Από τον Ιανουάριο φέτος η Ρωσία έχει ξεκινήσει να βελτιώνει την αεράμυνα της πρωτεύουσας της, Μόσχας, καθώς είχαν σημειωθεί οι πρώτες επιθέσεις από ουκρανικά drones. Έτσι αρχικά είδαμε τοποθέτηση αντιαεροπορικών Pantsir σε ταράτσες κτηρίων, κυρίως σημαντικών κυβερνητικών, αργότερα είδαμε και μετακίνηση προς την πόλη συστοιχιών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς S-350.
Η Ρωσία ενισχύει την αντιαεροπορική άμυνα της Μόσχας με S-350
Κι όμως, τα δύο αυτά στρώματα άμυνας, μαζί με ότι προϋπήρχε από συστοιχίες S-300 και πάλι δεν επαρκεί για να αντιμετωπίσει τις ουκρανικές επιθέσεις με UAV καμικάζι, οι οποίες έχουν πυκνώσει τους τελευταίους μήνες.
Δήμαρχος της Μόσχας: Θέλει ενίσχυση της αντιαεροπορικής άμυνας
Όποτε, όπως φάνηκε σε ρεπορτάζ του καναλιού “Ρωσία 1”, έχει ξεκινήσει νέος γύρος, με τοποθέτηση πάλι οχημάτων Pantsir, αλλά πλέον σε μεταλλικούς πύργους που έχουν στηθεί στην περιφέρεια της τεράστιας πόλης, όπως και σε ψηλά σημεία. Αυτό γίνεται για να αυξηθεί ο ορίζοντας εντοπισμού του ραντάρ του οχήματος, ώστε να μπορεί να ανιχνεύει το επερχόμενο UAV σε μεγαλύτερη απόσταση.
Η εικόνα είναι εντυπωσιακή ειδικά όταν μιλάμε για τη Μόσχα, η οποία φημιζόταν από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου για την αντιβαλλιστική προστασία της και το αντιαεροπορικό της δίκτυο. Σήμερα παραμένει η μόνη πόλη στον κόσμο που διατηρεί ένα μεγάλο δίκτυο αντιβαλλιστικών πυραύλων (Α-135) με 68 εκτοξευτές στην περίμετρο της. Προφανώς τα βλήματα αυτά, δεν θα χρησιμοποιηθούν για αναχαίτιση μη επανδρωμένων καθώς είναι ειδικού ρόλου και πολύ ακριβά.
Το συμπέρασμα στην όλη αυτή προετοιμασία είναι μάλλον αρνητικό, όχι ειδικά για τη Μόσχα και τη Ρωσία, αλλά γενικότερα. Καθώς επιθέσεις με σχετικά μικρά σε μέγεθος, κατασκευασμένα κυρίως από συνθετικά υλικά, φθηνά στην παραγωγή, μη επανδρωμένα αυτοκτονίας με μεγάλη εμβέλεια, είναι δύσκολο να αναχαιτιστούν συνολικά, ειδικά όταν ο στόχος είναι μια ολόκληρη πόλη απλωμένη σε πολλά τετραγωνικά χιλιόμετρα. Κάτι θα «περάσει» τα δίκτυα αεράμυνας και ίσως είναι και πολλά.
Το θετικό -αντίστροφα τώρα- είναι πως drones τέτοιου τύπου για τα οποία μιλάμε, δηλαδή μεσαίας ακριβείας και με μικρό πολεμικό φορτίο σπάνια μπορεί να προκαλέσουν τεράστιες ζημιές. Δημιουργούν όμως φθορές, ένταση στον πληθυσμό, φόβο, απαίτηση για προστασία, απασχολούν σημαντικές δυνάμεις αεράμυνας – που δεν είναι ατελείωτες- είναι ακυρωτικές του όποιου εθνικού κύρους («δεν μπορεί ούτε την πρωτεύουσα να προστατεύσει») και καλλιεργούν στον εχθρό αισθήματα ανάτασης.
Ρωσία: Καταρρίφθηκαν δύο drone, το ένα στα περίχωρα της Μόσχας
Αν στο παραπάνω «στιλ» επίθεσης προσθέσουμε δύο ακόμη όψεις, αρχικά τα πολύ μικρά μη επανδρωμένα, τύπου τετρακόπτερα, που μπορεί να εξαπολυθούν από ομάδες ειδικών δυνάμεων εντός ή κοντά της εχθρικής πόλης (ή από συνεργαζόμενους αντιφρονούντες, αντιστασιακούς κ.λπ.) τα οποία λόγω ακόμη πιο μικρού μεγέθους και εγγύτητας στο στόχο αναγνωρίζονται και αναχαιτίζονται ακόμη πιο δύσκολα, όπως και τα υψηλής ακριβείας βαλλιστικά βλήματα ή cruise, με μεγάλο οπλικό φόρτο που μπορεί να προκαλέσουν σημαντικές καταστροφές, τότε η γενική εικόνα γίνεται ακόμη πιο προκλητική στη διαχείριση της.
Με την οργανωμένη αεράμυνα πολλαπλών στρωμάτων να «επιστρέφει» στο προσκήνιο, θυμίζοντας π.χ. καταστάσεις Βορείου Βιετνάμ: που υπερασπιζόταν την πρωτεύουσα του, το Ανόι, κατά των αμερικανικών βομβαρδιστικών στη δεκαετία του 60 και του 70, με μέτρια επιτυχία, αλλά ουσιαστικά χωρίς να μπορεί να αναχαιτίσει τον τότε «όγκο» εισερχόμενης απειλής, που αποτελούνταν όμως από τεράστια αεροσκάφη Β-52 και ογκώδη επιθετικά αεροσκάφη. Τώρα όμως η απειλή έχει μεταλλαχθεί, μικραίνοντας δραματικά σε μέγεθος, με μεγάλη δυσχέρεια εντοπισμού, με βελτιωμένη ακρίβεια και με χαμηλό κόστος, σε ένα μείγμα ιδιαίτερα «εκρηκτικό».
Μια δύσκολη λοιπόν επίλυση που πρέπει να απασχολήσει και την χώρα μας, όπου ειδικά η Αττική συγκεντρώνει όχι μόνο το μισό σχεδόν πληθυσμό, αλλά και πολύ μεγάλο όγκο κρίσιμων πολιτικών εγκαταστάσεων (διανομής ρεύματος, βιομηχανίες, αποθήκες, λιμένες, τηλεπικοινωνίες), όπως και πολύ σημαντικό μερίδιο στρατιωτικών υποδομών (ναύσταθμο, αεροδρόμια, στρατηγεία, συγκροτήματα τηλεπικοινιών, αποθήκες). Εντωμεταξύ η Αθήνα απέχει λίγο πάνω από 300 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή από “απέναντι” παράλια, ενώ η “θωρακισμένη” Μόσχα, που όμως πλήττεται συνεχώς, βρίσκεται στα 500 χιλιόμετρα από τα ουκρανικά σύνορα.
