Λίγες μέρες μετά την δυτική επιδρομή με τα μη επιβεβαιωμένα αποτελέσματα, η συριακή αεράμυνα επέδειξε σε τηλεοπτική εκπομπή την ισχύ και την λειτουργικότητα των αντιαεροπορικών της συστημάτων. Σε βίντεο που ανέβασε το Συριακό Υπουργείο Άμυνας, διακρίνονται τα περισσότερα αντιαεροπορικά συστήματα να είναι απολύτως λειτουργικά και σε εξαιρετική κατάσταση, πιθανότατα με την απαραίτητη ρωσική βοήθεια.
Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι η επίδειξη αντιαεροπορικών συστημάτων Pantsir S2 (SA-22) με ραντάρ διπλής όψης, και βελτιωμένες επιδόσεις σε σχέση με το Pantsir S1. Επίσης γίνεται επίδειξη του SHORAD Igla-S (9K338 Igla-S/SA-24).
Πρέπει να έρθει και κατά δω αυτό το όπλο!!
Πάντως αυτό που δεν χωράει ακόμα το μυαλό μου είναι πως γίνεται και οι Ουκρανοί έχουν ακόμα αεροπορία και πως δεν έχουν βαλθεί οι Ρώσοι να χτυπήσουν τις βάσεις που φιλοξενούν τα άρτι αφιχθέντα F-16.
Υπάρχει περίπτωση τα ουκρανικά αεροσκάφη να επιχειρούν από βάσεις εκτός Ουκρανίας ?
Φαίνεται πως μόνο ένας (υπο)τύπος αεροσκάφους στον κόσμο είναι ασύμβατος με κάθε όπλο που δεν υπηρετούσε όταν παρήγετο, το ελληνικό F-16C/D Block 30.
Πράγμα που, προφανώς, δεν παρίσταται πειστικό.
Όταν MiG-29 πρώιμης παραγωγής (Izdeliye 9-12) σε ουκρανική υπηρεσία λαμβάνουν AGM-88B HARM.
Δεν θα σταθώ σε θέματα εναλλακτικών μεθόδων καθοδήγησης, διότι και από τα δικά μας 50άρια ο HARM βάλλεται με “μια ιδέα” μόνο για τη θέση της απειλής από το RWR, και με τα λοιπά να είναι έργο του ερευνητή του πυραύλου. Εξάλλου, μόνο πάρα πολύ εξελιγμένα RHAWS, όπως του F-4G (και των EF-111A, EA-6A/B, F/A-18E/F Hornet) μπορούν να μεταβιβάσουν ακριβέστατα στοιχεία θέσεως της εκπομπής στο βλήμα.
Άρα, δεν αλλάζει κάτι.
Εξάλλου, όσο δεν υπάρχει ένα databus που να διαβιβάζει συντεταγμένες από το α/φ στις SDB στο Block 30, άλλο τόσο δεν υπάρχει στο Su-27. Οπότε, προφανώς δεν αξιοποιούνται πλήρως οι δυνατότητες των βομβών για πλήγματα ακριβείας σε στόχους ευκαιρίας, αλλά ο συνδυασμός επαρκεί πλήρως για πλήγματα σε γνωστής θέσεως στόχους, των οποίων τις συντεταγμένες έχουν οι SDB. Δεν μιλάμε για αποστολές ένοπλης αναγνώρισης, εξάλλου, και προσβολής στόχων ευκαιρίας στο πεδίο της μάχης ή στις προσβάσεις προς αυτό, αποστολές που ούτως ή άλλως απαιτούν αεροπορική υπεροχή, και πάλι ακίνδυνες δεν είναι.
Δεν θα άρμοζε ένα άρθρο της
ΠΤΗΣΗ για τα θέματα αυτά; Θα ήμασταν ευγνώμονες, και θα μας διαφώτιζε πολύ. Φαντάζομαι ότι δεν θα έβγαινε σε ένα μέρος, ούτε με λιγότερες από 25.000 λέξεις. “Πιστοποίηση όπλων σε μαχητικά: Παράμετροι δομικές, αεροδυναμικές, αισθητήρων και διαβίβασης δεδομένων”, είναι ο τίτλος. Θα απηύθυνα θερμή παράκληση στον ίδιο τον 
Φαίδων Γ. Καραϊωσηφίδης για κάτι τέτοιο, με παραδείγματα και εφαρμογές από τη χαραυγή των τζετ μέχρι σήμερα. Ελάχιστοι πλην εκείνου θα μπορούσαν να δαμάσουν ένα τέτοιο θέμα, και να φιλτράρουν τις σχετικές πληροφορίες ως προς την ακρίβεια τους.