Του αναγνώστη μας, Γεωργίου Καλαφίκη
Πανελλήνια η θλίψη εξαιτίας της οδυνηρής απώλειας των δύο νεαρών ιπταμένων, Ευστάθιου Τσιτλακίδη και Μάριου-Μιχαήλ Τουρούτσικα! Στον απόηχο της πρόσφατης τραγωδίας που έπληξε τις τάξεις των ενδόξων και τιμημένων Ενόπλων Δυνάμεων, εμπρός στον θρήνο γονέων, συγγενών και φίλων για τους ηρωικά πεσόντες αεροπόρους, Ελληνίδες και Έλληνες συγκλονιστήκαμε ειλικρινά, και στη μνήμη τους κλίναμε το γόνυ ευλαβικά.
Τους θρηνήσαμε για έναν απολύτως κατανοητό λόγο: όλοι μας νιώθουμε και αγαπάμε τους πιλότους περίπου ως δικά μας παιδιά. Ειδικά οι χειριστές των μαχητικών αεροσκαφών της Πολεμικής μας Αεροπορίας είναι αυτοί ακριβώς οι μαχητές χάρη στους οποίους «μπορούμε να κερδίσουμε ή αντιθέτως να χάσουμε έναν πόλεμο μέσα σε μία μέρα», για να παραφράσω τον οξυδερκή Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος σχολίασε ότι ο ναύαρχος σερ Τζον Τζέλικο, διοικητής του «Μεγάλου Στόλου» της Βρετανίας στον Α΄ Παγκόσμιο, «ήταν ο μοναδικός άνθρωπος από κάθε πλευρά που μπορούσε να χάσει τον πόλεμο μέσα σε ένα απόγευμα». Διότι, εντέλει, τον σύγχρονο πόλεμο κερδίζει η πλευρά που έχει εξασφαλίσει την αεροπορική υπεροχή και κυριαρχία, ειδικά στο Αιγαίο, σε ένα κατεξοχήν πολυδιασπασμένο και κατακερματισμένο περιβάλλον.
Κατά συνέπεια, όσο οι Ένοπλες Δυνάμεις και η Πολεμική Αεροπορία διατηρούν κάποια ισορροπία δυνάμεων, έστω με νύχια και με δόντια, εμείς οι υπόλοιποι Έλληνες και Ελληνίδες δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Παραμένουμε ασφαλείς, ειδάλλως κινδυνεύουμε να πάθουμε ό,τι τραγικό υπέστησαν τα αδέλφια μας στη μαρτυρική ελληνική Κύπρο το 1974, δηλαδή μια ιταμή τουρκική εισβολή! Ένα τέτοιο απευκταίο ενδεχόμενο, μολονότι απόμακρο καθότι η Ελλάδα είναι ταυτόχρονα κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δεν μπορεί, εντούτοις, να αποκλειστεί τελείως.
Στην πραγματικότητα, εδώ και δεκαετίες, αυτοί οι λίγοι εκατοντάδες Έλληνες πιλότοι, υποστηριζόμενοι από το ικανό τεχνικό προσωπικό της ΠΑ, εξανεμίζουν και εξαερώνουν τη διογκούμενη ισχύ της αναθεωρητικής και επεκτατικής Τουρκίας. Στέκουν, μαζί με τους χιλιάδες στρατιώτες και ναύτες των Ενόπλων μας Δυνάμεων, ακοίμητοι φρουροί της εθνικής μας ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, της προσωπικής μας ασφάλειας και ζωής, απέναντι στην επιδεινούμενη επιθετικότητα της Τουρκίας.
Με όλον τον δέοντα και προσήκοντα σεβασμό στην αποστολή των άλλων δύο όπλων – αναφέρομαι στον Στρατό Ξηράς (στον οποίο είχα την τιμή να υπηρετήσω τη θητεία μου) καθώς και στο Πολεμικό Ναυτικό – είναι ωστόσο η Πολεμική Αεροπορία που σε τελική ανάλυση ενισχύει περαιτέρω τη στρατιωτική αποτροπή (deterrence). Σε περίπτωση ένοπλης σύρραξης, οι Έλληνες στρατιώτες και οι ναύτες θα δύνανται ακλόνητοι να προστατεύουν τη γη και να υπερασπίζονται τις θάλασσές μας, εφόσον θα μάχονται διαρκώς υπό την προστατευτική σκέπη των ελληνικών φτερών απέναντι στην τουρκική απειλή, καθότι οι Τούρκοι δεν επιδιώκουν να αρπάξουν μόνο «γη και ύδωρ», όπως οι Πέρσες από τους αρχαίους Έλληνες 2.500 παλαιότερα, αλλά επιπλέον «γη, ύδωρ, και αέρα» από εμάς τους σύγχρονους Έλληνες.
Διότι, οι Τούρκοι είναι πιθανό να κινηθούν εναντίον μας, μόνον όταν συναισθανθούν ότι κατέχουν την υπεροπλία στον αέρα. Eπιτίθενται μόνον όταν διαβλέπουν ότι η νίκη είναι σχεδόν βέβαιη και εξασφαλισμένη και ο εκάστοτε αντίπαλος κατά πολύ υποδεέστερος (όπως στην Κύπρο το 1974). Αλλιώς απέχουν, μέχρις ότου κερδίσουν την υπεροπλία ή διεξάγουν πόλεμο φθοράς μέχρι να την αποκτήσουν (στη Μικρασία το 1920-1922). Από τη στιγμή που το τελικό αποτέλεσμα των σύγχρονων στρατιωτικών επιχειρήσεων εξακολουθεί να βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εναέρια υπεροχή, οι Τούρκοι δεν έχουν τολμήσει να ξεδιπλώσουν πλήρως τις επεκτατικές τους διαθέσεις εναντίον της Ελλάδας, ακριβώς επειδή είναι ενστικτωδώς πρακτικοί και αρκούντως έξυπνοι, ώστε να κατανοούν ότι δεν μπορούν καθόλου να βασιστούν σε νίκη στους αιθέρες έχοντας ως αντιπάλους τους δαιμόνιους Έλληνες πιλότους. Κοντολογίς, στον συγκεκριμένο τουλάχιστον τομέα δεν μπορούν ακόμη «να τα βάλουν» μαζί μας.
Οι Έλληνες αεροπόροι αποτελούν τον ύψιστο – κυριολεκτικά και μεταφορικά – φραγμό και εμπόδιο για την κυριαρχία των υπερφίαλων αντιπάλων μας! Η Πολεμική Αεροπορία συνιστά, επομένως, το σύγχρονο και απρόσβλητο «Θεοδοσιανό Τείχος» που ακόμη καθιστά το ελληνικό «κράτος απροσμάχητο» (Ακάθιστος Ύμνος για τη σωτηρία της Πόλης από την αβαρο-περσική πολιορκία το 626). Χωρίς αεροπορική κάλυψη και υπεροχή, τοπική ή συνολική, οι Τούρκοι γνωρίζουν άριστα ότι δεν μπορούν ούτε να πατήσουν ούτε να κρατήσουν σπιθαμή από τα 6.000 περίπου νησιά και μικρονήσια του ελληνικού Αιγαίου Πελάγους.
Τον Αύγουστο 1940, ο θρυλικός ηγέτης της Μ. Βρετανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, είχε συνοψίσει την εναέρια Μάχη της Αγγλίας εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας (το πρώτο σημείο καμπής προς την ολοκληρωτική νίκη των Συμμάχων εναντίον των απάνθρωπων Δυνάμεων του Ολοκληρωτισμού, ναζισμού και φασισμού) ως εξής: «ποτέ στο πεδίο της μάχης δεν όφειλαν τόσα πολλά τόσοι πολλοί σε τόσους λίγους»! Εάν αυτό ίσχυσε σ’ εκείνη «την πιο σκοτεινή ώρα» (darkest hour) για την Ελευθερία του Ανθρώπου, άραγε τι μπορούμε να πούμε σήμερα εμείς για την ετοιμοπόλεμη Πολεμική μας Αεροπορία που έχει προσφέρει θυσία δεκάδες πιλότους στον Βωμό της Ελευθερίας της Ελλάδας εδώ και πολλές δεκαετίες; Μπορούμε κάλλιστα να εκφράσουμε την παρακάτω ρήση, αντλώντας έμπνευση από τη διάσημη φράση του Τσόρτσιλ: «Ποτέ άλλοτε στην ελληνική ιστορία δεν όφειλαν τόσοι πολλοί, τόσα πολλά, επί τόσα πολλά χρόνια, σε τόσους λίγους».
Όντως, κατά την ταπεινή μου γνώμη και σε ό,τι μάς αφορά, η αξία των Ελλήνων αεροπόρων είναι ανάλογη με εκείνη των ηρωικών Βρετανών συναδέλφων τους. Διότι, εάν οι τελευταίοι αντιμετώπισαν και απέκρουσαν τους ναζιστές Γερμανούς στο πλαίσιο ενός φριχτού μεν αλλά περιορισμένου χρονικά παγκόσμιου πολέμου, οι δικοί μας πιλότοι, σε καιρό ειρήνης αντιμετωπίζουν με επιτυχία, αποκρούουν και κυνηγούν τους εναέριους εισβολείς από τους ελληνικούς ουρανούς του Αιγαίου, και τους διώχνουν κακήν-κακώς μακριά από τη γαλανόλευκη πατρίδα μας, καθημερινά για μισό ήδη αιώνα! Είναι εκείνοι «οι οποίοι και λίγοι και μετά πολλών» μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ ελευθερίας και υποταγής.
Σιαλμάς, Μπρίντακ, Ηλιάκης, Μπαλταδώρος, Τσιτλακίδης και Τουρούτσικας, και όσοι άλλοι δεκάδες Έλληνες ήρωες αεροπόροι έπεσαν στο καθήκον «υπέρ βωμών και εστιών», παρέμειναν, ουσιαστικά, πιστοί «άχρι θανάτου» στο αιώνιο προσκλητήριο που απηύθυνε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, όταν κήρυξε την Ελληνική Επανάσταση τον Φεβρουάριο του 1821: «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» εναντίον της «φρικώδους Οθωμανικής δυναστείας» (όπως ανέφερε το Προοίμιο του Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδος, Πιάδα/Επίδαυρος, Ιανουάριος, 1822). Έπεσαν ευκλεώς «τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι» (Σιμωνίδης, Επιγράμματα 7.249.2, όπου εξυμνείται η θυσία του Λεωνίδα και των Τριακοσίων στη Μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.Χ.). Υπάκουσαν δηλαδή στην επιταγή ότι χάριν του ιδανικού της ελευθερίας οι Έλληνες είμαστε αποφασισμένοι ακόμη και «να πεθάνουμε αυτοπροαίρετα χωρίς να φεισθούμε της ζωής μας» (Δούκας, Ιστορία 39.1.17-18, η τελική απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β΄ λίγο πριν από την Άλωση της Πόλης το 1453). Εντέλει, εκεί ψηλά στον ουρανό τα δύο σεμνά παλληκάρια, ο Στάθης και ο Μάριος-Μιχαήλ, συνάντησαν το πεπρωμένο τους: «ἀνδρῶν ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος» (Θουκυδίδης 2.43.3, Περικλέους Επιτάφιος, 430 π.Χ.).
Και όλοι εσείς – στρατιώτες, ναύτες και σμηνίτες, υπαξιωματικοί και αξιωματικοί των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων – που θα συνεχίσετε εσαεί τον ενάρετο αγώνα για την υπεράσπιση της Γαλανόλευκης Πατρίδας μας, στοιχηθείτε με τον παιάνα στα χείλη: «εμπρός, της Ελλάδος παιδιά! Κρατήστε ελεύθερη την πατρίδα, τα παιδιά, τις γυναίκες, τους ναούς των θεών και τους τάφους των προγόνων σας! Νυν υπέρ πάντων ο αγών!» (Αισχύλος, Πέρσαι στ. 402-405).
Μείνετε πιστοί στον πανάρχαιο όρκο: «δεν θα ντροπιάσω τα όπλα τα ιερά, ούτε θα εγκαταλείψω τον συμμαχητή μου, με οποιονδήποτε κι αν συνταχθώ…δεν θα παραδώσω την πατρίδα μικρότερη αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ’ όση την παρέλαβα…θα υπακούω πρόθυμα τους εκάστοτε διοικούντες, θα πειθαρχώ στους ισχύοντες νόμους και σε όσους άλλους ψηφίζει ο λαός» (Λυκούργος, Κατά Λεωκράτους 77, 338 π.Χ.). Γι’ αυτό και αξίζει ύψιστη «τιμή σ΄ εκείνους όπου στην ζωή των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες» (Κ.Π. Καβάφης, Θερμοπύλες, 1901/1903). Γιατί παρέμειναν, παραμένουν και θα παραμένουν πιστοί στο παράγγελμα: «εκπαιδεύσου όπως θα πολεμήσεις, και πολέμησε όπως εκπαιδεύτηκες».
Και εάν πρέπει κάτι να ειπωθεί ως ελάχιστη παρηγοριά στους χαροκαμένους γονείς και συγγενείς των δύο πεσόντων ηρώων ιπταμένων, δεν χωρά αμφιβολία πως είναι πάντοτε αβάσταχτο γονείς να θάβουν τα τέκνα τους σαν σε περίοδο πολέμου. Όπως σοφά επισημαίνεται στην Ιστορία του Ηροδότου: «μακάρι να μην είναι κανείς τόσο ανόητος ώστε να επιλέγει πόλεμο αντί για ειρήνη, γιατί στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους πατέρες τους, ενώ στον πόλεμο οι πατέρες τα παιδιά τους» (Ηρόδοτος 1.87.4, 5ος αι. π.Χ.). Κάνοντας, λοιπόν, επίκληση σε όσα κάποτε εξέφρασε ο Πλάτωνας μέσω του Σωκράτη, όσες και όσοι τώρα πενθούν τους δικούς τους αγαπημένους ανθρώπους, ας ανατρέξουν για κουράγιο και ανακούφιση έστω σε τούτα τα συγκλονιστικά και εμφορούμενα από άδολο πατριωτισμό λόγια: «περισσότερο και απ’ τη μητέρα, τον πατέρα, και απ’ όλους τους άλλους προγόνους, το πιο πολύτιμο, το πιο σεβαστό, το πιο ιερό, το ανώτερο αγαθό είναι η πατρίδα· αυτό πρεσβεύουν οι θεοί και όλοι οι άνθρωποι που έχουν μυαλό» (Πλάτων, Κρίτων 51a-b, 4ος αι. π.Χ.).
Να είστε, επομένως, βέβαιες και βέβαιοι, όλες και όλοι εσείς που τώρα θρηνείτε τους αγαπημένους σας γιους, αδελφούς, εγγονούς, φίλους και συντρόφους, ότι οι δύο τιμημένοι πεσόντες αυτό είχαν πάντα κατά νου και μέσα στην ψυχή τους: την ανιδιοτελή και υπέρτατη μέχρι αυτοθυσίας αγάπη για την πατρίδα μας, την Ελλάδα. Με αυτόν τον γνώμονα διέσχιζαν τους ελληνικούς ουρανούς και πορεύονταν στη ζωή τους! Άλλωστε, σε ανύποπτο χρόνο, ο αείμνηστος και ήρωας πλέον Μάριος-Μιχαήλ Τουρούτσικας το είχε διακηρύξει εύγλωττα: «πατέρα, η Ελλάδα δεν χρωστάει σε μένα, εγώ της χρωστάω». Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται να λεχθεί. Αιωνία σας η μνήμη αδέλφια. Αθάνατοι.
Συγκλονίστηκα!
Μίλησες στην ψυχή μας.
Μπράβο.
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας σε μια σειρά.
Ευχαριστούμε.
Aιώνιες Δάφνες !
Αιώνια Δόξα και τιμή, όχι μόνο στα παλληκάρια μας που έφυγαν πρόσφατα, αλλά και σε όλους όσους έδωσαν και δίνουν και την τελευταία σκιά της ικμάδας τους, χωρίς να υπολογίζουν ζωή και θάνατο, έχοντας τα κάνει ένα, γιά εμάς.
Δεν μας οφείλετε τίποτα, Σας χρωστάμε τα π ά ν τ α !!!
( Επιτέλους καιρός ήταν να γραφεί ένα αξιόλογο αφιέρωμα στους δύο αητούς που έφυγαν !
Όλο για φρεγάτες, κορβέτες,πυραύλους, F-16, Rafale και F-35 γράφουμε και δεν ασχολούμαστε με τους ανθρώπους μας ! )
Ίσως ακουστώ «εκτός κλίματος»,αλλά…
Ἡ εκτίμηση,θαυμασμός,ακόμα και ἡ αγάπη της ἂν όχι συντριπτικής,σίγουρα της μεγάλης πλειοψηφίας ημών των Ἑλλήνων για τους αεροπόρους μας,είναι δεδομένη,και προσφάτως επανεπιβεβαιώθηκε,με την τραγική αφορμή της απώλειας του Ευστάθιου Τσιτλακίδη και του Μάριου-Μιχαήλ Τουρούτσικα.
Όμως,κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομα τους,καθώς «Αρχή σοφίας,ἡ των ονομάτων επίσκεψις».
Ὁ «ακήρυκτος πόλεμος» που διεξάγεται στους ουρανούς της Πατρίδος εδώ και μισόν αιώνα,δέν μπορεί να είναι καύχημα,οσο και ἂν παίρνουμε τις ουρές των απέναντι.
Και αυτό,επειδή δέν πατάμε την τιμημένη την σκανδάλη,και ἡ κάθε κλαμμένη ύαινα επιστρέφει θρασύτερη,προκαλώντας μας έξοδα και αφανή φθορά,υλική και ηθική.
Ἡ ανοχή μας στην αμφισβήτηση FIR,Εθνικού Εναερίου Χώρου,και εν τέλει της κρατικής μας κυριαρχίας,έχει περίπου καταστεί «εθιμικό δίκαιο» για τρίτους,προεξάρχοντος κάποιου Γ.Γ του ΝΑΤΟ.
Πέραν αυτού,τίθεται πλέον και θέμα αντανακλαστικών μας σε ενδεχόμενο τουρκικό αιφνιδιασμό,καθώς κάποια των ημερών,οἱ απέναντι ίσως δέν περιοριστούν σε παραβιάσεις,προκλήσεις και υπερπτήσεις,αλλά αποπειραθούν ένα «Πέρλ Χάρμπορ»,ενώ εμείς θα φερόμαστε με την γνωστή και κατεστημένη αυτοσυγκράτηση.
Παράλληλα,όμως,ἡ μορφή (καί) του αεροπορικού πολέμου αλλάζει,γίνεται συνθετότερη,και οπωσδήποτε δέν περιορίζεται στους σκυλοκαυγάδες.
Ἡ μέγιστη επιτυχία μίας πολεμικής αεροπορίας,είναι να καταστρέψει τον αντίπαλο στο έδαφος του,αλλά και ἡ αρχή κάθε αεροπορικής νίκης,ξεκινάει από το δικό της έδαφος,διότι εκεί γίνεται όλη ἡ προεργασία για την απογείωση.
Απρόσκοπτη υποστήριξη,από τακάκια μέχρι κινητήρες και ραντάρ,ώστε να εξασφαλίζονται οἱ διαθεσιμότητες.
Και όπλα,όπλα,όπλα,που θα κάνουν την διαφορά,βοηθήματα αποστολής,ηλεκτρονικό πόλεμο,μέχρι ακτίνα δράσεως που ὁ εχθρός να μήν νοιώθει έστω και σχετική ασυλία.
Το καλύτερο μνημόσυνο για τους από καταβολής Ἑλλάδος Πεσόντες,,είναι ὁ σεβασμός στην θυσία εκείνων,συνδυαζόμενος με σεβασμό στο αίμα των επιζώντων και επερχομένων,καθώς και στην αξιοπρέπεια αυτών,δίνοντας σε αυτούς ότι δυνατόν για να επιστρέψουν σώοι,και νικητές από το πεδίο της μάχης,όχι απλώς από άσφαιρες εμπλοκές,ενίοτε όμως θανατηφόρες για τους ίδιους.
Έμπρακτη βελτίωση,και όχι,όπως λέει ὁ Βελισάριος21 «επικίνδυνη αυταρέσκεια».
ΥΓ.
Για να το κάνω,κλείνοντας,ακόμα πιό «λύσσα»,κάτι εκτός κυρίου θέματος,και μία παράφραση : στον Ε.Σ,όλως ιδιαιτέρως,έχουμε από ετών το «Ποτέ τόσοι πολλοί,δέν διοίκησαν τόσους λίγους».
Να συμπληρώσω εδώ ότι δείκτης ατυχημάτων και απωλειών είναι αξιοσημείωτα χαμηλός καλύτερος απο πολλές άλλες αεροπορίες που ασκούν το σύνηθες έργο τους χωρίς “ενοχλητικούς γείτονες” και αυτό δείχνει τα υψηλά επαγγελματικά επίπεδα των στελεχών της HAF.Εγω πάντα γράφω ότι δεν είμαστε σε πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία ,μπορεί να συμβεί μπορεί όχι.(να διακρίνουμε με νηφαλιότητα τις καταστάσεις) Πόλεμο είχαμε στην Κύπρο ,με θύματα ήρωες (οι περισσότεροι στρατεύσιμοι) εν καιρώ πραγματικού πολέμου αλλά όπως γνωρίζεται όλοι τους δώσαμε αντί για την μέγιστη τιμή ,λήθη και αδιαφορία. και παραθέτω τι γράφει η Σχολή Ικάρων για αυτό που κάνει ..”Η Σχολή Ικάρων (ΣΙ), στα πλαίσια των σπουδών της, παράγει και μεταδίδει τη γνώση στους σπουδαστές της με την έρευνα και διδασκαλία της αεροπορικής επιστήμης και τεχνολογίας, καθώς και των συναφών θεωρητικών, θετικών και εφαρμοσμένων επιστημών. Αναπτύσσει τις στρατιωτικές αρετές και τη στρατιωτική αγωγή, ώστε να διαμορφώνει αξιωματικούς της Πολεμικής Αεροπορίας με στρατιωτική και αεροπορική συνείδηση, μόρφωση ανώτατου επιπέδου, καθώς και κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική παιδεία και αγωγή, παρέχοντάς τους τα εφόδια για να καταστούν ικανοί ηγήτορες με άρτια επαγγελματική και επιστημονική κατάρτιση.”
Υψηλού επιπέδου επαγγελματισμός απο την πρώτη στιγμή.
Άριστο και άξιο κείμενο.
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω καταρχάς (αρχικά) και καταρχήν (θεωρητικά) με τις διαπιστώσεις του φίλου Acheron.
Ωστόσο, όπως ορθά σημείωσε: “αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις”, το κείμενό μου δεν είχε σκοπό να αναλύσει τα καλώς ή κακώς κείμενα στην ΠΑ και στις ΕΔ. Δεν είναι δηλαδή ένα άρθρο – ανάλυση. Με αφορμή το τραγικό συμβάν, πρόκειται για κείμενο – φόρο τιμής στο λειτούργημα της ΠΑ συνολικά και των χειριστών (πεσόντων και μη) ειδικότερα. Αποτελεί ουσιαστικά έναν “επιτάφιο λόγο”, που στόχο έχει πρωτίστως την επίκληση στο συναίσθημα και μόνο δευτερευόντως στη λογική του αναγνώστη.
Υπ’ αυτήν την έννοια, νομίζω πως τα ζητήματα που θίγει ο φίλος Acheron έχουν μεν αξία, αλλά είναι όντως λίγο ως πολύ “εκτός κλίματος”, ενώ δεν είναι της στιγμής μια τέτοια συζήτηση και κριτική, ούτε είχε άλλωστε νόημα να υπεισέλθω σε τέτοια θέματα στο πλαίσιο αυτού του είδους κειμένου.
Δεν αντιλέγω ότι υφίστανται σοβαρές ελλείψεις, ελλείμματα και κενά στον στρατιωτικό και πολιτικό σχεδιασμό της χώρας μας, που είναι άλλωστε συχνά και πυκνά επισημαίνονται σε πληθώρα σχετικών άρθρων. Ελλείμματα στη στρατηγική και τακτική αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων (λ.χ. δεν έχω ακόμα καταλάβει ποια είναι πρακτικά η κόκκινη γραμμή στις κάθε είδους παραβιάσεις), ελλείψεις σε κάθε είδους εξοπλισμό (από ανταλλακτικά έως έξυπνες βόμβες και κύρια οπλικά συστήματα), διαρθρωτικά κενά όπως η απουσία Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, απουσία σαφώς θεσμοθετημένης ιεραρχίας στη λήψη αποφάσεων (το “παράδειγμα προς αποφυγή” της βραδιάς των Ιμίων νομίζω αρκεί), πληθώρα αξιωματικών αλλά έλλειψη οπλιτών, πενιχρος μισθός ειδικά των ιπταμένων ως προς τα πτητικά τους καθήκοντα, ελλείμματα ή καθυστέρηση στην υιοθέτηση νέων όπλων και τακτικών (όπως drones, C4I, A2/AD warfare), αναιμική έως ανύπαρκτη αμυντική βιομηχανία, χαμηλή ποιότητα παρεχόμενης εκπαίδευσης των κληρωτών κτλ. κτλ.
Παρ’ όλα αυτά, η άμυνα της Ελλάδας ακόμη έχει μεγάλες δυνατότητες και ικανότητες.
Τελευταίο και κυριότερο, θεωρώ ότι δεν λαμβάνουμε καθόλου υπόψη το γεγονός ότι η Τουρκία αυθαιρετει εις βάρος μας εκ του ασφαλούς, γιατί γνωρίζει τα πεπερασμένα όρια της δυνητικής ελληνικής αντίδρασης, επειδή ανήκουμε στην ίδια στρατιωτική συμμαχία. Για να παραφράσω μία λαϊκή παροιμία: “σύμμαχος συμμάχου μάτι δεν βγάζει”! Πιστεύω πως θα ήταν τελείως διαφορετική σε βαρύτητα η αντίδραση μας εάν δεν ανηκαμε στην ίδια συμμαχία. Μάλιστα, εκτιμώ πως ούτε η Τουρκία θα τολμούσε να ξεδιπλώνει τόσες προκλήσεις εναντίον μας επί του πεδίου, διότι θα είχαμε κάθε δικαίωμα να αντιδράσουμε δυναμικότερα απαιτώντας και την ενεργό υποστήριξη των συμμάχων μας. Επειδή όμως Ελλάδα και Τουρκία ανήκουμε στο ΝΑΤΟ, η θέση μας παραμένει εξαρχής άβολη, τα αδιέξοδα και τα διλήμματα ως προς το εύρος της αντίδρασης μας στις προκλήσεις των Τούρκων προφανή, στοιχείο και δεδομένο που οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται διαχρονικά και τεχνηέντως εναντίον μας. Με άλλα λόγια, η Τουρκία πράττει θεωρητικά αδιανόητα πράγματα εναντίον μίας συμμάχου χώρας σε βαθμό πρωτοφαντο στα παγκόσμια χρονικά που ξεφεύγουν κατά πολύ από τις συνήθεις σχέσεις μεταξύ συμμάχων. Παρουσιάζει δηλαδή τελείως έκκεντρη συμπεριφορά. Εκεί πάνω πατάει, πρωτοτυπεί και “τού δίνει και καταλαβαίνει”, διευρύνοντας κατά το δοκούν το εύρος των διεκδικήσεων και το μέγεθος των προσκλήσεων εις βάρος μας.
Σε κάθε περίπτωση, σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα σχόλια και τα καλά σας λόγια.
Συγνώμη, των προκλήσεων, ήθελα να γράψω.