Ένα από τα πιο γνωστά προβλήματα, έστω ζητήματα, που αντιμετωπίζουν τα σύγχρονα πολεμικά πλοία είναι η εξάντληση των αποθεμάτων πυραύλων τους σε μια μάχη. Σε επίπεδο φρεγάτας, αυτή συνήθως φέρει 8 αντιπλοϊκά βλήματα και 16-32 αντιαεροπορικούς πυραύλους μέσου/μεγάλου βεληνεκούς. Οπότε είτε αμυνόμενη σε μια επίθεση κορεσμού, είτε εξαπολύοντας τα δικά της όπλα έναντι κάποιου εχθρικού στολίσκου, εφόσον επιβιώσει, θα πρέπει να επιστρέψει σε Ναύσταθμο για να ανεφοδιαστεί. Σε μια διαδικασία εκεί που θα κρατήσει πολλές ώρες ή και μια μέρα (σε πολεμικές συνθήκες).
Στο ενδιάμεσο, δηλαδή στην πορεία προς το Ναύσταθμο το σκάφος θα είναι άοπλο, ενώ -μιλώντας για το Ελληνικό ναυτικό περιβάλλον- τα διαθέσιμα σημεία είναι κυρίως Σαλαμίνα και Σούδα, δηλαδή ήδη στοχοποιημένα από τον αντίπαλο. Το ερώτημα λοιπόν είναι φανερό: Μπορεί μια φρεγάτα, ή πυραυλάκατος να ανεφοδιαστεί εν πλω, π.χ. από ένα σκάφος υποστήριξης;
Να διακρίνουμε εδώ τα οπλικά συστήματα. Ο φόρτος βλημάτων για το κύριο πυροβόλο, όσο και για τα περιφερειακά (δηλαδή για διαμετρήματα 127 και 76 χιλιοστών, ή 40, 30, 20 για τα μικρά ταχυβόλα) μεταφέρεται από σκάφη υποστήριξης και μπορεί να γίνει εν πλω ανεφοδιασμός. Επίσης, το ίδιο ισχύει για τα πυρομαχικά των συστημάτων Phalanx, όπως και για τα βλήματα των εκτοξευτών RAM. Οι τελευταίοι διαθέτουν και γερανάκι και το ίδιο το σκάφος μπορεί να φέρει εξτρά πυραύλους για να τους αναπληρώσει.
Το ζήτημα λοιπόν της αναπλήρωσης πυρομαχικών εντοπίζεται στους πιο ογκώδεις πυραύλους, δηλαδή τους αντιπλοϊκούς και τους αντιαεροπορικούς. Εδώ η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Η τοποθέτηση τέτοιων βλημάτων χρειάζεται ισχυρό γερανό για να σηκώσει το βάρος και με μεγάλο βραχιόνα (μιλάμε για βλήματα μήκους έως 6 μέτρων συν την ανύψωση πάνω από το κατάστρωμα) αλλά κυρίως σταθερότητα: καθώς τα βλήματα μέσα στο κάνιστρο τους είναι ευάλωτα σε χτυπήματα ενώ πιθανή είναι και η ζημιά στην υποδοχή. Είτε αυτή είναι το πλάγιο ικρίωμα ενός Exocet/Harpoon είτε κυρίως το κελί κάθετης φόρτωσης ενός εκτοξευτή MK48 μιας ΜΕΚΟ, ή μελλοντικά ενός Sylver A50 μιας FDI. Έτσι η εν πλω μεταφόρτωση από ένα καράβι υποστήριξης, σε συνθήκες ακόμη και μέτριου κυματισμού, είναι πάρα πολύ δύσκολη για λόγους ασφαλείας.
Παλαιότερα, το Αμερικανικό Ναυτικό είχε δοκιμάσει τη φόρτωση των κάθετων κελιών του εκτοξευτή ΜΚ41, με μια έξυπνη ιδέα. Έτσι στον τυπικό οκταπλό ΜΚ41, 3 θέσεις (κελιά) δεν είχαν βλήματα αλλά είχε εγκατασταθεί εκεί ένας πτυσσόμενος γερανός. Ο τελευταίος έβγαινε, αναπτυσσόταν και μπορούσε να σηκώσει σε όρθια θέση βλήματα ESSM, SM2 και ASROC (αλλά όχι Tomahawk που είναι πολύ πιο βαρύς) για να τα φορτώσει στα γειτονικά κελιά. Η λύση αυτή εφαρμόστηκε στα αρχικά καταδρομικά Τiconderoga και τα αντιτορπιλικά Arleigh Burke, αλλά έχει εγκαταλειφθεί καθώς οι ανοχές στην κάθετη φόρτωση είναι μικρές και υπάρχει κίνδυνος ζημιάς.
Το ζήτημα επαναφόρτωσης έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τα μεγάλα ναυτικά του πλανήτη που αναλαμβάνουν αποστολές σε μεγάλη απόσταση από τα κύρια αγκυροβόλια τους. Η λύση μέχρι τώρα ήταν η…
Η συνέχεια στο Naval Defence
