων μονάδων επιφάνειας στη σύγχρονη ιστορία του αμερικανικού Ναυτικού, πίσω μόνο από τα αντιτορπιλικά κλάσης Arleigh Burke. Για να βρούμε αντίστοιχο αριθμό ναυπηγήσεων θα πρέπει να πάμε πίσω στη δεκαετία του ’70, με τις φρεγάτες κλάσης O.H. Perry και Knox που έφτασαν τα 51 και 46 πλοία αντίστοιχα.
Μία παρόμοια φιλοδοξία υπήρξε και με τα αντιτορπιλικά κλάσης Zumwalt, που υπήρχε σχεδιασμός για ναυπήγηση 33 πλοίων, αλλά η εκτόξευση του κόστους του προγράμματος οδήγησε στην βίαιη διακοπή του στα μόλις 3 πλοία, με τα ναυπηγεία να επιστρέφουν στη ναυπήγηση των γνωστών και αγαπημένων Arleigh Burke…
Behind schedule: Η φράση εφιάλτης των αμερικανικών ναυπηγείων
Σχεδόν δυο δεκαετίες πίσω, υπήρχε η επιθυμία για τη ναυπήγηση πολλών δεκάδων πλοίων της κλάσης, πάνω από 50. Τι συνέβη λοιπόν και από τον αρχικό σχεδιασμό των 50+ πλοίων του προγράμματος LCS, ακολούθησαν περικοπές που τα έριξαν στα 35; Ασφαλώς το πρόβλημα δεν είναι ότι το αμερικανικό Ναυτικό δεν έμεινε ικανοποιημένο από τα πλοία.
Κοινή λογική άλλωστε: Αν ήταν έτσι, ούτε θα συνέχιζε το πρόγραμμα ναυπήγησής τους, ούτε θα τα χρησιμοποιούσε με τον εντατικό ρυθμό που το κάνει σήμερα. Όμως και στα δυο συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Το πρόβλημα είναι άλλο κι είναι απλό: Είκοσι χρόνια μεσολάβησαν από τότε, και τα δεδομένα έχουν αλλάξει, αφού το έτος 2000 τα κινέζικα ναυπηγεία δεν έριχναν στο νερό μία φρεγάτα κάθε 4 μήνες,, μία κορβέτα κάθε έξι εβδομάδες και δυο αντιτορπιλικά αεράμυνας Type 055 το χρόνο.
Αν και ο οπλισμός των LCS έχει αναβαθμιστεί ακριβώς για αυτόν τον λόγο, θεωρείται ότι ακόμα κι έτσι δεν είναι αρκετός υπό το φως των νέων δεδομένων, κι έτσι από το 2030 και μετά το αμερικανικό Ναυτικό ελπίζει να περάσει σε ένα άλλο πρόγραμμα μαζικών ναυπηγήσεων πιο βαριά οπλισμένων κύριων πλοίων επιφάνειας που θα αποδώσει φρεγάτες της κλάσης FFG (X), νυν κλάση Constellation.
ΕΠΙΣΗΜΟ: Η φρεγάτα FFG(X) του USN που ενδιαφέρει και το ΠΝ, την λέμε πλέον “Constellation Class”
Ακόμα και τότε ωστόσο, τα πλοία LCS που θα έχουν ναυπηγηθεί ως τότε θα έχουν ρόλο να παίξουν στο αμερικανικό Ναυτικό και θα συνυπηρετήσουν με τα υπόλοιπα πλοία του στόλου, όχι μόνο αφού τα περισσότερα θα είναι νέες ναυπηγήσεις με πολλά χρόνια ζωής και περιθώρια εξέλιξης ακόμα μπροστά τους, αλλά επιπλέον και διότι θα «συμπλέουν» με τα (φιλόδοξα) σχέδια του αμερικανικού Ναυτικού για ένα στόλο 355 πλοίων, που πλέον αυξήθηκε ακόμα περισσότερο σε ένα στόλο 600 πλοίων σε πιο μεγάλο εύρος χρόνου…
Τα παραπάνω βέβαια είναι λίγο πολύ γνωστά ακόμα και να μην παρακολουθεί κάποιος τις εξελίξεις στον χώρο. Δηλαδή το οτι τα πλοία είναι πολύτιμα στο αμερικανικό Ναυτικό και «βγάζουν» υπηρεσίες όλο σχεδόν το χρόνο και σε όλα τα θέατρα επιχειρήσεων και ωσάυτως θα συνεχίσουν να το κάνουν για τις επόμενες δεκαετίες δεν είναι ακριβώς… είδηση. Ακόμα και αν κάποιοι το ανακαλύπτουν τώρα ξαφνικά για δικούς τους λόγους.
Παρόλαυτά, είναι γεγονός ότι το πρόγραμμα ναυπήγησης των LCS έχει περάσει από 40 κύματα με μία σειρά προβλημάτων και στις δυο κλάσεις που είτε έχουν οδηγήσει σε υπερκοστολογήσεις και μεγάλο κόστος επισκευών κι ανασχεδιάσεων (κλάση Indepedence) είτε… απλά δεν έχουν λυθεί ακόμα (κλάση Freedom) με το προωστήριο σκεύος τους να είναι το γέννημα μίας πρωτοφανώς φιλόδοξης προδιαγραφής, τα πλοία να μπορούν να πετύχουν πολύ μεγάλες ταχύτητες για πλοία εκτοπίσματος φρεγάτας, της τάξης των 50 κόμβων.
Φαίνεται ότι είτε η τεχνολογία δεν ήταν έτοιμη να αποδώσει μία τέτοια λύση είτε απλώς η λύση της Lockheed Martin δεν ήταν αυτό που θα έπρεπε, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας πάντα. Σύμφωνα με βάσιμες πηγές, κύρια αιτία των προβλημάτων αυτών ήταν η υπερβολική αισιοδοξία και πίστη στο πρόγραμμα, ενδεχομένως και προσπάθεια μείωσης του κόστους, που οδήγησε στην μη προμήθεια προηγμένου εξοπλισμού δοκιμών, για πρώτη φορά σε πρόγραμμα ναυπήγησης κύριων πλοίων επιφάνειας του αμερικανικού Ναυτικού:
LCS και FFG(X): όποιος έχει καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι
Για τα προβλήματα αυτά το αμερικανικό Ναυτικό σε συνεργασία με τους αντίστοιχους φορείς κι εταιρείες διενεργεί σχετική έρευνα προκειμένου να προσδιορίσει τόσο τα αίτια όσο και τα πιθανά σενάρια επίλυσης των προβλημάτων αυτών.
Είναι προφανές ότι τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας αναμένονται με ξεχωριστό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι όπως είναι γνωστό ένα παράγωγο μίας εκ των δυο κλάσεων LCS ενδιαφέρει και το ΠΝ. Μιας και εδώ στην Πτήση δεν είμαστε μέλη στην εν λόγω επιτροπή έρευνας, αλλά ούτε και έχουμε την ικανότητα να βγάζουμε πόρισμα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού όντας και χωρίς τίποτα στα χέρια μας, θα περιμένουμε το πραγματικό πόρισμα των πραγματικών εμπειρογνωμόνων, όχι… της κάθε Πυθίας του ελληνικού αμυντικού Τύπου.
Σε κάθε περίπτωση, το πρόγραμμα LCS συνολικά, αυτή τη στιγμή είναι αναπόσπαστο μέρος του επιχειρησιακού σχεδιασμού του ισχυρότερου Ναυτικού του κόσμου, με συνεχείς επιχειρησιακές αποστολές σε όλο πλανήτη, κι αυτό μάλλον κάτι λέει. Ή σε κάποιους που προφανώς… ξέρουν καλύτερα, ίσως κι όχι.
