Τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, ερεύνησαν διεξοδικά το ενδεχόμενο κατασκευής πυρηνοκίνητων πυραύλων. Σήμερα, το ρωσικό ερευνητικό κέντρο Keldysh, φιλοδοξεί να κατασκευάσει έναν απόγονο αυτών των σχεδίων.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο επικεφαλής του κέντρου, Vladimir Koshlakov, σε συνέντευξή του στην Rossiyskaya Gazeta. Ο Koshlakov ηγείται των προσπαθειών κατασκευής ενός πυρηνοκίνητου κινητήρα που θα βασίζεται σε τεχνολογία τόσο παλιά, όσο αυτή των κλασικών χημικών πυραύλων.
Υπήρξαν πολλές ιδέες για τη χρήση πυρηνικής ενέργειας για διαστημικούς σκοπούς. Μια ήταν η χρήση ελεγχόμενων εκρήξεων στο πίσω μέρος ενός πυραύλου, που θα τον προωθούσε σε μεγάλες ταχύτητες. Κάτι τέτοιο ωστόσο, δεν ήταν δυνατόν να λάβει χώρα εντός της ατμόσφαιρας για προφανείς λόγους. Η πιο πρακτική μέθοδος ήταν η χρήση ενός μικρού αντιδραστήρα που θα παρήγαγε υψηλές θερμοκρασίες που με τη σειρά τους θα θέρμαιναν εξαιρετικά γρήγορα ένα καύσιμο (συνήθως υδρογόνο), παράγοντας σημαντική ώθηση, αν και εδώ υπήρχαν ενστάσεις για ραδιενεργά κατάλοιπα.
Οι Σοβιετικοί ανέπτυξαν και δοκίμασαν το 1978 τον πυρηνοκίνητο πύραυλο RD-0410, αλλά το πρόγραμμα ξέμεινε από οικονομικούς πόρους και την επόμενη δεκαετία που θα μπορούσαν να γίνουν πτητικές δοκιμές, η ΕΣΣΔ άρχισε να καταρρέει. Ο RD-0410, εγκαταλείφθηκε οριστικά το 1990.
Ο πύραυλος που αναπτύσσει σήμερα το Keldysh, είναι απόγονος του RD-0410, αλλά επιστρατεύει νεότερα και πιο εξελιγμένα υλικά και μεθόδους κατασκευής. Αν το project ολοκληρωθεί, οι Ρώσοι θα έχουν αναπτύξει τον πρώτο λειτουργικό πυρηνοκίνητο διαστημικό πύραυλο.
