Πόσα τζαμιά έχει η Κωνσταντινούπολη; Κάπου 3.000 και ανάμεσα τους πολλά εκπληκτικής ομορφιάς, μεγαλοπρέπειας και ιστορίας. Και λογικό καθώς εκεί κατοικούν 15 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, οπότε πρέπει να εξυπηρετηθούν οι λατρευτικές τους ανάγκες. Υπάρχει λοιπόν λόγος να προστεθεί ακόμη ένα; Και μάλιστα με εκ νέου μετατροπή σε τζαμί, μιας ιστορικής κληρονομίας, χριστιανικής εκκλησίας; Κανένας.
Υπάρχει λόγος ή λογική, αυτή η εκκλησία, να συντηρείται επί τετραετίας από το Τουρκικό κράτος, γιατί έχει ιστορία άνω των 1.500 ετων, με εκπληκτικά βυζαντινά ψηφιδωτά και παραστάσεις, μόνο και μόνο για να σκεπαστούν αυτά (!) ώστε να μην φαίνονται; Μιας και δεν μπορούν να τα βλέπουν για θεολογικούς λόγους οι μουσουλμάνοι πιστοί; Κανένας και καμμία.
Κι όμως αυτά έγιναν σήμερα, στα εγκαίνια του Καριγιέ Τζαμί, δηλαδή της εκκλησίας της “Μονής της Χώρας”, στην περιοχή Edirne Kapi (Πύλη της Ανδριανούπολης) στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι η υπερχιλιόχρονη αυτή εκκλησία, κάποτε αναστηλωμένη από τον Ισαάκ Κομνηνό, και διακοσμημένη με χορηγό τον Μέγα Λογοθέτη επί εποχής Ανδρόνικου Β’, Θεόδωρο Μετοχίτη, τώρα θα γίνει ξανά τζαμί, όπως ήταν στο διάστημα 1500-1945. Οπότε σε εποχή Kεμαλισμού και “κοσμικότητας” έγινε μουσείο. Μέχρι να φθάσουμε στο 2020 για να κηρυχθεί εκ νέου ισλαμικό τέμενος, το οποίο θα λειτουργεί εφεξής.
Ρωτήσαμε στην αρχή “ποιος ο λόγος”. Μα ένας και μόνος: η “διαφήμιση” και η πομπώδης, εγχώρια συσπειρωτική, απόδειξη της ισλαμικής στροφής της Τουρκίας, ως πνεύμα και ύφος Ερντογάν. Η οποία θεωρεί απαραίτητη την αναβίωση της οθωμανικής παράδοσης, που ήθελε να γίνονται τζαμιά οι μεγάλες χριστιανικές εκκλησίες. Το ίδιο δηλαδή που έγινε με την Αγιά Σοφιά, το ίδιο που αναμενόμενα θα γίνει και με άλλες.
Μπορεί κανείς να αναλύσει αυτή την μεταστροφή, που φθάνει και σε ένα ιδιότυπο “ιστορικό βανδαλισμό” αρχαίων μνημείων της Ορθοδοξίας, ως και μεταφυσική φοβική αντίδραση. Γιατί πραγματικός “χριστιανικός κίνδυνος” για την Τουρκία δεν υπάρχει. Το εκεί χριστιανικό στοιχείο, ελληνορθόδοξο, αρμένικο, καθολικό κ.ο.κ. είναι ελάχιστο αριθμητικά και απολύτως “σιωπηλό” και μηδενικής επιρροής, τουλάχιστον στο εσωτερικό της χώρας. Και φυσικά η Ελλάδα δεν απειλεί την Τουρκία, παρά μόνο στο εξωστρεφές φαντασιακό της Άγκυρας και των μεγαλόπνοων φιλοδοξιών της.
Και βέβαια οι μεγάλες χριστιανικές χώρες, αν υποθέσουμε πως έχουν κάποια ευαισθησία περί “πολιτισμικής οικειοποίησης”, δεν την δείχνουν. Χρησιμοποιούμε τον όρο αυτό, “πολιτισμική οικειοποίηση” (στα αγγλικά “cultural appropriation”) γιατί είναι και της μόδας, καθώς θεωρείται πλέον καταδικαστέο να “οικειοποιείσαι στοιχεία ενός άλλου πολιτισμού χωρίς να κατανοείς ή να σέβεσαι τη σημασία του”, σύμφωνα με τον ορισμό της.
Κι όμως αυτό το ασκεί η Τουρκία, απολαμβάνοντας παράλληλα άριστες σχέσεις με την αυτοπροβαλλόμενη “Νέα Ρώμη”, δηλαδή τη Μόσχα, όπως και πολύ καλές σχέσεις με την καθολική Ισπανία, την καθολική Ιταλία, την γειτονική της, ορθόδοξη Βουλγαρία, την ορθόδοξη Ουκρανία, την επίσης ορθόδοξη Λευκορωσία και πάει λέγοντας. Δηλαδή έχοντας εξασφαλίσει μια διεθνή ανοχή σε ότι έχει να κάνει με ανάλογες δράσεις, το πολύ ίσως εισπράττοντας ένα τυπικό “διπλωματικό σκούξιμο”, για τα μάτια του… κόσμου.
Γιατί γράφουμε όλα τα παραπάνω; Για να προτείνουμε -εκ του ασφαλούς και εκ του “καναπέως”- κάποια “σκληρή δράση” κατά της Τουρκίας, με δικές μας απειλές, έξοδο στόλου στο Αιγαίο, κλείσιμο τζαμιών στη Δυτική Θράκη, καταδίωξη εγχώριων μουσουλμάνων και λοιπά γλαφυρά, είτε τηλεοπτικής φαμφαρολογίας είτε ακροδεξιάς υφής; Σαφώς όχι.
Για να πούμε όμως, πως η σημερινή φιέστα στη “Μονή της Χώρας”, παρουσία Ερντογάν (τηλεοπτικά, καθώς έκανε σχετική εκδήλωση στην Άγκυρα, ταυτόχρονων εγκαινίων 201 αναστηλωμένων μνημείων), καταλύει ακόμη και αυτή την ολοένα και μικρότερης σημασίας “διπλωματική ευγένεια και αβρότητα”. Όταν δηλαδή αναμένει σε λίγες μέρες, στις 13 Μαϊου, τον Έλληνα πρωθυπουργό για επίσημη επίσκεψη, πάει πολύ να “τζαμιοποιεί” τις παραμονές, ακόμη μια πολυθρύλητη βυζαντινή εκκλησία.
Να λοιπόν μια ακόμη απορία μας: Κρίνει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, και συμβουλεύει ο αρμόδιος υπουργός των Εξωτερικών, Γ. Γεραπετρίτης, πως πρέπει να γίνει η ανακοινωμένη επίσκεψη στην Τουρκία; Σε μια Τουρκία η οποία αυτές τις ίδιες μέρες κανακεύει την Χαμάς, επιτιμεί πολλές χώρες της Δύσης, δηλώνει “ένοπλος προστάτης των Μουσουλμάνων” σε όλο τον κόσμο, υπερεξοπλίζεται, βαυκαλίζεται αλλά και υλοποιεί το όραμα της “Γαλάζιας Πατρίδας”, εξοπλίζει τη Λιβύη του “συμφώνου για ΑΟΖ”, πανηγυρίζει για τα 50 χρόνια κυπριακής κατοχής, και ακόμη οργίζεται που τολμάμε εμείς να εξαγγείλουμε θαλάσσια πάρκα οικολογικής προστασίας (μόνο τη φώκια Monachus monachus δεν μας έχει πει ακόμη πως έχει… τουρκική καταγωγή);
Ή μήπως είναι εποχή και καιρός, να αναβληθεί η επίσκεψη σε κάποιες καλένδες αργότερα, είτε με διπλωματική αιτιολογία, είτε με ευθέως έκφραση δυσαρέσκειας, για όλα ή μερικά από τα παραπάνω; Γιατί αλλιώς κινδυνεύει η επίσκεψη να μεταφραστεί και σε “επιβράβευση” της Άγκυρας;
Καλή η προσέγγιση και χρήσιμος ο κατευνασμός της Τουρκίας, έστω και αν ξέρουμε ότι θα είναι πάντα παροδικός, καλή και η σχετική ανάπαυλα στη μεταξύ μας στρατιωτική ένταση. Καλά όλα τα παραπάνω ουσιαστικά και χωρίς διάθεση ειρωνείας, γιατί γνωρίζουμε το βάρος έκαστης χώρας και το περιθώριο κινήσεων της. Αλλά ίσως είναι καιρός να δείξουμε (πάλι για τα μάτια του κόσμου, ή έστω για το εκλογικό ακροατήριο της κυβέρνησης…) πως η “χριστιανικής υφής” ανοχή μας -μιας και ξεκινήσαμε να μιλάμε για εκκλησίες και είναι μέρες Πάσχα- έχει κάποιο όριο, ειδικά αν πέφτουν πολλά τα χαστούκια και αμφίπλευρα στα μάγουλα.
