Ένας 52χρονος Ουκρανός, ο οποίος θεωρείται ύποπτος για τη δολοφονία του πρώην προέδρου της Βουλής Αντρίι Παρούμπι το Σάββατο (30/8), παραδέχθηκε τον φόνο αλλά αρνήθηκε ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με τη Ρωσία και έκανε λόγο για «προσωπική εκδίκηση», σύμφωνα με βίντεο που δημοσιοποίησαν ουκρανικά ΜΜΕ.
«Ναι, παραδέχομαι ότι τον σκότωσα», δήλωσε από τη δικαστική αίθουσα ο άνδρας αυτός που σύμφωνα με τα ΜΜΕ ονομάζεται Μιχαΐλο Στσέλνικοφ.
Ο ίδιος διέψευσε ισχυρισμούς ορισμένων ΜΜΕ σύμφωνα με τα οποία ενήργησε σε συνεργασία με τη Μόσχα και είπε πως ήταν «προσωπική εκδίκηση κατά των ουκρανικών αρχών» μετά τον θάνατο του γιου του στο μέτωπο.
«Το μόνο που θέλω, είναι η ετυμηγορία να ανακοινωθεί το ταχύτερο δυνατό» για να ζητήσει να συμπεριληφθεί σε ανταλλαγή αιχμαλώτων πολέμου με τη Ρωσία και «να πάω να αναζητήσω το πτώμα του γιου μου», είπε.
Ο 52χρονος άνδρας είπε πως έθεσε στο στόχαστρο τον βουλευτή απλώς γιατί ο τελευταίος ζούσε στην ίδια πόλη με αυτόν, τη Λβιβ.
Σύμφωνα με την αστυνομία, ο δολοφόνος, που είχε μεταμφιεστεί σε διανομέα, πυροβόλησε οκτώ φορές τον Παρούμπι και «βεβαιώθηκε ότι το θύμα είχε πεθάνει» προτού διαφύγει. Η σύλληψή του ανακοινώθηκε τη νύχτα της Κυριακής προς Δευτέρα.
Η ουκρανική αστυνομία έκανε λόγο για «ρωσικό ίχνος» χωρίς να δώσει λεπτομέρειες.
Το ουκρανικό παράρτημα του RFE/RL, επικαλούμενο πηγές στις δυνάμεις της τάξης, ανέφερε πως ο ύποπτος είχε πει ότι ήταν σε επαφή με Ρώσους πράκτορες κατά την αναζήτηση πληροφοριών για την τύχη του γιου του, που αγνοείτο στο μέτωπο από το 2023.
Εδώ και περισσότερα από τρία χρόνια πολέμου, Ουκρανοί και Ρώσοι αλληλοκατηγορούνται τακτικά για δολοφονίες, κυρίως πολιτικών και στρατιωτικών αξιωματούχων.
Ο 54χρονος Αντρίι Παλούμπι, που έχαιρε σεβασμού στην Ουκρανία, είχε διατελέσει πρόεδρος του ουκρανικού κοινοβουλίου από το 2016 έως το 2019. Εξελέγη στη συνέχεια βουλευτής του κόμματος του πρώην προέδρου της χώρας Πέτρο Ποροσένκο, που είναι αντίθετος στη σημερινή εξουσία.
Είναι κυρίως γνωστός για τον ρόλο του στις μεγάλες φιλοευρωπαϊκές διαδηλώσεις στην Ουκρανία: κατ’ αρχάς στην «Πορτοκαλί επανάσταση» του 2004, στη συνέχεια σε εκείνην στη Μαϊντάν το 2014.
