To Lyndon B. Johnson (DDG 1002) είναι το τρίτο και τελευταίο υπερκαταδρομικό της κλάσης Zumwalt του Αμερικανικού Ναυτικού. Κι όμως παρά την ολοκληρωτική αποτυχία της συγκεκριμένης σχεδίασης, το σκάφος ξεκίνησε τις θαλάσσιες δοκιμές του, με στόχο να ενταχθεί στο Ναυτικό το 2023.
Γιατί η κλάση αυτή stealth καταδρομικών θεωρείται τόσο μεγάλη αποτυχία; Οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικά η κλάση είχε σχεδιαστεί να φθάσει τα 32 πλοία και να γίνει η βασική καταδρομικών του Αμερικανικού Ναυτικού. Στην πορεία τα 32 έγιναν μόλις τρία, κι αυτά οριακά, καθώς είχε ξεκινήσει η κατασκευή και είχε εγκριθεί η διάθεση κονδυλίων. Τα σκάφη αποδείχθηκαν πανάκριβα, με το κόστος ανά μονάδα να ξεπερνά τα 5 δισεκατομμύρια δολάρια ενώ το συνολικό κόστος ανάπτυξης να είναι πάνω από 22 δις. Στο σχέδιο τους έγινε προσπάθεια να ενσωματωθούν ποικιλία νέων τεχνολογιών, όπως 2 πυροβόλα 155 χιλιοστών, ικανά να χρησιμοποιούν ειδικά κατευθυνόμενα βλήματα για παράκτιο βομβαρδισμό. Το ίδιο το σκάφος έχει πλήρη ηλεκτρική πρόωση με μεγάλα αποθέματα ισχύος ώστε να φιλοξενήσει στο μέλλον και τα πιο προωθημένα «ηλεκτρικά» όπλα, όπως laser και ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα. Τελείως ψηφιακό και με μικρό σχετικά πλήρωμα, εμφάνισε μια μεγάλη σειρά προβλημάτων υλοποίησης καθώς οι νέες τεχνολογίες εμφάνιζαν σοβαρά ζητήματα ολοκλήρωσης. Τα πυροβόλα ποτέ δεν λειτούργησαν καθώς διαπιστώθηκε πως τα βλήματα τους ήταν εξωφρενικά ακριβά, κοντά ένα εκατομμύριο δολάρια το ένα. Το τελευταίο συνέβη γιατί είχε προβλεφθεί η μαζική τους παραγωγή για 32 πλοία, οπότε η τιμή θα έπεφτε σημαντικά, αλλά η μείωση των σκαφών ανέβασε την τιμή ανά μονάδα, κάνοντας τα αντιοικονομικά. Στη συνέχεια καθώς το πρώτο πλοίο ολοκληρωνόταν αναγκαστικά έγιναν περικοπές, ανασχεδιασμοί, διορθώσεις, ξεχαρβαλώνοντας το όποιο πρόγραμμα και προϋπολογισμό.
Tο Αμερικανικό Ναυτικό θέλει λέηζερ στα αντιτορπιλικά Zumwalt
Κατάληξη: Σήμερα από τα 3 σκάφη, το πρώτο, το ομώνυμο Zumwalt, είναι σε υπηρεσία, το δεύτερο, το Michael Monsoor είναι σε φάση αποδοχής, και το τρίτο όπως είπαμε ξεκίνησε τις θαλάσσιες δοκιμές. Όσο για το μέλλον τους είναι προβληματικό. Το Αμερικανικό Ναυτικό ψάχνει να τους βρει κάποιο ρόλο, εκμεταλλευόμενο τα 80 κελιά κάθετης εκτόξευσης ΜΚ57 που διαθέτουν, τα οποία είναι μεγαλύτερα σε μέγεθος από τα MK41 και με καλύτερο σχεδιασμό στην διαχείριση καυσαερίων των πυραύλων, οπότε είναι ιδανικά για πλήρη φόρτο νέων πυραύλων cruise, πολυηχητικών βλημάτων κ.λπ. Όλα αυτά βέβαια χρόνια από σήμερα, όταν τα συγκεκριμένα όπλα γίνουν διαθέσιμα…
Θα βρουν λόγο ύπαρξης στο US Navy τα αντιτορπιλικά κλάσης Zumwalt; Μάλλον ναι
