Του Βασίλη Παπακώστα. Πρώτη δημοσίευση «Πτήση» 47, Απρίλιος 2024
Στο πρώτο μέρος του άρθρου εξετάσαμε το πρόγραμμα ΕΜΖ (Εκσυγχρονισμού Μέσου Ζωής) των τουρκικών φρεγατών MEKO 200TN, ενώ στο δεύτερο -παρακάτω- ολοκληρώνουμε την αναφορά μας, με τον οπλισμό και τα συμπεράσματα των τουρκικών επιδιώξεων, συγκριτικά με τις προσπάθειες του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού.
Ναυτικό ισοζύγιο στο Αιγαίο: πως οι Τούρκοι εκσυγχρονίζουν τις δικές τους MEKO 200TN (Μέρος Α΄)
Οπλισμός
Σημαντικές αναβαθμίσεις προβλέπονται και στο θέμα του οπλισμού με ιδιαίτερη έμφαση στην αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών. Η εκσυγχρονισμένη κλάση φρεγατών θα διαθέτει 16 εκτοξευτές (4x4) βλημάτων ATMACA σε σχέση με τον υφιστάμενο 2×8 εκτοξευτή Mk141 για βλήματα RGM-84 Harpoon και φυσικά θα πλεονεκτεί έναντι της κλάσης MEKO 200HN. Το αρχικό σχέδιο ήταν η διατήρηση των 2×4 RGM-84 και η προσθήκη 2×4 ATMACA, αλλά το επίπεδο ωριμότητας του τουρκικού αντιπλοϊκού πυραύλου οδήγησε στην πλήρη υιοθέτησή του έναντι των αμερικανικής προέλευσης Harpoon.
Τα πλοία θα εφοδιαστούν με το βλήμα ATMACA Block I, που θεωρείται τουρκικό «αντίγραφο» του Harpoon, βάρους περίπου 750 kg, με δυνατότητα εμπλοκής σταθερού ή κινούμενου στόχου στη θάλασσα ή και την ξηρά (δηλαδή έχει δυνατότητα υπερπτήσης εδάφους) έως και τα 220+ km, με γόμωση HE/BF βάρους 220 kg. Χρησιμοποιεί εγχώριο κινητήρα KTJ-3200 και καθοδήγηση ανάλογη του Harpoon, ήτοι GPS/INS και υψομετρικό ραντάρ για την αρχική φάση της πτήσης προς τον στόχο και ενεργό ερευνητή της Aselsan για την τερματική φάση. Το ενδιαφέρον σημείο είναι η δυνατότητα πτήσης σε εξαιρετικά χαμηλό ύψος (super sea skimming), που σύμφωνα με τουρκικές πηγές φθάνει και κάτω του ενός μέτρου! Διαθέτει δυνατότητα επαναστοχοποίησης ή ενημερώσεων για τον στόχο με δεδομένα μέσω data link ή και εγκατάλειψης της αποστολής.
Όπως προαναφέρθηκε, το πυροβόλο Mk45 Mod 2 διατηρείται, αλλά τη θέση τού CIWS SeaGuard που αφαιρείται, παίρνει ένα GokDeniz της Aselsan στην πλώρη πίσω από το κύριο πυροβόλο και ένα Phalanx Mk15 Block 1B Baseline 2 στην πρύμνη πάνω από το ελικοδρόμιο. Αμφότερα διαθέτουν τα δικά τους ραντάρ ελέγχου πυρός, και έτσι δεν απαιτείται ξεχωριστό υποσύστημα για να αναλάβει τον ρόλο αυτό όπως στην παλαιότερη περίπτωση του SeaGuard. Φυσικά, προκαλεί εντύπωση η επιλογή δύο διαφορετικών CIWS, αλλά πιθανά η απάντηση κρύβεται στον όγκο και βάρος του GokDeniz που δεν επέτρεπε την εγκατάσταση πάνω στο ελικοδρόμιο. Επίσης, δεν υιοθετείται ως CIWS το Levent, δηλαδή το τουρκικό «αντίγραφο» του RAM, τουλάχιστον όχι ακόμη, ίσως επειδή δεν είναι ώριμο σε ό,τι αφορά στην εξέλιξή του.
Η συνέχεια στο Naval Defence
