Στους περίπου δέκα μήνες του πολέμου στην Ουκρανία έχουμε δει να αξιοποιείται στο έπακρο η σύγχρονη τεχνολογία (UAV, drones, USV κ.α.) και από την άλλη να χρησιμοποιούνται μέσα και τακτικές που πολλοί θεωρούσαν ότι είχαν μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτή η αντίφαση έρχεται να υπογραμμίσει το ότι στον πόλεμο τα μέσα και τις στρατηγικές τα ορίζει κυρίως η ανάγκη. Και η ανάγκη των αμυνόμενων Ουκρανών στην συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν να αντέξουν στην επίθεση ενός υπέρτερου σε αριθμό και εξοπλισμό εχθρού.
Έτσι, όταν εμφανίστηκε η σοβαρή απειλή (και) των ιρανικών drone πάνω από τις ουκρανικές πόλεις, οι Ουκρανοί αντελήφθησαν ότι δεν μπορούσαν συνεχώς να “ξοδεύουν” τους πολύτιμους δυτικούς αντιαεροπορικούς πυραύλους για να καταρρίπτουν τα δεκάδες φθηνά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που έσπερναν τον όλεθρο.
Ουκρανία: κατάρριψη 13 Shahed-136 – οι Ρώσοι έχουν παραγγείλει 2.400 μονάδες από το Ιράν
Η λύση που προκρίθηκε ήταν να αξιοποιηθούν παλιά αλλά αξιόπιστα όπλα τα οποία διαθέτουν εν αφθονία από τα τη σοβιετική εποχή και τα οποία στα χέρια καλά εκπαιδευμένων ανδρών θα μπορούσαν να στήσουν ένα “τείχος” προστασίας κατά των αργών αλλά επικίνδυνων ρωσικών και ιρανικών drone. Έτσι, σε φωτογραφίες που ανήρτησε στα social media το γενικό επιτελείο της Ουκρανίας εμφανίζονται στρατιώτες να εκπαιδεύονται στη χρήση των γνωστών μας ταχυβόλων ZU-23 αλλά και του πολυβολου Dshk 1938 των 12,7 χλστ., το οποίο εντάχθηκε για πρώτη φορά στο σοβιετικό οπλοστάσιο την δεκαετία του ’30. Στόχος των Ουκρανών είναι να οργανωθεί ένα πιο πυκνό δίκτυο αεράμυνας, έστω με τη τη χρήση τέτοιων όπλων.
