Ωχ! Άλλο ένα άρθρο για τα Tico θα σκεφτείτε πολλοί, και δικαιολογημένα. Κι’ όμως δεν είναι ακριβώς αυτό. Αυτό το άρθρο γράφτηκε με αφορμή πολλά από τα εύλογα ερωτήματα και τις δίκαιες ενστάσεις που εκφράζουν φίλοι αναγνώστες σχετικά με το αν το Πολεμικό Ναυτικό θα έπρεπε να επιθυμεί την απόκτησή αυτών των πλοίων ή όχι, εφ’ όσον παραχωρούνται. Προσοχή! Το εάν τελικά θα παραχωρηθούν κάποια από τα υπό απόσυρση καταδρομικά του Αμερικανικού Ναυτικού δεν θα το εξετάσουμε εδώ. Άποψη του γράφοντος είναι πως αυτό το ενδεχόμενο είναι αρκετά δύσκολο να προκύψει, μιας και θα επιβάρυνε ακόμα περισσότερο τις ήδη τεταμένες Αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Νέα, φιλότιμη προσπάθεια του US Navy να αποσύρει τα καταδρομικά Ticonderoga: Δεν είναι ασφαλή
Παρόλα αυτά, είναι ίσως περισσότερο ενδιαφέρον να εξετάσουμε εάν μας ενδιαφέρει καν η παραχώρησή τους, ώστε να αφιερώσουμε χρόνο και ενέργεια σε μια τέτοια προσπάθεια, ή μήπως η όλη συζήτηση για Ticonderoga είναι από ρομαντική έως γραφική; Το παρόν άρθρο λοιπόν θα αποπειραθεί να απαντήσει στα ερωτήματα και, τελικά, να θίξει ένα άλλο θέμα, σημαντικότερο και μεγαλύτερο από το οποιοδήποτε μεμονωμένο πολεμικό καράβι. Ως προς το ποιο είναι αυτό το θέμα, ζητώ την υπομονή σας μέχρι τον επίλογο. Πάμε λοιπόν!
Α. «Τα «Σαπιοντερόγκα» που μένουν μεσοπέλαγα θα πάρουμε;»
Για την ιστορία, από τα 27 πλοία της κλάσης, τα πέντε πρώτα (Baseline 1) που δεν είχαν αναβαθμιστεί με κελιά κάθετης εκτόξευσης (VLS) αποσύρθηκαν την περίοδο 2004-2005. Τα υπόλοιπα 22 πλέουν στις θάλασσες του πλανήτη έκτοτε, κάποια απροβλημάτιστα, κάποια όχι και τόσο. Το USS Vella Gulf εμφάνισε επανειλημμένως προβλήματα διαρροής καυσίμου από τα «τάνκια» λόγω φθοράς των μετάλλων.
ΞΕΚΑΘΑΡΑ: Το Πολεμικό Ναυτικό εξετάζει κορβέτες σαν λύση ανάγκης και όχι από επιχειρησιακή επιλογή
Το τελευταίο περιστατικό ήταν τον Μάρτιο του 21(1), οπότε το πλοίο επέστρεψε στον ναύσταθμο ακυρώνοντας την αποστολή του, και βέβαια πήρε δημοσιότητα. Ο Διοικητής Ναυτικών Επιχειρήσεων του Αμερικανικού Ναυτικού πρόβαλλε το περιστατικό δεόντως (2), σε ένα ακόμα επεισόδιο της σχετικής διαμάχης μεταξύ Ναυτικού και Κογκρέσου. Αυτή, άλλωστε, κρατεί πολλά χρόνια: Το 2013 στη συζήτηση του προϋπολογισμού το Κογκρέσο είχε απορρίψει αίτημα του Αμερικανικού Ναυτικού για την απόσυρση 4 πλοίων της κλάσης. Το ίδιο έκανε το 2014 με σχετικό αίτημα για άλλα 3 πλοία, ενώ επίσης απέρριψε αίτημα για τον μη εκσυγχρονισμό 11 πλοίων της κλάσης. Σε όλα αυτά τα αιτήματα η αιτιολόγηση του Ναυτικού ήταν «για την εξοικονόμηση πόρων για άλλα προγράμματα και πλατφόρμες».
ΑΠΟΨΗ: Το USN έστειλε δυο Ticonderoga εναντίον ολόκληρης Κίνας, αλλά δεν “κάνουν” για την Ελλάδα
Από τότε μεσολάβησαν πολλά (το φιάσκο των Zumwalt και των LCS), όμως το ναυτικό εξακολουθεί να αγωνιά για την εξεύρεση πόρων για την ανάπτυξη όπλων που θα αντιμετωπίζουν καλύτερα τις «νέες απειλές» – κυρίως τους υπερηχητικούς πυραύλους πλεύσης. Έτσι, άλλαξε και η αιτιολόγηση. Τώρα πια «τα πλοία πλησιάζουν τα 30 χρόνια. Κάποια από αυτά (στην πραγματικότητα το Vella Gulf) παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε το μελλοντικό λειτουργικό κόστος τους. Δεν μπορούμε να εγγυηθούμε την ασφάλεια των ναυτικών μας». Εδώ δεν είναι τυχαία η έκφραση, στην αγγλοσαξονική κουλτούρα η αναφορά και μόνο στη λέξη “ασφάλεια” ερεθίζει αντανακλαστικά.
Τελικά, τον Αύγουστο του 2022 το Κογκρέσο ενέκρινε(3) την απόσυρση «έως τεσσάρων» πλοίων της κλάσης το 2023(4), χωρίς να κατονομάζει ποια θα είναι αυτά, αλλά πάντως προτείνοντας τον αποκλεισμό του USS Vicksburg, που είχε αρχικά προγραμματιστεί για απόσυρση.
Όπως και να ‘χει, το δικό μας Πολεμικό Ναυτικό δεν παρέλαβε ποτέ του μεταχειρισμένα καράβια χωρίς να τα επιθεωρήσει από κοντά. Επειδή λοιπόν φαίνεται πως “όλα τα tico είναι ίσα αλλά κάποια είναι πιο ίσα από τα άλλα”, ας κρατάμε μικρό καλάθι μέχρι να δούμε οι ίδιοι με τα μάτια μας τί (και αν) θα μας παραχωρηθεί, πότε και σε τί κατάσταση θα βρίσκεται.
Οι συντάκτες της ΠΤΗΣΗΣ ψηφίζουν φρεγάτες: Ολλανδική 11515ΗΝ Extended AAW, με 4xMk41 & SM400/APAR2
Μέχρι τότε, ας κρατηθούμε έξω από το συνεχιζόμενο αμερικανικό δράμα μεταξύ Nαυτικού και Κογκρέσου, αφού αρκετά από αυτά τα 22 πλοία αποδεικνύουν έμπρακτα πως μόνο «σαπιοντερόγκα» δεν είναι, εξακολουθώντας να προβάλλουν ναυτική ισχύ στις πιο θερμές περιοχές του πλανήτη.
Β. «Τα λειτουργικά κόστη που αναφέρουν επίσημα οι Αμερικάνοι είναι τεράστια, δεν μπορούμε να τα σηκώσουμε».
Άποψη του γράφοντος είναι πως συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια, διότι το λειτουργικό κόστος ενός πλοίου του USN που πλέει για πολλούς μήνες πολύ μακριά από τη βάση του δεν είναι συγκρίσιμο με το λειτουργικό κόστος ενός πλοίου του ΠΝ. Πιο συγκεκριμένα, το λειτουργικά κόστη του USN είναι σημαντικά μεγαλύτερα για τους εξής λόγους:
1ο Μέγεθος πληρώματος: Το πλοίο που θα ταξιδέψει 7 μήνες μακριά από τη βάση του χρειάζεται περισσότερους ναύτες από το πλοίο που θα ταξιδέψει 7 ημέρες δίπλα στη βάση του. Για να καλύψεις μια κρίσιμη θέση όπως για παράδειγμα το σόναρ, χρειάζονται τουλάχιστον τρεις στην ειδικότητα («σοναρτζήδες»), που θα κάνουν από δύο τετραωρίες ο καθένας την ημέρα για να καλυφθεί το 24ωρο. Βέβαια δεν θα έχει κανείς τους ρεπό, αλλά για 7 ημέρες δεν χάθηκε κι’ ο κόσμος, θα πάρουν διπλό ρεπό όταν επιστρέψουν στον ναύσταθμο.
Έτσι, αν πλεύσουμε από τη Σαλαμίνα μέχρι την Κάρπαθο και πίσω, αρκούν ίσως τρεις στην ειδικότητα. Αν όμως ταξιδέψουμε στον Ινδικό Ωκεανό και λείπουμε για μήνες, δεν αρκούν τρεις άνθρωποι διότι θα δουλεύουν καθημερινά και ασταμάτητα χωρίς ξεκούραση αλλά και γιατί αν αρρωστήσει ο ένας θα πρέπει οι άλλοι δύο να κάνουν και υπερωρίες.
Όλο το πλήρωμα, όχι μόνο ο περίφημος «σοναρτζής», πρέπει να είναι ξεκούραστο για να αποδίδει σωστά. Στο πολύμηνο ταξίδι, λοιπόν, χρειάζονται τουλάχιστον τέσσερις ή και πέντε ανά θέση ιδανικά. Και θα πρέπει αυτούς τους επιπλέον δύο όχι μόνο να τους πληρώνουμε αλλά και να τους κοιμίζουμε και να τους ταΐζουμε.
2ο Έξοδα προσωπικού: Είναι – δυστυχώς – σαφές ότι οι αμοιβές των ανθρώπων του ΠΝ είναι μικρότερες από αυτές του USN. Η κοστολογική διαφορά στην ανθρωποώρα δεν οφείλεται μόνο στους μισθούς που καταβάλλονται. Πολύ συχνά στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων των ΗΠΑ, από τα κοντινά (αλλά όχι δωρεάν) πολιτειακά μέχρι τα πλέον γνωστά (και πανάκριβα) πανεπιστήμια, βλέπει κανείς ένστολους αξιωματικούς όλων των όπλων, γυαλισμένους και καλοσιδερωμένους πεζοναύτες να παρακολουθούν τις διαλέξεις πλάι στους υπόλοιπους φοιτητές. Αυτοί οι άνθρωποι αργότερα θα διενεργούν επιθεωρήσεις, θα συμμετέχουν σε επιτροπές κ.ο.κ. Όλες οι δαπάνες/επενδύσεις των ενόπλων δυνάμεων επάνω τους καταμερίζονται επιμελώς και προστίθενται στο κόστος της ανθρωποώρας τους.
Επιπλέον αυτού όμως, οι πολύμηνες αποστολές μακριά από τη βάση του πλοίου επιβαρύνουν κι’ άλλο το κόστος ανά μέλος πληρώματος: Μια μέρα ενός ναύτη στο Αιγαίο δεν μπορεί να στοιχίζει το ίδιο με μια μέρα στον Ινδικό Ωκεανό. Εκτός από τις επιπλέον μισθολογικές αμοιβές που πρέπει να δώσεις στους ανθρώπους σου για να αποχωριστούν τους οικείους τους για μήνες, υπάρχουν και άλλα, όχι τόσο προφανή όμως σημαντικά κόστη, όπως τα ασφάλιστρα για τυχόν νοσήλια στο εξωτερικό(5), οι συμφωνίες για προμήθειες φαγητού, φαρμάκων, καυσίμων, νερού κλπ. από λιμάνια του εξωτερικού, ακόμα και τα σημαντικά τηλεπικοινωνιακά κόστη.
Αν ρωτήσουμε έναν ναυτικό του εμπορικού ναυτικού να μας πει τί πληρώνει σε δορυφορικό ίντερνετ για να μπορεί να μιλάει έστω μια φορά την ημέρα με το σπίτι του και τα παιδιά του όταν ταξιδεύει με κάποιο καράβι στις εσχατιές του πλανήτη ίσως κάποιοι από εμάς πέσουμε από τα σύννεφα.
Ένα Ticonderoga του USN επιβαρύνεται πολύ συχνά με τέτοια έξοδα, ως εκ της φύσεως της αποστολής του. Δεν είναι μόνο τα περίφημα deployments, οπότε ένα πλοίο στέλνεται με κάποιο carrier battle group κάπου στον πλανήτη. Το υπόλοιπο διάστημα τα πλοία δεν κάθονται στον ναύσταθμο άπραγα. Όλες οι πλόες τους, εκπαιδευτικές ή άλλες, είναι ωκεάνιες και μεγάλης διάρκειας.
Στο ΠΝ όμως, αυτά μας αφορούν μόνο όταν κάποια φρεγάτα στέλνεται σε διεθνή αποστολή, π.χ. του ΟΗΕ, ή του ΝΑΤΟ. Η λογιστική υποστήριξη και τα κόστη για μια τέτοια αποστολή απαιτούν λεπτομερή σχεδιασμό και σίγουρα δεν είναι συγκρίσιμα με το business as usual ενός πλοίου “λίγο ναύσταθμο, λίγο Σκοπούν”.
3ον Κόστος ανταλλακτικών: Αν σε ένα πλοίο του ΠΝ, που πλέει σε απόσταση μιας ημέρας από τη Σαλαμίνα, χαλάσει εν πλω κάποια ταπεινή βαλβίδα ή ηλεκτροβάνα, μπορεί να αντικατασταθεί πολύ σύντομα στον ναύσταθμο. Αν όμως βρίσκεται στα ανοικτά της Κουάλα Λουμπούρ τί γίνεται; Προφανώς το κόστος αποστολής του κάθε ανταλλακτικού με αερομεταφορές είναι απαγορευτικό. Έτσι, όταν ένα πλοίο πλέει χιλιάδες μίλια μακριά από τη βάση του για μήνες, επιβαρύνεται με το σημαντικό κόστος του αποθέματος ασφαλείας (safety stock) που πρέπει να έχει μαζί του.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Κλάση Ticonderoga, η ενδιάμεση λύση ισχύος για το ΠΝ;
Το πόσες ηλεκτροβάνες και βαλβίδες κάθε λογής πρέπει να φορτώσει το πλοίο σαν ελάχιστο απόθεμα ασφαλείας πριν το ταξίδι, θα προκύψει από στατιστική ανάλυση. Πάντως, από τη στιγμή που φορτώνεται στο πλοίο, το απόθεμα θα χρεωθεί σε αυτό. Αντίθετα, αν τα ανταλλακτικά βρίσκονται στον ναύσταθμο ή αν δεν βρίσκονται καν εκεί αλλά προέρχονται από κανιβαλισμό άλλων πλοίων όταν και όποτε χρειαστούν, αυτή η επιβάρυνση στο λειτουργικό κόστος του πλοίου απλώς δεν υπάρχει.
4ον Κόστος προληπτικής συντήρησης, επιθεωρήσεων, re-commissioning: Σε πρόσφατο άρθρο της ΠΤΗΣΗΣ (6) διαβάσαμε πως το κόστος εκσυγχρονισμού του USS Vicksburg ήταν κάτω από $190 εκατ. και κάποιοι από εμάς αναρωτηθήκαμε πώς είναι δυνατόν ένα πάνοπλο καταδρομικό 9.800 τόνων να έχει αντίστοιχο κόστος εκσυγχρονισμού με μια ΜΕΚΟ200. Η απάντηση είναι προφανώς ότι εφόσον το USN κάνει κάθε χρόνο επιθεωρήσεις ασφαλείας λογοδοτώντας στη νομοθετική εξουσία και επιδιορθώνει το οτιδήποτε τυχόν προέκυψε, δεν θα βρει μπροστά του και τόσα πολλά «μαζέματα» όταν έρθει η ώρα του εκσυγχρονισμού μέσης ζωής (MLU).
Αυτά τα χρήματα που ξοδεύονται κάθε χρόνο όμως, τόσο στις επιθεωρήσεις όσο και στις επιδιορθώσεις, χρεώνονται επίσης στα δυσθεώρητα λειτουργικά κόστη των καραβιών που αναφέρει το USN. Για να πάρουμε μια ιδέα της χαωτικής διαφοράς προϋπολογισμών και διαφάνειας, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην φετινή ετήσια αναφορά του Board of Inspection and Survey (INSURV, ο κλάδος Επιθεώρησς του Ναυτικού) (7).
Σε αυτό το κείμενο περιγράφονται περιληπτικά από το αμερικανικό υπουργείο Αμύνης (δηλαδή τον πολιτικό προϊστάμενο του Αμερικανικού Ναυτικού) τα ευρήματα σχετικά με τις έκτακτες επιθεωρήσεις ασφαλείας που διενήργησε ο φορέας σε μονάδες του ναυτικού ανά τον πλανήτη. Μάλιστα αναγράφεται πως τα πληρώματα ειδοποιήθηκαν μόλις 30 ημέρες πριν την ημερομηνία της επιθεώρησης. Δηλαδή, αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι επιστήμονες με τις πολλές πιστοποιήσεις, εστάλησαν αεροπορικώς στο όποιο σημείο του πλανήτη στάθμευε το πλοίο, επιβιβάστηκαν, επιθεώρησαν, επέστρεψαν και συνέχισαν να χρεώνουν τις ακριβές ώρες τους για να συντάξουν τις λεπτομερείς αναφορές τους.
Τέτοια είναι δε η εμμονή των Αμερικάνων με τη διαφάνεια στις δαπάνες, που ακόμα και σε αυτό το μόλις 18 σελίδων Executive Summary αναγράφουν στην πρώτη σελίδα το κόστος της σύνταξής του από κάποιον υπάλληλο (συγκεκριμένα τον Bob Strait, και αυτός ακόμα αναγράφεται), το οποίο κόστος ανέρχεται στα $3.200 (δηλαδή $178 ανά σελίδα πλήρωσαν οι Αμερικάνοι φορολογούμενοι). Όλα αυτά τα κόστη λοιπόν των επιθεωρήσεων στις μακρινές περιοχές του πλανήτη που βρίσκονται τα πλοία, των επιδιορθώσεων, του re-commissioning, των μεμονωμένων αναβαθμίσεων που συντελούνται συχνά και έξω από οποιοδήποτε μεγάλο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού, βαρύνουν τα λειτουργικά έξοδα ενός πλοίου του USN.
Καταδρομικό Ticonderoga Unlimited, έτσι, για να σας φτιάξουμε το βράδυ! Καλά Χριστούγεννα Σε όλους!
Ας μην τα αντιπαραβάλλουμε με αυτά των δικών μας πλοίων, όπου οι άνθρωποι του ΠΝ βάζουν απλώς την ψυχή τους και τα πενιχρά τους ωρομίσθια για να κρατήσουν λειτουργικά όπως και όσο μπορούν καράβια τα οποία η πολιτεία τους παρέδωσε πριν δεκαετίες, δεν τους δίνει χρήματα ούτε καν για ανταλλακτικά, πόσο μάλλον για ακριβοπληρωμένες έκτακτες επιθεωρήσεις εν πλω και επιβεβλημένες διορθώσεις, ώστε να πιαστούν κάποιοι στόχοι επιχειρησιακής ετοιμότητας που (δεν) θέτει η πολιτική εξουσία και (δεν) ελέγχει με ανεξάρτητο φορέα.
Γ. «Όπως και να ‘χει, το λειτουργικό κόστος ενός Ticonderoga δεν χωράει στον πενιχρό λειτουργικό προϋπολογισμό του ΠΝ»
Έτσι είναι φυσικά. Διότι ναι μεν το κόστος θα είναι μικρότερο για το ΠΝ (το πόσο ακριβώς είναι δύσκολο να εκτιμηθεί, πρέπει να μελετηθεί από το ίδιο το ΠΝ αφού λάβει στοιχεία από το USN, ή ιδανικά, αφού στείλει κλιμάκιο να ζήσει μέσα στα πλοία, να μιλήσει με το προσωπικό, κ.ο.κ.), ναι μεν θα αποσυρθούν δύο φρεγάτες S στη θέση του, όμως αυτές τις δύο τις λειτουργούμε ούτως ή άλλως με τόσο μικρές λειτουργικές δαπάνες που δεν είναι συγκρίσιμες.
Μόνο τους μισθούς του προσωπικού θα μετακυλήσουμε. Συνεπώς είναι προφανές ότι απαιτείται αύξηση του λειτουργικού προϋπολογισμού του ΠΝ για να απορροφήσει τέτοια πλοία. Όμως η αύξηση αυτή στην πραγματικότητα δεν αφορά τα όποια Ticonderoga. Είναι μια επιτακτική ανάγκη ούτως ή αλλιώς. Περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω.
Δ. «Ναι αλλά τα Ticonderoga δεν χωράνε στη Σαλαμίνα».
Είναι ξεκάθαρο ότι ο ναύσταθμος της Σούδας, στον οποίο χωράνε, πρέπει να αναβαθμιστεί και να αποτελεί δεύτερο ορμητήριο του ΠΝ. Και αυτό λοιπόν είναι επιλύσιμο. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι υπαρκτό και ουσιαστικότατο σήμερα. Το να μεταφέρει το ΠΝ κοντά 600 οικογένειες στελεχών (για δύο πλοία) από την Αττική στα Χανιά δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε φτηνή υπόθεση. Δεν έχει να κάνει με το εαν επιθυμούν ή όχι τη μετεγκατάσταση τα στελέχη. Έχει να κάνει με το πώς πρέπει να μεριμνά η πολιτεία για τους στρατιωτικούς και τις οικογένειές τους όταν τους ζητά να μεταφέρουν τη ζωή τους αλλού.
Ενδιάμεσες λύσεις για το ΠΝ στο KAI 5. LaFayette, FREMM, Arleigh Burke και Ticonderoga
Οι μισθοί που πληρώνουμε δεν είναι τέτοιοι ώστε να περιμένουμε από τα στελέχη να λύσουν τα προβλήματα στέγασης, μετεγκατάστασης, φοίτησης παιδιών κ.ο.κ. Και έτσι να ήταν, η μαζική κάθοδος τόσων ανθρώπων θα εκτοξεύσει τις τιμές των ενοικίων στην ήδη δύσκολη αγορά των Χανίων. Χρειάζονται μέριμνα, προγραμματισμός, δαπάνες. Τυχόν παραχώρηση Ticonderoga δεν πρέπει να μας πονοκεφαλιάσει ότι θα φέρει αυτά τα έξοδα. Αντίθετα: Η αναβάθμιση της Σούδας έπρεπε να έχει συμβεί εδώ και πολλά χρόνια. Τυχόν παραχώρηση τέτοιων πλοίων θα είναι απλώς ο καταλύτης που θα μας σπρώξει να το πάρουμε επιτέλους απόφαση.
Ε. «Ναι αλλά τα 122 κελιά του Ticonderoga για να γεμίσουν με πυραύλους απαιτούν τεράστια ποσά».
Έτσι είναι, θα χρειαστούν εκατοντάδες εκατομμύρια. Όμως, με δεδομένο τον αριθμό των οπλισμένων ΜΕΑ και πυραύλων Atmaca και SOM που σκοπεύει να ρίξει στο Αιγαίο η Τουρκία, το ΠΝ χρειάζεται αυτούς τους πυραύλους για να επιβιώσει. Στα λίγα λεπτά που μεσολαβούν μεταξύ ειρήνης και πολέμου το μόνο που θα προστατέψει τον στόλο μας είναι τα όπλα που θα έχει φορτωμένα και έτοιμα για βολή στα κελιά των πλοίων του.
Συνεπώς, η σωστή ερώτηση δεν είναι πόσο θα στοιχίσουν οι 122 – 244 – 366 πύραυλοι ενός Tico, αλλά πόσο θα στοιχίσει στη χώρα μια εθνική τραγωδία αν ο στόλος μας κορεσθεί και καταβυθιστεί πριν προλάβει να σπεύσει η αεροπορία, πριν προλάβει να μεσολαβήσει ο διεθνής παράγοντας, πριν καν ανακοινώσει η άλλη πλευρά ότι σκοπεύει αιφνιδιαστικά να επιτεθεί μαζικά και αμείλικτα.
ΣΤ. «Ναι αλλά το Ticonderoga μπορεί να κατευθύνει ταυτόχρονα μόνο 4 πυραύλους»
Ισχύει (εφόσον οι πύραυλοι στην περίπτωση του ΠΝ θα είναι ESSM Blk I και όχι Blk II), καθώς το πλοίο διαθέτει 4 ραντάρ πυρός. Όμως, «το πρόβλημα του 1ου κύματος» το έχουμε αντιμετωπίσει σε έναν βαθμό με τις FDI HN που μπορούν να εξαπολύσουν τα βλήματά τους σχεδόν ταυτόχρονα. Αυτό που δεν έχουμε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα είναι τί γίνεται με το 2ο, το 3ο , το νιοστό κύμα, με άλλα λόγια όταν θα έχει εξαντληθεί το καθόλου εντυπωσιακό απόθεμα αντιαεροπορικών όπλων μας απέναντι στους μεγαλύτερους αριθμούς αναλώσιμων απειλών του αντιπάλου.
Το Αμερικανικό Ναυτικό επιλέγει την ΒΑΕ για τον εκσυγχρονισμό καταδρομικού Ticonderoga
Οι αριθμοί βλημάτων που μας λείπουν για να καλύψουμε έστω θεωρητικά τον στόλο από μαζικό πλήγμα δεν είναι δεκάδες, είναι εκατοντάδες. Σε περίπτωση παρατεταμένου πολέμου δε, οι αντίπαλοι θα συνεχίζουν να παράγουν ΜΕΑ, βόμβες ανεμοπορίας και πυραύλους πλεύσης, ενώ εμείς θα ψάχνουμε εναγωνίως για ετοιμοπαράδοτα βλήματα. Συνεπώς, πρέπει να κοιτάξουμε στα μάτια και το άλλο σημαντικό πρόβλημα που λέγεται απόθεμα όπλων για διατήρηση του αξιόμαχου πέραν των πρώτων ωρών.
Ζ. «Ναι αλλά βάζουμε όλα μας τα αυγά σε ένα καλάθι».
Aν και δεν είναι όλα μας τα αυγά, ισχύει ότι είναι πολλά 400 εκατομμύρια ευρώ σε πυραύλους για να βρίσκονται πάνω σε μια γάστρα. Ποια είναι η εναλλακτική όμως; Αυτός ο κρίσιμος αριθμός όπλων που λείπει σήμερα από το ισοζύγιο ισχύος, πώς αλλιώς μπορεί να βγει στη θάλασσα; Αγοράζοντας επιπλέον και τις πλατφόρμες που θα τον μεταφέρουν; Ακόμα και οι τέσσερις κορβέτες που θα φέρουν όλες μαζί ένα κλάσμα των όπλων ενός Tico, προς το παρόν έχουν παγώσει. Σε ποια πλοία ελπίζουμε λοιπόν για να καλύψουν το κενό των εκατοντάδων όπλων;
Η. «Καλύτερα να δώσουμε τα χρήματα για αντιαεροπορικούς πυραύλους SAMP/T στα νησιά».
Η αντιαεροπορική άμυνα των νησιών μας πρέπει όντως να ενισχυθεί, όμως για άλλο σκοπό – την αυτοάμυνα του κάθε νησιού και των γύρω νησίδων. Έλεγχο θαλάσσιας περιοχής με την παρατεταμένη διάρκεια που θα χρειαστεί μπορεί να επιτύχει μόνο το ναυτικό, κανένα άλλο όπλο. Δεν είναι ρόλος ούτε της αεροπορίας…
Η συνέχεια στο Naval Defence
