Η ιρανική καινοτομία στα εξοπλιστικά συστήματα δεν είναι καθόλου μικρή. Η χώρα, πλούσια μεν από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά αρκετά απομονωμένη (όχι βέβαια τελείως), λόγω δυτικού εμπάργκο και αντιθέσεων με τον μουσουλμανικό σουνιτικό κόσμο, πασχίζει εδώ και πολλές δεκαετίες να συντηρήσει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Άλλωστε έχει ήδη “διαλέξει” ως αντίπαλο της το Ισραήλ, ενώ διατηρούνται προστριβές με γειτονικές της χώρες.
Σε αυτό το “κάδρο”, το Ιράν έχει αναπτύξει έντονα την αμυντική του βιομηχανία, η οποία είτε διατηρεί σε λειτουργία παλαιά όπλα, π.χ. τα μαχητικά F-14 που είχαν αγοραστεί επί εποχής Σάχη, είτε σχεδιάζει καινούργια, πολλές φορές με εντυπωσιακά αποτελέσματα, αν και είναι δύσκολο να ελέγχθεί κατά πόσο είναι και αποτελεσματικά. Εδώ λοιπόν αξίζει να δούμε την κορβέτα Shahid Soleimani, η οποία είναι σε υπηρεσία ήδη ένα έτος.
Το σκάφος εντάσσεται στο πολύ φιλόξοδο ναυτικό πρόγραμμα της χώρας έχοντας εμφανίσει και εθνικό σχέδιο φρεγάτας, ενώ ψάχνει “αεροπλανοφόρο για UAV”, έχει ήδη μίνι υποβρύχια και πολλά μη επανδρωμένα επιφανείας. Η κορβέτα πάντως αν και μικρού μεγέθους, εκτοπίσει κάπου 600 τόνους, ξεχωρίζει αρχικά για την ιδιαίτερη σχεδιαστικά φόρμα της σε καταμαράν.
Στη συνέχεια το μήκους 65 μέτρων σκάφος έχει ένα βαρύτατο οπλισμό, απρόσμενο για το μέγεθος της. Αρχικά στην πλώρη υπάρχει ένα πυροβόλο 30 χιλιοστών και περιμετρικά άλλα 4 τρίκανα των 20 χιλιοστών, ως τελικό στρώμα αεράμυνας. Δίπλα από το πρόσθιο πυροβόλο υπάρχουν και δύο εκτοξευτές ελαφριών ανθυποβρυχιακών ρουκετών.
Στα πλάγια της γέφυρας τώρα, διαθέτει 6 βλήματα κατά πλοίων, σε σχεδόν οριζόντια κυτία εκτόξευσης, μόνο που αυτοί είναι δύο διαφορετικών τύπων! Οι 4 είναι οι τοπικής κατασκευής Qader, τύπου cruise, με πολεμική κεφαλή 200 κιλών, υποηχητικοί, εμβελείας 300 χιλιομέτρων. Άλλοι δύο είναι οι εμβελείας 100 χιλιομέτρων, Nasir, επίσης cruise και υποηχητικοί, μικρότεροι όμως σε μέγεθος.
Στο άνω τμήμα τώρα του σκάφους, υπάρχει διπλό (!) σύστημα κάθετης εκτόξευσης, όπου φέρονται αρχικά 6 αντιαεροπορικά βλήματα της οικογένειας Sayyad, μια επίσης τοπική κατασκευή, που έχει αντιγράψει εν μέρει τα αμερικανικά βλήματα Standard 1. Από τα ίδια κελιά όμως πιθανά να μπορούν να εκτοξευτούν πύραυλοι cruise μεγάλης εμβελείας. Δίπλα σε αυτά υπάρχουν άλλα 16 κελιά, μικρότερων διαστάσεων, όπου εκτοξεύονται αντιαεροπορικοί πύραυλοι μικρού βεληνεκούς, κάπου στα 15-20 χιλιόμετρα. Όπως είναι κατανοητό δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για την παράξενη αυτή σύνθεση οπλικών συστημάτων, ενώ εντύπωση κάνει η απουσία κάποιου μεγάλου ραντάρ που να επιτρέψει την πλήρη αξιοποιήση τους (προς το παρόν υπάρχουν μόνο ραντάρ ναυτιλίας).
Τέλος, υπάρχει ελικοδρόμιο στην πρύμνη (χωρίς υπόστεγο) όπου μπορεί να επιχειρήσει ελικόπτερο Bell 412, ενώ από την πρύμνη με γερανό εξαπολύονται έως 3 ταχύπλοα ειδικών επιχειρήσεων, που μπορεί να είναι και μη επανδρωμένα (πχ. αυτοκτονίας).
Το σκάφος εντάχθηκε πέρυσι το Σεπτέμβριο στην ειδική ναυτική δύναμη των Φρουρών της Επανάστασης, δηλαδή της οργάνωσης που λειτουργεί συμπληρωματικά του επίσημου κράτους του Ιράν, αναλαμβάνοντας ρόλο “υπερασπιστή της πίστης” και σε στρατιωτικό επίπεδο ένα πλέγμα ειδικών επιχειρήσεων.
Συνολικά η κορβέτα Shahid Soleimani, προφανώς ακόμη σε εξέλιξη, θα αποτελέσει το πρώτο σκάφος μιας υπό κατασκευή κλάσης 3 ακόμη ίδιων σκαφών. Εμπεριέχει πάρα πολλά τοπικά συστήματα, αλλά ήδη μπορεί να χαρακτηριστεί ως το πιο σύγχρονο πολεμικό πλοίο του Ιράν, με βαρύ οπλισμό, μεγάλη ταχύτητα (πάνω από 30 κόμβους) και ικανότητες πλήγματος σε μεγάλες αποστάσεις. Ένα όχι μικρό επίτευγμα δηλαδή για μια χώρα που σχεδόν “κάνει τα πάντα μόνη της”.
