Tης Peggy Noonan, αρθρογράφου της Wall Street Journal
Πολλά στελέχη της κυβέρνησης Τραμπ θεωρούν ότι αυτή είναι η δική τους ευκαιρία και η τελευταία ευκαιρία της Αμερικής. Αυτοί γνωρίζουν τι ώρα είναι, και όχι οι άλλοι, όπως γνωρίζουν και ότι είναι ήδη αργά, η ζημιά που έχει γίνει είναι μεγάλη και η εθνική αλλαγή θα γίνει ή τώρα ή ποτέ. Η κινητήρια δύναμή τους είναι η αίσθηση του επείγοντος.
Όταν όμως κάποιος μπαίνει στη λογική της «τελευταίας ευκαιρίας», δίνει μικρότερη σημασία στις «συνταγματικές πολυτέλειες». Ως τώρα βέβαια, αυτές οι «πολυτέλειες» -το να σέβεσαι την εξουσία των άλλων κλάδων, το να γνωρίζεις τα όριά σου, το να γνωρίζεις ποια είναι η λωρίδα σου και τι συνέπειες θα έχει η κυκλοφοριακή συμφόρηση- μας έχουν κρατήσει όρθιους.
Μπορείς να χάσεις μια δημοκρατία ενώ προσπαθείς να τη σώσεις. Κι επειδή δεν θέλεις κάτι τέτοιο, πρέπει να είσαι προσεκτικός. Και σοβαρός. Ακόμη κι όταν σε υποκινεί η αίσθηση του επείγοντος, πρέπει να προσπαθείς να συμπεριφέρεσαι ως ένας σοβαρός άνθρωπος, όχι ως μια drama queen που διογκώνει τα πάντα σε βαθμό υπερβολής. Αυτό που έκανε δηλαδή ο υπουργός Άμυνας Πιτ Χέγκσεθ ενώπιον εκατοντάδων Aμερικανών στρατηγών και ναυάρχων απ’ όλο τον κόσμο που συγκεντρώθηκαν στη Βιρτζίνια για να τον ακούσουν.
Ήταν μια πολύ δυσάρεστη εικόνα. Όλοι οι συγκεντρωμένοι αισθάνθηκαν μικροί, κάτι που κάνει το επάγγελμά τους μικρό. Σε τι βοηθά αυτό την Αμερική;
Ο Χέγκσεθ τους μίλησε αφ’ υψηλού, τους είπε ότι η «woke εποχή» στον στρατό τελείωσε, ότι το «ήθος του πολεμιστή θα επιστρέψει» και άλλα τέτοια. Κατανοητό. Θα μπορούσε όμως όλα αυτά να τα πει σε μια τηλεδιάσκεψη ή να στείλει ένα βίντεο. Αντί γι’ αυτό, τους φώναξε μπροστά του για να τους μιλήσει με μια γιγαντιαία σημαία πίσω του, όπως ο Τζορτζ Σκοτ στο «Πάτον» -μόνο που ο Σκοτ εκφώνησε έναν σπουδαίο λόγο. Ο Χέγκσεθ, αντιθέτως, είχε την όψη ηθοποιού που έχει προβάρει τα λόγια του και τις εκφράσεις του. «Είναι απολύτως απαράδεκτο να κυκλοφορούν παχείς στρατηγοί», είπε. Όπως σχολίασε βέβαια ένας απόστρατος στρατηγός, ο ήρωάς του, ο Νόρμαν Σβάρτζκοπφ, ήταν παχύς, ενώ κι ο Τζορτζ Πάτον δεν ήταν ακριβώς γκαζέλα. Οι στρατιωτικές ηγετικές ικανότητες δεν έχουν να κάνουν με το βάρος, αλλά με τη στρατηγική κρίση.
Ο Χέγκσεθ θέλει επίσης ψηλούς στρατιωτικούς. Μάλλον δεν έχει ακούσει για τον Ναπολέοντα.
Ορθώς ο υπουργός επισημαίνει ότι η woke προοδευτική πολιτική δεν έχει θέση σε έναν στρατό που στηρίζεται στην αξία και την ανταγωνιστικότητα, όμως ο στρατός ακολουθεί τις εντολές της πολιτικής ηγεσίας. Θα έπρεπε επίσης να περάσει από το μυαλό του πως, όταν υπηρετούσε, δεν πλησίασε καν τον βαθμό των ανθρώπων στους οποίους απευθυνόταν. Οι τελευταίοι εντάχθηκαν στον στρατό, ανέβηκαν στην ιεραρχία του και δεν πληρώνονται όπως οι τηλεοπτικοί αστέρες. Όλοι τους θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν τον στρατό και να πληρώνονται καλύτερα ως σύμβουλοι. Ύστερα από την ομιλία του Χέγκσεθ, μπορεί και να το κάνουν.
