Οι πρόσφατες ευθείες απειλές του Πούτιν προς όλες τις χώρες που θα επιχειρήσουν να παρέμβουν στην Ουκρανία και η «ανησυχία» του για την Υπερδνειστερία που βάζει στο κάδρο του πολέμου και τη Μολδαβία, σχεδόν 60 ημέρες μετά την εκδήλωση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, αν μη τι άλλο βεβαιώνουν ότι ο κόσμος έχει εμπλακεί σε μια κατάσταση η οποία δεν θα τελειώσει ούτε γρήγορα, ούτε εύκολα.
Επιτελικές μελέτες σε Ελλάδα και ΝΑΤΟ έχουν αναλύσει τους στόχους του Πούτιν επισημαίνοντας ότι ο έλεγχος του Ντονμπάς και η ουδετεροποίηση της Ουκρανίας αποτελεί αντικειμενικό σκοπό σε τακτικό μόνο επίπεδο. Καθώς είναι το πρώτο βήμα για την επίτευξη του στρατηγικού-πολιτικού στόχου, τον οποίο είχε θέσει από την πρώτη ημέρα ανάληψης της προεδρίας στην χώρα του. Και αυτός είναι η αναδόμηση της αρχιτεκτονικής ασφαλείας της Ευρώπης, κατά τέτοιο τρόπο ώστε η Ρωσία να αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Με απλά λόγια ο Πούτιν επιθυμεί μια Ευρώπη απαγκιστρωμένη από τις ΗΠΑ, με τις μεγάλες χώρες της, δηλαδή την Γαλλία και την Γερμανία να συναποφασίζουν με τη Ρωσία τα ζητήματα που αφορούν την ασφάλειά της. Στην λογική του 1910, όπου ο τσάρος της Ρωσίας συναποφάσιζε με τα ξαδέλφια του, τον κάιζερ της Γερμανίας και τον βασιλιά της Αγγλίας, μαζί με τη Γαλλία και την Αυστροουγγαρία για τα ευρωπαϊκά ζητήματα. Η διαφορά είναι ότι τότε οι προαναφερθείσες χώρες ήταν περίπου ισοδύναμες, ενώ σήμερα η Ρωσία παρουσιάζει αμυντικά μεγέθη συντριπτικά μεγαλύτερα από τις υπόλοιπες.
Αυτή η ανισορροπία, που παγιώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν που εξώθησε τις ευρωπαϊκές χώρες να αποδεχθούν τη μόνιμη εγκατάσταση αμερικανικών δυνάμεων στο έδαφός τους και την ίδρυση της ΝΑΤΟ, με την Ουάσιγκτον να διαδραματίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Η Ρωσία του Πούτιν έχει συγκεκριμένη αντίληψη ως προς το είδος των συμμαχιών που θέλει και στην καλύτερη περίπτωση είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί για κάποιες χώρες καθεστώς ουδετερότητας όπως αυτό που είχαν η Φινλανδία και η Αυστρία μετά τον 2ο Παγκόσμιο. Θυμίζουμε τον όρο «φινλανδοποίηση» που σημαίνει μια χώρα έρμαιο στις επιλογές ενός ισχυρού γείτονα. Με απλά λόγια αυτό που θέλει να επιτύχει η Τουρκία του Ερντογάν για την Ελλάδα.
Κάπως έτσι, οραματίζεται και η Μόσχα τη μελλοντική της σχέση με την Ευρώπη με τον ειδικό ρόλο που προαναφέρθηκε για την Γαλλία και την Γερμανία. Ήδη, ο Πούτιν θεωρεί ότι Βρετανία και ΗΠΑ αποτελούν ξεχωριστή γεωπολιτική οντότητα, η οποία παραμένει και ο βασικός αντίπαλος για την Ρωσία.
Το γεγονός ότι η πρόθεση της Σουηδίας και της Φινλανδίας να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση της Ρωσίας, ενισχύει την εκτίμηση ότι η Μόσχα δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία, όπως άλλωστε διαφαίνεται και με την περίπτωση της Υπερδνειστερίας. Με αυτά τα δεδομένα η δυτική στρατηγική θέλει να κερδίσει χρόνο και αυτό επιτυγχάνεται όσο ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε εξέλιξη. Ευελπιστούν δηλαδή τα επιτελεία του ΝΑΤΟ, ότι η παράταση του πολέμου να προκαλέσει σημαντικές φθορές στη ρωσική πολεμική μηχανή κυρίως σε επίπεδο ηθικού. Η βύθιση του καταδρομικού «Μόσκβα» είναι ενδεικτική καταστάσεων που αποτελούν πλήγμα γοήτρου για μια χώρα όπως είναι η Ρωσία.
Ωστόσο η πίεση που δέχεται ο Πούτιν από τις αποτυχίες στην Ουκρανία μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς, από την στιγμή που ο Ρώσος Πρόεδρος κατονομάζει πλέον την πυρηνική απάντηση. Η οποία μπορεί να είναι η έσχατη λύση αλλά είναι ήδη επιλογή στην ρωσική φαρέτρα. Και επειδή στην αρχή της κρίσης, πριν την εισβολή στην Ουκρανία, η Δύση αποκωδικοποιούσε τη συγκέντρωση δυνάμεων στα σύνορα απλά ως μέτρο πίεσης, θα πρέπει να δει με άλλη οπτική την πυρηνική απειλή. Ίσως μέσα από την ματιά του Σουν Τζου ο οποίος στην «Τέχνη του Πολέμου» συνιστά «όταν περικυκλώνετε ένα στράτευμα, αφήστε ελεύθερη μια διέξοδο. Μην πιέζετε πολύ έναν απελπισμένο εχθρό»…
