ΘΕΜΑ: Πόσο έτοιμη είναι η κοινωνία για αύξηση της στρατιωτικής θητείας;

 

Πριν λίγες εβδομάδες την Ελλάδα συγκλόνισαν δυο μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις για την Μακεδονία. Οι Έλληνες, τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο μέρος τους, διαδήλωσαν κατά μιας οποιασδήποτε λύσης που θα εμπεριέχει τον όρο “Μακεδονία” για το γειτονικό μας κράτος. Καθώς η διαδήλωση ήταν μη πολιτική, υποθέτουμε ότι πίσω από την πετυχημένη διοργάνωσή της ήταν μη κομματικά καθοδηγούμενοι συμπολίτες μας. Ακόμη και η πολιτική ηγεσία της χώρας δήλωσε πως έλαβε υπόψη την λαϊκή βούληση, και αυτό αν μη τι άλλο ενδυνάμωσε την διαπραγματευτική μας ικανότητα στο περίφημο “Μακεδονικό”.
Λίγες μέρες μετά, μια νέα “μίνι” κρίση δημιουργήθηκε στα Ίμια. Τουρκικά σκάφη ουσιαστικά φέρονται σαν τα Ίμια να είναι τουρκικά, αμφισβητόντας την ελληνικότητα ενός μικρού κομματιού ελληνικού εδάφους. Τούρκοι πολιτικοί μιλούν για “απελευθέρωση” 18 νησιών από την ελληνική “κατοχή”, απειλούν θεούς και δαίμονες. Ο Τουρκικός Στρατός έκανε ασκήσεις στην Δυτική Θράκη, ενώ δυο στελέχη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων βρίσκονται αυτή την στιγμή κρατούμενα σε τουρκικές φυλακές, συνέπεια ενός περιστατικού που είναι τόσο συνηθισμένο όσο η έπαρση της Σημαίας κάθε πρωί στα στρατόπεδα.

Δεν χρειάζεται κανείς να καταλάβει πως η φίλη και σύμμαχος γειτονική μας χώρα προσπαθεί να κερδίσει κάθε είδους οφέλους από την χώρα μας, που αυτή την στιγμή διέρχεται ακόμη από μια τρομερή οικονομική κρίση. Δυστυχώς όμως δεν διαπιστώσαμε κανένα να δραστηριοποείται πουθενά, ούτε στους δρόμους, ούτε στις πλατείες, ούτε καν στα κοινωνικά δίκτυα. Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε και να αντιδρούμε απέναντι σε μια χώρα που μπορούμε να νικήσουμε σε λίγες ώρες με μια διλοχία καταδρομών, ενώ ποιούμε την νήσσαν απέναντι σε έναν πραγματικά επιθετικό εχθρό που έχει 250 F-16, 300 ελικόπτερα, μερικές χιλιάδες τανκς;
Φυσικά δεν ζητάμε να κατέβει ο ελληνικός λαός στους δρόμους να διαδηλώσει πχ για την αμφισβήτηση των Ιμίων, ή για την απελευθέρωση των στελεχών που αυτή την στιγμή είναι στα χέρια των Τούρκων. Ούτε ζητάμε να κάνει θυσίες πέρα από αυτές που αντέχει, πχ διαθέτοντας ένα μέρος του εισοδήματος υπέρ των Ενόπλων Δυνάμεων. Έχουμε φυσικά ζητήσει να δωθεί ένα μέρος του Πλεονάσματος για εξοπλιστικά. Αλλά τι να περιμένεις από ένα περιοδικό που προωθεί τους εξοπλισμούς θα πει κάποιος…

Θα θέλαμε όμως να μάθουμε την απάντηση στο εξής ερώτημα. Θα δεχόμασταν την αύξηση της στρατιωτικής θητείας για να επανδρώσουμε με τον καλύτερο τρόπο τις τραγικά υποστελεχωμένες μονάδες μας; θα δεχόμασταν “τα παιδιά μας” να κάνουν μερικούς μήνες παραπάνω υπηρετώντας τις Ένοπλες Δυνάμεις;
Το 2000 η θητεία ήταν στους 18 μήνες. Σήμερα είναι στο μισό! Έχουμε περικόψει τις μονάδες μας στο μισό; ΟΧΙ! Έχουμε προσλάβει τόσους επαγγελματίες στρατιώτες για να αντισταθμίσουμε την μείωση; Φυσικά ΟΧΙ! Έχουν μήπως εκλείψει οι κίνδυνοι και μας επιτρέπεται να έχουμε τόσες υποστελεχωμένες μονάδες; Ούτε για πλάκα! Έχουν αυξηθεί οι γεννήσεις και οι κλάσεις δίνουν τόσο πολύ στρατό που τους διώχνουμε νωρίτερα; Πάλι ΟΧΙ! Τότε γιατί έχουμε τόσο χαμηλά την θητεία;
Τα επιτελεία έχουν ζητήσει την αύξηση της θητείας. Με αυτό τον τρόπο θα βελτιωθεί το ποσοστό επάνδρωσης, θα υπάρχει η δυνατότητα για καλύτερη συντήρηση του οπλισμού, θα υπάρχει καλύτερη εκπαίδευση, και πολύ πιο ρεαλιστική. Αλλά ενώ οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται, εμείς συνεχίζουμε να κρατάμε την θητεία εκεί που είναι σήμερα.
Ρωτάμε λοιπόν. Δεν ζητάμε περισσότερα χρήματα για τις Ένοπλες Δυνάμεις, μόνο περισσότερο χρόνο! Θα δεχόμασταν ως λαός, ως κοινωνία, την αύξηση της στρατιωτικής θητείας;