Το ελικοπτεροφόρο/αποβατικό δεξαμενόπλοιο TCG Anadolu (L-400) είναι ένα πλοίο στο οποίο η Τουρκία έχει επενδύσει πολλά, μεταξύ αυτών και κύρος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τουρκικοί Lloyds το χαρακτηρίζουν ως Ελαφρύ Αεροπλανοφόρο/LHD, κάτι που αντανακλά το όραμα της Άγκυρας στο πλαίσιο της πολιτικής της «Γαλάζιας Πατρίδας». Το πρόβλημα με το τουρκικό «αεροπλανοφόρο» είναι ότι μάλλον δεν θα έχει αεροπλάνα για να επιχειρούν από αυτό.
Οι αρχικές εκτιμήσεις ήθελαν την αεροπορική πτέρυγα του Anadolu εξοπλισμένη με έξι F-35B STOVL (Short Τake-Οff and Vertical Landing) συν τέσσερα επιθετικά ελικόπτερα T129 ATAK, δύο S70B Seahawk και δύο drones. Οι Τούρκοι σχεδίαζαν πέραν της προμήθειας των F-35A να αγοράσουν 19-20 μαχητικά της έκδοσης βραχείας απογείωσης/κάθετης προσγείωσης αλλά μετά την αγορά των S-400 και την (προσωρινή;) «εκπαραθύρωση» της Τουρκίας από το πρόγραμμα του F-35 τα σχέδια… έμειναν σχέδια.
Με τα F-35B εκτός πλάνου, ο μοναδικός έτερος τύπος μαχητικού STOVL που θα μπορούσε να φέρει είναι το AV-8B Harrier II. Σύμφωνα με πληροφορίες η Τουρκία είχε εκφράσει ενδιαφέρον για την αγορά αεροσκαφών του τύπου ως ένα μεσοπρόθεσμο μέτρο μέχρι την άφιξη των F-35B. Μόνο που οι Αμερικανοί αγόρασαν τα τελευταία Harrier από την Βρετανία όταν αυτά αποσύρθηκαν ενώ η Ιταλία και η Ισπανία δεν δείχνουν πρόθυμες να αποχωριστούν τα δικά τους καθώς επιχειρούν ακόμη με αυτά από πλοία αντίστοιχα του Anadolu.
Χωρίς αεροπλάνα, το τουρκικό «αεροπλανοφόρο» δεν φαίνεται να έχει άλλη επιλογή από το να γίνει «ελικοπτεροφόρο» για την υποστήριξη αποβατικών ή άλλων επιχειρήσεων, είτε να καταστεί φορέας drones. Άλλωστε η Τουρκία έχει κάνει τα τελευταία χρόνια μεγάλα βήματα όσον αφορά την ανάπτυξη και επιχειρησιακή χρήση μη επανδρωμένων αεροχημάτων για τα οποία το τουρκικό Ναυτικό έχει φιλόδοξα σχέδια στο πλαίσιο της προβολής ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Υπενθυμίζεται ότι τα εξοπλισμένα Bayraktar TB2 και Anka-S έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί σε πολεμικές αποστολές, τόσο στην Συρία όσο και στην Λιβύη. Το νέο, επίσης εξοπλισμένο, UAV Akinci αναμένεται να γίνει μέσα στην επόμενη δεκαετία η κύρια πλατφόρμα συλλογής πληροφοριών-επιτήρησης-στοχοποίησης (ΙSTAR) και διοίκησης-ελέγχου-επικοινωνιών (C3) των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, σημειώνει ο στρατιωτικός αναλυτής Μετίν Γκουρτζάν.
Ακόμη κι αν η Τουρκία τροποποιήσει τους υπάρχοντες τύπους drones ή αναπτύξει ναυτικές εκδόσεις τους για επιχειρήσεις από το κατάστρωμα του Anadolu, χωρίς μαχητικά αεροσκάφη εκτιμάται ότι η μελλοντική ναυαρχίδα θα υστερεί στην κάλυψη αποστολών air-to-air. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως στο υπόλοιπο φάσμα αποστολών το πλοίο είναι άχρηστο. Αντιθέτως, μια «αεροπορική πτέρυγα» αποτελούμενη από συνδυασμούς των ανωτέρω τύπων UAV εξακολουθεί να το καθιστά εν δυνάμει υπολογίσιμο αντίπαλο.
Τα Akinci, παραδείγματος χάρη, πετώντας σε μεγάλα ύψη εκτός βεληνεκούς αντιαεροπορικών συστημάτων μικρού-μεσαίου ύψους θα δύνανται να συντονίζουν επιθέσεις που θα εκτελούν drones τύπου Anka-S και Bayraktar. Επίσης, η εμβέλεια των Akinci, σε συνδυασμό με την μεταφορά τουρκικών βλημάτων cruise (SOM) θα επέτρεπε στο Anadolu να πλήττει στόχους εκατοντάδες μίλια μακριά. Μάλιστα η χρήση drones από το τουρκικό LHD σε αποστολές υποστήριξης αποβατικών επιχειρήσεων ίσως φανεί πιο ελκυστική στους Τούρκους επιτελείς από τα –επανδρωμένα– ελικόπτερα Τ129, περιορίζοντας το κόστος πιθανών απωλειών.
Για προστασία από αεροπορικές απειλές το TCG Anadolu θα βασίζεται πιθανότατα στην αντιαεροπορική «ομπρέλα» άλλων πολεμικών, όπως στις κορβέτες κλάσης Ada ή στις παλαιότερες φρεγάτες τύπου Gabya (εκσυγχρονισμένες Oliver Hazard Perry) και όχι σε UAV με βλήματα αέρος-αέρος. Ωστόσο τα εξοπλισμένα drones έχουν δυνατότητες και το Anadolu σε ρόλο drone carrier γεμάτο με αυτά για την υποστήριξη μάχιμων μονάδων του τουρκικού Στόλου είναι ένα σενάριο που ίσως δεν πρέπει να ληφθεί αψήφιστα.
Αλέξανδρος Θεολόγου
