Αυτές τις ημέρες διεξάγεται στο Κατάρ η άσκηση Shahin 21 (Γεράκι 21) της Αεροπορίας του Εμιράτου με την τουρκική Αεροπορία, όπως έχουμε ήδη γράψει σχετικά.
Στην άσκηση αυτή συμμετέχουν μαχητικά αεροσκάφη Mirage 2000-5 από πλευράς Κατάρ και F-16C/D από πλευράς Τουρκίας.
Qatar Emiri Air Force started joint exercise with Turkish Air Force under the name Shahin-21 (Falcon-21) which will aims to develop mutual interoperability between Qatar Emiri Air Forces and Turkish Air Forces pic.twitter.com/o2RQKN11JI
— Abdulmoiz (@abdulmoiz1990) April 26, 2019
Η Τουρκία είναι γνωστό ότι επιδιώκει κάθε πιθανή ευκαιρία για συνεκπαίδευση με μαχητικά Mirage 2000, καθώς πρόκειται για έναν τύπο που σε αντίθεση με το F-16 και παλαιότερα και το F-4E δεν βρίσκεται στις τάξεις της αλλά ούτε και είχε πρόσβαση σ’ αυτό μέσω της Γαλλίας.
Έτσι ήταν ένα αεροσκάφος που θεωρούνταν άγνωστο για την τουρκική Αεροπορία και δεν είχε την δυνατότητα να εκπαιδευθεί σ’ αυτό. Την λύση στο πρόβλημα αυτό την έδωσαν συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις που είχαν πρόσβαση στο Mirage 2000, κι από ό,τι φαίνεται την δίνουν ακόμα.
Το Κατάρ απέκτησε 12 Mirage 2000-5 (9 μονοθέσια και 3 διθέσια) μετά από παραγγελία του 1994, για την αντικατάσταση μαχητικών αεροσκαφών Mirage F1EDA. Για τον δε εξοπλισμό τους, παρήγγειλε πύραυλους MICA.
Υπήρξε περίοδος που τα αεροσκάφη του του τύπου προσφέρθηκαν για πώληση στην διεθνή αγορά και μάλιστα με πολύ λίγες ώρες πτήσης. Προωθήθηκαν στο Πακιστάν και στην Ινδία, αλλά δεν επιτεύχθηκε πώληση.
Εκτός του Κατάρ, η Τουρκία έχει συμμετάσχει αρκετές φορές σε ασκήσεις και με την Αεροπορία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που έχει στις τάξεις της το Mirage 2000-9. Αεροσκάφη του τύπου έχουν ταξιδεύσει στην Τουρκία για συμμετοχή στην διεθνή άσκηση Anatolian Eagle σε αρκετές περιστάσεις.
Παλαιότερα, η Τουρκία επεδίωκε συνεκπαιδεύσεις και με την Αίγυπτο, που διέθετε έναν μικρό αριθμό Mirage 2000 ήδη από τη δεκαετία του ’80. Η επιλογή αυτή λόγω αλλαγής του γεωπολιτικού σκηνικού και στις σχέσεις των δυο χωρών δεν είναι πλέον εφικτή.
Θα πρέπει να σημειωθεί βέβαια πως το γεγονός αυτό από μόνο του σημαίνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Μία συνεκπαίδευση κάθε κάποια χρόνια στην οποία συμμετέχει μικρός (μονοψήφιος) αριθμός χειριστών, που την επόμενη χρόνια μπορεί να μην ξέρουν καν αν θα είναι ακόμα σε υπηρεσία ή στην φυλακή (αν δεν είναι τυχεροί) ή ιδιωτικοί υπάλληλοι σε κάποια αεροπορική εταιρεία (αν είναι) δεν συνεπάγεται ότι οι χειριστές αυτοί «έμαθαν» το αεροσκάφος ενάντια στο οποίο πέταξαν.
Για να μπορούν να το πουν αυτό, θα πρέπει να έχουν απεριόριστη πρόσβαση σ’ αυτό, στα όπλα του, στο σύστημα ελέγχου πυρός του, στο σύστημα αυτοπροστασίας του και επομένως πλήρη γνώση του τι μπορεί και δεν μπορεί να κάνει, καθώς και υπό ποιες συνθήκες έχει τις όποιες δυνατότητές του.
Έπειτα, θα πρέπει να ασκηθούν με αυτά, κι όχι όπως είπαμε σε μία άσκηση κάθε κάποια χρόνια, αλλά σε πολύ πιο τακτική βάση, κι ιδανικά στο ίδιο παρόμοιο περιβάλλον μ’ αυτό που θα κληθούν να πολεμήσουν. Ή έρημος του Κατάρ κι ο Περσικός Κόλπος δεν είναι αυτό το περιβάλλον.
Και τέλος, ακόμα κι αν υποθετικά συνέτρεχαν όλες αυτές οι προϋποθέσεις, στο τέλος της ημέρας θα υπήρχε πάντα και μία ακόμα επιπρόσθετη: Θα έπρεπε να ήταν διατεθειμένοι να πετάξουν αν χρειαστεί και σε πραγματικές συνθήκες ενάντια στο αεροσκάφος στο οποίο υποτίθεται ότι εκπαιδεύτηκαν, δηλαδή ενδεχομένως να διακινδυνέψουν και τις ζωές τους. Τότε τα πράγματα δείχνουν ότι δεν είναι και τόσο απλά.
Παρόλαυτά πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται εκμετάλλευση του γεγονότος για επικοινωνιακούς σκοπούς, ως μία μορφή ψυχολογικών επιχειρήσεων σε βάρος του χρήστη του «άγνωστου» αεροσκάφους.
Πρόσφατα είχαμε παρατηρήσει μία ακόμα παρόμοια περίπτωση, και πάλι με το Κατάρ αλλά αυτή τη φορά με αεροσκάφη Rafale, που πρόκειται να παραλάβει η Ινδία, και ούτε καν για κοινή συνεκπαίδευση αλλά μία απλή παρουσίαση του αεροσκάφους σε στελέχη της πακιστανικής Αεροπορίας.
Εκπαιδεύτηκαν Πακιστανοί πιλότοι σε μαχητικά Rafale, έστω καταριανά;
