Λίγο υπόκωφη Κυριακή οπότε να πούμε μια ιστορία (χιουμοριστική, το δηλώνουμε εξαρχής να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις). Αυτή του οπλικού συστήματος Χ (Ψ-Ζ-Ω δεν έχει σημασία), που θέλει να το προμηθευθεί η αρχαία αφρικανική χώρα, με μεγάλη ιστορία και πολιτισμό, Ουζουμπούρου. Η ανάγκη άλλωστε για κάτι παρόμοιο είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια και συζητείται εγχώρια, οπότε κάποια στιγμή φθάνει στον “αφρό” του ενδιαφέροντος για να αγοραστεί. Έχει προηγηθεί ενδελεχής παρουσίαση του στα στρατιωτικά Επιτελεία, έχει διαφημιστεί λίγο ή πολύ, έχει προβληθεί ως “game changer” (όποτε ακούτε αυτή τη φράση ράφτε τις τσέπες σας), τέλος πάντως έχει κάνει τον πρώτο κύκλο του.
Στην συνέχεια μιας και η Ουζουμπούρου είναι μια χώρα όπου όλα μελετώνται έως εξαντλήσεως (ανθρώπων και χρόνου), ακολουθεί μια αξιολόγηση του «φοβεροτρομερού» οπλικού συστήματος, η οποία περνά τα εξής στάδια: Αναζήτηση χαρακτηριστικών, περατζάδα αντιπροσώπων, παροχή στοιχείων, πολλές απορίες, επίλυση τους αλλά όχι και όλων, διαβεβαίωση πως «όλα θα λυθούν», κάποιες επισκέψεις στελεχών στο εξωτερικό, κάποια επίδειξη ίσως. Κουτσά στραβά συγκεντρώνεται μια εικόνα, σχηματίζεται μια γνώση εντός Ενόπλων Δυνάμεων της Ουζουμπούρου, γίνεται μια αναφορά με εντοπισμό θετικών και αρνητικών στοιχείων.
Πάει αυτή σε ανώτερα κλιμάκια όπου αρχίζουν οι μετασχηματισμοί, οι επαναξιολογήσεις, με άλλα κριτήρια, ίσως τα ίδια αλλά με διαφορετικές βαρύτητες, ίσως νέα τελείως, ίσως παμπάλαια γιατί ο Στρατηγός (ή Πτέραρχος ή Ναύαρχος) της Ουζουμπούρου θυμάται πως όταν ήταν ανθυπολοχαγός ένα παρόμοιο σύστημα τον «είχε ταλαιπωρήσει» οπότε πλέον διαφωνεί, ενίσταται, έως και οργίζεται. Ή και το ανάποδο, είναι τόσο ενθουσιασμένος που λέει «πάρτε και παραπάνω, τώρα που γυρίζει» και ορκίζεται πως με αυτό θα τον «κατατροπώσουν» τον εχθρό, δηλαδή τη γειτονική χώρα, την απειλητική Ζουμπουρλού.
Μην τα πολυλογούμε κάποια στιγμή η στρατιωτική εισήγηση φτάνει στα πολιτικά κλιμάκια τα οποία επίσης έχουν δεχθεί ένα καταιγισμό πληροφοριών, φημών, από κάθε λογής παρατρεχάμενο, πονηρό ή αφελή, απόστρατο αλλά εν «ενεργεία αντιπρόσωπο», και όποιο διπλωμάτη Β’ κλάσης, βρήκε την ευκαιρία να προτείνει «γεωπολιτική παρέμβαση». Για το θέμα έχουν άποψη επίσης γραμματείς, αυτόκλητοι ειδήμονες, καθηγητές-αναλυτές-προφήτες-μελλοντολόγοι, τοπικοί φύλαρχοι, αρχηγοί πολιτικών κομμάτων, ο πάντα δραστήριος εγχώριος Τύπος, τα κανάλια, το ουζουμπουριανό ίντερνετς, η ξενιτεμένη ομογένεια της Ουζουμπούρου στην μακρινή Νότια Αφρική (η Ουζουμπούρου είναι στα βόρεια της ηπείρου), όπως και ένα σωρό παράγοντες της τοπικής αμυντικής βιομηχανίας βελών, τόξων, ακοντίων και ασπίδων, που αναρωτιόνται αν μπορούν να μετέχουν στη γενική αναστάτωση.
Όπως καταλαβαίνετε έχει ήδη γίνει ένα πλήρες χάος, όπου κανείς δεν βγάζει νόημα ενώ ο υπουργός Άμυνας επιθεωρεί τα στρατεύματα, πετά με ελικόπτερο (ένα που δουλεύει) και μένει έκπληκτος από επιδείξεις ουζουμπουριανών κομάντο, που ξεπροβάλλουν μέσα από τη φυσική βλάστηση, αθέατοι πριν από λίγο. Φυσικά εδώ θα εμπλακεί και το υπουργείο Οικονομικών της Ουζουμπούρου που θα εκταμιεύσει το κονδύλι, σε μια χώρα που μαστίζεται από την αφρικανική σκόνη, την αλατότητα του εδάφους, τον υψηλό ΦΠΑ και τον ΕΝΦΙΑ στις καλύβες και κυρίως τον τουριστικό υπερκορεσμό. Όπου παχουλοί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι τουρίστες τρίτης ηλικίας έρχονται για σαφάρι, αλλά έχουν ψωνίσει πακέτα all inclusive (με το λιοντάρι μέσα) και δεν αφήνουν πολλά στην τοπική οικονομία. Με αυτά και με αυτά, το υπουργείο Οικονομικών συνήθως απαντά «πάτε καλά; τι νούμερα είναι αυτά;».
Σε αυτή την περίπτωση που είναι και η πιο συνηθισμένη, η παραπάνω διαδικασία γίνεται ξανά, αλλά αντίστροφα, με εντολή «κόψτε κάτι, δεν βγαίνει». Αυτό μπορεί να συμβεί δύο και τρεις φορές, οπότε κάποια στιγμή σε ανώτατο επίπεδο θα παρθεί η απόφαση αγοράς. Αφού έχουν προηγηθεί παρεμβάσεις ξένων πολιτικών, πρέσβεων, διαβεβαιώσεις πως με αυτό το «game changer» θα ενισχυθεί και η μεταξύ μας σχέση και λοιπά καθρεπτάκια.
Αγοράζεται τέλος πάντως το Χ σύστημα για τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουζουμπούρου. Αλλά πλέον μετά τα τόσα πέρα-δώθε και πάνω-κάτω, είναι κάτι ως αυτοκίνητο ολοκαίνουργιο, μόνο που παρατηρούνται κάποιες ελλείψεις, π.χ. δεν έχει δεξί καθρέπτη, πίσω αριστερά ηλεκτρικό παράθυρο, ενώ ο κινητήρας παίρνει μπροστά με μανιβέλα γιατί η μίζα δεν χώραγε στο budget.
Τέλος πάντως παραδίδεται στα στρατά που ψάχνουν να δουν πως «δουλεύει τούτο», έρχονται και ξένοι εκπαιδευτές, κάτι δείχνουν, τα manual είναι ακαταλαβίστικα, ενίοτε το προσωπικό μπορεί να σηκώσει και τα χέρια ψηλά, δηλώνοντας «εμείς άλλα μάθαμε και αυτά εμπιστευόμαστε», αγκαλιάζοντας με στοργή το πατρογονικό Lee Enfield τουφέκι του 1oυ Παγκοσμίου, που είχαν αφήσει πίσω τους οι Άγγλοι αποικιοκράτες.
Αλλά και να βρεθεί έμπειρο προσωπικό να αξιοποιήσει το Χ, είπαμε, πότε θα λείπει η μανιβέλα, πότε ο καθρέπτης, πότε τα καύσιμα, πότε τα ανταλλακτικά. Τα οποία θα τα ζητά το στράτευμα της Ουζουμπούρου, αλλά κάποιος θα έχει ξεχάσει να αγοραστούν, γιατί στην τελική «σιγά μην γίνει πόλεμος με την Ζουμπουρλού». Το Χ έτσι σκονίζεται αρκετά, δεν πετά-πλέει-κινείται όπως θα έπρεπε, ίσως παραμένει σε λειτουργία με κόπο, και αίμα και ιδρώτα (πάντα μια τέτοια φράση χρειάζεται στην ιστορία, δημιουργεί σκηνικό far African West).
Αν υπάρχουν εσωτερικές διαμαρτυρίες «τι είναι τούτο που μας πήραν», αυτές μένουν σε χαμηλούς τόνους γιατί δεν είναι πρέπον να εκθέτεις συναδέλφους, που άλλωστε έχουν ήδη αποστρατευτεί. Επίσης όλοι λάθη κάνουν, είναι και η γεωπολιτική στη μέση και δεν έχουμε πολεμήσει εδώ και δεκαετίες, οπότε τι τα ψάχνεις, κάτσε εκεί που κάθεσαι να έρθει η μετάθεση και η προαγωγή.
Όλα τα παραπάνω μπορεί το έρμο το Χ (που ίσως είναι και καλό), να τα ξαναζήσει μετά από 20 χρόνια, όταν θα πρέπει να δεχθεί «αναβάθμιση μέσης ζωής», αλλά και προς το τέλος της υπηρεσίας του, όπου δεν το αφήνουν να ξεκουραστεί παρότι έχει λιώσει (ή μπλοκάρει από την σκόνη και τα πηγμένα γράσα) και πρέπει να γίνει «μια μικρή βελτίωση του για να δουλέψει ακόμη 10 χρόνια, μια χαρά είναι δεν το βλέπετε!».
Κάπως έτσι κυλάνε τα πράγματα στην Ουζουμπούρου, μια ζεστή αφρικανική δημοκρατία, στις όχθες του ποταμού Νίγηρα (μου διαφεύγει η ακριβής τοποθεσία). Το βασικό όμως είναι πως η χώρα νιώθει ασφαλής απέναντι στη Ζουμπουρλού, αλλά και ανασφαλής να νιώθει πάλι το ίδιο θα έκανε, γιατί μερικά πράγματα απλά δεν αλλάζουν. Αν μη τι άλλο στην Ουζουμπούρου, σέβονται τις παραδόσεις.
