Η Τουρκία από την αρχή της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία έχει διεκδικήσει το ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ των εμπολέμων, έχοντας μάλιστα και φιλοξενήσει -στην Κωνσταντινούπολη- διάφορους γύρους συνομιλιών. Είτε για κάποια συμφωνία ειρήνευσης, είτε για εκεχειρία, είτε για την διευθέτηση περί ουκρανικών σιτηρών, ώστε να συνεχιστεί η μεταφορά τους μέσω Μαύρης Θάλασσας, όπως και για ανταλλαγές αιχμαλώτων, αλλά και σορών νεκρών στρατιωτών.
Έτσι σήμερα είχαμε και νέα τηλεφωνική συνομιλία Πούτιν – Ερντογάν, όπου ο Ρώσος ηγέτης ενημέρωσε τον Τούρκο για τις συνομιλίες της Αλάσκας, που είχε με τον Τραμπ. Οι τηλεφωνικές επαφές των δύο είναι αρκετά συχνές, όπως και οι διπλωματικές μεταξύ των δύο χωρών. Στα παραπάνω να προσθέσουμε και τη χθεσινή τηλεφωνική επαφή Ερντογάν και γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, πάλι για την προτεινόμενη ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Ενώ και ο Γάλλος Πρόεδρος Εμ. Μακρόν, ανέφερε την Τουρκία ως “έτοιμη να παρέχει εγγυήσεις ασφαλείας στο Κίεβο, εκτός των χωρών της Ε.Ε.”.
Με βάση αυτές τις εξελίξεις, αλλά και τον ιδιάζοντα ρόλο της Τουρκίας στο ουκρανικό, είναι εκτιμήση πως η Τουρκία θέλει έντονα να εμφανιστεί ως κύριος μετέχων στις υπό συζήτησεις εγγυήσεις ασφαλείας, που απαιτούνται ώστε να υπάρξει κάποια συμφωνία ειρήνευσης. Όπου βέβαια κεντρικό θέμα είναι αν θα εγκατασταθούν στην Ουκρανία ξένες στρατιωτικές δυνάμεις, σε ένα μικτό ρόλο, παρατηρητή, ειρηνευτικό, αλλά και παροχής προστασίας. Η Ρωσία βέβαια έχει αρνηθεί να δεχθεί “στρατεύματα του ΝΑΤΟ” στην Ουκρανία σε τέτοιο ρόλο, αλλά ελλείψει άλλων και με την Τουρκία πρόθυμη και με καλές σχέσεις και με τις δύο πλευρές, δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε ως εξέλιξη.
Άλλωστε ήδη εντός ΝΑΤΟ/Ε.Ε. γίνεται συζήτηση για το ποιές χώρες θα μπορούσαν να παρέχουν τέτοια στρατεύματα, χωρίς να προκρίνεται κάποιος ειδικά και με μάλλον με σχετική απροθυμία τέτοιας εμπλοκής, ενώ οι ΗΠΑ έχουν αποκλείσει κατηγορηματικά μια τέτοια δική τους ανάμιξη.
Να θυμίσουμε πως η τουρκική πρακτική είναι να διατηρεί σχέσεις αμφίπλευρα: προσφέροντας ανθρωπιστικό και στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία και μάλιστα σε κρίσιμες φάσεις της σύγκρουσης (από μη επανδρωμένα Bayraktar TB2, έως πυρομαχικά και ελαφριά τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού), καταδικάζοντας την εκεί ρωσική εισβολή, λέγοντας πως δεν αναγνωρίζει την ρωσική κατοχή κ.ο.κ. Την ίδια στιγμή, δεν επέβαλλε ποτέ κυρώσεις στην Ρωσία, διατηρεί μεγάλη αεροπορική σύνδεση μαζί της και το κυριότερο συντηρεί τραπεζική και εμπορική επαφή (με διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων). Οπότε επιτρέπει στη Μόσχα, μέσω Τουρκίας, να εισάγει και κρίσιμα προιόντα, τόσο για την αμυντική βιομηχανία της, όσο και γενικότερα για κάλυψη εμπορικών και βιομηχανικών αναγκών. Συν βέβαια τη μεγάλη ενεργειακή συνεργασία μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, η οποία επεκτείνεται.
