H μοναδική ιστορία του “διαστημικού πιστολιού λέιζερ” των Σοβιετικών

Ελάχιστοι σήμερα γνωρίζουν πως η Σοβιετική Ένωση, επιχείρησε να κατασκευάσει ένα πιστόλι λέιζερ που θα εξόπλιζε τους κοσμοναύτες της στις διαστημικές τους αποστολές. Ήταν για πρώτη φορά το 2011, που ένα δείγμα του όπλου επιδείχτηκε στην Έκθεση Innovations and Inventions στη Μόσχα. Η ιστορία του εν λόγω όπλου είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακή.
Το πιστόλι λέιζερ ήταν δημιούργημα της Ακαδημίας “Πέτρος ο Μέγας”, που εκπαίδευε την “αφρόκρεμα” των μηχανικών της ΕΣΣΔ για να αναλάβουν θέσεις στη Διοίκηση Στρατηγικών Πυραύλων. Σύμφωνα με όσα είπε σε συνέντευξη ο Demyan Makarenko που εκπροσώπησε την Ακαδημία στην Έκθεση της Μόσχας, το πιστόλι σχεδιάστηκε για να εξοπλίσει τους κοσμοναύτες του στρατιωτικού διαστημικού σταθμού Almaz που ξεκίνησε να υλοποιείται στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ήταν ήδη γνωστό πως οι Σοβιετικοί είχαν αναπτύξει ένα συμβατικό τροχιακό κανόνι για το Σταθμό, ωστόσο η ύπαρξη του πιστολιού λέιζερ, παρέμεινε μυστήριο.

Σύμφωνα με ορισμένες ρωσικές πηγές, το πιστόλι θα ήταν ένα όπλο αυτοπροστασίας για τους κοσμοναύτες, κάτι που όμως μοιάζει απίθανο αν αναλογιστούμε πως θα ήταν δύσκολο ένα αμερικανικό σκάφος να προσδεθεί στο Σταθμό και οι δυο πλευρές να αρχίσουν να πυροβολούν η μία την άλλη.
Στη πραγματικότητα το πιστόλι δεν σχεδιάστηκε για διαστημικές μονομαχίες μεταξύ κοσμοναυτών και αστροναυτών. Πιθανότατα επρόκειτο για ένα φορητό όπλο με αποστολή τη “τύφλωση” των οπτικών και λοιπών αισθητήρων εχθρικών διαστημοπλοίων-δορυφόρων, που θα βρίσκονταν πολύ κοντά στο Σοβιετικό Διαστημικό Σταθμό. Πράγματι, οι διαστημικές υπηρεσίες εκείνης της εποχής, σκέφτηκαν τη χρήση διαστημοπλοίων (επανδρωμένων και μη) που με τη χρήση ρομποτικών βραχιόνων θα μπορούσαν να αναχαιτίσουν ή ακόμη και να “συλλάβουν” εχθρικούς δορυφόρους. Οι Σοβιετικοί υποπτεύονταν πως το Διαστημικό Λεωφορείο που άρχισε να αναπτύσσεται το 1971, ήταν ένα τέτοιο project.

Αν και το Διαστημικό Λεωφορείο δεν αναπτύχθηκε για αυτό το σκοπό, η ΕΣΣΔ άρχισε να σκέφτεται τρόπους άμυνας και ένας από αυτούς ήταν το πιστόλι λέιζερ, ένα εξαιρετικά ελαφρύ και αποτελεσματικό φορητό όπλο. Οι μέχρι σήμερα πληροφορίες δεν διευκρινίζουν εάν το όπλο θα χρησιμοποιούταν από κοσμοναύτες κατά τη διάρκεια “διαστημικών περιπάτων”, αλλά είναι εξαιρετικά πιθανό να μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από το εσωτερικό του Σταθμού, μέσω του τζαμιού που χώριζε τους κοσμοναύτες από το διαστημικό κενό.
Ως επικεφαλής του project για το πιστόλι λέιζερ, φέρεται αν ήταν ο αντιστράτηγος και καθηγητής της Ακαδημίας Viktor Sulakvelidze, με τον Boris Duvanov να έχει αναλάβει τη θεωρητική και πειραματική έρευνα. Το concept του όπλου βοηθήθηκε από το γεγονός πως ευαίσθητα και κρίσιμα οπτικά βοηθήματα ναυτιλίας δορυφόρων/διαστημοπλοίων, μπορούσαν να τεθούν εκτός λειτουργίας με μικρές ποσότητες ενέργειας φωτός, ισοδύναμης με περίπου 10 joules. Κατόπιν, το οπτικό σύστημα του στόχου θα “υποβοηθούσε” -άθελά του- τη ποσότητα ενέργειας, πολλαπλασιάζοντάς την, οδηγώντας στη πλήρη καταστροφή του.

Η μεγάλη πρόκληση για τους δημιουργούς του όπλου, ήταν η δημιουργία ενός μίνι “φακού” που θα μπορούσε να αντλήσει ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας στο λέιζερ, απαραίτητα για τη δημιουργία μιας ισχυρής δέσμης φωτός. Επιπλέον, όλα τα χημικά που θα χρησιμοποιούνταν εντός του όπλου, θα έπρεπε να είναι μη τοξικά για την ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του Σταθμού.
Για να εκπληρώσουν όλες τις παραπάνω προδιαγραφές, οι Σοβιετικοί μηχανικοί σχεδίασαν ένα λαμπτήρα γεμισμένο με οξυγόνο που περιείχε μεταλλικά φύλλα ή σκόνη. Αντί για μαγνήσιο που χρησιμοποιείται σε στροβοσκοπικά φώτα, το λέιζερ θα χρησιμοποιούσε ζιρκόνιο που παράγει 3 φορές μεγαλύτερη ενέργεια φωτός. Μεταλλικά άλατα χρησιμοποιήθηκαν για να ταιριάξει το μήκος κύματος της έκλαμψης (του πιστολιού), με την εμβέλεια του συστήματος λέιζερ. Ένας κρύσταλλος λιχνίτη υττρίου-αλουμινίου χρησίμευε για να μετατρέψει τη κάθε έκλαμψη (δηλαδή τη κάθε βολή του πιστολιού) σε υπέρυθρη ακτίνα λέιζερ.

Ο κάθε λαμπτήρας του πιστολιού, άναβε από μια λωρίδα βολφραμίου-ρηνίου και έλαμπε για μόλις 5 με 10  milliseconds, παράγοντας στιγμιαία την εκπληκτική θερμοκρασία των 4.726,85 βαθμών Κελσίου. Η εμβέλεια “τύφλωσης” του όπλου, αναφερόταν ότι ξεπερνούσε τα 20 μέτρα.
Εξυπακούεται πως κάθε λαμπτήρας που χρησιμοποιούταν για “βολή” αχρηστευόταν άμεσα. Για αυτό το λόγο, οι λαμπτήρες σχεδιάστηκαν να μοιάζουν με σφαίρες των 10mm που θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σε γεμιστήρα των οκτώ “σφαιρών”. Μετά από κάθε “βολή”, ο χρησιμοποιημένος λαμπτήρας θα εξαγόταν (μάλλον χειροκίνητα με το τράβηγμα ενός μοχλού) σαν χρησιμοποιημένος κάλυκας πιστολιού. Υπάρχουν επίσης αναφορές για τη δημιουργία ενός περιστρόφου λέιζερ που έφερε 6 “σφαίρες”.

Το Όπλο Λέιζερ με Πυροτεχνικό Λαμπτήρα Ανάφλεξης όπως ονομάστηκε επίσημα το project, ολοκληρώθηκε το 1984, 7 χρόνια μετά την τελευταία αποστολή πληρώματος στο διαστημικό σταθμό Almaz. Ουδέποτε έγινε γνωστό εάν το όπλο στάλθηκε στο διάστημα για δοκιμές ή χρήση, ούτε γνωρίζουμε στη πράξη πόσο αποτελεσματικό θα ήταν. Σίγουρα όμως αποτελεί το πρόδρομο των σημερινών δεικτών λέιζερ και άλλων παρόμοιων συσκευών που κυκλοφορούν στο εμπόριο.
Πηγή: Popular Mechanics
 
Πρώτη δημοσίευση 23/10/2018