Στην Ουκρανία δοκιμάστηκαν νέες τακτικές πολέμου. Τα παντοδύναμα τεθωρακισμένα ουσιαστικά ηττήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από το πεζικό, κάτι που έχουμε να το δούμε από το 1973. Τότε, οι καλά εκπαιδευμένοι Αιγύπτιοι κομμάντος, μπόρεσαν, έστω και για λίγο, να αναχαιτίσουν τα ισραηλινά τεθωρακισμένα.
Οι επόμενες όμως συγκρούσεις δεν επιβεβαιώσαν αυτή την τάση. Το 1991 και το 2003, στον 1ο και 2ο Πόλεμο στον Κόλπο, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί με M1A1 Abrams και Challenger, συνοδευόμενα από Μ2Α2 Bradley και Warrior, “τσάκισαν” τις ιρακινές γραμμές, απελευθερώνοντας το Κουβέιτ ή καταλαμβάνοντας τη Βαγδάτη σε σενάρια Blitzkrieg. Λογικό, καθώς είχαν και την απόλυτη αεροπορική υπεροχή, πολλά όπλα ακριβείας και πανίσχυρο, δολοφονικά εύστοχο πυροβολικό.
ΑΠΟΨΗ – Αναβάθμιση Κανονιοφόρων του ΠΝ, τα ελληνικά Littoral Combat Ships
Όλα αυτά όμως δεν υπήρχαν στην Ουκρανία. Οι Ρώσοι έριξαν τις τεθωρακισμένες δυνάμεις τους υποχρεωτικά στις εθνικές οδούς, οδηγώντας τις σε σημαντικές απώλειες. Το ουκρανικό πεζικό τσάκισε τα ρωσικά άρματα, είτε με τους διάσημους Javelin και NLAW, είτε με τους εγχώριους, και λιγότερο γνωστούς, Stugna (με κατεύθυνση laser). Είδαμε για πρώτη φορά, το πόσο σημαντικό είναι το καλά εκπαιδευμένο πεζικό, και το σημαντικότερο, το σωστά εξοπλισμένο πεζικό.
ThinkOutOfTheBox: Αγορά SPIKE SR άμεσα, ας “ξεχάσουμε” τους Javelin και NLAW
Η σύγκρουση στην Ουκρανία, θεωρούμε πως θα διδάσκεται στις Σχολές Πολέμου για τους επόμενους… αιώνες. Ασχέτως αποτελέσματος, οι Ουκρανοί μας δείχνουν τι μπορεί να κάνει ο έφεδρος, που οι περισσότεροι δυτικοί στρατοί, τον έχουν λίγο του… πεταματού. Ένα καλά εκπαιδευμένο στέλεχος, με μερικούς εφέδρους, μπορούν να φτιάξουν μια μικρή ευέλικτη ομάδα, που κινούμενη σε χώρο που γνωρίζει καλά, μπορεί να καταφέρει σοβαρές απώλειες στον εχθρό. Και να νικήσει φυσικά.
Think Out Of the Box: Επιχειρήσεις των OH-58D Kiowa Warrior από φρεγάτες κι άλλα πλοία του ΠΝ
Λογικό για όλους μας, τους Έλληνες, που αισθανόμαστε κοντά στην Ουκρανία, βλέπουμε στους δοκιμαζόμενους Ουκρανούς λίγο από τη δική μας μοίρα. Και στους Ρώσους εισβολείς, βλέπουμε τους Τούρκους. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις σχετικές συγκρίσεις. Μια πιθανή νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία, και η αποδοχή της εισβολής και του αποτελέσματός της, θα προκαλέσει ανάλογες κινήσεις κι από άλλους αναθεωρητές, όπως η Κίνα αλλά και η Τουρκία. Η Ταϊβάν, ή το Βιετνάμ, θα υποφέρουν και πάλι, ενώ στην περίπτωση της δική μας, η Κύπρος και η Ελλάδα. Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην Ουκρανία και τα διδάγματα που έχουμε μέχρι σήμερα.
Πριν λίγες εβδομάδες είχαμε ανεβάσει δυο άρθρα για τους πυραύλους SPIKE SR. Το πρώτο το γράψαμε (αλλά και το δεύτερο), έχοντας στο μυαλό μας το βίντεο της Rafael, όπου μια μικρή, τετραμελής ομάδα πεζικού, κυριολεκτικά στο πουθενά, μπορούσε να βρεθεί στα πλευρά μιας εχθρικής δύναμης και να καταφέρει ισχυρό πλήγμα. Αυτό που βλέπαμε στο βίντεο, είναι αυτό που κάνουν οι Ουκρανοί καθημερινά. Χτυπούν τους Ρώσους, χωρίς οι τελευταίοι να καταλαβαίνουν από που “τους ήρθε”. Αντί για SPIKE SR, έχουν NLAW/Javelin, ακόμη και τα μη κατευθυνόμενα, αλλά αποτελεσματικά, LAW ή Panzefaust 3.
Βέβαια οι ομάδες πεζικού, όπως έγραψε κι ο Ηρακλής Μαρδύρης, δεν μπορούν να ανακαταλάβουν εθνικό έδαφος. Χρειάζονται άλλα μέσα, κάτι όμως που θα αναλύσουμε σε άλλο άρθρο μας. Αλλά οι ομάδες πεζικού, αν έχουν τους κατάλληλους, και σωστά εκπαιδευμένους ηγήτορες, τα εφόδια και το απαραίτητο ηθικό, μπορούν να κάνουν θαύματα. Στην περίπτωσή μας, να αδρανοποιήσουν μέχρι και πλοία (πάει, το “χάσανε” εκεί στην ΠΤΗΣΗ…)
Το Πολεμικό Ναυτικό δείχνει ενδιαφέρον για τον πύραυλο Spike ER/NLOS;
Η ιδέα δεν είναι δική μας. Ούτε προβλέπει χρήση κάποιων “εξωτικών” υλικών και εξοπλισμού, που θα κοστίζει πανάκριβα. Βέβαια, όλα τα σύγχρονα οπλικά συστήματα κοστίζουν, αλλά κοστίζει και η ελευθερία. Μπορούμε πάντα να κάνουμε οικονομία, παραχωρώντας την ανεξαρτησία μας στους γείτονες. Αν όχι, τότε θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε για τις αμυντικές μας δαπάνες. Πάμε πάλι όμως πίσω… ποιού είναι η ιδέα;
Κυρίως των Νορβηγών και ίσως και των Σουηδών. Μπορεί να είναι και των Φινλανδών, αλλά δεν θέλουμε να το κουράσουμε και πολύ. Το έχουμε δει σε ασκήσεις που γίνονται στη Σκανδιναβία. Εκεί, οι Σκανδιναβοί έχουν μια τεράστια ακτογραμμή να προστατεύσουν από τη Ρωσία.
Η Νορβηγία, που έχει εμπειρία κατάληψης από απολυταρχικά καθεστώτα, έχει εδώ και δεκαετίες σχεδιάσει ποικίλους τρόπους για την προστασία των φιόρδ της, και την αντιμετώπιση των εχθρικών πλοίων. Δεν μπορεί να έχει παντού πλοία, όπως δεν μπορεί να έχει παντού συστοιχίες πυραύλων εναντίον πλοίων. Πλοία και συστοιχίες θα γίνουν στόχος αεροπορικών επιθέσεων. Χρειάζεται και μια άλλη, γραμμή άμυνας, πάνω στη θάλασσα. Μήπως το ίδιο χρειάζεται και η Ελλάδα;
H Νορβηγία λοιπόν εδώ και αρκετά χρόνια έχει υιοθετήσει για αποστολές κρούσεις εναντιον πλοίων τον Hellfire. Θα πει κανείς πως η Ελλάδα έχει Hellfire από το 1995… Σωστά. Απλά η Νορβηγία τον έχει ενσωματώσει στο Norwegian Shore Defence Hellfire System (NSDHS), που ουσιαστικά είναι ένα σύστημα εκτόξευσης από μια φορητή βάση. Ναι, 4 άτομα κουβαλούν έναν Hellfire, και τον εκτοξεύουν από μια ακτή, από ένα γκρεμό, από βράχια, εναντίον εχθρικού σκάφους στη θάλασσα.
Βέβαια, τα συστήματα NSDHS δεν τα έχει το Πεζικό, αλλά μια ειδική μονάδα του Νορβηγικού Ναυτικού. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη χρήση τους από πεζοπόρα τμήματα. Μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες που έχουμε συγκεντρώσει από τις ασκήσεις που λαμβάνουν χώρα και θα καταλάβετε αμέσως τι θέλουμε να πούμε. Βέβαια, πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί οι Νορβηγοί “παιδεύονται” με τον βαρύ, και μη σχεδιασμένο για πεζοπόρα τμήματα, Hellfire.
O συγκεκριμένος έχει ένα πλεονέκτημα (ανάμεσα στα πολλά άλλα). Είναι υπερηχητικός, κάτι που δεν το έχουν πολλοί πύραυλοι αντιαρματικοί ή εναντίον πλοίων. Αυτό σημαίνει πως δύσκολα θα τον σταματήσει ένα legacy CIWS, και πιο δύσκολα θα εντοπιστεί εγκαίρως (ας μην ξεχνάμε πως είναι αρκετά μικρός για πύραυλος).
Επίσης, ο Kornet για παράδειγμα (που επίσης κατευθύνεται με laser) έχει κεφαλή βάρους 4,6 κιλών, ενώ ο Hellfire έχει κεφαλές είτε 8 είτε 9 κιλών. Συνεπώς, σε συνδυασμό με ειδική κεφαλή εναντίον πλοίων, έχει πολλαπλάσια καταστροφική ισχύ σε σχέση με έναν “απλό” αντιαρματικό πύραυλο. Και ας μην ξεχνάμε, πως ο Kornet έχει ταχύτητα 250 μέτρα/δευτερόλεπτο, ενώ ένας Hellfire ξεπερνά τα 1.600. Άρα η έκθεση των χειριστών σε κίνδυνο είναι πολύ μικρότερη.
Αν ένας Hellfire χτυπήσει σε κατάλληλο σημείο μιας φρεγάτας, όπως το ραντάρ, ή οι αντιαεροπορικοί/αντιπλοϊκοί πύραυλοι, τότε η ζημιά που θα προκαλέσει θα βγάλει το πλοίο εκτός μάχης. Φυσικά, πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν ενδιαφέρει πάντα η βύθιση, αλλά το ότι ένα πλοίο μπορεί να βγει εκτός μάχης. Ας σκεφτούμε μια ελληνική FDI HN, με κόστος 1 δις ευρώ έκαστη, να “δεχτεί” πλήγμα είτε στο SeaFire είτε στους εκτοξευτές Α50 είτε στους πυραύλους ΜΜ40. Δεν θα βυθιστεί φυσικά, αλλά θα αναγκαστεί να συρθεί πίσω στο Ναύσταθμο. Και σε όλη τη σύγκρουση, το ΠΝ θα έχει μείον μια κρίσιμη μονάδα μάχης. Πάμε πάλι στο Πεζικό…
Η πρότασή μας δεν είναι φυσικά η αγορά εκτοξευτών Hellfire και η διασπορά τους στην ΑΣΔΕΝ. Θα μπορούσε να γίνει, δεν το κρύβουμε, αλλά ο Hellfire ήταν κάποτε μια λύση ανάγκης. Σήμερα, θεωρούμε μάλλον πρόβλημα παρά λύση την καθοδήγηση με Laser, δηλαδή την ημι-ενεργή καθοδήγηση.
Το μυαλό μας πηγαίνει σε έναν άλλο πύραυλο, που ναι μεν είναι βαρύς, μπορεί να κάνει όμως τη δουλειά που θέλουμε. Τον πύραυλο αυτό τον ανακάλυψε στην Ελλάδα ήδη το Πολεμικό Ναυτικό. Μιλάμε για το SPIKE ER, το οποίο προορίζεται να εξοπλίσει τα ταχύπλοα Mark V του Ναυτικού. Τα σκάφη αυτά, με την εξαιρετικά υψηλή ταχύτητα, θα πλησιάσουν εχθρικές μονάδες στόλου, και θα τις καταστρέψουν.
Ο SPIKE ER έχει ήδη επιλεγεί από το φινλανδικό ναυτικό, αλλά και των Φιλιππίνων, για να εξοπλίσει ελαφρά πλοία. Εμείς σκεπτόμαστε τον SPIKE ER2, που μάλλον είναι και το μοντέλο που έχει επιλέξει το δικό μας ΠΝ. Η διαφορά του ER2 είναι πως έχει τον τρόπο κατεύθυνσης του SPIKE NLOS, απλά είναι αρκετά μικρότερος και ελαφρύτερος. O SPIKE ER2 μπορεί να είναι fire and forget, αλλά μπορεί και να έχει δυνατότητες NLOS, δηλαδή να μπορεί να μεταδίδει τι βλέπει στον χειριστή του, και ο τελευταίος να κάνει διορθώσεις.
Με αυτόν τον τρόπο, ο πύραυλος δεν θα πέσει σε κάποιο “ανώδυνο” σημείο που πλοίου, αλλά κάπου που να προκαλέσει τη μέγιστη ζημιά και να το βγάλει εκτός μάχης. Η μετάδοση της εικόνας γίνεται μέσω οπτικής ίνας, και η εκτόξευση μπορεί να γίνει χωρίς η θέση εκτόξευσης να είναι στο οπτικό πεδίο του στόχου. Μια ομάδα, καλά κρυμμένη μακριά από την ακτή, σε κάλυψη, μπορεί να εκτοξεύσει τον πύραυλο και ο στόχος να έχει ελάχιστες ελπίδες να τον αναχαιτίσει.
Αν εκτοξευτεί από το έδαφος, ο SPIKE ER2 μπορεί…
Η σύνεχεια στο Naval Defence
