Το Πολεμικό μας Ναυτικό είναι ίσως το όπλο που μάλλον θα πληγεί περισσότερο από τυχόν οικονομική κρίση λόγω του κορωνοϊού. Η ΠΑ έχει ήδη ξεκινήσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα αναβάθμισης των μαχητικών F-16C/D σε F-16V, ενώ ο ΕΣ θα πορευτεί με ευρείας κλίμακας παραχωρήσης υλικού από τις ΗΠΑ και -κυρίως- από τον US Army. Το πρόβλημα όμως είναι και παραμένει με το ΠΝ, καθώς, όπως θα θυμούνται οι αναγνώστες μας, δεν υπάρχουν διαθέσιμα πλοία στην αγορά των “μεταχειρισμένων” για άμεση ενίσχυση.
ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Όλα τα σενάρια εκσυγχρονισμού των φρεγατών MEKO200HN και ότι ξέρουμε για τα κόστη
Η πραγματική περίπτωση ενίσχυσης που θα είχε κάποια “αξία” για το ΠΝ, ήταν η περίπτωση των Adelaide. Οι τελευταίες όμως δυστυχώς ήταν σε οικτρή κατάσταση, και το ΠΝ δεν σκέφτηκε ούτε καν το ενδεχόμενο count-offer για τα πλοία. Καλοί οι SM-2, αλλά τα πλοία πρέπει να είναι σε επιχειρησιακή κατάσταση. Τώρα, άλλες λύσεις για AAW δεν υπάρχουν, και το ΠΝ το ξέρει.
Η μόνη, ή μάλλον οι μόνες λύσεις είναι made in USA, ή καλύτερα, made in USN. Τα αντιτορπιλικά Arleigh Burke και τα καταδρομικά Ticonderoga είναι ίσως πλοία που θα μπορούσαν να επιτρέψουν στο ΠΝ να “ανοιχτεί” στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς να υπάρχει κίνδυνος από τουρκικές αποστολές TASMO.
Η Naval Group ενδιαφέρεται για τον εκσυγχρονισμό των MEKO200HN, επίσκεψη σε φρεγάτα
Ας μην γελιόμαστε, παρά την ανοιχτή δυνατότητα για παραχώρηση πλοίων του τύπου στο ΠΝ από τις ΗΠΑ, εντούτοις, το κόστος εισαγωγής σε υπηρεσία, εκπαίδευσης, οπλισμού αλλά και συντήρησης πιθανότατα να “γονάτιζε” το ΠΝ. Καθώς όμως δεν ξέρουμε τα “νούμερα”, αφήνουμε τους ειδικούς του ΠΝ να αποφασίσουν, καθώς έχουμε, όπως πάντα γράφουμε, απόλυτη εμπιστοσύνη στις επιλογές τους. Και είναι καιρός οι μαχητές του πληκτρολογίου να αφήνουν τις επιλογές να γίνονται από τους πραγματικούς επαγγελματίες.
Πρέπει να πούμε πως το ΠΝ, σε κάθε περίπτωση, έχει το μυαλό του προσανατολισμένο στις αποστολές AAW, που εμφανώς υστερεί. Ο κορμός των φρεγατών του Στόλου, μπορεί να εμπλέκει μόλις ένα αεροσκάφος σε μικρές αποστάσεις (μιλάμε για φρεγάτες Kortenaer με τον Mk29 και το μοναδικό STIR), ενώ οι ΜΕΚΟ200ΗΝ μπορούν να κάνουν χρήση του βελτιωμένου ESSM, αλλά και πάλι, δεν υπάρχει δυνατότητα αεράμυνας περιοχής.
Αυτός είναι και ο λόγος που το ΠΝ εξέτασε τις φρεγάτες Adelaide, ενώ έδωσε, όχι εύκολα, τη σύμφωνη γνώμη για τις φρεγάτες Belh@rra. Η αλήθεια είναι πως το ΠΝ θα έκανε τα πάντα για να αποκτήσει ένα ή δυο ΑΒ, ή 2 αντιαεροπορικές φρεγάτες. Έτσι, θα μπορούσε να προστατεύσει ένα ή δυο σχηματισμούς πλοίων στην ανοιχτή Ανατολική Μεσόγειο, με τις φρεγάτες ASW (Kortenaer, MEKO200HN) να προστατεύουν από τα εχθρικά υποβρύχια.
Χωρίς τις Adelaide, και χωρίς φυσικά τις Belh@rra, που δεν έχουν μάλιστα συμβασιοποιηθεί ακόμη, το ΠΝ συνεχίζει να επιχειρεί στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς δυνατότητα αεράμυνας περιοχής. Έτσι, πιθανή κρίση στην περιοχή νοτίως του Καστελόριζου, που είναι στα όρια των δυνατοτήτων CAP της 115ΠΜ, το ΠΝ θα πρέπει να στείλει πλοία που δεν θα μπορούν να αμυνθούν έναντι των τακτικών απειλών.
Είναι λοιπόν σαφές πως το ΠΝ χρειάζεται το συντομότερο πλοία αεράμυνας περιοχής, ενώ την ίδια στιγμή, δεν μπορεί να τα αποκτήσει άμεσα ή γρήγορα. Ο μαγικός αριθμός είναι κατ’ελάχιστον 2, αλλά προφανώς χρειάζονται 4, αυτός είναι και ο λόγος που ανέκαθεν μιλούσαμε για 2+2 Belh@rra. Τώρα, αυτό το +2 δεν το βλέπουμε, ας υπογραφούν τουλάχιστον οι πρώτες δυο και βλέπουμε.
Η λύση που προτείνουμε στο σημερινό Think Out Of The Box είναι ίσως περίεργη, αλλά καθόλα βάσιμη. Το ΠΝ, έχει ένα μεγάλο στόλο φρεγατών γενικής χρήσης, ή μάλλον καλύτερα, με προσανατολισμό στην ανθυποβρυχιακή άμυνα. Όλες οι Kortenaer, και οι ΜΕΚΟ200ΗΝ έχουν καθαρά ανθυποβρυχιακό προσανατολισμό, με τις όποιες αντιαεροπορικές ικανότητες να προσφέρονται απλά και μόνο για αυτοάμυνα.
Προτείνουμε λοιπόν, στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού που θα γίνει, η αύξηση του προϋπολογισμού, η λελογισμένη αύξηση του προϋπολογισμού, προκειμένου δυο από τις ΜΕΚΟ200ΗΝ να μετατραπούν σε αντιαεροπορικές φρεγάτες, που θα μπορούν μάλιστα να κάνουν χρήση των πυραύλων SM-2MR/ER. Φυσικά με τοποθέτηση αντίστοιχου ραντάρ 3D, αλλά και αναβάθμιση των STIR του σκάφους.
Αυτά είναι όλα καλά, αλλά όλοι γνωρίζουν πως οι SM-2 ΔΕΝ μπορούν να εκτοξευτούν από τον Mk48 που φέρουν οι ελληνικές ΜΕΚΟ200ΗΝ. Δεν μπορούν καν να εκτοξεύσουν τους ESSM από διπλά ή τετραπλά κάνιστρα, συνεπώς η μεταφορική δυνατότητα εξαντλείται στους 16 ESSM. Για σύγκριση, οι 4 εκσυγχρονισμένες τουρκικές φρεγάτες κλάσης G (O.H Perry) Μπορούν να φέρουν 32 ESSM στον 8πλό Mk41, παράλληλα με τους SM-1. Δεν συζητάμε για τις τουρκικές MEKO200TN TrackII με τους 16πλούς Mk41.
Πως λοιπόν μπορούμε να προσθέσουμε πυραύλους SM-2 στις ΜΕΚΟ200ΗΝ; Ή μάλλον καλύτερα, πως θα τους εκτοξεύσουμε; Μα με εκτοξευτές Mk41 φυσικά!
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τον Mk41 σαν ένα vertical εκτοξευτή. Όμως η BAe Systems, παρουσίασε ένα διαφορετικό Mk41, που μπορεί να εκτοξεύει πυραύλους υπό γωνία, καθώς είναι τοποθετημένο υπό γωνία. Έτσι, δεν χρειάζεται να διατρηθεί το κατάστρωμα, το αντίθετο μάλιστα, η χρήση του είναι τόσο απλή όσο τα κάνιστρα για τους πυραύλους Harpoon. Ο εκτοξευτής ονομάζεται ADL ή Adaptable Deck Launcher, και είναι μια πραγματική αποκάλυψη!
Ο ADL είναι πραγματικά ευέλικτος στην τοποθέτηση, και μπορεί να εκτοξεύσει ότι και ο κλασικός Mk41, από ESSM μέχρι BGM-109 Tomahawk και SM-3 ή SM-6!
Το πρόβλημα είναι το ΠΟΥ θα τοποθετηθούν οι ADL, γιατί προφανώς απαιτούνται τουλάχιστον 2. Καταρχάς να τονίσουμε για μια ακόμη φορά, πως δεν χρειάζεται να γίνει διάτρηση του καταστρώματος, καθώς ο ADL τοποθετείται πάνω στο κατάστρωμα. Το πρόβλημα είναι ο χώρος, καθώς, όσοι γνωρίζουν τις ΜΕΚΟ200ΗΝ, θα ξέρουν πως τα πράγματα είναι αρκετά “πιεσμένα”, το πλοίο σχεδιαστικά έχει εξαντλήσει τις ικανότητες τοποθέτησης οπλισμού.
Για την οποιαδήποτε τοποθέτηση νέου συστήματος, πρέπει να αφαιρεθεί ένα παλαιότερο. Απλά, η ιδέα που μπορεί να υλοποιηθεί, ίσως δεν χρειάζεται κάποια κοστοβόρα μετατροπή, καθώς ο καλύτερος χώρος τοποθέτησης των δυο εκτοξευτών είναι στο ελικοδρόμιο του πλοίου.
Αυτό βέβαια σημαίνει πως το πλοίο θα χάσει την δυνατότητα υποδοχής και φιλοξενίας ενός ελικοπτέρου S-70B6, και κατά συνέπεια το μακρύ χέρι για ASW αγώνα. Αλλά ένα πλοίο, όπως μια MEKO200HN AAW δεν θα επιχειρούμε μόνη, αλλά με κάποιες ΜΕΚΟ200ΗΝ ή Kortenaer που θα είχαν φυσικά οργανικό S70B6.
Υπάρχει πρόβλημα βάρους πιθανότατα, καθώς το ελικόπτερο έχει βάρος περίπου 23000 λίβρες ή 10,5 τόνους, ενώ ο κάθε εκτοξευτής ζυγίζει 18100 λίβρες. Βέβαια, το βάρος του ελικοπτέρου είναι σε σημειακές φορτίσεις, ενώ ο εκτοξευτής/ες έχουν κατανεμημένο βάρος. Συνεπώς, 2 εκτοξευτές, που θα “κοιτούν” ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά, μπορούν να προσθέσουν την ισχύ πυρός 8 Standard SM-2MR σε κάθε ΜΕΚΟ200ΗΝ.
Βέβαια, σε περίπτωση που μελετηθεί, θα μπορούσαν να τοποθετηθούν 3 ή και 4 εκτοξευτές Mk41, κάτι που θα σήμαινε πως η κάθε ΜΕΚΟ200ΗΝ θα έφερε 16 ESSM και 16 SM-2, με ότι σήμαινε αυτό για την αντιαεροπορική άμυνα του ΠΝ. Θυμίζουμε πως τα πλοία θα διατηρούσαν και τα 2 Phalanx για εγγύς αεράμυνα, μαζί με το πυροβόλο των 127 mm.
Τώρα, καθώς “λύσαμε” το θέμα της τοποθέτησης εκτοξευτών Mk41/SM-2, πρέπει να δούμε το θέμα της καθοδήγησης, αλλά και την τροφοδότηση των πυραύλων με δεδομένα και φυσικά έγκαιρη προειδοποίηση.
Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε το ραντάρ που θα επιλεγεί για τις ελληνικές ΜΕΚΟ200ΗΝ-UGR, αλλά μάλλον θα είναι τελικά κάποιο διαφορετικό από το SMART-S Mk2. H Lockheed Martin στην πρότασή της περιλαμβάνει πολλές λύσεις, και ανάμεσα σε αυτές και αρκετά προηγμένα ραντάρ της ELTA, όπως το ELM-2258 ALPHA. Αντίστοιχα οι Σουηδοί προσφέρουν το Sea Giraffe, κι αν φυσικά αυξηθεί ο προϋπολογισμός θα μπορεί να τοποθετηθεί και το Sea Giraffe 4A (AESA). Οι Γάλλοι μπορούν πολύ εύκολα να προσθέσουν σε πιθανές δικές τους προτάσεις το Thales NS100, που επίσης προσφέρει εξαιρετικές επιδόσεις.
Οι SM-2 απαιτούν STIR 2.4 για την κατεύθυνσή τους. Δυστυχώς, τα STIR των ΜΕΚΟ200ΗΝ χρειάζονται αναβάθμιση για να μπορούν να έχουν δυνατότητα κατεύθυνσης των SM-2. Και αυτό θα ήταν σκόπιμο να γίνει σε όλες τις ΜΕΚΟ200ΗΝ, καθώς μέσω του Link16/22 τα πλοία θα μπορούν να κατευθύνουν το ένα πυραύλους του άλλου.
Ας μην εξετάσουμε το συνολικό κόστος του εκσυγχρονισμού των ΜΕΚΟ200ΗΝ, αλλά, το επιπλέον κόστος που θα χρειάζονταν για την αναβάθμιση των 2 από τα 4 πλοία σε φρεγάτες με δυνατότητες αεράμυνας. Η Φινλανδία για 4 συστήματα Mk 41 Baseline VII Strike-Length πληρώνει μέχρι 70 εκατομμύρια δολάρια, και λογικά 4 ADL θα κοστίζουν πολύ λιγότερο (4πλά αντί για 8πλά, λιγότερα υδραυλικά).
Θα υπάρχει κόστος για τα καλύτερα ραντάρ (NS-100 αντί για SMART-S Mk2 ή NS-50 για παράδειγμα), αλλά και την αναβάθμιση των STIR. Επίσης, θα πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη για την ενσωμάτωση των SM-2 στο ΚΠΜ, αν και τα περισσότερα CMS έχουν τον κώδικα του SM-2 (TACTICOS, CMS-300, 9LV κοκ).
Πόσο θα κόστιζε παραπάνω όλο το πρόγραμμα των ΜΕΚΟ200ΗΝ; Αν το καλοσκεφτούμε, δύσκολα θα ξεπερνούσε τα 100 με 120 εκ ευρώ, στέλνοντας το συνολικό κόστος στα περίπου 300 εκ. ευρώ, χωρίς όμως να υπολογίσουμε και το κόστος για την αγορά ενός μικρού αριθμού πυραύλων SM-2. Μια αγορά από την Ν.Κορέα 17 SM-2 Block IIIB κόστισε 65 εκατομμύρια δολάρια, μαζί με αρκετά συστήματα υποστήριξης (τηλεμετρίες).
Η όποια “απώλεια” δυνατοτήτων ASW, μπορεί να καλυφθεί με τα ελικόπτερα S70B6 που θα επιχειρούν από φρεγάτες κλάσης S.
Συνεπώς, με περίπου 400 εκ. ευρώ, θα πάρουμε 4 εξαιρετικές φρεγάτες, εκ των οποίων οι 2 θα μπορούν να φέρουν πυραύλους SM-2, αλλά θα μπορούν να τις κατευθύνουν και να δίνουν στοιχεία και οι 4. Το θέμα είναι πως το ΠΝ θα αποκτήσει, με επιπλέον κόστος περίπου 200 εκ. ευρώ, δυο φρεγάτες με δυνατότητα αντιαεροπορικής άμυνας, επιτρέποντας τις επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο.
