Η απόρριψη της επιλογής Belh@rra από το Πολεμικό Ναυτικό, μετά από 2,5 χρόνια έντονων διαπραγματεύσεων, απογοήτευσε πολλούς. Όχι ίσως τόσο γιατί θα στερηθεί το ΠΝ το ραντάρ SeaFire 500 και τους ASTER 30 σε έναν εξαιρετικό συνδυασμό, αλλά διότι θα στερηθεί μια δυνατότητα που ποτέ δεν είχε, και ίσως ποτέ να χρειάζεται. Την υποστρατηγική κρούση, με πυραύλους mdCN. Βέβαια, οι φίλοι που περίμεναν τις Belh@rra Helleniques για να δουν και SCALP Naval θα έπρεπε να περιμένουν τουλάχιστον μέχρι το 2027, καθώς οι φρεγάτες θα είχαν μεν τον Sylver A70 ερχόμενες στην Ελλάδα (Strike Lenghth αντίστοιχος του Mk41), αλλά όχι τους SCALP Naval. Ήταν στο “πακέτο” της δεύτερης φάσης, καθώς ο πύραυλος θα ολοκληρωνόταν στο πλοίο μετά από την παράδοση.
Χρειάζεται πραγματικά το ΠΝ φρεγάτες με SCALP Naval ή αυτό είναι αποστολή της ΠΑ και των υποβρύχιων;
Από την πρώτη στιγμή είμασταν υπέρ της αγοράς των Belh@rra Helleniques, αλλά αντίθετοι, ξεκάθαρα αντίθετοι, με τους SCALP Naval στις φρεγάτες. Οι φρεγάτες κάνουν για πολλά, αλλά όχι και για στρατηγική κρούση. Εντάξει, οι Type 26 θα φέρουν Tomohawk, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, είναι η ακριβότερη φρεγάτα της κατηγορίας της. Οι FDI, θα είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία αν στα κελιά των SCALP Naval έβαζαν 8 επιπλέον ASTER 30, ή ακόμη καλύτερα, 32 CAMM-ER. Ναι, αυτό το πλοίο που σχεδίασε το ΠΝ ήταν, αν και στα χαρτιά, μια από τις καλύτερες φρεγάτες στο μέγεθος των κάτω των 5.000 τόνων. Απλά, φτάσαμε να πρέπει να την πληρώσουμε σε τιμή Arleigh Burke. Ας είμαστε ρεαλιστές, αυτά δεν γίνονται. Το ξαναλέμε, το κόστος δυο πλοίων θα ξεπερνούσε τα 3 δις, πλησιάζοντας τα 3,5 δις ευρώ.
Κροκοδείλια δάκρυα χύθηκαν για την απώλεια (!) της δυνατότητας στρατηγικής κρούσης από το Πολεμικό Ναυτικό, που θα έδινε τη δυνατότητα στη χώρα μας να νικήσει. Μάλιστα. Θα νικούσε η χώρα μας με 16 πυραύλους SCALP Naval μια πιθανή σύγκρουση με την Τουρκία. Μια χαρά, τότε με τους 90 SCALP EG που έχει η ΠΑ θα φτάσουμε και θα περάσουμε πια τον Σαγγάρειο. Τι, όχι; Ας είμαστε ρεαλιστές, βοηθάει, η στρατηγική ή υποστρατηγική κρούση είναι ένα επιθυμητό σενάριο, αλλά όταν δεν έχεις καν φρεγάτες πολλαπλών χρήσεων, όταν τα πάντα πάνω στις S καταρρέουν, είναι ανόητο, αν όχι υποκριτικό, να λέμε πως “πιέσεις” ανάγκασαν το ΠΝ να απεμπολήσει μια δυνατότητα που ποτέ δεν είχε, και μεταξύ μας, ποτέ δεν ήθελε.
Η απώλεια του συμβολαίου από τη Naval Group, ουδόλως επηρρέασε τις εξαιρετικές ελληνογαλλικές σχέσεις. Απόδειξη είναι η απίστευτη τιμή που προσέφερε η γαλλική κυβέρνηση 12 μεταχειρισμένα μαχητικά Rafale F3R, και μάλιστα με πλήρες πακέτο όπλων. Το κόστος των αεροσκαφών, που με ελάχιστες ώρες πτήσης τιμολογήθηκαν περίπου στα 33 εκ. ευρώ έκαστο, φανερώνει την ευελιξία που μπορεί να δείξει η γαλλική κυβέρνηση, σε αντίθεση με μια δημόσια εταιρεία, όπως η Naval Group. Το σίγουρο είναι πως τα 18 ελληνικά Rafale F3R θα είναι πολύ καλύτερα σαν φορείς πυραύλων SCALP EG από ότι οι φρεγάτες FDI, σαν φορείς των SCALP Naval.
Όταν είχαμε γράψει για την ανάγκη να αφιερωθεί ο εκτοξευτής των Belh@rra Helleniques σε πυραύλους ASTER 30 κι όχι σε mdCN, είχαμε δώσει μια εναλλακτική. Πολλοί αναγνώστες μας έκτοτε το συζητούν πολλές φορές στα σχόλια. Τότε είχαμε πει πως η αποστολή της εξαπόλυσης πυραύλων SCALP Naval θα μπορούσε να εκτελεστεί από υποβρύχια του ΠΝ. Άλλωστε, το ΠΝ, έχει ένα μεγάλο υποβρύχιο στόλο, ικανό να εκτελέσει αποστολές απαγόρευσης σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της “Γαλάζιας Πατρίδας” του Ερντογάν.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε τονίσει πως τα υποβρύχια του ΠΝ χρήζουν αντικατάστασης. Αυτή τη στιγμή, μόνο 5 υποβρύχια θεωρούνται σύγχρονα (4 Χ 214ΗΝ συν το ένα εκσυγχρονισμένο 209/1200 ΑΙΡ), ενώ τα υπόλοιπα 3 209/1200 και τα 3 209/1100 έχουν τα “χρονάκια” τους. Τα πληρώματά τους βέβαια τα “έβγαλαν” όλα έξω στις τελευταίες “εντάσεις” σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, και ήταν έτοιμα, όλα, να αυξήσουν το ποσοστό τουρκικών ναυαγίων στη Μεσόγειο. Ναι, το έχουμε καταλάβει, τα πληρώματα των ελληνικών υποβρυχίων δεν θα έδειχναν και τόσο οικολογική συνείδηση, γεμίζοντας χωρίς ενδειασμούς τουρκικά σκουπίδια το βυθό.
Ιστορική δοκιμή πυραύλου SCALP Naval (MdCN) από γαλλικό υποβρύχιο
Λίαν συντόμως όμως, τα υποβρύχια αυτά, θα πρέπει να συνταξιοδοτηθούν, καθώς παρά την προσεκτική συντήρηση που υφίστανται, αλλά και την εξαιρετική κατάσταση που τα διατηρούν τα στελέχη που υπηρετούν σε αυτά, έχουν στην “πλάτη” τους από 40 ως 50 χρόνια υπηρεσίας. Μάλλον έχουν βγάλει και με το παραπάνω την όποια επένδυση έχει κάνει το ΠΝ πάνω τους. Εκτός κι αν αποφασίσουμε να τα εκσυγχρονίσουμε περαιτέρω (τα 3 209/1100 έχουν ήδη περάσει από πρόγραμμα εκσυγχρονισμού πριν αρκετά όμως χρόνια), τα υποβρύχια δεν έχουν πολλές δυνατότητες απέναντι σε σύγχρονα πλοία.
Εκεί ακριβώς θέλουμε να εστιάσουμε σήμερα. Το mdCN μπορεί να εκτοξευτεί είτε από υποβρύχια, είτε από πλοία (FREMM). Αφού δεν μπορούμε να πάμε στην δεύτερη επιλογή, γιατί να μην πάμε στη πρώτη; Ο SCALP Naval μπορεί να εκτοξευτεί από τους “κλασικούς” τορπιλοσωλήνες των 533 χιλιοστών (21 ίντσες), έχει μήκος όσο μια βαριά τορπίλη, ενώ και το βάρος του (χωρίς το κάνιστρο) είναι περίπου 1,4 τόνοι, ανάλογο δηλαδή μιας βαριάς τορπίλης. Συνεπώς, θεωρούμε πως τουλάχιστον από πλευράς βάρους και διαμέτρου, ο mdCN χωράει μια χαρά. Το δε μήκος του, γύρω στα 6,5 μέτρα (μόνο ο πύραυλος, χωρίς το κάνιστρο), είναι συγκρίσιμο των τορπιλών. Για σύγκριση, η SUT έχει μήκος περίπου στα 6,62 μέτρα. Άρα, και από πλευράς μήκους μπορεί να μπει στους τορπιλοσωλήνες των υποβρυχίων (έχουμε έναν μικρό προβληματισμό για το μήκος του πυραυλοκινητήρα)
Προφανώς, σκεφτόμαστε αυτό που σκέφτεστε κι εσείς τώρα. Μετατροπή των παλαιότερων υποβρυχίων μας (209/110 και 209/1200) σε φορείς πυραύλων SCALP EG. Αν τα κάνιστρα των πυραύλων μπορούν να χωρέσουν από πλευράς βάρους και μήκους στους τορπιλοσωλήνες, τότε μένει μόνο η διασύνδεση των δεδομένων. Εκεί οι όποιες ειδικές γνώσεις μας σταματούν, και δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι Γάλλοι θα ζητήσουν αρκετά χρήματα για να μπορούν να τροφοδοτηθούν οι mdCN με δεδομένα βολής. Αλλά όσο κι αν είναι αυτά, ας σκεφτούμε πως με ελάχιστο συγκριτικά κόστος, θα αποκτήσουμε δυνατότητα υποστρατηγικής κρούσης με υποβρύχια. Ναι, μιλάμε για έναν πολλαπλασιαστή ισχύος.
Τα τελευταία, δρώντας στο προστατευμένο περιβάλλον του Αιγαίου, θα μπορούν να πλήττουν θέσεις στην εχθρική ενδοχώρα, παράλληλα με τα αεροσκάφη, και χωρίς να έχουμε δεσμεύσει για την αποστολή αυτή πανάκριβες φρεγάτες με δυνατότητα αεράμυνας περιοχής. Οι Γάλλοι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να μας αποδεσμεύσουν το όπλο (αφού ήδη μας το έχουν πουλήσει), και προφανώς το ελληνικό παράδειγμα θα ανοίξει και μια ενδιαφέρουσα αγορά για άλλους συμμάχους της Γαλλίας. Τα δε ελληνικά υποβρύχια φορείς των SCALP EG μπορούν να δρουν μακρυά από τις εχθρικές ναυτικές δυνάμεις, και αφού εκτοξεύσουν τους πυραύλους τους, να πάρουν μέρος στο κυνήγι εχθρικών πλοίων. Άλλωστε, τα 209 μπορούν να φέρουν 14 τορπίλες, ή συνδυασμό τορπιλών και πυραύλων.
Τα ελληνικά 209/1100 φέρουν μάλιστα ψηφιακό ΣΕΠ, αν και πλέον σχετικά παλιό. Μπορούν όμως να εντοξεύουν πυραύλους UGM-84A, συνεπώς, μετά την εκτόξευση των SCALP μπορούν να πάρουν μέρος στις αεροναυτικές συγκρούσεις πάλι από απόσταση, με τους Sub-Harpoons. Βέβαια, σε όλα αυτά που προτείνουμε, υπάρχουν τρία μικρά προβλήματα. Το ένα είναι η ηλικία των υποβρυχίων, που δεν ξέρουμε αν θα “αντέξουν” περαιτέρω μετατροπές. Το άλλο είναι το κόστος της ενσωμάτωσης των πυραύλων στο ΣΕΠ, αν και αυτό μπορεί να είναι απλά “επιδερμικό”. Άλλωστε, οι Γάλλοι ενσωματώνουν τις τορπίλες τους σε κάθε υποβρύχιο, με το MIGAL. Λογικά, η διασύνδεση των SCALP Naval με οποιοδήποτε υποβρύχιο, θα είναι απλούστερη. Και τέλος, το τρίτο πρόβλημα, και μεγαλύτερο. Δεν νομίζουμε πως το ΠΝ θέλει να αναλάβει ΚΑΙ την στρατηγική κρούση, και να σπαταλήσει πόρους ΚΑΙ εκεί. Για το ΠΝ προέχει η ανανέωση του Στόλου.
