Σκόπια: Ο μέσος Έλληνας πολίτης σε φόντο τεχνητής ασάφειας…

Του Νίκου Χατζή, Αναλυτή Σύγχρονης Γεωπολιτικής-Συμβούλου Διαπραγματεύσεων, www.negotiation.gr
Τον τελευταίο καιρό ανασύρθηκε εκτάκτως το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, το οποίο πλέον μετονομάστηκε αόριστα σε «ονοματολογικό». Η πρώτη αντίδραση του λογικά σκεπτόμενου μέσου πολίτη στην Ελλάδα του σήμερα είναι η αναζήτηση μιας αιτιολογικά επαρκούς εξέλιξης, που θα εξυπηρετούσε την «ανάσυρση» του αναφερόμενου ζητήματος και την πολλαπλή «εκμετάλλευσή» του στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό.
Γιατί βιαζόμαστε; Είναι το σημαντικό ερώτημα στο μυαλό του μέσου Έλληνα πολίτη. Από πλευράς εξυπηρέτησης των ελληνικών εθνικών συμφερόντων στην ευρύτερη βαλκανική περιοχή δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος βιασύνης για την ελληνική πλευρά πέρα από την απροσδιόριστη θέση της Αθήνας ότι το χρόνιο ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας πρέπει να επιλυθεί μέσα στο 2018. Αντιθέτως, υπάρχει ο κίνδυνος της έναρξης μιας ανεξέλεγκτης σειράς υποχωρήσεων στα ανοιχτά ζητήματα των εθνικών θεμάτων, η «σηματοδότηση» της οποίας είναι σίγουρο ότι θα ανοίξει περαιτέρω την όρεξη της Άγκυρας.
Ο (νέο)σουλτάνος έχει την προσοχή του στραμμένη στα Βαλκάνια, ταυτόχρονα με τον έλεγχο που ασκεί στην Αλβανία αλλά και τη «ρύθμιση» της στρόφιγγας της λαθρομετανάστευσης προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Ο ίδιος διατηρεί το δικαίωμα «εμπλουτισμού» των σκοπίμως απελπισμένων μεταναστών με τους χιλιάδες σκληροπυρηνικούς του Ισλαμικού Κράτους που διέφυγαν από τη Ράκα της Συρίας και την πλασματική ταυτοποίησή τους με τα χιλιάδες διαβατήρια των Σύρων που εξολόθρευσαν οι τζιχαντιστές, εξυπηρετώντας τις σκοπιμότητες μετεξέλιξης της ακραίας ισλαμικής τρομοκρατικής απειλής στη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη.
Εκτός όμως από τον έλεγχο του αλβανικού στοιχείου οι προθέσεις της Άγκυρας διαφαίνονται κάθετα προκλητικές και συνολικά απειλητικές για το σύνολο των συνόρων του ελληνικού γεωγραφικού χώρου. Το στοιχείο αυτό γίνεται ουσιαστικά απρόβλεπτο από το ενδεχόμενο κατευθυνόμενων ροών άρτια πολεμικά εκπαιδευμένων τζιχαντιστών προς την ευρύτερη βαλκανική περιοχή.
Η διαμορφούμενη κατάσταση απειλών ασφάλειας στα Βαλκάνια επικαιροποιεί πολλαπλώς την τεχνητή φύση οργάνωσης του κράτους των Σκοπίων και την αδυναμία ύπαρξης ενός εθνικού δεσμού μεταξύ του σλαβικού και του αλβανικού στοιχείου. Έτσι, τα Σκόπια βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπα με μια ουσιαστική απειλή δομικού τύπου για τη βιωσιμότητα του κράτους τους. Από την άλλη, εκτιμούν ότι ο πολλαπλός αυτός κίνδυνος θα ξεπεραστεί, αν ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Άρα, εκ των πραγμάτων πιέζονται χρονικά, πολιτικά και διπλωματικά για τη δρομολόγηση άμεσων εξελίξεων, προκειμένου να διασωθούν έναντι μιας απρόβλεπτα επερχόμενης αυτοκαταστροφής τους. Με απλά λόγια, είναι αυτοί που «καίγονται» και όχι η Αθήνα για τη δρομολόγηση λύσεων και μάλιστα άμεσα, ενώ σε ρεαλιστικό επίπεδο καθημερινής πολιτικής και διπλωματικής πρακτικής διεκδικήσεων δεν έχουν υποχωρήσει ούτε εκατοστό από τις προπαγανδιστικές θέσεις που διατυπώνουν κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Αντιθέτως, η ελληνική πλευρά φαίνεται (…περιέργως) να βιάζεται για το «κλείσιμο» κι όχι την ουσιαστική επίλυση του ζητήματος επ’ ωφελεία των εθνικών συμφερόντων, παρά το αντίθετο εθνικό αίσθημα της πλειοψηφίας κι έναντι των ασαφών θέσεων που διατυπώνονται από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα. Το «μίγμα» των προδιαγραφόμενων εξελίξεων γίνεται εθνικά θανατηφόρο αν ληφθεί υπ’ όψιν ο ουσιαστικός βαθμός οικονομικής εξαθλίωσης των Ελλήνων την τελευταία οκταετία.
Σε διπλωματικό επίπεδο διαπραγματευτικής δυναμικής η χρήση του όρου «ονοματολογικό» για την περιγραφή του προβλήματος και την επίλυσή του ενισχύει την ασάφεια στόχευσης για την επίτευξη λύσης από την ελληνική πλευρά.
Ένα άλλο ουσιαστικό ερώτημα για τον σημερινό μέσο Έλληνα πολίτη εντοπίζεται στην αξιοποίηση από την ελληνική πλευρά της διαρκούς και ουσιαστικής υποβάθμισης της Τουρκίας του Ερντογάν ως προς την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων στην περί τη χώρα μας γεωγραφική περιοχή. Αν λοιπόν η σημερινή Ελλάδα θεωρείται ένας πυλώνας σταθερότητας από την Αμερική του Τραμπ, με ποιο τρόπο η Αθήνα διεκδικεί την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων από την Ουάσιγκτον; Τι σημαίνει, πρακτικά, η άσκηση πιέσεων για την επίλυση του ζητήματος των Σκοπίων και προς ποια κατεύθυνση; Πώς αντισταθμίζονται σε ρεαλιστικό επίπεδο οι δηλώσεις της κυβερνητικής και πολιτικής ηγεσίας περί υπεράσπισης των εθνικών θεμάτων με τις αρνητικές για τα εθνικά συμφέροντα εξελίξεις που δρομολογούνται;
Ο μέσος Έλληνας πολίτης «βλέπει», επίσης, τον «Τύμβο Καστά» στην Αμφίπολη να «κοιμάται» στην αφάνεια που τον έχουν οδηγήσει οι πιέσεις από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, βυθισμένος και αυτός στην ασάφεια και την αοριστία που περιγράφει η χρήση του όρου «ονοματολογικό». Έτσι, η ελληνική πλευρά υποβαθμίζεται ιστορικά και εξισώνεται με το διαπραγματευτικό επίπεδο των Σκοπίων, προκειμένου να «στρογγυλευτεί» ρεαλιστικά το τελικό ζητούμενο των διαπραγματεύσεων. Έτσι, σε ενδεχόμενο (τελικό) διαπραγματευτικό αποτέλεσμα θα κυριαρχεί η τεχνητά ασαφής αοριστία, η οποία θα επιτρέπει διαχρονικά τη συνέχιση της προπαγάνδας και των πολλαπλών διεκδικήσεων από την πλευρά των Σκοπίων.
Ο μέσος Έλληνας πολίτης καταλήγει ότι η αοριστία του όρου «ονοματολογικό» εκφράζει την επιδίωξη μιας κυριαρχούσας τάσης που, αφού μετατρέπει τους ανθρώπους σε «αριθμούς», μειώνει το βιοτικό τους επίπεδο και «κονταίνει» και το ιστορικό τους ανάστημα. Το «στρογγύλεμα» των ιστορικά και εθνικά θεμελιωμένων ελληνικών επιδιώξεων γίνεται η φυσική έκφραση μιας πολλαπλής αοριστίας διαχρονικών προθέσεων.