Το σχέδιο North American NR-349 Retaliator ήταν μια ενδιαφέρουσα μετατροπή του υπερηχητικού βομβαρδιστικού Α-5 Vigilante του Αμερικανικού Ναυτικού, με στόχο να καλύψει τις ανάγκες της Αεροπορίας για ένα υπερταχύ αναχαιτιστικό.
Η πρώτη πρόταση για το Retaliator εμφανίστηκε το 1960, όταν η North American Aviation προσπάθησε να δημιουργήσει ένα αεροσκάφος που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τα ήδη υπάρχοντα μοντέλα με την εισαγωγή καινοτόμων τεχνολογιών για εκείνη την εποχή. Το σχέδιο προέβλεπε τη χρήση δύο κινητήρων J79-GE-10, μαζί με έναν πυραυλοκινητήρα Rocketdyne XLR46-NA-2, ο οποίος θα τοποθετούνταν στη θέση όπου βρισκόταν το διαμέρισμα μεταφοράς πυρηνικών βομβών στο Α-5 Vigilante. Αυτός ο κινητήρας θα επέτρεπε στο Retaliator να αποκτήσει εξαιρετικά υψηλές επιδόσεις σε μεγάλο υψόμετρο, κάτι που ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για αποστολές αναχαίτισης εκεί που επιχειρούσαν τα σοβιετικά στρατηγικά βομβαρδιστικά.
Η αρχική πρόταση για το Retaliator δεν προχώρησε παρά το αρχικό ενδιαφέρον που έδειξε η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία. Η έλλειψη προόδου στην υλοποίηση του σχεδίου μπορεί να αποδοθεί σε διάφορους παράγοντες, όπως το υψηλό κόστος ανάπτυξης και παραγωγής που παρουσιάστηκε από την εταιρεία, καθώς και στην πιθανή προτίμηση της Αεροπορίας για άλλα αεροσκάφη.
Ωστόσο, το 1970, το Retaliator ανασχεδιάστηκε και πήρε το όνομα NR-349, ως πρόταση για το πρόγραμμα IMI (Improved Manned Interceptor), το οποίο στόχευε στην αντικατάσταση των μαχητικών F-101, F-102 και F-106. Αυτή τη φορά, περιλάμβανε την προσθήκη ενός τρίτου κινητήρα J79-GE-10 στον χώρο που καταλάμβανε η αποθήκη βομβών στο κέντρο της ατράκτου. Αν λοιπόν το A-5 αλλά και το F-4 είχαν δυο κινητήρες J-79, ας φανταστούμε πως θα ήταν ένα αεροσκάφος με τρεις!
Η τρικινητήρια εκδοχή είχε ως στόχο να προσφέρει ακόμα μεγαλύτερη αύξηση επιδόσεων, με ταχύτητα πάνω από Mach 2,5 και υψόμετρο άνω των 80.000 ποδών! Η διάταξη των κινητήρων ήταν προφανώς καινοτόμα, με νέες ξεχωριστές εισόδους αέρα στην άνω επιφάνεια της ατράκτου για την τροφοδοσία του τρίτου κινητήρα, κάτι που θα βοηθούσε στην αεροδυναμική απόδοση και στη θερμική διαχείριση.
Ο οπλισμός του NR-349 προβλεπόταν εντυπωσιακός, και περιελάμβανε έξι πυραύλους AIM-54 Phoenix, πάλι με στόχο την αναχαίτιση σοβιετικών βομβαρδιστικών. Η ανάρτηση των πυραύλων γινόταν κατά μήκος της ατράκτου, οπότε θεωρητικά διατηρούνταν η δυνατότητα για ταχύτητα άνω των 2,5 Mach και με αυτό το φορτίο.
Παρόλαυτα, η αναβίωση του Retaliator ως NR-349 πάλι δεν προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Αμερικανικής Αεροπορίας, οπότε παρέμεινε μια εντυπωσιακών προδιαγραφών και επιλύσεων πρόταση, χωρίς ποτέ να ξεπεράσει το σχεδιαστικό τραπέζι. Είναι όμως ενδεκτική των προκλήσεων και απαιτήσεων που αντιμετώπιζε η αεροδιαστημική έρευνα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
