Το Shenyang J-8 είναι ένα δικινητήριο μαχητικό αεροσκάφος αναχαίτισης που αναπτύχθηκε από την Κίνα στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Σχεδιάστηκε από την Shenyang Aircraft Corporation και ήταν η πρώτη προσπάθεια της Κίνας να δημιουργήσει ένα εγχώριο μαχητικό αεροσκάφος υψηλών επιδόσεων, ώστε να ανταγωνιστεί τα δυτικά και σοβιετικά της εποχής. Γνωστό ως Finback κατά την ορολογία του ΝΑΤΟ, ήταν βασισμένο στο Mikoyan-Gurevich MiG-21 (ήδη παραγόταν στην Κίνα ως J-7), αλλά με σημαντικές τροποποιήσεις και βελτιώσεις.
Η βασική διαφορά ήταν πως διέθετε δύο κινητήρες turbojet, Wopen WP-7A, μια κινεζική παραλλαγή του σοβιετικού Tumansky R-11, ο οποίος χρησιμοποιούνταν στο MiG-21. Κάθε WP-7A είχε μεγίστη ώση τα 58,8 kN (6.000 kgf) με μετάκαυση, επιτρέποντας στο αεροσκάφος να φτάσει σε περίπου Mach 2,2 (2.330 km/h) σε μεγάλο υψόμετρο, ενώ σε χαμηλό πετύχαινε έως 1,1 Mach (1.350 km/h). Η πρακτική οροφής πτήσης ήταν τα 20.000 μέτρα (65.600 πόδια) η μέγιστη εμβέλεια έφθανε τα 1.500 χιλιόμετρα χωρίς εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου.
Το Shenyang J-8 είχε μήκος 21,52 μέτρα και εκπέτασμα 9,34 μέτρα, με ύψος 5,41, ήταν δηλαδή πολύ μεγαλύτερο του μονοκινητήριου MiG-21. Η πτερυγική επιφάνεια ήταν 42,2 τετραγωνικά μέτρα, το βάρος άδειο ήταν στα περίπου 9.800 κιλά, ενώ το μέγιστο βάρος απογείωσης έφθανε τα 16.800 κιλά. Διέθετε τριπλό σύστημα ελέγχου πτήσης και ήταν αρκετά ευέλικτο παρά τις μεγάλες του διαστάσεις.
Βασικός όπλισμός ήταν δύο πυροβόλα 30 χιλιοστών, Type 30-1, στο κάτω μέρος της ατράκτου (στην έκδοση παραγωγής J-8A αντικαταστάθηκαν με 2, 23 χιλιοστών). Επιπλέον, έφερε μια ποικιλία πυραύλων αέρος-αέρος, όπως οι υπέρυθρης καθοδήγησης PL-2 και PL-5, κινεζικές εκδοχές των σοβιετικών πυραύλων K-13 (AA-2 Atoll). Το αεροσκάφος ήταν ικανό για άφεση βομβών και άλλων τύπων όπλων αέρους-εδάφους ,αλλά ο κύριος ρόλος του ήταν η αναχαίτιση.
Τα ηλεκτρονικά ήταν σχετικά απλά σε σύγκριση με τα δυτικά αεροσκάφη της εποχής. Υπήρχε ραντάρ αναχαίτισης Type 204, με εμβέλεια 30 χιλιομέτρων, συνδεδεμένο με σύστημα ελέγχου πυρός, οπότε θεωρητικά μπορούσαν να εκτοξευτούν πύραυλοι πέραν της οπτικής επαφής με τον αντίπαλο.
Πολλά προβλήματα εξέλιξης, ατυχήματα με τα πρωτότυπα δοκιμών και μεγάλης καθυστερήσεις λόγω πολιτικών αλλαγών, έφεραν το J-8 να μπαίνει σε υπηρεσία μόλις το 1980 με την Κινεζική Αεροπορία, οπότε σε μεγάλο βαθμό ήδη είχε ξεπεραστεί από τις πιο σύγχρονες δυτικές και σοβιετικές σχεδιάσεις.
Η εξέλιξη του πάντως συνεχίστηκε στο σημαντικά ανανεωμένο J-8IIΒ/J-8B, όπου έγινε πλήρης ανασχεδιασμός, με κανονικό κώνο ραντάρ στο ρύγχος και προσθήκη πλευρικών εισαγωγών αέρα για τους δύο κινητήρες. Οι τελευταίοι άλλαξαν σε ισχυρότερους WP-13A, βελτιώθηκαν τα ηλεκτρονικά, με μεγαλύτερο και ισχυρότερο ραντάρ, ενώ ως μόνο πυροβόλο, υιοθετήθηκε ένα δίκανο 23 χιλιοστών. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα συνολικά αναβαθμισμένο αεροσκάφος υψηλών επιδόσεων, το οποίο μπήκε σε παραγωγή στο τέλος της δεκαετίας του 1990.
Ακολούθησαν και άλλες εκδόσεις, όπως η J-8C και η J-8D, με την τελευταία να μπαίνει σε παραγωγή με νέο ραντάρ. Στη δεκαετία του 2020 υπηρετούν ακόμη στην Κινεζική Αεροπορία κάποια J8M (με ρωσικά ηλεκτρονικά, καθώς είχαν αποκατασταθεί οι σχέσεις με τη Μόσχα), τα οποία όμως αποσύρονται για πιο σύγχρονες σχεδιάσεις, όπως τα J-10.
Έτσι το αεροσκάφος κατάφερε να προσφέρει στην κινεζική αεράμυνα για πολλά χρόνια, ενώ αποτέλεσε ένα πολύ χρήσιμο δοκιμαστήριο εξέλιξης και απόκτησης τεχνογνωσίας για την εγχώρια αεροδιαστημική βιομηχανία, ξεκινώντας ως “υβρίδιο MiG-21” και καταλήγοντας σε ένα πολύ πιο σύνθετο μαχητικό πολλαπλών ρόλων.
