Recon Jets: «Κλωτσώντας την σφηκοφωλιά» με RF-80 στην Κορέα  

Ήταν γνωστοί ως ‘Τhe Cottonpickers’, ένας χαρακτηρισμός με μειωτική έννοια που στην περίπτωση όμως των πιλότων των αναγνωριστικών RF-80 σήμαινε αυτούς που κάνουν την σκληρή, βρώμικη δουλειά. Και αυτό ακριβώς ήταν η εναέρια αναγνώριση στον πόλεμο της Κορέας: ένα επικίνδυνο σπορ για λίγους το οποίο απαιτούσε ευστροφία, ικανότητες και κυρίως, θάρρος. Το ρητό του 15^th TRS ‘Every Man a Tiger’ λέει πολλά για αυτήν την μικρή ελίτ που πετούσε χωρίς όπλα πάνω από την «σφηκοφωλιά», πολλές φορές μάλιστα «κλωτσώντας» την.
Ήθελε πολύ θάρρος για να πετάξει κανείς με ένα άοπλο φωτοαναγνωριστικό στους ουρανούς της Κορέας στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Οι αποστολές ήταν εξαιρετικά σημαντικές για να μην πραγματοποιηθούν, κάτι που σήμαινε ότι οι πιλότοι των αναγνωριστικών θα πετούσαν ακόμη και με οριακές καιρικές συνθήκες εάν χρειαζόταν.

Η ζωή στα προκεχωρημένα αεροδρόμια μόνο εύκολη δεν ήταν. Στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης, λάσπες και απίστευτο κρύο τον χειμώνα, αποπνικτική ζέστη το καλοκαίρι που πύρωνε τα διάτρητα πλαίσια PSP με τα οποία ήταν στρωμένα τα αεροδρόμια –συν τις επιχειρήσεις. Το λεπτό αλλά διεισδυτικό χιούμορ που κρύβουν τα σκίτσα εποχής του Paul Ν. Marco, δίνει μια ιδέα πώς ήταν η καθημερινότητα για τους recce pilots. Φαινόταν άλλωστε στα σκαμμένα χαρακτηριστικά των «παλιών».

Σαν να μην έφθανε ο απρόβλεπτος καιρός και τα επίφοβα ΜiG-15 που έκαναν αρκετά αεροπλάνα να γυρίζουν με κομμάτια τους να λείπουν, οι τεχνικοί δούλευαν ατελείωτες ώρες για να έχουν τα τζετ έτοιμα για αποστολές. Έξω, χωρίς υπόστεγα ή άλλες ανέσεις. Η αλλαγή κινητήρα στην πίστα ήταν ο κανόνας, όχι η εξαίρεση. Όμως τα αεροπλάνα έπρεπε να πετάξουν.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, το κύριο τακτικό αναγνωριστικό της USAF ήταν το RF-51D/K Mustang. Οι επιχειρήσεις σύντομα κατέδειξαν τις αδυναμίες των ελικοφόρων αναγνωριστικών σε ένα διαφορετικό πεδίο μάχης όπου θα κυριαρχούσαν τα τζετ.

Για την αμερικανική Αεροπορία, τα RF-80A που άρχισαν να φθάνουν εσπευσμένα στην Άπω Ανατολή για να πετάξουν ζωτικές αποστολές τακτικής αναγνώρισης ήταν η λογική εξέλιξη του πρώτου επιχειρησιακού αεριωθούμενου μαχητικού της, του F-80 Shooting Star. Το XP-80A ‘Grey Ghost’ (s/n 44-85201) απετέλεσε την βάση για την ανάπτυξη του πρωτοτύπου της φωτοαναγνωριστικής έκδοσης με την αντικατάσταση των έξι πολυβόλων των 0,50 στο ρύγχος από κάμερες και ως XFP-80A πέταξε για πρώτη φορά το φθινόπωρο του 1944. Ένα ακόμη πρωτότυπο, το XF-14 όπως ήταν γνωστό για ένα διάστημα, απετέλεσε μετασκευή του ΥΡ-80 (s/n 44-85201) αλλά χάθηκε μετά από σύγκρουση στον αέρα με το συνοδό Β-25 που πετούσε ‘chase’ στις 6 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το F-14 (μετέπειτα FP-80A) διέθετε μόνο κατακόρυφες κάμερες ωστόσο καθώς η αναγνωριστική έκδοση αναπτυσσόταν το ρύγχος διαμορφώθηκε εκ νέου προκειμένου να φέρει και λοξές. Το προσωπικό εδάφους είχε εύκολη πρόσβαση στις φωτομηχανές καθώς το άνω τμήμα του ρύγχους άνοιγε αποκαλύπτοντας τον φωτογραφικό εξοπλισμό του αεροσκάφους.

Τριάντα οκτώ από τα 917 αεροσκάφη P-80A της αρχικής παραγγελίας αποφασίσθηκε να μετασκευασθούν σε αναγνωριστικά FP-80A-5-LO, με πρόβλεψη για δεκατρία ακόμη. Αργότερα, ο αριθμός των αεροπλάνων που θα τροποποιούντο άλλαξε σε 152, συμπεριλαμβανομένων των δύο πρωτοτύπων. Συνολικά κατασκευάσθηκαν 114 καινούργια αεροσκάφη της συγκεκριμένης έκδοσης, συν 53 από τροποποίηση υφιστάμενων Ρ-80Α.

Τα RF-80A, όπως χαρακτηρίσθηκαν μετά τις 11 Ιουνίου 1948 βάσει του νέου συστήματος ονοματολογίας της USAF, έφεραν μια κάμερα Κ-17 και δύο Κ-22 (σε διάταξη split vertical) στο ρύγχος με μια ποικιλία φακών. Το 1951, με τον πόλεμο στην Κορεατική χερσόνησο να μαίνεται, εξήντα έξι F-80A δίωξης/βομβαρδισμού μετετράπησαν σε αναγνωριστικά με βελτιωμένο φωτογραφικό εξοπλισμό για την συμμετοχή τους στις επιχειρήσεις.

Τα μετασκευασμένα αεροσκάφη ξεχώριζαν από τα φωτοαναγνωριστικά της αρχικής παραγγελίας από το μικρό εξόγκωμα στο επάνω μέρος του ρύγχους που κάλυπτε την αντέννα της ραδιοπυξίδας του αεροπλάνου. Τα RF-80A του πρώτου κατασκευαστικού μπλοκ ήταν εφοδιασμένα με κινητήρες J33-A-9A, τα RF-80A-5-LO έφεραν τους J33-GE-11A της General Electric ή τους J33-A-17 ενώ τα RF-80A-10-LO έβγαιναν από την γραμμή παραγωγής της Lockheed «φορώντας» κινητήρες J33-A-9B, J33-GE-11B, J33-A-17A και J33-A-21 προκειμένου να καλυφθούν οι επιχειρησιακές ανάγκες στην Κορέα.

Η 8th TRS, μετέπειτα 15th TRS (‘The Cottonpickers’) ήταν η μονάδα που επωμίσθηκε το μεγαλύτερο βάρος της τακτικής αναγνώρισης κατά την διάρκεια του πολέμου, επιχειρώντας από τις 27 Ιουνίου 1950 αρχικά από την βάση Itazuke στην Ιαπωνία και κατόπιν από τα αεροδρόμια Κ-2 (Taegu) και Κ-14 (Kimpo) στην Κορέα, συνεχίζοντας και μετά την κατάπαυση του πυρός. Το 1953, την χρονιά που υπεγράφη η ανακωχή στο Panmunjom, 98 αναγνωριστικά RF-80A άλλαξαν κινητήρες για τους αναβαθμισμένους και ισχυρότερους J33-A-35 των εκπαιδευτικών Τ-33 οι οποίοι παρείχαν ώση 5,400 λιβρών, καλύτερες επιδόσεις και μεγαλύτερη διάρκεια επιχειρησιακής ζωής.


Τα αεροσκάφη με τους βελτιωμένους turbojet της Allison ονομάσθηκαν RF-80A-15-LO. Παρόλο που πέταξαν μερικές από τις πιο επικίνδυνες αποστολές του πολέμου επιστρέφοντας με απίστευτες ζημιές από τα αντιαεροπορικά ή τα πάντα επικίνδυνα MiG, μόλις ένα RF-80A κατερρίφθη από εχθρική δράση.

Η προσαρμοστικότητα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των φωτοαναγνωριστικών της Lockheed, στοιχείο απαραίτητο στον τομέα της τακτικής αναγνώρισης. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το ρύγχος του αεροπλάνου παρείχε την δυνατότητα 39 διαφορετικών συνδυασμών φωτομηχανών! Αρχικά ο φωτογραφικός εξοπλισμός των RF-80A περιελάμβανε μια κάμερα Κ-17 με φακό 6 ιντσών και δύο Κ-22 των 24 ιντσών.

Μια συνήθης διαμόρφωση προέβλεπε την Κ-22 με φακό 12΄΄ είτε μπροστά, είτε στον σταθμό της κατακόρυφης ή στις θέσεις των πλευρικών λοξών και μια Κ-38 με φακούς 24΄΄ ή 36΄΄για κατακόρυφες λήψεις. Εφοδιασμένη με φακό 36 ιντσών η Κ-38 ήταν η επιλογή των σχεδιαστών της αποστολής όταν απαιτείτο η εκτέλεση αεροφωτογράφισης από ύψος 30.000 ποδών.

Επίσης, με κάμερες εφοδιασμένες με τηλεφακούς 40΄΄τα αμερικανικά αναγνωριστικά φωτογράφησαν βάσεις μαχητικών MiG-15 πέραν των κινεζικών συνόρων, τα οποία οι πιλότοι είχαν ρητές διαταγές να μην παραβιάζουν σε καμμία περίπτωση. Φωτογραφίες της βάσης Antung όμως ελήφθησαν. Έπρεπε να ληφθούν. Η λοξή μετωπική (‘dicing’) χρησιμοποιείτο μόνο σε συγκεκριμένες αποστολές και στην αρχή δεν αποτελούσε μέρος μιας τυπικής διαμόρφωσης καθώς η τοποθέτησή της απαιτούσε την αφαίρεση της αντέννας της ραδιοπυξίδας, στερώντας το RF-80A από το βασικό του ραδιοβοήθημα.

Τα βελτιωμένα RF-80C που πέταξαν πολεμικές αποστολές στην Κορέα ήταν είτε τοπικά τροποποιημένα F-80C στα οποία είχαν τοποθετηθεί δύο φωτομηχανές Κ-14 μετά την αφαίρεση των πολυβόλων τους ή αναβαθμισμένα αεροσκάφη της έκδοσης RF-80A με κινητήρα J33-A-35 και εκτινασσόμενο κάθισμα. Τα αεροπλάνα αυτά χαρακτηρίσθηκαν RF-80C-11-LO ενώ ο αριθμός τους δεν υπερέβη τα έξι.
Τα RT-33A που τα διαδέχθηκαν –ουσιαστικά ένα Τ-33 με το ρύγχος σχεδιασμένο εκ νέου για την τοποθέτηση φωτομηχανών και ‘black boxes’ ηλεκτρονικών στην θέση του πίσω καθίσματος– ενσωμάτωναν την εμπειρία που αποκτήθηκε με τα πρώτα φωτοαναγνωριστικά τζετ δια πυρός και σιδήρου. Εις το εξής, τα αναγνωριστικά τζετ θα γίνονταν όλο και καλύτερα, πετώντας «μόνα, άοπλα και άφοβα» αποκαλύπτοντας τα πιο κρυφά μυστικά του αντιπάλου. Διότι πίσω από κάθε κερδισμένη μάχη βρίσκονται πάντα μερικές καλές, λεπτομερείς αεροφωτογραφίες.
Αλέξανδρος Θεολόγου