Η χρήση των drones στον σύγχρονο πόλεμο έχει γίνει πλέον η νέα σταθερά. Και αντίστοιχα η αντιμετώπιση τους έχει γίνει κορυφαία ανάγκη, όπου προτείνονται διάφορες μέθοδοι, με την πιο απλή να είναι η χρήση λειόκαννων όπλων, κάτι το οποίο δοκιμάζουν διάφοροι στράτοι.
Βέβαια εδώ μιλάμε για μη επανδρωμένα τύπου τετρακόπτερου/οκτακόπτερου, που πετούν χαμηλά και σε μικρές ταχύτητες, και όχι για τα υψηλής ταχύτητας, που καταρρίπτονται μεν με πυροβόλα όπλα, αλλά απαιτούν μεγάλου διαμετρήματος και συνήθως με βοήθημα σκόπευσης (διόπτρα, κάμερα κ.λπ.).
Σε πρόσφατο βίντεο βλέπουμε Ουκρανούς στρατιώτες να εκπαιδεύονται στην χρήση επαναληπτικών καραμπίνων για την αντιμετώπιση τέτοιων UAV.
Video of Ukrainian soldiers at a training center being trained to counter UAVs with shotguns and EW systems.https://t.co/XHpa5JjS8u pic.twitter.com/wO4LMiKScU
— Rob Lee (@RALee85) November 24, 2024
Ακόμη κυκλοφορούν φωτό με Ρώσο στρατιώτη να προστατεύει ένα αντιαεροπορικό σύστημα με ένα στρατιωτικό λειόκαννο Saiga-20S με γεμιστήρα 8 φυσιγγίων.
Air Defence for the Air Defence.
A anti drone soldier with Saiga-20 shotgun for the ruSSian Buk-M2 ADS. pic.twitter.com/MV2QfnJQiz— 𝔗𝔥𝔢 𝕯𝔢𝔞𝔡 𝕯𝔦𝔰𝔱𝔯𝔦𝔠𝔱△
(@TheDeadDistrict) November 24, 2024
Η αποτελεσματικότητα των λειόκαννων εναντίον των drones βασίζεται στη διασπορά των σκαγιών, οπότε ακόμη και χωρίς απόλυτα ακριβή σκόπευση, τα ελάχιστα που θα πλήξουν το μη επανδρωμένο, μπορεί να το καταρρίψουν λόγω πολύ ευάλωτης και ελαφριάς κατασκευής. Ταυτόχρονα τέτοια όπλα είναι φθηνά, τα πυρομαχικά τους το ίδιο, και η εκπαίδευση σε αυτά γρήγορη και χωρίς ειδικές απαιτήσεις.
Η χρήση των λειόκαννων στον Ελληνικό Στρατό μπορεί να γίνει και πολύ εύκολα λόγω της αφθονίας των κυνηγετικών όπλων στην χώρα μας. Άλλωστε τα ίδια όπλα αποδίδουν σε μάχες σε αστικό τοπίο, σε κοντινή απόσταση (εκ του συστάδην), όπου ήδη χρησιμοποιούνται για πολλές δεκαετίες.
Μια καλή ιδέα θα ήταν να ζητείται από τους Έλληνες έφεδρους και ταυτόχρονα κυνηγούς, να φέρνουν τα κυνηγετικά τους όπλα σε εκπαιδεύσεις. Οι κυνηγοί είναι ήδη εξοικειωμένοι με τη χρήση τους, γνωρίζουν το αγροτικό/ορεινό τοπίο των περιοχών τους, έχουν οι περισσότεροι και καλή κουλτούρα ασφαλούς χρήσης όπλων οπότε είναι μια “έτοιμη” δεξαμενή έμπειρων χρηστών. Όπου θα πρέπει μόνο να εξελίξουν τη γνώση τους και σε βολές σε άλλου είδους… πετούμενα, με ένα κατάλληλο πρόγραμμα εκπαίδευσης.
Αυτή η προσέγγιση όχι μόνο ενισχύει την ετοιμότητα του στρατού αλλά και δημιουργεί σύνδεση ανάμεσα στον πολίτη και τις ένοπλες δυνάμεις, προάγοντας την εθνική άμυνα και την εθελοντική συμμετοχή.
