To Mirage Milan είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραλλαγές του Mirage III και βασίστηκε σε μια απαίτηση της Ελβετικής Αεροπορίας, για ένα αεροσκάφος τακτικής υποστήριξης με ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία από το Mirage III, το οποίο είχε ήδη προμηθευθεί. Στόχος ήταν το αεροσκάφος να αυξήσει την ικανότητα ελιγμών του, ειδικά σε χαμηλό ύψος, ώστε να κινείται μέσα στο γεμάτο φαράγγια και κοιλάδες ορεινό ελβετικό τοπίο.
Έτσι υπήρξε συνεργασία της κατασκευάστριας Dassault με την ελβετική Fabrique fédérale d’Avion, που κατέληξε στην ενσωμάτωση μικρών ανασυρόμενων πτερυγίων στο ρύγχος, ελάχιστου πλάτους, που πράγματι έμοιαζαν με… μουστάκια! Αυτά μείωσαν την απόσταση απογείωσης, αύξησαν το ωφέλιμο φορτίο, η ευελιξία είδε μειωμένη ακτίνα στροφής κατά 15%, ενώ μειώθηκε και η ταχύτητα προσέγγισης κατά 20+ κόμβους.
Ένα αεροσκάφος Mirage 5J (μια εξέλιξη του ΙΙΙ) πρωτοπέταξε με σταθερά πτερύγια (ως πρώιμα canards) στις 27 Σεπτεμβρίου 1968, έχοντας το παρατσούκλι “Αστερίξ”, ακριβώς από τον ήρωα των κόμικ με το μεγάλο χαρακτηριστικό μουστάκι του. To συγκεκριμένο Mirage 5 προοριζόταν για το Ισραήλ, αλλά είχε παραμείνει στη Γαλλία, καθώς είχε επιβληθεί εμπάργκο από τον Ντε Γκώλ από το 1967.
Ακολούθησε το πρώτο Mirage III (με αριθμό παραγωγής 344), με ανασυρόμενα “μουστάκια”, που πέταξε στις 24 Μαΐου 1969. Ο μηχανισμός έκτασης/ανάσυρσης εν πτήση προστέθηκε καθώς είχε διαπιστωθεί πως από μια ταχύτητα και πάνω -περίπου από τους 300 κόμβους- δημιουργούσαν αεροδυναμικές διαταραχές. Το συγκεκριμένο το δοκίμασε και ομάδα Ελβετών πιλότων.
Στη συνέχεια έγινε μετασκευή ενός ακόμη Mirage III (με αριθμό παραγωγής 589 το οποίο χρησιμοποιούνταν για τέστ), που έφερε και νέο σύστημα ελέγχου πυρός, το οποίο πέταξε για πρώτη φορά στις 29 Μαΐου 1970. Ως μια ειδική πλέον έκδοση “Milan” προτάθηκε το 1971 στην Ελβετία, η οποία συζητούσε την αγορά εξειδικευμένου αεροσκάφους κρούσης, έχοντας εκφράσει ενδιαφέρον και για το αμερικανικό A-7 Corsair II.
Το Milan παρουσιάστηκε πλήρες για επιχειρήσεις, καθώς έφερε εξελιγμένο σύστημα ναυτιλίας από το SEPECAT Jaguar, νέο κινητήρα ATAR 9K50, αποστασιόμετρο laser στο ρύγχος, ραντάρ ναυτιλίας, αλλά στην σύγκριση με το Corsair, σε ασκήσεις βομβαρδισμού τόσο με Ελβετούς χειριστές όσο και Γάλλους, δεν ήταν ανταγωνιστικό. Εκεί που ξεχώριζε ήταν στην ικανότητα του για αερομαχία (αν χρειαζόταν), καθώς διέθετε σαφώς πιο “αγωνιστικά” γονίδια από τον αμερικανό υποηχητικό “χοντρούλη”, που είχε σχεδιασθεί εξαρχής για κρούση.
Τελικά η κεντροευρωπαϊκή χώρα δεν προχώρησε στην προμήθεια είτε του ενός είτε του άλλου, αλλά προτίμησε τα Norhtrop F-5E το 1976, μερικά από τα οποία υπηρετούν ακόμη.
H Dassault δεν παράτησε τις ελπίδες της για ένα εξελιγμένο Milan που θα κατάφερνε διεθνείς πωλήσεις. Οπότε παρά την αποτυχία να πάρει το ελβετικό συμβόλαιο συνέχισε την ανάπτυξη του τελευταίου αεροσκάφους, ενσωματώνοντας νέο HUD, νέο σύστημα αδρανειακής πλοήγησης, νέο σύστημα κινούμενου χάρτη, βελτιώνοντας σημαντικά την απόδοση του σε βομβαρδισμό. Το πρότεινε μάλιστα στην Αίγυπτο, αλλά χωρίς επιτυχία. Έτσι το τελικό Milan περάσε από ανακατασκευή, ώστε να ξαναγίνει Mirage IIIE και επεστράφη στη Γαλλική Αεροπορία. Εκεί όμως καταστράφηκε το 1982 σε ευτυχώς μη θανατηφόρο ατύχημα κατά την προσγείωση.
Η κληρονομία του Milan όμως παρέμεινε, καθώς όλες αυτές οι δοκιμές, ειδικά σε συστήματα πλοήγησης, ναυτιλίας και στοχοποίησης εδάφους-επιφανείας, προσέφεραν τεχνογνωσία για τις εξαγωγικές εκδόσεις των Mirage F1 και Super-Etendard.
