Η παρουσίαση της ελαφριάς κορβέτας ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ από την ΟΝΕΧ (ή καλύτερη, η συμφωνία για την με άδεια κατασκευή της στην Ελλάδα), και τα άρθρα που γράψαμε, είχαν πλήθος σχολίων, από απολύτως θετικά, μέχρι -περιέργως- απολύτως αρνητικά, για το ενδεχόμενο επιλογής ενός τέτοιου πλοίου από το ΠΝ. Οι αναγνώστες μας, κι εμείς, είναι αλήθεια πως αιφνιδιάστηκαν από την κίνηση της ΟΝΕΧ, καθώς έχουν συνδέσει την αμερικανική εταιρεία με άλλες, μεγαλύτερες αμερικανικές σχεδιάσεις (βλέπε LCS). Αλλά, σε μια άκρως εντυπωσιακή κίνηση, το Ναυπηγείο, που έρχεται πλέον με αξιώσεις να χτυπήσει και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, αποφάσισε να “ποντάρει” σε ένα σκάφος 72 μέτρων και εκτοπίσματος λιγότερων από 1000 τόνων. Γιατί;
Ανακοινώθηκε η συμφωνία ΗΠΑ-Ισραήλ για την συμπαραγωγή της κορβέτας «Θεμιστοκλής»
Ας δούμε πως “δομήθηκαν” τα Ναυτικά, από την εποχή των θωρηκτών Dreadnought και μετά. Οι Στόλοι, έχουν σαν στόχο να πολεμούν τον αντίπαλο Στόλο, καταφέρνοντάς του καταστροφικά πλήγματα. Αυτή είναι λογικά και η αποστολή του Ελληνικού Στόλου. Το 1912, ο Ελληνικός Στόλος, κατάφερε να νικήσει δυο φορές τον Τουρκικό Στόλο, με αποτέλεσμα την Απελευθέρωση του Αιγαίου. Ουσιαστικά λοιπόν, ο σχεδιασμός του ΠΝ, μετά το 1954, η καταναυμάχιση του τουρκικού στόλου, κι όχι κάποια άλλη αποστολή που πιθανότατα να έχουν άλλα ναυτικά στον πλανήτη.
Για να γίνει αυτό, το ΠΝ χρειάζεται μεγάλες, ισχυρές μονάδες, με μεγάλη ισχύ πυρός, που θα μπορέσουν να καταβάλουν τις αμύνες του αντιπάλου, και θα βγάλου εκτός μάχης ή θα βυθίσουν τα πλοία του. Η ισχύς πυρός ήταν ανέκαθεν αυτή που έκρινε τον αγώνα, και προφανώς, αυτή που θα τον κρίνει. Τα πράγματα άλλαξαν στο παρελθόν, όταν στο “παιχνίδι” μπήκαν τα κατευθυνόμενα βλήματα εναντίον πλοίων. Οι Komar που βύθισαν το INS Eilat άλλαξαν για πάντα τον αγώνα επιφανείας όπως τον ήξεραν οι ναυτικοί μέχρι τότε. Και άλλαξαν τη μορφή του ναυτικού πολέμου. Βέβαια, παρά όμως την εξέλιξη, τα πυροβόλα δεν έφυγαν ποτέ από τα καταστρώματα των πλοίων.
Κορβέτα ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, ιδανική λύση για το ΠΝ στους 800 τόνους;
Το ΠΝ, μετά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, όπου φάνηκε πως η Τουρκία αρχίζει να “ξεφεύγει”, πάντα είχε στο σχεδιασμό του, την ολοκληρωτική του επικράτηση επί του τουρκικού στόλου. Το θέμα όμως ήταν πως πλέον, τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν μέχρι και μέχρι την τραγωδία της Κύπρου περίπου. Έγινε σαφές πως η Τουρκία δεν θα πάει σε έναν εκ παρατάξεως αγώνα, αλλά θα ξεκινούσε έναν πόλεμο “φθοράς”, με αστήρικτες διεκδικήσεις και παραβιάσεις. Όπως λοιπόν η ΠΑ θα ξεκινούσε τον εναέριο πόλεμο της αντιμετώπισης των προκλήσεων μετά το 1974, το ίδιο έπρεπε να κάνει και το ΠΝ.
Το βάρος έπεσε στα “αρχαία” αντιτορπιλικά κλάσης Bostwick κι όχι μόνο. Αυτά είχαμε, αυτά έκαναν καθήκοντα “σκοπού” στο Αιγαίο. Χιλιάδες Ελλήνων υπηρέτησαν σε κάποιο σημείο του πελάγους, φυλάσσοντας τις θαλάσσιες Θερμοπύλες. Τα χρόνια πέρασαν και τη θέση των παλιών αντιτορπιλικών πήραν άλλα πλοία, με τις αποστολές πλέον να τις έχουν οι Κανονιοφόροι. Πλοία ισχυρά μεν, οικονομικά στη χρήση, αλλά με λίγες πιθανότητες επιβίωσης σε θερμή σύγκρουση.
ΑΠΟΨΗ – Αναβάθμιση Κανονιοφόρων του ΠΝ, τα ελληνικά Littoral Combat Ships
Αυτός είναι και ο λόγος που πλέον, όπου δεν υπάρχει “κάλυψη” από επάκτιες συστοιχίες Exocet MM40, στη θέση των κανονιοφόρων επιχειρούν πυραυλάκατοι τύπου Super Vita, που έχουν τις απαραίτητες ικανότητες να “πολεμήσουν” ακόμη και εναντίον ισχυρότερου εχθρού. Και να δώσουν τη μάχη μέχρι να καταφτάσουν πάση δυνάμει οι μεγαλύτερες μονάδες του Στόλου, που θα συνεχίσουν τον αγώνα. Και να νικήσουν.
Οι μεγάλες Μονάδες του Στόλου έχουν αεριοστροβίλους, απαραίτητοι κάποτε για να μπορούν τα πλοία να επιτυγχάνουν μεγάλες ταχύτητες (άνω των 30 κόμβων) σε εκτοπίσματα που ξεπερνούσαν τους 3000 τόνους. Οι μικρότερες, τα κατάφερναν και με diesel. Πλοίο όμως με εκτόπισμα φρεγάτας, ακόμη και σήμερα, δύσκολα μπορεί να “πιάσει” τους 28 με 30 κόμβους με κινητήρες diesel. To θέμα είναι πως οι diesel είναι εξαιρετικά οικονομικοί, εύκολοι στη συντήρηση, ενώ μπορούν να επισκευαστούν συνήθως ακόμη και εν πλω. Φυσικά έχουν διάφορα μειονεκτήματα, που όμως η πρόοδος της τεχνολογίας έχει ελαττώσει σημαντικά. Και σιγά σιγά όλο και περισσότερα νέα σχέδια υιοθετούν πρόωση αποκλειστικά diesel (Absalon, FDI κοκ).
Αντικατάσταση 4 φρεγατών S με κόστος κάτω από 2 δις ευρώ; κι όμως, γίνεται!
Τώρα, τα πλοία του ΠΝ έχουν δυο αποστολές. Πρέπει να αντιμετωπίζουν τις τουρκικές προκλήσεις, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής ΑΟΖ, αλλά και ταυτόχρονα, να μπορούν να πολεμήσουν αποτελεσματικά, αντιμετωπίζοντας κάθε είδος θαλάσσιας ή εναέριας απειλής. Αυτό σημαίνει πως τα OPV που χρησιμοποιούν άλλα ναυτικά, καλά και εξυπηρετικά πλοία είναι, αλλά δεν έχουν αξία για το ΠΝ. Οι αξιωματικοί μας γνωρίζουν πως το πλοίο που θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή θα πρέπει να μπορεί να πολεμήσει όχι απλά να δείξει σημαία. Δεν έχουμε απέναντι ψαροκάϊκα που θέλουν περιοχές να ψαρέψουν μπακαλιάρους, έχουμε πειρατικές φρεγάτες.
Αυτός είναι και ο λόγος που το ΠΝ στέλνει συνήθως φρεγάτες, καθώς αυτές έχουν τη δύναμη πυρός να αντέξουν σε μια ξαφνική προκλητική επίθεση. Το πρόβλημα είναι πως με αυτό τον τρόπο το ΠΝ έχει φτάσει τις μεγάλες μονάδες του Στόλου στα όριά τους. Δεν θέλουμε να ξέρουμε πόσες χιλιάδες ώρες έχουν γράψει οι κινητήρες των S και ΜΕΚΟ200, καλύτερα μάλλον είναι να μην το μάθουμε όλοι μας. Ούτε επίσης το πόσο κοστίζει στο ΠΝ να κινητοποιεί τις μεγάλες μονάδες του Στόλου για να αντιμετωπίζει τις τουρκικές προκλήσεις.
Στόλος 4 (ή 6) φρεγατών, 5 υποβρυχίων και 6 (ή 7) πυραυλακάτων και τέλος; που πάει το ΠΝ;
Στο μυαλό όλων μας, έρχεται η τεράστια θαλάσσια περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Για όλους εμάς, που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα πλοία φυλακής στην Άνδρο, η Ανατολική Μεσόγειος φαντάζει ίσως Ατλαντικός. Έτσι λοιπόν, η σκέψη μας και οι “ανάγκες” πετούν σε πλοία επιπέδου Arleigh Burke ή Ticonderoga. Πλοία αυτού του μεγέθους, μπορούν να μείνουν ακόμη και μόνα τους, και να αντιμετωπίσουν το τουρκικό ναυτικό και αεροπορία χωρίς να χρειαστεί να αγχωθεί κανείς άλλος στην Ελλάδα και στο ΓΕΕΘΑ. Ok, σχεδόν κανείς.
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος. Δεν είμαστε οι ΗΠΑ, ούτε η Κίνα για να μπορούμε να συντηρούμε τέτοια πλοία. Έχει κάποιος υπολογίσει το κόστος λειτουργίας ενός καταδρομικού Ticonderoga; Γιατί το ΓΕΝ φυσικά και το υπολόγισε. Το ετήσιο κόστος για τα δυο πλοία θα φτάσει τα 30 εκ. ευρώ, τη στιγμή που για όλο το Στόλο δίνουμε περίπου 50 εκ. ευρώ ετησίως για ΟΛΑ τα πλοία. Χωρίς να υπολογίσουμε και τα περίπου 350 στελέχη ανά πλοίο. Χωρίς να υπολογίσουμε εκπαίδευση, υποδομές, όπλα κοκ. Προσοχή, δεν επιχειρηματολογούμε υπέρ ή κατά των Tico ή των ΑΒ. Απλά μεταφέρουμε τις πληροφορίες που έχουν προκύψει από το ρεπορτάζ μας.
Η ελληνική ALS 115 Surface Combat Ship, εξοπλισμένη, με κόστος κάτω από 650 εκ. ευρώ!
Φυσικά η λύση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η Belh@rra. Ένα πλοίο φτιαγμένο να αντικαταστήσει τις LaFayette, με χαμηλό κόστος χρήσης, αλλά και με εξαιρετικές δυνατότητες. Δεν έχει 96 ή 122 κελιά πυραύλων, ούτε είναι double-end καταδρομικό, αλλά οι δυνατότητές του μπορούν να το βάλουν να αντιμετωπίσει και μεγάλες ή περίπλοκες απειλές. Έχει όμως κι αυτό ένα πρόβλημα, παρά το ότι το κόστος χρήσης του θα είναι χαμηλό. Το κόστος απόκτησης, το οποίο είναι υψηλό. Μιλάμε για εξαιρετικό πλοίο μεν, πανάκριβο δε. Το ΠΝ θα αποκτήσει δυο τέτοιες μονάδες, κι αν καταφέρει να τις κάνει 4 στο μέλλον, μάλλον θα στηθεί γλέντι στη Μεσογείων. Αν αντικαταστήσουμε τις S με ισάριθμες Belh@rra, τότε το παιχνίδι έχει κριθεί. Υπέρ μας. Απλά δεν το αντέχουμε οικονομικά. Τόσο απλά.
Το ιδανικότερο λοιπόν θα ήταν ένα πλοίο, με το κόστος χρήσης των κανονιοφόρων, με την ισχύ πυρός μια Kortenaer, με δυνατότητες ανώτερες μιας Ρουσσέν. Αν αυτό το πλοίο είναι μια Belh@rra, ξεχνάμε το ΠΝ όπως το ξέραμε. Δυο πλοία, και πολλά μας είναι (άντε 4). Αν πάμε σε λύσεις ΑΒ ή Ticonderoga, τότε οι κανονιοφόροι, αλλά και οι πυραυλάκατοι La Combattante θα λιώσουν αγκιστρωμένες κάπου στο Αιγαίο καθώς δεν θα υπάρχει “σάλιο” για αντικατάσταση. Υπάρχει μέση λύση; Ναι υπάρχει, και ουσιαστικά είναι ένα πλοίο σαν τη Sa’ar 72 (ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ) που προτείνει η ΟΝΕΧ.
Σειρά πολεμικών πλοίων ALS, το Ελληνικό Εθνικό Πλοίο για τον 21ο αιώνα
Δεν είναι η μοναδική λύση φυσικά. Ίσως την ανάλογη προσέγγιση την έκανε το σχεδιαστικό Γραφείο ALS, με τη ALS 80. Με κινητήρες diesel, μεγάλη ταχύτητα, 8πλό Mk41 και RAM, το πλοίο μπορούσε να αντιμετωπίσει κάθε είδους απειλή. Το πλοίο μπορούσε να φιλοξενήσει και 10τονο ελικόπτερο MH-60R, αλλά καθώς όμως η ALS είναι μακρυά ακόμη από τη ναυπηγική κλίνη, η ΟΝΕΧ προτίμησε ένα δοκιμασμένο σχέδιο, που προφανώς έχει φέρει στα “μέτρα” του ΠΝ. Βέβαια η Sa’ar 72 είναι λιγότερο από 1000 τόνους, τη στιγμή που η ALS 80 φτάνει τους 1500. To θέμα όμως είναι πως η Sa’ar 72 έχει πλήρη σχέδια, ανεπτυγμένα, και είναι έτοιμη για κατασκευή.
Έχουμε θίξει αρκετές φορές την περίπτωση των Super Vita. Σαν πυραυλάκατοι είναι εξαιρετικά πλοία, σαν κορβέτες ΔΕΝ είναι. Πιστεύουμε όμως πως η περίοδος των Osa και των Komar έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι πύραυλοι εναντίον πλοίων έχουν πολύ μεγάλες ακτίνες δράσεις, και πλέον οι ΤΠΚ δεν μπορούν να φτάσουν κοντά στον εχθρικό στόλο και να τον πλήξουν. Πολύ πριν, ο αντίπαλος θα τις έχει εντοπίσει και θα την έχει στοχοποιήσει με θαλάσσια και εναέρια μέσα. Άρα, χρειάζονται ικανό οπλισμό, τέτοιο που δεν θα τις λέμε πια πυραυλακάτους. Αλλά ελαφριές κορβέτες.
Θετική εξέλιξη: H 6η Super Vita ύψωσε τη γαλανόλευκη, η παράδοση θα γίνει στο τέλος του Ιουνίου
Το ΠΝ με την επιλογή των Super Vita πριν σχεδόν 20 χρόνια καινοτόμησε. Τις επιλογές του μιμήθηκαν πολλά ναυτικά. Αν δούμε την κλάση Ambassador MkIII του Αιγυπτιακού Ναυτικού, θα καταλάβουμε πολλά. Και αν ρίξουμε μια ματιά στις προτάσεις κάτω των 1000 τόνων παγκοσμίως, πάλι θα δούμε πως όλοι πλέον “αντιγράφουν” τις επιλογές του ΠΝ. Το θέμα είναι πως οι Super Vita είναι πλέον πολύ μακρυά από αυτό τον ανταγωνισμό, που πλέον προσφέρει 3 επιπλέον “πράγματα”.
Το πρώτο είναι Α/Α πυραύλους μέσης ακτίνας δράσης, επιπέδου ESSM. Το δεύτερο είναι ελικόπτερο των 5 τόνων (που όμως δεν έχει το ΠΝ), και το τρίτο είναι ένα σόναρ τροπίδας, που δίνει στα πλοία βασικές δυνατότητες αυτοπροστασίας από υποβρύχια. Κι εδώ αναρωτιέται κανείς, “αυτός είναι ο κλασικός οπλισμός μια κανονικής φρεγάτας πολλαπλών ρόλων”. Σωστά, αυτός είναι, 1 πυροβόλο των 76 χιλιοστών, 8 αντιπλοϊκοί πύραυλοι, 16 ή 32 πύραυλοι επιπέδου ESSM/CAMM, RAM με αναχορηγία 21 πυραύλων, και ελικόπτερο 10 τόνων. Φυσικά, θα υπάρχει και ραντάρ 3D επιπέδου SMART-S Mk2 ή ανώτερο. Τα έχει όλα αυτά ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ; προφανώς και τα έχει, αν εξαιρέσουμε το ελικόπτερο των 10 τόνων.
Ποια είναι τα βασικά μειονεκτήματα ενός τέτοιου πλοίου; γιατί δηλαδή, όλα τα ναυτικά παγκοσμίως προτιμούν μεγάλα πλοία κι όχι πλοία αυτού του μεγέθους; εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε, το Ισραήλ έχει μια μεγάλη παράδοση στα μικρού εκτοπίσματος πλοία, που ταυτόχρονα είναι (εξ)οπλισμένα σαν αστακοί, με αποκορύφωμα την Sa’ar 6 που έχει πλέον περισσότερα όπλα από ότι ένα αντιτορπιλικό, κι όλα αυτά σε εκτόπισμα κάτω των 2.000 τόνων. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Τα μεγάλα πλοία έχουν δυο πλεονεκτήματα απέναντι στα μικρότερα. Το πρώτο είναι πως είναι πολύ πιο σταθερές πλατφόρμες εκτόξευσης όπλων αλλά και εκπομπής ραντάρ (μπορούν να λειτουργούν τα συστήματά τους καλύτερα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες). Το δεύτερο είναι πως είναι πολύ πιο άνετα σε μακροχρόνιες αποστολές, και έτσι δεν καταπονείται το πλήρωμα.
Οι Σαουδαραβικές Combattante και μερικές σκέψεις για το μέλλον των Ταχέων Σκαφών του ΠΝ
Τώρα, σχετικά με τις εκτοξεύσεις των όπλων σε μεγάλο κυματισμό (πυραύλων). Αν το πλοίο “αντέχει” το βάρος των όπλων, και δεν δημιουργείται πρόβλημα ευστάθειας, δεν υπάρχει πρόβλημα. Για παράδειγμα, οι τουρκικές ΜΕΚΟ200ΤΝ TrackIIB δεν μπορούν να “γεμίσουν” τους Mk41 τους με 64 ESSM, γιατί μετά υπάρχει μεγάλο πρόβλημα ευστάθειας. Αν όμως οι πύραυλοι βρίσκονται “χαμηλά”, τότε θεωρητικά δεν υπάρχει πρόβλημα, ειδικά για τα όπλα κάθετης εκτόξευσης. Το πρόβλημα εντοπίζεται περισσότερο στις εκπομπές των ραντάρ, ειδικά με τα παλαιότερης τεχνολογίας μοντέλα. Σήμερα όμως, με τα AESA, ακόμη κι αυτά της περιστροφικής τεχνολογίας, οι εκπομπές μπορούν να κατευθύνονται εκεί που πρέπει ακόμη και σε μεγάλη θαλασσοταραχή (μιλάμε για τα ραντάρ 3D πάντα). Φυσικά, όλα τα παραπάνω έχουν και κάποια όρια. Δεν λέμε ότι οι Sa’ar έχουν ευστάθεια Arleigh Burke. Αλλά δεν είναι και καρυδότσουφλα.
Σε ότι αφορά τις “μακροχρόνιες” αποστολές, τα μεγάλα πλοία υπερτερούν. Αλλά, το Ισραήλ δεν έχει στον στρατηγικό του σχεδιασμό παρουσία σε μεγάλες αποστάσεις από τη χώρα, ή συμμετοχή σε συμμαχικές αποστολές. Επίσης, τα πλοία πλέον έχουν κορυφαίους και αξιόπιστους αυτοματισμούς, συνεπώς δεν απαιτούνται πολυάριθμα πληρώματα. Κάπως έτσι είναι η “φιλοσοφία” πίσω από πλοία όπως η Sa’ar 72 ή η Sa’ar 6. Σε γενικές γραμμές, ούτε η χώρα μας έχει μεγάλη ιστορία σε διεθνείς αποστολές. Φυσικά και συμμετέχει σε κάποιες, όπως και σε διεθνείς ασκήσεις, αλλά ας το παραδεχτούμε, για αυτές φτάνουν μερικές καλές φρεγάτες.
Τώρα, οι 1000 μείον τόνοι της Sa’ar 72 έχουν ξενίσει πολλούς από τους αναγνώστες μας. Είναι πολύ δύσκολο να έχουμε ένα ναυτικό που παραλίγο να παραλάβει αντιτορπιλικά κλάσης Kidd, που ζητά επισταμένα αντιτορπιλικά Arleigh Burke, και τελικά να είναι έτοιμο να αποδεχτεί ακόμη και καταδρομικά Ticonderoga, και μετά να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πλοία όπως η Sa’ar 72 ή η ALS 80. Υπάρχει ένα “κενό”, προφανώς και δεν είναι όλα τόσο απλά.
Πιστεύουμε πως το ιδανικό πλοίο για το ΠΝ είναι μια φρεγάτα περίπου όπως η Belh@rra, ίσως εμείς να την θέλαμε με διαφορετικό οπλισμό και εξοπλισμό. Αλλά εκεί είναι το ιδανικό πλοίο, κινητήρες diesel, ικανότατο ραντάρ, εξαιρετικό σε AAW αλλά και ASW αγώνα, ενώ μπορεί να “χωράει” στο Ναύσταθμο (Σαλαμίνας). Μια αγορά όμως 10 Belh@rra, θα κόστιζε στο ΠΝ από 10 ως 14 δις ευρώ, ανάλογα του οπλισμού που θα επιλέγαμε. Και πάλι, το ΠΝ δεν θα ήταν πλήρες καθώς ο υπόλοιπος στόλος γηράσκει. Κάπου εδώ μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε τα “πράγματα” όπως τα βλέπει η ΠΑ.
Η ΠΑ είχε και έχει στην κατοχή της F-4E Phantom. Δεν πήγε ποτέ σε F-15/F-14, ενώ αν και το “επέλεξε”, δεν πήγε ποτέ σε Eurofighter (μάλλον ευτυχώς). Το 1999 επέλεξε το F-16C/D Block 52+ (60 αεροσκάφη) αντί λίγων F-15H, και έτσι σήμερα, 20 χρόνια μετά, μπορεί να “βγάζει” δεκάδες αεροσκάφη στο Αιγαίο, καλύπτοντας όλα τα “κενά”, με κόστος φυσικά υποπολλαπλάσιο αυτού που θα χρειαζόταν αν έβγαζε F-15H ή Eurofighter-GR. Ουσιαστικά, έχει χαμηλού κόστους μονοκινητήρια μαχητικά, αντί ακριβών στην χρήση, πανάκριβων δικινητήριων μαχητικών, που αγόρασε για παράδειγμα η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ ή το Κατάρ. Ενώ ταυτόχρονα, αν χρειαστεί, τα μονοκινητήρια F-16C/Mirage 2000 θα κάνουν τη δουλειά τους και με το παραπάνω.
Η ΟΝΕΧ προσπαθεί να δελεάσει αυτό ακριβώς στο ΠΝ. Προσφέρει χαμηλά σε κόστος απόκτησης, αλλά κυρίως χρήσης, πλοία, που θα μπορούν να κάνουν τα “πάντα”. Θα μπορούν να επιχειρούν με ελάχιστο πλήρωμα στα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ, να κάνουν “επίδειξη” σημαίας, να πολεμούν αν χρειαστεί, και μετά, να συνεργάζονται με τις μεγαλύτερες μονάδες του Στόλου σε κανονικές επιχειρήσεις. Πριν το ζυγίσουμε αυτό, θετικά ή αρνητικά, πρέπει να σημειώσουμε πως το ΠΝ το κάνει ήδη αυτό, με τη συνεργασία των φρεγατών και των πυραυλακάτων Super Vita. Το έχουμε πει παραπάνω, το έχουμε πει σε παλαιότερο άρθρο μας και το ξαναγράφουμε. Οι Ρουσσέν είναι πυραυλάκατοι, αλλά το ΠΝ τις χρησιμοποιεί σαν κορβέτες.
Αν τώρα, το ΠΝ πρέπει να βρίσκεται “παντού”, με μονάδες από το Βόρειο Αιγαίο απέναντι από τα Δαρδανέλια, μέχρι και την Κύπρο, ακόμη και οι 13 σημερινές κύριες μονάδες δεν επαρκούν. Αν για παράδειγμα η Ελλάδα πρέπει να “απλώσει” ένα δίχτυ προστασίας στην ΑΟΖ με πολεμικά πλοία, τα 13 πλοία δεν επαρκούν. Προφανώς το ΠΝ θα κάνει χρήση και των Super Vita (που είναι λίγες) αλλά και άλλων πλοίων, επιπέδου κανονιοφόρων. Τι τύχη όμως θα έχουν τα ελαφρά εξοπλισμένα πλοία μας; και τι κόστος θα έχει να έχουμε στην προωθημένη ζώνη πλοία επιπέδου φρεγάτας;
Όλα αυτά έρχεται να δώσει “λύση” ένα πλοίο σαν το ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ. Ισχυρό, με ελάχιστο πλήρωμα, με δυνατότητα προσνήωσης ελικοπτέρου ή/και φιλοξενίας αυτού, με αντιαεροπορική προστασία, με ισχυρό ραντάρ 3D με ακτίνα 250 χιλιομέτρων, με δυνατότητα ανθυποβρυχιακού αγώνα.
Ειλικρινά, δεν είμαστε υπέρ ή κατά της πρότασης της ΟΝΕΧ καθώς δεν έχουμε τα απαραίτητα “εφόδια” για να αξιολογήσουμε την πρότασή της. Αυτό είναι δουλειά των Επιτελών του ΠΝ, κι όχι κάποιων όπως εμείς, που απλά έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Αν θέλαμε να “δικαιολογήσουμε” την ύπαρξή μας, θα ζητούσαμε την αντικατάσταση των Barak 8 με τους ESSM Block2, θα θέλαμε αντί για Gabriel ή Harpoon τους Exocet MM40 Block3c, ενώ για πυροβόλο φυσικά το Leonardo Strales.
Αν υποθέσουμε πως ένα τέτοιο πλοίο, μαζί με τα όπλα του, θα κόστιζε όχι πάνω από 300 με 350 εκ ευρώ, καταλαβαίνουμε αμέσως που “στοχεύει” η ΟΝΕΧ. Που σημαίνει πως το ΠΝ, θα είχε 10 πλοία, με κόστος όσο 3 νέες φρεγάτες, και κόστος χρήσης όσο μία, και πλήρωμα όσο ένα Ticonderoga. Πριν λοιπόν, “απορρίψουν” κάποιοι την πρόταση της ΟΝΕΧ, ας προσπαθήσουμε λίγο να τη σκεφτούμε με πιο “ευρύ πνεύμα”. Όσο τη σκεφτόμαστε, ελπίζουμε η ΟΝΕΧ να καταφέρει να φέρει μια δυνατή χρηματοδότηση που θα περιλαμβάνει ίσως και FMS.
