Τις υποψήφιες φρεγάτες για το Πολεμικό Ναυτικό η ΠΤΗΣΗ και τα site μας, τις έχουν αναλύσει σε τέτοιο βαθμό που κανένα άλλο μέσο μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα δεν έχει κάνει. Μάλιστα για τις περισσότερες υποψηφιότητες είχαμε και τις πιο εκτενείς παρουσιάσεις αλλά και για αρκετές την αποκλειστικότητα στην εμφάνιση τους στη δημόσια σφαίρα συζήτησης. Το ελληνικό κοινό από εμάς έμαθε αναλυτικά για την ολλανδική πρόταση της Damen, το ίδιο για τη δεύτερη αμερικανική, αυτή της Gibbs & Cox (δείτε τα ρεπορτάζ του συνεργάτη μας Δημήτρη Μητσόπουλου).
Για τη Belharra/FDI πρώτοι καταγράψαμε αναλυτικά και εντοπίσαμε τα στοιχεία υπεροχής αλλά και προβληματισμού, το ίδιο έγινε για την ιταλική FREMM, έχουμε γράψει πάρα πολλά για την πρόταση της HF2, πρώτοι είχαμε συνέντευξη από τη Babcock για την Arrowhead, είχαμε την αποκλειστικότητα με την τελευταία πρόταση της Νavantia κ.ο.κ. Ίσως η μόνη υποψηφιότητα που δεν μπορέσαμε να αναλύσουμε όσο θέλαμε να ήταν αυτή της γερμανικής ΜΕΚΟ, αλλά δεν είναι δική μας ευθύνη η έλλειψη πληροφορίας. Φθάνουμε λοιπόν σε ένα τελικό στάδιο της «φρεγατιάδας» και μπορούμε πλέον και εμείς, ως συντάκτες, με ότι εμπειρία και γνώση έχουμε, να εκφράσουμε γνώμη.
Ποια η αποκλειστικά δική μου γνώμη λοιπόν, καθώς τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν και άλλες απόψεις από συναδέλφους: Με βάση συγκεκριμένα κριτήρια, για να μπορούν να αξιολογηθούν και πιο απτά, η πιο κατάλληλη επιλογή αυτή την εποχή είναι ιταλική φρεγάτα, η FREMM-IT, γνωστή ως κλάση Bergamini. Προσοχή στους όρους, «κατάλληλη» και «εποχή», τους οποίους θα εξηγήσω στη συνέχεια.
Γιατί λοιπόν «εποχή»; Γιατί είναι το μοναδικό σκάφος που πληροί το -κατά την προσωπική μου γνώμη- κρίσιμο κριτήριο της άμεσης απόδοσης και ενσωμάτωσης του σκάφους στο Πολεμικό μας Ναυτικό. Από όλες τις προτάσεις που έχουν προκριθεί η FREMM-IT έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Είναι το μόνο ολοκληρωμένο πλοίο, το οποίο ήδη λειτουργεί, σε διαμόρφωση που μας ταιριάζει και χωρίς προβλήματα. Είναι πλήρες ως οπλοσύστημα, διαθέτει τα πάντα, αντιαεροπορική άμυνα, μεγάλο πακέτο ηλεκτρονικών και αντιμέτρων, ισχυρή σουίτα ανθυποβρυχιακού πολέμου, ισχυρό οπλισμό κατά σκαφών επιφανείας, όλα σε ένα πολύ καλό σκαρί. Και είναι ήδη εν πλω, δοκιμασμένο, χωρίς «εκπλήξεις».
Γιατί αυτό είναι τόσο σημαντικό; Γιατί αυτή την εποχή (το τονίζουμε αυτό) το Πολεμικό μας Ναυτικό δεν έχει κανένα περιθώριο και πολυτέλεια να ξαναζήσει περιπέτειες σαν κι αυτές των υποβρυχίων Type 214. Δεν μπορεί δηλαδή να παραγγείλει ένα σκάφος που μπορεί να εμφανίσει παιδικές ασθένειες, που θα περιμένει ένα κρίσιμο υλικό (ραντάρ, ηλεκτρονικά αντίμετρα), που θα χρειαστεί ίσως χρόνια να τελειώσουν οι θαλάσσιες και ηλεκτρονικές και οπλικές δοκιμές, διερευνώντας κάποιο ζήτημα απόδοσης, αξιοπλοΐας, συμβατότητας. Δεν μπορεί δηλαδή το Ναυτικό μας να περιμένει προτάσεις που είτε δεν έχουν πέσει στο νερό, είτε ακόμη είναι στα χαρτιά, είτε ακόμη περιμένουμε να δούμε την ολοκλήρωση τους σε ένα οπλοσύστημα που θα είναι κοντά σε αυτό που ζητάμε. Θεωρητικά ναι, υπάρχουν ανταγωνιστικές προτάσεις σε σημεία καλύτερες, αλλά ποιος μπορεί να το εγγυηθεί αυτό ως σύνολο; Ποιος μπορεί να πάρει το ρίσκο ότι «όλα θα πάνε καλά»; Κι αν δεν πάνε; Κι αν τα σκάφη αυτά χρειαστούν χρόνια ακόμη για να λειτουργήσουν πλήρως και με μεγάλο κόστος; Την ίδια στιγμή το Πολεμικό μας Ναυτικό θα συνεχίσει να λειτουργεί με σκάφη 40 και 50 ετών; Για πόσο ακόμη; Η FREMM-IT λοιπόν ξεχωρίζει δραματικά εδώ. Είναι ολοκληρωμένη, δοκιμασμένη ήδη σε πολλά Ναυτικά, έχει αποδείξει την αξία της.
Η Fincantieri προτείνει την «ιταλική» FREMM στο ΠΝ, τα νεότερα για την Ευρωκορβέτα
Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα ότι το Ναυτικό μας και στο παρελθόν έκανε τολμηρές επιλογές σε νέα σκάφη, όπως π.χ. όταν πρώτο, παρήγγειλε τα υποβρύχια Type 214, ή από τα πρώτα τις φρεγάτες ΜΕΚΟ, και αυτές οι επιλογές του «βγήκαν» σε ποιότητα. Σωστό επιχείρημα αλλά όποιος το επικαλείται μάλλον ξεχνά πόσα χρόνια, σε κάποιες περιπτώσεις και με τι εξτρά κόστος, χρειάστηκε η αρχική επιλογή για να πετύχει. Και πόσος κόπος έγινε, και τι μεγάλο κενό είχε δημιουργηθεί στον αμυντικό προγραμματισμό της χώρας μας, με σκάφη που «όλο έρχονταν και όλο αργούσαν». Μπορεί να μετράμε μόνο το αποτέλεσμα, αλλά μπορεί κανείς να αναρωτηθεί, τι θα γινόταν αν στα ενδιάμεσα χρόνια, με σκάφη σε κάποια απροσδιόριστη φάση κατασκευής-μετασκευής-οικονομικών και τεχνικών παζαριών, είχαμε μια ελληνοτουρκική κρίση; Πως θα καλύπταμε τότε το κενό όπλων και πλωρών; Ποιος θα απολογούνταν για τα τεράστια κονδύλια που είχαν επενδυθεί χωρίς να υπάρχει ακόμη αποτέλεσμα; Ποιος θα εξέθετε τα πληρώματα μας μέσα σε παλαιά και ξεπερασμένα σκάφη; Να λοιπόν που σήμερα το Ναυτικό μας δεν έχει δυνατότητα να περιμένει ένα «υπερσκάφος», που κάποια στιγμή θα κατασκευαστεί και τότε θα δοκιμαστεί.
Στη συνέχεια: Το πλοίο των ναυπηγείων Fincantieri είναι καλό. Και τόσο καλό που δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «συμβιβασμό» οπότε είναι κατάλληλο (ο δεύτερος όρος που χρησιμοποιήσαμε) για να ανανεώσει-δομήσει τον πυρήνα ενός νέου Πολεμικού Ναυτικού. Σύγχρονο, ισχυρά οπλισμένο, ισορροπημένο, δεν υστερεί δραματικά πουθενά και σε αρκετά σημεία, π.χ. κύριο πυροβόλο 127 χιλιοστών Vulcano με πρωτόγνωρη για το Αιγαίο ικανότητα ναυτικού βομβαρδισμού σε αποστάσεις έως 100 χιλιόμετρα, αντιαεροπορικούς πυραύλους Aster 30/15, διπλό σόναρ κύτους UMS 4110 και συρόμενο Captas 4, αντίμετρα και συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου με παρεμβολείς Νettuno, είναι και κορυφαίο. Ακόμη, με πρόωση CODLAG, φιλοξενία δύο ελικόπτερων, αντίμετρα τορπιλών SLAT και διπλούς εκτοξευτές ελαφριών τορπιλών MU90 είναι κανονικός κυνηγός υποβρυχίων.
Τρίτο στοιχείο υπεροχής: Είναι μεγάλο σκάφος, σχεδόν 7.000 τόνων. Το μοναδικό από όλες τις προτάσεις που σήμερα υπάρχουν. Ήδη η Τουρκία σχεδιάζει…
Η συνέχεια στο αδελφό site navaldefence.gr
