Η πρώτη πειραματική παρτίδα των βομβαρδιστικών Tachikawa Ki-74 μεταφέρθηκε στη Σαϊπάν (το δεύτερο μεγαλύτερο νησί στο αρχιπέλαγος των Μαριανών που οι Ιάπωνες θεωρούσαν ως την τελευταία γραμμή αμύνης τους) για την απαραίτητη εκπαίδευση των πληρωμάτων πριν την έναρξη αποστολών εναντίον της αμερικανικής αεροπορικής βάσης των B-29 «superfortresses» τα οποία είχαν καταστεί αληθινός εφιάλτης. Κατόπιν θα ακολουθούσε ο επανασχεδιασμός τους με χαρακτηριστικά μαχητικών, αλλά το πλάνο δεν προχώρησε.
Tachikawa Ki-74 «Pat/Patsy»: Από σχέδιο για αναγνωριστικό, υλοποιήθηκε ως βομβαρδιστικό
Εν τω μεταξύ, ένα τέταρτο πρωτότυπο ετοιμάστηκε το 1944, σκοπεύοντας στην πραγματοποίηση μιας εξαιρετικά μακράς πτήσεως μέχρι τη Γερμανία. Το συγκεκριμένο τροφοδοτείτο με κινητήρες Mitsubishi Ηa-211-I-Ru. Η χωρητικότητα των δεξαμενών καυσίμων αυξήθηκε κατά πολύ, με μία πρόσθετη να εγκαθίστατο στην καταπακτή βομβών. Αφαιρέθηκε όλος ο εξοπλισμός της βομβαρδιστικής εκδόσεως και προβλέφθηκε και συμπιεσμένος χώρος για πέντε έως έξι επιβάτες πίσω από το πιλοτήριο. Η πτήση του συγκεκριμένου Ki-74 προς το Βερολίνο ήταν προγραμματισμένη για τον Μάρτιο του 1945, αλλά αναβλήθηκε αρκετές φορές. Η συνθηκολόγηση όμως της Γερμανίας ακύρωσε τελικώς το στόχο των Ιαπώνων.
Δεκαπέντε άλλα Ki-74 κατασκευάστηκαν, αλλά δεν εισήχθησαν ποτέ σε μάχιμη υπηρεσία, καθότι οι δοκιμές τους δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί. Ένας επιπλέον λόγος ήταν οι διαφωνίες των επιτελών στα ανώτατα κλιμάκια πο εντάθηκαν σοβαρά κατά τους τελευταίους μήνες του πολέμου.
Ιδέες για δύο ακόμη πρωτότυπα που έμειναν στα χαρτιά
Πριν το πέρας των εχθροπραξιών, προτάθηκαν δύο ακόμη εκδόσεις του Ki-74. Η πρώτη αφορούσε τη μετατροπή του σε μεταφορικό μακράς εμβελείας, αλλά η ιδέα εγκαταλείφθηκε αρκετά γρήγορα. Η δεύτερη ήταν για ένα εξελιγμένο βομβαρδιστικό μεγάλου βεληνεκούς, το οποίο θα ονομαζόταν Ki-74-II.
Μόνο αποσπασματικές πληροφορίες, σχετικά με το Ki-74-II, υπάρχουν και έτσι τίποτα δεν μπορεί να γραφεί εκ του ασφαλούς. Θα ακολουθούσε ο ριζικός επανασχεδιασμός του ώστε θα διέφερε σημαντικά από το προηγούμενο. Αλλαγές θα πραγματοποιούνταν στο θάλαμο διακυβέρνησης, ο οποίος θα μίκραινε και θα μετατοπιζόταν πιο κοντά στο ρύγχος. Με αυτόν τον τρόπο θα μεγάλωνε η καταπακτή βομβών, έτσι ώστε να χωράει βόμβες διπλασίου βάρους, φτάνοντας τους δύο τόνους. Συνεπώς, η μείωση της αυτονομίας πτήσεως ήταν αναμενόμενη. Υπολογιζόταν κάπου στα 7.000 χιλιόμετρα, χίλια λιγότερα δηλαδή εν συγκρίσει με την εμβέλεια του Ki-74-I. Για τη σημαντική αύξηση του βάρους του, είχε προβλεφθεί ενισχημένο σύστημα προσγείωσης με διπλούς τροχούς.
Το Ki-74-II, θα διέθετε λεπτότερες πτέρυγες και ισχυρότερο οπλισμό, όμως δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες επί τούτου. Η πρώτη εκδοχή αφορά την εγκατάσταση είτε δύο πολυβόλων Ηο-103 των 12,7 χιλ., είτε ενός πυροβόλου Ηο-5 των 20 χιλ. στην ουρά. Η δεύτερη εκδοχή περιέχει το πυροβόλο των 20 χιλ. στον ουραίο κώνο, αλλά και ένα ακόμη ζεύγος αμυντικών τηλεκατευθυνομένων πλευρικών πολυβόλων Ηο-103. Αυτό αποτελούσε αντιγραφή του συστήματος του βαρέως μαχητικού Me-210 που αγοράστηκε από τους Γερμανούς το 1942. Οι εργασίες επί του σχεδιασμού του Ki-74-II ξεκίνησαν στις αρχές του 1945, αλλά ουδέποτε ολοκληρώθηκαν.
Κατάληξη
Το Ki-74 ήταν μεν γνωστό στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά οι ιδιότητες και οι ρόλοι του δεν αποκαλύφθηκαν πριν τελειώσει ο πόλεμος. Πιστεύοντας πως ήταν κάποιο βαρύ μαχητικό, οι Αμερικανοί του προσέδωσαν την κωδική ονομασία «Pat». Μετά τον Αύγουστο του ’45, όταν και κατάλαβαν πως δεν έφερε τα σχετικά χαρακτηριστικά, του άλλαξαν το όνομα σε «Patsy».
Συνολικά, κατασκευάστηκαν 16 αεροπλάνα (μεταξύ αυτών ήταν τα τρία πρωτότυπα, όπως και ο τύπος του εξαιρετικά μακράς εμβελείας). Μετά τη λήξη του πολέμου, τέσσερα από αυτά έπεσαν σε συμμαχικά χέρια και μεταφέρθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα δύο αιχμαλωτίστηκαν από τους Αμερικανούς στο εργοστασιακό αεροδρόμιο της Tachikawa, ενώ τα άλλα δύο στο αεροδρόμιο δοκιμών της αεροπορικής βάσεως Fussa.
Τα τρία εξ αυτών μεταφέρθηκαν στο κέντρο δοκιμών του New Jersey (Atlantic Overseas Air Material Center) την 1η Αυγούστου 1946. Αργότερα στάλθηκαν για ανακύκλωση. Το τέταρτο κρατήθηκε στο Middleton Air Material Aria της Πενσυλβάνια. Το σχέδιο ήταν να παραδοθεί στο Μουσείο Park Ridge, αλλά τα ίχνη του χάνονται μετά τον Σεπτέμβριο του 1946.
Γενικά χαρακτηριστικά
- Μήκος: 17,65 μέτρα
- Άνοιγμα πτερύγων: 18,6 μέτρα
- Επιφάνεια πτερύγων: 80 τετραγωνικά μέτρα
- Ύψος: 5,10 μέτρα
- Μέγιστη ταχύτητα: 570 χλμ/ώρα
- Ταχύτητα πορείας: 400 χλμ/ώρα
- Εμβέλεια: 8.000 χλμ
- Ανώτατο υψόμετρο: 12.000 μέτρα
- Φόρτο πτερύγων: 242,5 κιλά/τετραγωνικό μέτρο
