Μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, χιλιάδες Ναζί αξιωματικοί κατόρθωσαν να διαφύγουν πέραν του Ατλαντικού βρίσκοντας καταφύγιο στη Νότια Αμερική, αφού η Ευρώπη δε μπορούσε να αποτελέσει τόπο ασφαλούς διαμονής τους. Η Αργεντινή, από μόνη της, είχε γίνει μόνιμη κατοικία εκατοντάδων χιλιάδων Γερμανών μεταναστών, όπως του Λόταρ Χέρμαν, ενώ διατηρούσε και άρρηκτους δεσμούς με τη ναζιστική Γερμανία. Μετά το 1945, ο πρόεδρός της, Χουάν Περόν, στρατολόγησε διπλωμάτες και στελέχη των μυστικών υπηρεσιών του, ώστε να δημιουργήσουν ένα δίκτυο διαφυγής για πολλούς αξιωματικούς του Τρίτου Ράϊχ μέσω ισπανικών και ιταλικών λιμένων. Βοήθεια σε αυτό είχε προσφέρει και το Βατικανό όπου στην προσπάθειά του να συνδράμει τους Καθολικούς πρόσφυγες πολέμου, διευκόλυνε – άλλοτε ακουσίως και άλλοτε εκουσίως – τους Ναζί εγκληματίες. Αν και δεν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία που να αποδεικνύουν πως και ο ίδιος ο Χίτλερ ήταν μεταξύ αυτών, το δίκτυο για να του εξασφαλίσει μια ακίνδυνη διαφυγή σίγουρα υπήρχε.
Για τον Άντλοφ Άϊχμαν ήδη έχουμε αναφερθεί εκτενώς, οπότε στην λίστα που ακολουθεί θα περιγράψουμε έξι ακόμη στυγερούς και αμετανόητους εγκληματίες που πέτυχαν τη φυγή τους στην Λατινική Αμερική:
Γιόζεφ Μένγκελε, ο «άγγελος του θανάτου»
Αποτέλεσε τον επόμενο, μετά τον Άϊχμαν, μεγάλο στόχο των ισραηλινών κυνηγών Ναζί εγκληματιών. Ως αξιωματικός των Ες-Ες, έλαβε μέρος στην επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» όπου και παρασημοφορήθηκε για τη δράση του με το «Σιδηρούντα Σταυρό». Κρίθηκε όμως ακατάλληλος για πολεμικές επιχειρήσεις, μετά το σοβαρό τραυματισμό του στο ανατολικό μέτωπο. Έτσι εστάλη στην Πολωνία, υπηρετώντας στο Άουσβιτς με την ιατρική του ιδιότητα. Εκεί πραγματοποίησε σειρά ανείπωτων πειραμάτων σε Εβραίους εγκλείστους, ιδιαίτερα σε δίδυμα παιδιά, έγκυες γυναίκες και άτομα με ειδικές ανάγκες.
Φυγή του στη Λατινική Αμερική: μετά τον πόλεμο, ο Μενγκέλε πέρασε τρία και πλέον χρόνια καλά κρυμμένος στη Γερμανία. Το 1949, με τη βοήθεια ενός καθολικού κληρικού, διέφυγε μέσω Ιταλίας στο Μπουένος Άϊρες όπου διαβίωνε διατηρώντας ένα κατάστημα μηχανολογικού εξοπλισμού. Το 1958 ξαναπαντεύτηκε στην Ουρουγουάη, αλλά όταν πληροφορήθηκε τη σύλληψη του Άϊχμαν και τη δική του αναζήτηση από τις μυστικές υπηρεσίες, διέφυγε κρυφά στην Παραγουάη και λίγο αργότερα εγκαταστάθηκε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, διάγοντας το υπόλοιπον του βίου του σχετικά φτωχικώς.
Πως ξέφυγε από τη δικαιοσύνη: Η Δυτική Γερμανία είχε αποστείλει στην Αργεντινή επίσημο αίτημα εκδόσεώς του, αλλά οι εισαγγελικές αρχές της χώρας σκοπίμως καθυστερούσαν εξαιρετικά την όλη διαδικασία, με την αιτιολογία της αναγκαίας αναθεωρήσεώς του λόγω του ότι, ως υπεστήριζαν, τα εγκλήματα του Μένγκελε ήταν πολιτικά. Οι κυνηγοί των Ναζί δε σταμάτησαν να τον καταδώκουν για δεκαετίες. Τελικώς το 1979 ο Μενγκέλε πνίγηκε στα ανοικτά των ακτών της Βραζιλίας έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Επειδή ασφαλώς είχε αλλάξει το όνομά του στη Βραζιλία, ο θάνατός του επιβεβαιώθηκε μόλις το 1985 (όταν και ανακαλύφθηκε ο τάφος του από Γερμανούς, Αμερικανούς και Ισραηλινούς), έπειτα από ιατροδικαστική οστεολογική εξέταση.
Βάλτερ Ράουφ
Συνταγματάρχης των Ες-Ες ο οποίος είχε καθοριστικό ρόλο στην κατασκευή και χρήση κινητών θαλάμων αερίου που οδήγησαν στον αφανισμό περίπου 100.000 Εβραίων καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Σύμφωνα με την υπηρεσία πληροφοριών της Βρετανίας, την MI5, ο Ράουφ είχε επιφορτιστεί με το έργο της τροποποιήσεως φορτηγών ώστε να διοχετεύουν τους ρύπους καυσαερίων τους σε αεροστεγείς θαλάμους χωρητικότητας 60 ατόμων. Τα φορτηγά καθοδηγούνταν σε χώρους ταφής όπου κατά την πορεία τα θύματα ασφυκτιούσαν και δηλητηριάζονταν από το μονοξείδιο του άνθρακα. Μετά τη θανάτωση Εβραίων της Τυνησίας κατά το 1942 και το 1943 – τότε ελεγχόταν από την κυβέρνηση του Βισύ που είχε σχηματίσει ο Γάλλος στρατάρχης Φιλίπ Πεταίν – ο Ράουφ μετέβη στη βορειοδυτική Ιταλία, όπου συνέχισε με τον ίδιον τρόπο την εξόντωση τόσο των Εβραίων όσο και των ντόπιων αντιστασιακών.
Φυγή του στη Λατινική Αμερική: Ο Ράουφ συνελήφθη μετά το τέλος του πολέμου και μεταφέρθηκε σε κάποιο αμερικανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων. Κατάφερε όμως να δραπετεύσει και βρήκε καταφύγιο σε ιταλικά μοναστήρια. Το 1948 στρατολογήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες της Συρίας. Μεταφέρθηκε στη Δαμασκό όπου διετέλεσε για κάποια περίοδο στρατιωτικός σύμβουλος του προέδρου της χώρας πριν επανέλθη στην Ιταλία. Από εκεί διέφυγε δια της θαλασσίας οδού στον Ισημερινό το 1949, προτού τελικώς εγκατασταθεί στη Χιλή όπου διαβίωνε με το αληθινό του όνομα.
Πως ξέφυγε από τη δικαιοσύνη: ο Ράουφ προσκηνιακώς εργαζόταν ως διευθύνων σύμβουλος σε κάποιο εργοστάσιο κονσερβοποιίας καβουριών στo Πούντα Αρένας της Χιλής, αλλά παρασκηνιακώς λειτουργούσε ως κατάσκοπος υπέρ της Δυτικής Γερμανίας μεταξύ των ετών 1958 και 1962, αμοιβόμενος με 70.000 μάρκα για τις υπηρεσίες του. Εντοπίστηκε από μια επιστολή του με την οποία ζητούσε από το Υπουργείο Εργασίας της Γερμανίας να του αποστείλει τη σύνταξή του στη νέα του διεύθυνση. Συνελήφθη στη Χιλή το 1962, αλλά τον επόμενο χρόνο αφέθηκε ελεύθερος από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας. Ο Χιλιανός δικτάτορας Αουγκούστο Πινοσέτ αντιστάθηκε στεναρώς και επισταμένως στα διαβήματα της Δυτικής Γερμανίας για την έκδοση του Ράουφ, ο οποίος δεν οδηγήθηκε ποτέ στη δικαιοσύνη για τα εγκλήματά του κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικώς πέθανε στη Χιλή το 1984, όπου γερμανοί φυγάδες και χιλιανοί πολίτες τον αποχαιρέτησαν στην κηδεία του με ναζιστικά συνθήματα και χιτλερικούς χαιρετισμούς.
